ลุ้นรักทายาทมาเฟีย

เด็กดื้อ

ด้วยความที่คาร์รินนั้นนอนไม่หลับ หญิงสาวจึงออกมาเดินเล่นรับลม กลางดึกที่นี่แสนเงียบสงัด จะว่าดึกก็ไม่ได้นี่มันก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว หล่อนขึ้นมายืนชมวิวอยู่บนดาฟ้า หล่อนไม่กล้าลงไปเดินแถวชายหาดหรอก เพราะว่ามันอาจจะอันตรายก็ได้ บอร์ดี้การ์ดหล่อนก็ไม่ได้เรียกใช้บริการเลยด้วย หญิงสาวยืนมองไปยังท้องทะเลกว้างนั้น ซึ่งที่นี่มันก็ไม่ได้มืดซะทีเดียว ยังมีแสงไฟจากโคมไฟตามเสาอยู่บ้าง พอให้เห็นว่าใครเป็นใคร หญิงสาวยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานเธอก็เดินลงไปข้างล่าง ระหว่างที่หล่อนกำลังจะเดินลงบันได เรียวเท้างามก็ต้องชะงักเมื่อหล่อนเจอกับใครบางคน

“พี่แกรนด์เดร์”

“น้องคาร์ริน”

ต่างคนก็ต่างอุทานเรียกชื่อของอีกฝั่งด้วยความตกใจ นัยย์ตาคมของแกรนด์เดร์อ่อนโยนลง ส่วนสาวน้อยก็รีบก้มหน้าหลบสายตาคมนั้นทันที หล่อนไม่อยากหมองหน้าเขา หล่อนไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้อีก ร่างบางพยายามจะเบี่ยงตัวเพื่อเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง

“อ๊ะ...ปล่อยนะ” ร่างบางถึงกับร้องอย่างตกใจเมื่อแขนเรียวของหล่อนถูกดึงไว้ให้ร่างหล่อนนั้นหยุดการเคลื่อนไหว

“จะรีบไปไหน พี่ขอคุยด้วยไม่ได้รึงัย” แกรนด์เดร์พูดกับกญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะตอนนี้เขาต้องการคุยกับเจ้าหล่อนให้รู้เรื่อง

“คาร์ริน ไม่มีอะไรจะคุยกับพี่แกรนด์เดร์นิคะ” ร่างบางเอ่ยบอกชายหนุ่มพรางพยายามแกะมือแกร่งที่ยังคงจับแขนหล่อนไว้

“แต่พี่มี ต้องคุยให้รู้เรื่องด้วย” เขาพูดพรางจับร่างบางให้หันหน้ามาเผชิญกับเขา สายตาคมเข้มมองมายังใบหน้าสวยที่มีสีหน้าเรียบนิ่ง

“เรื่องอะไรหละคะ ก็พูดมาซิ” คาร์รินตัดปัญหา หล่อนก็ไม่อยากจะหนีหน้าเขาเช่นกัน จะเอายังไงก็ว่ามา หญิงสาวจึงมองใบหน้าหล่อคมนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“ทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วย หลบมาเป็นปีแล้วนะ” แกรนด์เดร์เปิดประเด็นร้อนทันที เขาอยากพูดกับหล่อนให้รู้เรื่องนานแล้ว แต่เจ้าหล่อนเปลี่ยนเบอร์มือถือ แถมยังหลบหน้าเขาอีก คราวก่อนที่คุณอากับคุณแม่นัดเจอกัน เจ้าหล่อนก็ไม่มา เขาไปเก้อตั้งเป็นสิบๆ รอบแล้ว

“คาร์รินไม่ได้หลบนิคะ ก็ปกติ” หญิงสาวยังคงตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าปกติ โดยเจ้าหล่อนเว้นระยะห่างพอสมควร

“แล้วพูดจาก็ดูห่างเห็น ไม่น่ารักเลย” ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว พูดใส่หล่อนให้รู้ว่าเขาไม่ชอบกิริยาที่เจ้าหล่อนทำอยู่ทุกวันนี้

