ภารกิจของนางร้ายในเกมจีบหนุ่มทำไมมันเฮงซวยขนาดนี้

“แกรนด์ดยุคอาโมรีและท่านหญิงอาโมรีมาถึงแล้วครับ..” แน่นอนว่าเมื่อเสียงประกาศจบลงชนชั้นสูงทุกคนต่างพยายามเบียดเสียดกันเข้ามาเพื่อมองหน้าของสองพี่น้องที่งดงามประดุจรูปปั้นในวิหารศักดิ์สิทธิ์ ตระกูลอาโมรีนั้นขึ้นชื่อเรื่องเลือดบริสุทธิ์ เป็นตระกูลที่สืบเชื้อสายมาจากองค์จักรพรรดิองค์ก่อน แต่ทว่าท่านแกรนด์ดยุครุ่นก่อนปฏิเสธที่จะครองราชย์ ตำแหน่งองค์จักรพรรดิจึงถูกส่งต่อและมอบให้ตระกูลเบลซ ตระกูลดยุคซึ่งเป็นผู้ทำสงครามชนะแทน ตระกูลเบลซสถาปนาราชวงศ์ขึ้นมาใหม่และยังคงให้เกียรติตระกูลอาโมรีเสมอ เพราะอย่างนั้นในเมื่อแม้แต่องค์จักรพรรดิยังคงให้เกียรติและเคารพ ชนชั้นสูงทั่วจักรวรรดิจึงไม่มีใครที่กล้าคิดจะมีเรื่องกับคนในตระกูลอาโมรีเลย พอฟังถึงตรงนี้ทุกคนอาจจะนึกอิจฉาท่านหญิงอาโมรีกันเป็นแถวๆ เพราะว่านางมีพี่ชายที่ตามใจนางยิ่งและเพราะเป็นอาโมรีจึงไม่มีใครสักคนที่กล้าจะขัดใจ “นาทาเลีย สีหน้าของเจ้าไม่สู้ดีเลย ให้พี่พากลับดีหรือไม่” ฉันส่งยิ้มให้กับพี่ชายที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าดวงตาฉันมันจะบอด เพราะความหล่อเหลาที่เจิดจรัสของพี่ชายมันช่างจ้าซะเหลือเกิน “ไม่ค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรทั้งนั้น” ราวหนึ่งเดือนแล้วที่ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของนาทาเลีย และ..มันคือฝันร้ายที่ไม่อาจนอนหลับสนิทได้เลยสักวัน ภารกิจของนาทาเลีย เดินเข้าไปหาเรื่องกับเลดี้ที่กำลังควงอยู่กับองค์รัชทายาท.. หน้าต่างของเกมมันผุดขึ้นมาอีกแล้ว และ..ฉันเคยไม่ทำอยู่ครั้งหนึ่ง ไม่ทำตามหน้าต่างคำสั่งของเกม ผลของการขัดคำสั่งมันคือร่างกายนี้จะสูญเสียการควบคุมไปเลยหนึ่งวันเต็มๆ ฉันสามารถมองเห็นทุกอย่างเหมือนเดิมแต่..ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่มองระบบเฮงซวยพวกนั้นที่เข้ามายึดร่างของฉัน แล้วเอาร่างของนาทาเลียไปกระทำการอันชั่วช้าตามแบบฉบับของตัวร้ายในเกมนี้ เพราะอย่างนั้นฉันถึงได้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ขัดคำสั่งของหน้าต่างเกมบ้าๆ นี่อีก ฉันจะทำตามคำสั่งถึงจะเป็นการทำตามที่ไม่เต็มใจก็เถอะ นาทาเลียหยิบพัดขึ้นมาปิดบังใบหน้าครึ่งล่าง เธอเดินเข้าไปหาองค์รัชทายาทโอเวนที่กำลังควงสตรีผู้หนึ่งเอาไว้ “ไม่มีผู้ใดบอกกับพระองค์หรือเพคะว่าวันนี้พระองค์จะต้องรอเข้างานเลี้ยงพร้อมหม่อมฉัน” โอเวนคือองค์รัชทายาทเจ้าสำราญ เขาชื่นชอบสตรีเป็นอย่างมากโดยเฉพาะสตรีที่งดงาม ทว่าถึงแม้สตรีที่เขาเคยร่วมหลับนอนมาทั้งชีวิตจะงดงามไม่ได้ครึ่งของสตรีที่ยืนอยู่เบื้องหน้าแต่โอเวนก็ไม่คิดชายตาแลหญิงชั่วช้าเช่นนาทาเลีย “ทำไมข้าถึงจะต้องเข้างานพร้อมเจ้ากันนาทาเลีย ข้ามีเลดี้เจมม่าที่มาพร้อมกับข้าแล้ว เหตุใดเจ้าถึงได้ทำตัวหน้าด้านหน้าทนอยู่ได้นะ" แล้วใครมันจะอยากทำตัวหน้าด้านแบบนั้นกันวะ นี่ถ้าหากไม่มีหน้าต่างระบบบ้าๆ นี่มาคอยควบคุมเธอ มีหรือที่เธอจะมาทำตัวทุเรศๆ อะไรแบบนี้ คนที่มีดีแค่หน้าตาอย่างองค์รัชทายาทโอเวนเธอไม่คิดมองหรอก นาทาเลียเหลือบมองคำสั่งที่ค่อยๆ จางหายไปนั่นหมายความว่า..ภารกิจของเธอในวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว เห็นไหมมันจะง่ายมากกว่าหากว่าเธอยินยอมทำตามคำสั่งโดยดี นาทาเลียปรายตามองหน้าของโอเวนก่อนที่เธอจะเดินจากมา ทิ้งให้องค์รัชทายาทโอเว่นยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางมึนงง “เป็นอะไรของนางกันนะ ทำไมวันนี้ถึงได้ยอมง่ายๆ กันล่ะ ปกติจะต้องโวยวายมากกว่านี้สิ” “ฝ่าบาทอย่าสนใจเรื่องของเลดี้อาโมรีเลยเพคะ มาสนใจเรื่องของหม่อมฉันเถอะน่า..มิใช่ว่าในยามนี้เราควรจะไปที่อื่นที่ไม่ใช่งานเลี้ยงบ้าๆ นี่ด้วยกัน ในที่ที่มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้นหรือเพคะ” .................. “วันนี้ท่านใจเย็นมากกว่าปกตินะคะ” นาทาเลียหลบมานั่งในสวนและเป็นเช่นนี้แทบจะทุกงานเลี้ยง เพราะเธอจะได้พบเจอกับซีลิน เลดี้ตระกูลเล็กๆ ที่ยังไม่พร้อมจะแต่งงาน นางชอบมาหลบผู้คนอยู่ที่สวนแห่งนี้เหมือนกัน “ปกติแล้วข้าชอบอาละวาดงั้นเหรอ?” ซีลินหัวเราะเบาๆ “ก็ไม่เชิงว่าเป็นเช่นนั้น แต่ท่านมักจะตามองค์รัชทายาทผู้นั้นไปเรื่อยๆ เดินตาม วิ่งตามเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย” นาทาเลียเหม่อมองออกไปที่ทุ่งดอกไม้ด้านหน้าของห้องโถงงานเลี้ยง ความงดงามของนาทาเลียเรื่องนั้นเธอเห็นมากับตาตัวเอง ครั้งแรกที่ได้เห็นยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามนุษย์นั้นสามารถงดงามได้ถึงเพียงนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ เธอคิดว่าเธอโชคดีที่อยู่ในร่างของคนที่สวยขนาดนั้นจน..มีหน้าต่างเกมขึ้นมาเธอถึงได้รู้ว่าการอยู่ในร่างของนาทาเลียมันคือหายนะดีๆ นี่เอง นาทาเลียรักองค์รัชทายาทโอเวน แต่ชายผู้นั้นไม่เคยสนใจนางเลย เขาเจ้าชู้มากรักแต่กลับหยุดความเจ้าชู้ของตัวเองในทันทีที่พบเจอกับวิตอเรียนางเอกของเกมนี้ อีกสองปีโอเวนจะพบเจอกับวิตอเรียและ..เธออยากจะหาทางยุติหน้าต่างเกมบ้าๆ พวกนี้ที่มันกำลังควบคุมเธออยู่เพราะไม่อย่างนั้น เธอคงจะได้ตายด้วยน้ำมือของผู้ชายในฮาเร็มของนางเอกอย่างแน่นอน “แต่ข้าชอบท่านหญิงนะคะ ท่านตรงมาตรงไปกับเรื่องหัวใจของตัวเอง..ในขณะที่บางคนเลือกที่จะหลบหนีมัน” นาทาเลียมองหน้าของซีลิน สตรีผู้นี้อายุไม่ห่างจากนางมากเท่าไหร่นัก และ..ซีลินทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาทั่วไป เธอกำลังมีเพื่อนคนหนึ่ง ริมฝีปากของนาทาเลียมันเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ถึงแม้จะบอกรายละเอียดไม่ได้แต่..ข้าไม่ได้รักชายผู้นั้นหรอก” “ตึง!!” หลังจากที่กล่าวคำพูดนั้นจบลงกรอบสีแดงก็เด้งขึ้นมาในทันที นาทาเลียกล่าวคำต้องห้ามออกมาไม่ได้นะครับ ท่านกล่าวว่าไม่รักองค์รัชทายาทไม่ได้ เพราะอย่างนั้นท่านจะต้องทำภารกิจเพิ่มในวันนี้ นั่นก็คือการตบหน้าของเลดี้ซีลินอย่างแรงเพื่อให้นางลืมเรื่องที่ท่านพูดเมื่อครู่ เธอจ้องมองหน้าต่างสีแดงนั่นด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ แม้แต่จะพูดตามความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองยังไม่สามารถทำได้เลย ไอ้เกมบ้านี่!! “นับถอยหลังเพื่อการเริ่มภารกิจ ไม่อย่างนั้นระบบจะเข้าควบคุมร่างกายของท่านสองวัน” อะไรนะ? คราวที่แล้วยัแค่งวันเดียวแต่นี่เพิ่มจากเดิมเป็นเท่าตัวงั้นเรอะ แค่วันเดียวเธอก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว แต่นี่สองวัน.. “5” มือของนาทาเลียกำลังสั่นเทาด้วยความลังเลใจ เธอมองหน้าของซีลินด้วยแววตาสั่นระริกไม่แตกต่างจากริมฝีปาก “4” “3” “2” “เพี๊ยะ!!..” “เจ้าเป็นใครกันถึงกล้ามาพูดคุยกับข้า..ออกไป!..เดี๋ยวนี้ ไปให้พ้น!!”