My Billionaire Boss is My Husband Too?

PAGHAHANAP

CHAPTER 3

HAZEL POV

Madaling araw pa lang ay gising na ako. Tahimik ang buong bahay, tanging mga huni ng ibon at banayad na ihip ng hangin ang maririnig. Nakahanda na ang maliit kong bag—kaunti lang ang laman: ilang damit, ang sobre mula kay Tatay na may kaunting pera, ang pendant na iniabot ni Nanay, at ang isang maliit na notebook kung saan ko isusulat ang bawat hakbang na tatahakin ko.

Bago pa sumikat ang araw, lumabas na ako sa bahay. Nasa may pintuan si Nanay Selena, hawak ang kumot sa balikat, at si Tatay Benidect naman ay nasa gilid, may hawak na termos ng kape.

Tahimik kaming naglakad papuntang sakayan. Wala nang masyadong salita, puro sulyap at ngiti lang. Ang klase ng katahimikan na puno ng damdamin.

Pagdating sa terminal ng bus, tila biglang naging mabilis ang lahat. Parang ayokong bumitaw, pero alam kong kailangan.

“Anak…” mahinang wika ni Tatay, “kapag nakarating ka na roon, mag-text ka agad, ha? O tumawag kung may problema.”

“Opo, Tay. Lagi ko pong dala ‘tong phone. Promise po, mag-uupdate ako palagi.”

Hinalikan ako ni Nanay sa noo. “Ingat ka, Hazel. Huwag kang magmadali. Sundin mo ang kutob mo palagi. At tandaan mo—‘pag pagod ka na, andito lang kami.”

Tumango ako habang pinipigil ang luhang gusto nang bumagsak. Isinakay ko ang bag sa loob ng bus at bago ako sumakay, muli ko silang niyakap ng mahigpit.

“Salamat po sa lahat…”

Umupo ako sa tabi ng bintana. Habang unti-unting umaandar ang bus, tinanaw ko sila sa labas—nakasunod pa rin ang mga mata ni Nanay habang si Tatay ay tahimik lang na nakatingin, hawak ang kanyang sombrero.

Habang papalayo ako sa lugar na naging kanlungan ko sa limang buwan, unti-unting humalo ang kaba at pananabik sa dibdib ko. Dumaan kami sa mga bundok, palayan, at kalye na tila ba unti-unting nagbubura ng luma kong buhay… papalapit sa bago.

Pagsapit sa Maynila, bumungad agad sa akin ang usok ng mga sasakyan, ang walang humpay na ingay ng busina, at ang siksikan ng mga taong abala sa kani-kanilang buhay. Parang ibang mundo. Malayo sa tahimik at mapayapang lugar nina Nanay at Tatay.

Huminga ako nang malalim. “Ito na,” bulong ko sa sarili.

Lumabas ako ng terminal at agad hinawakan ang pendant ko. Sa loob ng puso ko, may panalangin: Sana, matuklasan ko kung sino talaga ako… at sana, kayanin ko ang lahat ng darating.

Hindi ko alam kung saan ako unang pupunta. Pero may listahan ako ng ospital sa Maynila—baka isa roon ang tumanggap sa akin matapos akong matagpuan noon. Plano ko ring hanapin ang barangay hall na dating tinanungan ni Tatay, baka may tala sila tungkol sa nawawalang babae noong limang buwan na ang nakaraan.

Nagsimula akong maglakad, bitbit ang maliit kong bag at isang matibay na determinasyon.

Hindi man malinaw ang direksiyon, malinaw sa akin ang layunin:

Hanapin ang sarili. Harapin ang nakaraan. At simulan ang bagong bukas.

Mainit ang sikat ng araw sa Maynila at pakiramdam ko'y natutuyo ang bawat patak ng pawis sa balat ko. Ilang oras na akong paikot-ikot sa kahabaan ng España, nagtatanong sa bawat "Hiring" na karatulang nakapaskil sa mga pintuan. Pero sa tuwing sinasabi kong may amnesia ako at wala akong maipakitang ID o credentials, nagbabago ang tingin nila sa akin—parang bigla akong naging alanganin.

