DALAWANG ORAS na ako sa daan at sa bawat minuto't oras na lumilipas ay walang ibang laman ang isip ko sa mga sandaling ito kundi ang nangyari sa amin ni Clinton. Aminado akong hindi ko alam kung paano ang magsisimulang muli ng hindi kasama ang aking asawa dahil nasanay akong sa loob ng dalawang taon ay lagi itong nasa tabi ko, ngunit nitong huli'y bigla na rin lang nagbago at nanlamig.
Nagsisimula na namang mamuo ang aking mga luha dahil sa nagiging takbo na naman ng aking isipan, kaya't in-park ko sa gilid ng kalsada ang aking kotse upang kalmahin muna ang aking sarili.
Masyadong masakit pero kailangan kong maging matatag at hindi ako dapat magpa-apekto ng sobra, kahit ang totoo'y apektadong apektado ang puso't isip ko sa naging desisyon ko.
Ngayon ko naisip kung naging tama ba talaga
