หนึ่งรักแสนร้าย

ปัง! เสียงประตูกระแทกผนังห้อง สองคนบนเตียงกำลังเร่าร้อนอยู่ในบทรักหันควับมามองแขกไม่ได้รับเชิญ หญิงสาวหน้าตาสะสวย ผิวกายขาวอมชมพู่ วงหน้ารูปไข่ ผมยาวสยายถึงแผ่นหลัง ดวงตาเรียวหวานเอ่อด้วยน้ำตา ยืนกำมือเม้มริมฝีปากบางได้รูปไว้แน่น ทรวงอกกระเพื่อมไหวตามแรงอารมณ์ ทั้งเจ็บปวด ทั้งขุ่นเคือง ชิงชังต่อคนสองคนบนเตียงนั้น ชายหนุ่มบนเตียงรีบตวัดผ้าห่มคลุมกาย แล้วลุกนั่งเผชิญหน้า ใบหน้าเผือดลงเมื่อเห็นน้ำตาอีกฝ่ายไหลริน ทว่าหญิงสาวบนเตียงกลับยิ้มหยัน ราวกับตนคือผู้ชนะ เพียงเท่านี้ลักนาราก็รู้แก่ใจว่า เพื่อนสนิทอย่างโยธิกาหักหลังเธอด้วยความตั้งใจ โดยมีแฟนหนุ่มเห็นดีเห็นงามคล้อยตามไปด้วย “ลัก!” สหวัตรเรียกชื่อแฟนตัวเองเสียงสั่น “เลว! สารเลวทั้งคู่ แก่มันผู้ชายเห็นแก่ตัวเฮงซวยที่สุด!” หญิงสาวตวาดลั่นด่าทอออกมาด้วยความปวดร้าว “ผมไม่ได้ตั้งใจนะลัก!” ชายหนุ่มละล่ำละลัก โยธิกายกท่อนแขนกอดอก สีหน้าเบื่อหน่าย “ผู้ชายเขาไม่เอาแล้ว ก็น่าจะเข้าใจหรือเปล่าลัก” โยธิกาเอ่ยปากเสียงเนือย ลักนาราหันมองแววตาแข็งกร้าว “ไม่เอาก็บอกกันดีๆ ทำไมต้องไปเอากับเพื่อนลักด้วยวัตร!” สหวัตรน้ำท่วมปากไม่รู้ควรแก้ตัวอย่างไรดี “ก็แกเรื่องมากไปไหมลัก วัตรเขาจะเอาแกก็ไม่ให้ ผู้ชายมันอยากมันก็ต้องหากินที่อื่น!” โยธิกาเถียงแทน คนถูกย้อนหันมองเพื่อนตนเอง “แล้วแกคันมากหรือไงโย ไม่มีผู้ชายให้เอาถึงต้องมาเอาแฟนฉัน มันไม่ไร้ยางอายไปหน่อยหรือไง!” โยธิกายกมือเสยผม ดันมาขัดตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ทำเอาเสียอารมณ์หมด “แกน่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง คนอย่างฉันอยากได้ผู้ชายคนไหน ก็เอา แค่นั้นไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ เข้าใจหรือเปล่า” ลักนารากัดฟันแน่น “งั้นก็เอากันไปเลยแล้วกัน เอากันให้พอใจ แล้วไม่ต้องเสือกคลานกลับมาล่ะ!” พูดทิ้งท้าย แล้วหันหลังเดินออกมาจากห้อง ปัง! ประตูปิดลง ชายหนุ่มรีบลงจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวมเพื่อติดตามแฟนสาว ทว่าอีกฝ่ายกลับสะบัดผ้าห่มออกจากกาย “ไม่คิดจะต่อจากเมื่อกี้เหรอคะวัตร” เธอหย่อนเท้าลงแล้วก้าวเข้าหาย่อกายลงแล้วดึงกางเกงอีกฝ่ายจนอยู่ตรงข้อเท้า สหวัตรหลงลืมทุกอย่างเมื่ออีกฝ่ายปรนเปรอ ไม่เป็นไรค่อยไปง้อแฟนพรุ่งนี้ก็ได้ คนอย่างลักนาราหัวอ่อนจะตายไป คงยอมฟังเขาเหมือนเดิมนั่นล่ะ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น คนตัวเล็กยังคงจมอยู่กับน้ำตา จนกระทั่งได้ยินเสียงแว่วผ่านประตู เธอชันกายลุกนั่งยกือปาดน้ำตาออก แล้วเดินไปเปิดมัน ลักนาราสบตาคนเคาะเห็นเขายิ้มกว้างราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งทำให้หัวใจมันปวดร้าวมากขึ้น “ผมมาชวนไปทานข้าว” เขาบอก แล้วเอื้อมมือหมายมากุม ทว่าคนตัวเล็กกลับถอยหลัง “อย่ามายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไป ไอ้คนสารเลว!” หญิงสาวบริภาษเสียงสั่น คนถูกด่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ลัก คุณอย่าคิดเป็นจริงเป็นจังได้ไหม