Hanggang sa may isang maliit pero mukhang disente at maayos na family-style restaurant na may pangalang “Casa Mía” ang nakatawag ng pansin ko. May karatula sa pintuan:

“WE ARE HIRING – CASHIER, SERVER, DISHWASHER.”

Nilapitan ko ang guard. “Kuya, pwede po ba mag-apply?”

Itinuro niya ako sa loob at sinabi, “Dun ka sa manager, si Ma’am Lita. Nasa loob lang.”

Sa loob ng restaurant, malamig ang aircon at amoy tinolang manok. Nakaupo sa isang lamesa ang isang babaeng nasa edad 40+, may suot na salamin at hawak ang ledger. Nakakunot-noo siya pero hindi mukhang masungit.

“Ma’am, gusto ko po sanang mag-apply,” mahinahon kong sabi habang inaabot ang notebook kung saan ko naisulat ang ilang detalye ko gaya ng pangalan at birthday na sinabi sa akin nina Nanay.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. “Anong trabaho ang gusto mong apply-an?”

“Cashier po sana, kung pwede.”

“May experience ka ba?”

Umiling ako. “Wala po. At… may amnesia rin po ako, kaya hindi ko po alam kung may naging trabaho na ako dati. Pero willing po akong matuto. Masipag po ako. Marunong akong magbilang, pero baka hindi ko agad kabisado yung POS o computer.”

Napatingin si Ma’am Lita sa akin ng matagal. Tila pinag-iisipan niya kung karapat-dapat ba akong tanggapin. Pero sa halip na sumimangot, ngumiti siya.

“Okay. Matanong kita, marunong ka ba magdala ng tray? Maghugas ng pinggan? Makisama sa customer?”

“Opo!” mabilis kong sagot. “Sanay po akong magluto at maglinis. Tumulong po ako sa bahay ng matagal. Marunong po akong makitungo sa tao.”

Tumango siya. “Sige. Sa ngayon, ilalagay muna kita sa waitress position. Para makita rin namin kung paano ka kumilos at kung gaano ka ka-responsable. Bukas ka na agad magsimula, ha? 8:00 a.m. dito ka na.”

Napatango ako agad, kahit medyo natigilan. “Opo! Maraming salamat po, Ma’am.”

Inabot niya sa akin ang maliit na papel kung saan nakasulat ang pangalan ko at posisyon. “Ito ang endorsement mo para sa HR. Magdala ka ng kahit anong valid ID kung meron, o barangay clearance. Pero dahil special case ka, gagawan ka muna namin ng temporary pass.”

Paglabas ko ng Casa Mía, halos maglulundag ako sa tuwa. May trabaho na ako!

Pero bigla rin akong natahimik—wala pa akong matutuluyan.

Naglakad-lakad ako sa paligid, at sa isang sulok ng kalsada may nakitang karatula:

“Apartment for Rent – Bedsitter, Shared Bathroom – P3,000/month.”

Kumatok ako sa maliit na gate at lumabas ang isang ginang na may suot na duster. “Ate, available pa po yung kwarto?”

“Ay oo, iha. Solo ka lang ba?”

“Opo. Magtatrabaho po ako sa Casa Mía, doon po sa may kanto.”

“O sige. Saktong walking distance lang. Gusto mong silipin?”

Pinakita niya sa akin ang maliit na kwarto—may lumang kama, electric fan, at isang lamesa. Wala ngang kusina, pero sapat na ito para sa pansamantalang pahinga. May common CR sa dulo ng pasilyo.

“Kung okay sa ‘yo, iha, bayaran mo lang ang isang linggo muna—P750. Pwede ka na agad tumira.”

Napangiti ako. Kinuha ko ang sobre na iniabot ni Tatay at binunot ang bayad. “Kukunin ko na po.”

Pagkatapos kong maayos ang bag at punasan ang bintana ng kwarto, naupo ako sa kama. Pagod, gutom, pero masaya. Sa wakas, may trabaho na ako at may matutuluyan. Isa-isa ko silang tatawagan bukas—si Nanay Selena, si Tatay Benidect—para ipaalam ang naging ayos ko.

Hinawakan ko ang pendant na dala ko, at saka ko bumulong:

“Simula na ito ng bagong kabanata. At sana… dito ko na matuklasan kung sino talaga ako.”