“คาร์รินก็เป็นแบบนี้หละคะ ไม่น่ารักก็ไม่ต้องมารัก เชิญไปรักคนที่น่ารักนู้น” ร่างบางรีบหันมาตอบชายหนุ่มอย่างทันควัน หล่อนไม่ชอบใจเลยที่เขามาพูดว่าหล่อนแบบนี้ สิ้นเสียงพูดร่างบางก็เตรียมสะบัดบ๊อบให้กับเขาทันที

“นี่จะไปไหนหละ จะไปหาไอ้หน้าระรื่นนั้นรึ ไง” แกรนด์เดร์รีบคว้าข้อมือบางเอาไว้มั่น ร่างเล็กถึงกับชะงัก หล่อนหันมาค้อนวงใหญ่ให้ชายหนุ่มทันที

“กรุณาปล่อยแขนดิฉันด้วยคะ ดิฉันจะกลับห้อง” เสียงหญิงสาวเรียบนิ่ง ตาคู่สวยมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง แกรนด์เดร์เห็นเจ้าหล่อนถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย นี่เจ้าหล่อนก็ดื้อเหมือนกันแฮะ บทจะเอาแต่ใจนี่ก็สุดๆ เลย

“ไม่ปล่อย มานี่เลย” คิ้วหนายกขึ้นเป็นเชิงยียวนกวนประสาท พรางออกแรงดึงร่างบางให้เดินตามไปนั่งตรงเก้าอี้ตรงมุมนั้น

“ไม่ค่ะ อย่ามาสั่งคาร์ริน เค้าไม่ได้เป็นลูกน้อง แล้วอีกอย่างเราก็เป็นแค่คนเคยรู้จักกันด้วย” ร่างบางตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม โดยออกแรงดึงขืนตัวเองไว้ อีกแรงก็สะบัดแขนอย่างแรงเพื่อหลุดจากพันธนาการนั้น

“อย่าดื้อนะคาร์ริน มานี่เลย........” “ว้ายยยยยย” สิ้นเสียงดุเข้มคือเสียงของหญิงสาวที่ร้องอย่างตกใจ เมื่อร่างหนาจับร่างบางอุ้มขึ้นแนบหน้าอกแกร่ง ในท่าเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง แล้วเดินไปยังเก้าอี้นั้นทันที ขาเรียวตีไปมาอย่างแรง ร่างบางดีดดิ้นจนเกือบสุดกำลัง

“ปล่อยคาร์รินลงเดี๋ยวนี้นะค่ะ ปล่อยสิ” ปากบางก็พร่ำต่อว่าชายหนุ่ม แขนเรียวที่เป็นอิสระก็ทุบตีหน้าอกแกร่งไปมา

สายตาคมมองใบหน้าสวยอย่างอารมณ์ดี ถึงเขาจะเจ็บ แต่เขาก็จับเจ้าหล่อนอยู่ในอ้อมกอดของเขาจนได้ ฟลุ๊บ!!!! ร่างหนาหย่อนก้นลงกับม้านั่งข้างมุมดาดฟ้านั้น โดยมีร่างบางของเด็กเอาแต่ใจนั่งไว้บนตัก

“นี่!!!! พี่แกรนด์เดร์ปล่อยคาร์รินเลยนะ ไม่งั้นคาร์รินจะฟ้องคุณน้าริก้า” หญิงสาวร่างบางไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว หล่อนจึงต้องยกคำขู่ที่แสนจะคุ้นเคยสมัยเด็กยามที่เขาไม่ตามใจหล่อนมาข่มขู่เขา

“ไม่ปล่อย เชิญไปฟ้องเลย แล้วนั่งเฉยๆ นิ่งๆ ก่อนที่พี่จะมีอารมณ์” ชายหนุ่มก้มลงไปมองร่างเล็กที่อ้าปากเหวออยู่นั้น ร่างหล่อนหยุดการเคลื่อนไหวสักพัก เมื่อชายหนุ่มเริ่มขยับตามคำพูดของเขา

“งั้นก็ได้ จะพูดอะไรก็รีบๆ พูดเลย” คาร์รินจำต้องก้มหน้ารับฟังเสียงอ่อย หล่อนกลัวเขาจะทำเรื่องบ้าๆ แบบเมื่อคืน เพราะตอนนี้สถานการณ์มันดูหมิ่นเหม่ชอบกล ขาเรียวที่โพล่พ้นชุดคลุมนั้น แล้วก็หน้าอกอวบของหล่อนที่ตอนนี้เบียดกับอกแกร่งจนหล่อนรู้สึกได้

