TALE OF SHORT STORIES

She was walking down the road. Barefoot. Yakap-yakap ang sarili mula sa malamig na simoy ng hangin. Her hair was damp from the rain that was now gone. Basa ang pisngi ng luha. Namumula ang mata mula sa pagtangis ng walang humpay. She felt alone just yesterday. But now, she was truly alone in this world. As a sixteen years old girl, she feels the weight of problems triple times her age. It was exhausting. Pagod na pagod na siya sa buhay na hindi naman umaayon sa gusto niya. Hindi umaagos sa dapat nitong daanan. Minsan nga napapaisip siya kung nakasulat ba ang tadhana niya. Baka hindi naman talaga siya nararapat sa mundo. Marami na siyang karanasan sa buhay. Pakiramdam nga niya, wala ng sense pa na mabuhay sa mundo. Pero takot siya sa kamatayan. Kinuha nito ang parents niya ng walang babala. Hindi niya kayang sundan ito. Naging impyerno ang buhay niya ng mamatay ang magulang. Pero kahit isang beses, hindi siya nawalan ng pag-asa. Kasi naniniwala siya sa may nakatataas na may wakas ang lahat ng paghihirap sa mundo. Pero sa gaya niyang mahina, may sukdulan ang lahat. She was physically and sexually abuse by her so-called family. Sa dami ng pasa sa kanyang katawan, hindi niya maintindihan kung bakit wala pa ring tumutulong. Is that how worse human being? They don't mind because you are stranger to them. Nga naman, sinong kakalaban sa pamilya niya na maimpluwensiya at may kapit sa batas? Wala. She was all alone. She was in misery. Until she met someone that she can call her hero. Her savior. Pero kahit ito ay kinuha sa kanya. Now, all her hope was gone. It all scramble down. It disappears in the wind like it's never been there. It vanished like a bubble in a thin air. Tumigil siya sa tapat ng isang building. Napakaliwanag no'n na nagpapasilaw ng kanyang mata. Labas-masok ang mga tao sa loob. May mga ngiti sa labi at may hawak na tinapay at water bottle. Iyong iba ay nakaupo sa mahabang mesa, humihigop ng mainit na sabaw ng sopas. Madalas ay mga bata. Maingay ang paligid. Masaya. Hindi nakakatakot. A woman stood in front of her with a gentle smile. Hinawakan nito ang braso niya at tinuro ang loob. "Gusto mo bang kumain hija? May pagkain kami sa loob. Halika." Inalalayan siya nito. Napatitig siya sa kamay nitong nakahawak sa braso niya. Magaan. Mainit. Malambot. Pinaupo siya nito sa isang mesa at binalot ang kanyang katawan ng isang tuwalya. "Anong pangalan mo hija? Ako nga pala si Nanay Dhalia." "Stef po ang pangalan ko," mahina niyang sambit habang nakayuko. Hindi niya napigilang sumulyap sa paligid. Hindi niya alam na may ganoong lugar pala sa mundo. Iyong kanlungan ng mga taong unti-unti ng nawawalan ng pag-asa gaya niya. Umalis saglit ang babae at nang bumalik ay may dala ng isang mangkok ng mainit na sopas. May dala rin siyang tinapay at malamig na juice. "Heto Stef, kumain ka muna. This is our shelter. Kung wala kang mauuwian, pwedeng dito ka muna," nakangiting sabi nito. Hindi siya tumango o ngumiti pero may mainit na lumukob sa kanyang puso. Hindi niya akalain na may mabubuti pa palang tao sa mundo. Kamamatay lang ng kanyang uncle na siyang kumupkop sa kanya matapos lisanin ng kaniyang magulang ang mundo. Labis-labis ang pighati niya dahil sa nangyari. Umiyak siya hindi dahil sa lungkot. Umiyak siya dahil tuluyan ng nagwakas ang pang aabuso sa kanya nito. Umalis siya ng bahay ng walang anumang dala. Ang totoo, pinalayas siya ng asawa ng kanyang tiyuhin. Sampid lang naman daw siya sa bahay na iyon. Palamunin. Walang kwenta. Sa kauna-unahang pagkakataon simula ng mamatay ang kanyang magulang, sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Tinikman niya ang sopas. Napakasarap nito. Ang init no'n ay dumaloy sa kanyang lalamunan papunta sa kanyang walang laman na tiyan. Nagbigay iyon ng ginhawa. Sa kauna-unahang pagkakataon, lumuha siya, hindi dahil sa sakit at pighati, kundi dahil sa saya. Malaya na rin siya sa wakas. "Hon, can you stop the car for a moment?" Hindi siya makapaniwala sa nakita niya. It's been what? 10 years? Since the day she felt she was reborn again. Binuksan at lumabas siya ng sasakyan. Ang tunog ng heels na suot niya ng lumakad siya palapit ay nagbalik ng ilang mga alaala. Like it was happen yesterday. She was barefoot then when she was welcome here. She can't believe that the shelter then is still existing until now. A hand envelope her waist. When she looks up, she saw her husband Zeus. Nagtatanong ang mga mata nito. "Why are we here love?" Hindi na nito napigilan pang magtanong ng mapansin ang kanyang ngiti. "There's a story behind this shelter. Hindi talaga ako maapaniwala na hanggang ngayon ay nago-operate pa rin sila. This shelter has been very close to my heart. Na-kwento ko naman 'yong nangyari sa 'kin hindi ba? Noong walang kahit na sinong tumanggap sa 'kin, this is the only one who openly welcomes me. I already give up with life. Then God led me here. It was a special moment to me kasi pakiramdam ko, pinanganak ulit ako." Sa shelter na iyon siya nagbagong buhay muli. Doon na siya nagdalaga. Tinuro sa kanya na ang buhay, puno ng ups and down. Hindi porket mas marami siyang hirap na napagdaanan ay hindi na siya mahal ng panginoon. Hindi iyon indikasyon na she was less love. That she doesn't deserve anyone's love. She was after all one of His children. "This is where I grow. I'd met a lot of people. I found my friends and families that I cherish forever. I've got my blessings," dagdag niya. "Hmm...this shelter is also familiar to me, love. Naalala ko noong nakipag-away ako sa board para mag-allot ng donation shares sa mga shelter. This is one of those many shelters. What a coincidence." Nanlaki ang mata niya at hindi makapaniwalang tinitigan ang asawa. "You are one of those people that helped me..." she whispers tearily. "Oh...thank you so much love! I love you!" Well, love really moves in mysterious ways. She has been under the storm for many years. She found her shelter. Now, she found her home. ... Love isn't a coincidence. Sometimes, its an entity lurking behind shadows, waiting for the right time to emerge. Love knows no time. Even in difficult times, it creeps slowly into your home like sunlight. Whether you are fortunate or not, love knows no bound. Under the storm, there's always a shelter and after the storm, there's always a rainbow.