คุณน่าจะรู้ว่าโยเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมมากมาย เราสองคนแค่สนุกกันเท่านั้นเอง” “งั้นฉันไปนอนกับใครก็ได้เหมือนกันใช่ไหม!” เธอสวนกลับทันควัน “มันเอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้นะลัก คุณเป็นผู้หญิง!” คนฟังกัดฟันแน่น “หญิงชายต่างกันตรงไหน ในเมื่อคุณทำได้ฉันก็ทำได้!” ชายหนุ่มเริ่มหัวเสีย “ผมไม่ได้ตั้งใจเลยลัก ผมแค่ต้องการเรื่องแบบนั้น ซึ่งคุณไม่พร้อมให้ผม แต่โยเขาพร้อม” ลักนารากลืนน้ำลายลงคอ นี่หรือคนที่เธอรัก ไร้ยางอาย ไร้สามัญสำนึก เลวที่สุด “งั้นคุณก็กลับไปหาคนที่เขาพร้อมก็แล้วกัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!” เจ้าของห้องดันประตูเพื่อปิด แต่กลับถูกคนด้านนอกใช้มือดันฝืนเอาไว้ แล้วพยายามแทรกกายเข้ามา ลักนาราโกรธจนผิวแก้มเริ่มแดง “ถ้าคุณยังไม่หยุด ฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุก” เขาชะงัก “นี่คุณจะทำกับผมแบบนั้นจริงๆ เหรอลัก” “ก็ลองดู ถ้าไม่ไสหัวไปตอนนี้ ฉันทำแน่!” แววตาจริงจังทำเอาสหวัตรเริ่มรู้ตัว ดูเหมือนคนหัวอ่อนนั้นไม่มีอีกแล้ว ลักนาราคงไม่มีทางกลับมาคืนดี “นี่คุณจะเลิกกับผมจริงๆ เหรอลัก” เขาถามสีหน้าเครียด “จนถึงขนาดนี้แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าฉันสะอิดสะเอียนรังเกียจมากแค่ไหน!” เธอตะโกนแล้วหอบตัวโยนด้วยแรงโทสะ สหวัตรข่มอารมณ์ตนเอง แล้วยอมปล่อยมือจากประตู มองมันปิดลงด้วยความขุ่นเคือง เขาไม่จำเป็นต้องง้องอนผู้หญิงอย่างลักนารา ต่อให้สวยแค่ไหน แต่ก็จนกระจอกไม่มีเงินปรนเปรอให้เหมือนกับโยธิกา ชายหนุ่มตัดสินใจเดินออกมา เขาก็แค่ต้องการเชยชมเรือนร่างของเธอก็เท่านั้นเอง ชายรูปร่างสูงใหญ่ สวมสูทสีเทาแบรนด์ดัง สองมือล้วงกระเป๋า ยืนทอดสายตามองวิวแม่น้ำเจ้าพระยาจากโรงแรมระดับห้าดาว แล้วผ่อนลมหายใจออกมา เสียงฝีเท้าเบื้องหลังทำให้เขาหันกลับไปสบตากับลูกน้องคนสนิท เขายิ้มผ่านริมฝีปากหนาได้รูป เจสันจ้องมองเจ้านายแล้วอดชื่นชมกับใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพกรีกก็ไม่ปาน “ว่ายังไงเจสัน” “คุณวิทวัฒน์อยากขอพบเจ้านายพรุ่งนี้ครับ” เจสันรายงาน “ตอบเขาไปว่าพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมงพบจะเข้าไปพบ” “ครับ” เขาตอบรับคำของนาย ไคล์แสดงสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วสบตาลูกน้องอีกครั้ง “คืนนี้ช่วยหาผู้หญิงมาให้ฉันด้วย” เจสันชะงักเล็กน้อย “ได้ครับ” ชายหนุ่มหันไปทางหน้าต่างอีกครั้ง เพื่อชื่นชมกับวิวทิวทัศน์อันสวยงามภายนอก “ไม่มีอะไรแล้วล่ะเจสัน” เขาบอกลูกน้องเสียงเบา “ผมขอตัวก่อนนะครับ” เจสันถอยออกมาจากห้อง เที่ยงคืน เสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังขึ้น ตามด้วยบานไม้แง้มออก สาวรูปร่างสมส่วนในชุดเดรสสีม่วงเข้ม สะพายกระเป๋าหนังสีดำพร้อมด้วยรองเท้าส้นสูงก้าวเข้ามา ทุกครั้งที่เจ้าตัวขยับ เสียงรองเท้าดังก้อง เจ้าของห้องสวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวก้าวมาหยุดยืนตรงหน้าแล้วสบตา ก่อนกวาดมองทั่วเรือนร่างอีกฝ่ายอย่างพิจารณา