“ไอ้หนุ่มหน้าระรื่นนั้นคือใคร” แกรนด์เดร์รีบตั้งคำถามแรกที่เขาอยากรู้มากที่สุด

“ทำไมหละค่ะ...เขาเป็นใครพี่มาสนอะไรด้วย” คาร์รินเงยหน้าไปเผชิญกับชายหนุ่มที่ก้มมองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว ด้วยอารมณ์หงุดหงิดเช่นกัน

“ตอบ...” เสียงทุ้มเข้มออกมาจากปากหนา แววตาเริ่มแววครุกรุ่น

“คนที่กำลังคุยๆ กันอยู่คะ” คาร์รินพูดตามความจริง แต่ไม่ได้ทั้งหมด เพื่อให้ชายหนุ่มคิดว่าหล่อนก็มีผู้ชายมาจีบเหมือนกัน ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่มีหญิงอื่นอยู่ร่ำไป

“มันเป็นใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน” เสียงเข้มกรอกคำถามรัวมายังหล่อน เขาต้องการคำตอบด่วนที่สุด

“เขาเป็นลูกเศรษฐีบ่อน้ำมัน เป็นเพื่อนที่เรียนอเมริกาด้วยกัน เขาเป็นคนดีน่ารักมากด้วย” คาร์รินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ใบหน้าสวยมองชายหนุ่มนิ่ง หล่อนไม่หลบตาเขาด้วยซ้ำ

“เลิกกับมันซะ” แกรนเดร์ใช้อำนาจสั่งหญิงสาวอย่างเฉียบขาด เขาทำเหมือนหล่อนเป็นลูกน้องเขา

“ไม่คะ ทำไมคาร์รินต้องเลิกคุยกับเขาด้วย” ร่างบางหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มแววตาเอาเรื่อง

“ก็เพราะเธอมีคู่หมั้นแล้วหละซิ แล้วคู่หมั้นเธอก็คือพี่ ....คาร์ริน” เสียงเข้มออกคำสั่ง แววตาเขาแทบมีไฟลุกอยู่ในนั้น แกรนด์เดร์นึกโมโหตั้งแต่ได้ยินหล่อนพูดถึงมันตอนแรกแล้ว

“คู่หมั้นอะไรค่ะ ใครเป็นคนบอกกันว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ แล้วใครกันที่ไม่เต็มใจหมั้น” คาร์รินพูดใส่หน้าชายหนุ่มด้วยอารมณ์โกรธไม่แพ้กัน เขาพูดแบบนี้ได้อย่างไรกัน เห็นแก่ตัวที่สุด เมื่อปีก่อนเขานั่นแหละที่เป็นคนบอกเอง หล่อนจำได้ดีไม่เคยลืม

“ก็ตอนนั้นพี่พูดไปเพราะอารมณ์โกรธนี่ แล้วตอนนี้พี่ก็เต็มใจแล้วด้วย” แกรนด์เดร์บอกเหตุผลไปตามจริง ที่เขาพูดไปเขาโกธรหล่อนที่มาว่าเขาเลวนี่ อีกอย่างหล่อนก็ตบหน้าเขาด้วย

“อ๋อเหรอคะ...แต่ตอนนี้คาร์รินไม่เต็มใจหมั้นคะ แล้วก็ไม่อยากแต่งด้วย” ร่างบางส่งสายตายียวนชายหนุ่มบ้าง หล่อนต้องทำให้เขารู้สึกถึงหัวอกหล่อนตอนที่เขาปฏิเสธหล่อนว่า ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร

“นี่คาร์ริน.....อย่าดื้อได้มั๊ย” แกรนด์เดร์เค้นเสียงต่ำกัดสันกรามพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ทำไมหละค่ะ พี่แกรนด์เดร์จะทำอะไรได้..” ร่างบางถือโอกาสยียวนเขา เพราะคิดว่าตอนนี้หล่อนเป็นต่อเขาแล้ว

“เดี๋ยวก็รู้ว่าพี่จะทำยังไง กับเด็กดื้อ......” “ว้าย...อุ๊บ!!!” .........>>>>>>>>>>