[ ไอริณ ]
ฉันเดินลัดเลาะไปตามถนนเลียบชายหาดพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาใครบางคนไปด้วย หลังจากที่เดินตามหาอยู่นานสุดท้ายฉันก็สังเกตุเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งกันอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวใต้ต้นไม้ริมชายหาด เท้าเล็กก้าวเข้าไปหาคนทั้งคู่อย่างควบคุมไม่ได้ ใจมันสั่งให้ก้าวเข้าไปจนมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของคนทั้งคู่แต่ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่เพราะบทสนทนาที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันมันถูกกลบด้วยเสียงคลื่นที่สาดซัดกระทบฝั่งจนทำให้ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ใจอยากจะก้าวออกมาจากตรงนั้นแต่ขามันกลับไม่ฟังจนนาทีที่พี่เธียร์หันมาเจอและสบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่พี่เมย์จะเดินมากอดเขาและเอ่ยคำพูดบางคำออกมาที่แม้เสียงคลื่นจะดังแค่ไหนแต่ฉันก็ได้ยินชัดเจนและมันก็ก้องอยู่ในหูของฉัน
“เมย์รักเธียร์นะ”
คำว่ารักของพี่เมย์ที่เอ่ยออกมากมันทำให้คนที่เอาแต่แอบรักเขาอย่างฉันรู้สึกอิจฉาเธอขึ้นมา เพราะตัวฉันเองไม่เคยมีความ
