ตอนที่ 2 — “คืนที่เธอยืนข้างเตียง”

719 Words

คืนนี้หอพักเงียบกว่าปกติ เสียงฝนที่ตกปรอย ๆ กระทบระเบียงเหมือนใครกำลังกระซิบอะไรบางอย่าง น้ำทิ้งตัวลงบนเตียงหลังอ่านหนังสือจนดึก เธอไม่คาดคิดเลยว่าคืนนี้… จะไม่เหมือนสองปีที่ผ่านมา เพราะคืนนี้—เธอจะได้พบผู้หญิงที่เธอฝันถึงมาตลอด ใน “โลกจริง” ⸻ 🌘 01:23 น. — อากาศเริ่มเย็นลง น้ำกำลังจะหลับ แต่จู่ ๆ อุณหภูมิในห้องก็ลดลงจนผิวหนังลุกชัน เหมือนมีลมเย็น ๆ ไหลผ่านแผ่นหลังทั้งที่หน้าต่างปิดสนิท เธอลืมตาขึ้น และก็ได้ยินเสียงหนึ่ง เสียงที่คุ้นจนหัวใจเต้นแรง เสียงผู้หญิง…ที่ร้องไห้อยู่ใกล้มาก ใกล้จนเหมือนอยู่ตรงข้างหู “…ข้าคิดถึงเจ้าน้ำ…” น้ำชะงัก ขนลุกไปทั้งตัว เสียงนี้—เสียงเดียวกับในฝัน เสียงที่ตามหลอกเธอสองปีเต็ม แต่นี่ไม่ใช่ฝัน เสียงนี้ดัง “ในห้องจริง ๆ” ⸻ 🌘 01:23 → 01:24 — เงาริมเตียง น้ำค่อย ๆ หันหน้าไปทางปลายเตียง หัวใจเต้นแรงจนเจ็บซี่โครง เงาผู้หญิงคนหนึ่ง… ยืนอยู่ข้างเตียงเธอจริง ๆ เงานั้นค่อย ๆ รวมตัวจนชัดขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนหมอกกำลังกลายเป็นรูปคน ผมยาวสยายถึงเอว ชุดสีแดงที่เหมือนเปื้อนน้ำตา และดวงตาที่แดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มานับชาติ ผู้หญิงที่น้ำเห็นทุกคืนในฝัน ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว… น้ำอ้าปากแต่พูดไม่ออก ร่างกายเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยความกลัวและความรู้สึกบางอย่างที่เหมือน “โหยหา” เธอรู้สึกได้…ว่าเธอรู้จักผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่ไม่รู้ว่าเคยรู้จักเมื่อไหร่ ⸻ 🌘 “เจ้าจำข้าได้หรือไม่…” ผู้หญิงคนนั้นยื่นมือสั่น ๆ มาหาน้ำ แต่หยุดไว้ก่อนจะโดนปลายผ้าห่ม เหมือนกลัวว่าตัวเองจะทำให้น้ำตกใจ เสียงของเธอเหมือนจะขาดใจ “เจ้า… จำข้าได้หรือไม่ น้ำ…” น้ำหัวใจสั่น รู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในฝัน… ในคืนที่มืดที่สุด… ในตอนที่เธอร้องไห้โดยไม่รู้เหตุผล น้ำพยายามพูด เสียงเธอสั่นจนแทบไม่เป็นคำ “คุณ…คือใคร…” ผู้หญิงคนนั้นก้มหน้า น้ำเห็นหยดน้ำตาตกกระทบบนพื้น แต่ไม่เกิดเสียง เหมือนน้ำตาของเธอไม่มีน้ำหนัก เหมือนเธอ…ไม่ใช่คน “เป็นไงบ้างล่ะเจ้า… เจ้าจำข้าได้หรือไม่” “ข้ารอเจ้านานเหลือเกิน…” “ทุกชาติ…ข้าก็ตามเจ้าไปทุกที” เสียงนั้นไม่ได้หลอก ไม่ได้โกรธ แต่เต็มไปด้วยความคิดถึงที่หนักจนบีบหัวใจน้ำให้แน่นเจ็บ ⸻ 🌘 ชื่อที่ทำให้น้ำแทบหยุดหายใจ ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความหวังเจือความเจ็บลึกที่สุด “ข้าคือ… ทับทิม” ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น หัวใจน้ำเหมือนถูกบิดแรง ๆ เหมือนชื่อ “ทับทิม” เคยอยู่ในความทรงจำลึกที่สุดของเธอ ลึกจนซ่อนอยู่ในที่ที่สมองแตะไม่ได้ ภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัวน้ำอย่างรวดเร็ว — ชุดไทยแดง — กลิ่นลั่นทม — ริมผาที่มีลมแรง — เสียงผู้หญิงร้องไห้ — และคำสาป… น้ำหอบหายใจ เหมือนกำลังจะจำบางอย่างได้ แต่จำไม่ได้ทั้งหมด ⸻ 🌘 เจ้าคุณ…ตัวจริง ทับทิมก้าวเข้ามาใกล้เตียง ร่างเธอบางเหมือนลม แต่สายตาที่มองน้ำ…หนักจนแทบทำให้น้ำร้องไห้ “ในชาตินี้… เจ้าเกิดเป็นหญิง แต่ข้าก็ยังจำเจ้าได้เสมอ ไม่ว่ารูปแบบไหน” “เจ้าลืมข้าอีกแล้ว… เจ้าคุณผู้โง่ของข้า” เสียงเธอสั่นมาก เหมือนจะหลุดร้องไห้ทั้งที่พยายามทำตัวสงบ ทับทิมยืนมองน้ำเหมือนคนที่รอใครสักคนมานานนับร้อยปี เพราะ…มันคือความจริง เธอรอน้ำมาหลายชาติจริง ๆ ⸻ 🌘 ความคิดถึงที่กลายเป็นคำเตือน ทับทิมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนปลายผมของเธอพาดบนหมอนน้ำ เธอพูดช้า ๆ ด้วยเสียงที่ทั้งอ้อน ทั้งเจ็บ ทั้งโหยหา “น้ำ… หากเจ้าจำข้าไม่ได้อีก… ข้าจะพาเจ้าไปอยู่กับข้าเอง” น้ำตัวชา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัว หรือหัวใจเธอเองก็เต้นแรงเกินกว่าจะบอกว่าเป็นความกลัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more