เมียเด็ก

Chapter.5 มาเป็นแฟนลุงสิ ..ฟินๆ

ยิ่งเครื่องเร่งแรงมากเท่าใดก็ยิ่งทำให้ซุ้มล้อจมมิดลงไปในโคลนมากเท่านั้น ดูท่าแล้วจะต้องติดแหงกกนอยู่ที่นี่จนกว่าจะมีคนมาพบ เส้นทางสายนี้เป็นดินเหนียวเมื่อโดนน้ำฝนชะล้างหน้าดินก็จะกลายเป็นโคลน ปกติแล้วเวลาฝนตกคนงานมักจะใช้รถทางการเกษตรในการเดินทางเข้ามาแทนรถยนต์ธรรมดา แต่เพราะวันนี้พยากรณ์อากาศดันไม่แน่นอนฝนหลงฤดูดันมาตกในวันที่พ่อเลี้ยงต้องใช้เส้นทางนี้พอดี ในขณะที่พ่อเลี้ยงกำลังเป็นกังวลกับสถานการณ์รถติดหล่มอยู่นั้น ณดาก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลัวอะไรเลยนอกจากสายตาเป็นประกายมองไปด้านนอก น้ำฝนเม็ดใหญ่กำลังเทลงมาจากท้องฟ้า เด็กสาวดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษเสียด้วยซ้ำ

" มันไม่ใช่หน้าฝนนี่นา คุณลุงคะ ณดาอยากเล่นน้ำฝนจังเลยค่ะ" ว่าแล้วเชียวเด็กคนนี้จะต้องคิดเล่นพิเรนอะไรสักอย่างอยู่ในใจ

"ไม่ได้ ตัวเปียกแล้วจะทำยังไง กลับบ้านก็ไม่ได้" ของที่มีในรถตอนนี้ก็มีเพียงผ้าห่มผืนเล็กๆ ที่บางแสนบาง น้ำดื่มแค่สองขวด ส่วนของกินไม่ต้องพูดถึง

"ก็แก้ผ้ายังไงล่ะคะ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ตอนเด็กๆ คุณลุงก็เคยอาบน้ำให้ณดา" แก้ผ้า ณดาพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ทำเอาพ่อเลี้ยงพูดไม่ออก สถานการณ์เริ่มตึงเครียด ณดาไม่ใช่เด็กๆ แล้ว มันก็ใช่ที่เมื่อก่อนพ่อเลี้ยงเคยดูแลเธอในทุกๆ เรื่อง ป้อนข้าว พาไปเที่ยว แม้กระทั่งอาบน้ำให้เธอ แต่อย่าลืมว่าตอนนี้เธอโตเป็นสาวสะพรั่ง วัยสิบแปดย่างสิบเก้าทุกส่วนในร่างกายกำลังสมบูรณ์และสวยมากที่สุดของหญิงในวัยนี้ แค่นั่งอยู่ใกล้ๆ พ่อเลี้ยงก็ใจสั่น ความเป็นชายภายใต้อาภรณ์ที่คับตึงต้องคอยทำสมาธิหักห้ามมันเอาไว้ พ่อเลี้ยงไม่อยากแสดงออกให้เธอกลัว ไม่อยากรวบรัดใดๆ ทั้งสิ้นขอให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ ณดายังเปรียบเสมือนผ้าขาว เขายังไม่อยากให้เธอแปดเปื้อนเพราะอารมณ์ราคะภายในตัว

"ณดา แต่ตอนนี้ โอว ไม่ " มองภายนอกยังทำให้เขาทรมานมากถึงเพียงนี้ แล้วถ้าเธอมาแก้ผ้าต่อหน้าเขาล่ะ มันจะเกิดอะไรขึ้น อยากจะเปิดประตูรถแล้ววิ่งหนีไปให้ไกล เขาผ่านศึกสังเวียนเรื่องพวกนี้มาอย่างโชกโชน มันเป็นการบำบัดความเครียดอย่างหนึ่ง ได้ปลดปล่อยเรื่องพวกนี้ทีไรก็จะทำให้สมองโล่งปลอดโปร่งทำงานง่ายขึ้นเสียทุกครั้ง แต่ไม่ใช่ที่ไร่แห่งนี้กับใครก็ได้เหมือนกับเมื่อก่อน ในเมื่อหน้าที่การงานของการเป็นมาเฟียถูกวางมือลงอย่างสมเกียรติ เรื่องแบบนี้ก็ต้องวางเอาไว้ด้วยเช่นกัน มือสกปรกไม่คู่ควรกับณดาสาวน้อยที่แสนน่ารัก รวมทั้งเรื่องโลกีย์พวกนี้ด้วย

ปัง

"เดี๋ยวมานะคะ "

"ณดา ไม่นะ ลุงต้องตายแน่ๆ เลย " ไม่ทันแล้ว พ่อเลี้ยงมองเห็นหายนะที่กำลังจะมาเยือน สายตาของพ่อเลี้ยงจับจ้องไปที่สาวน้อยที่กำลังเริงร่าอยู่กักลางสายฝน ไม่กี่นาทีก็ทำให้ร่างของเธอเปียกไปจนทั่วเส้นผมเปียกชุ่มลามไล่ลงมากับชุดที่เธอสวมใส่ ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนผ้าพริ้วใส่สบายบัดนี้ชุ่มน้ำไปจนทั่วแนบชิดติดร่างจนทำให้มองเห็นสรีระของผู้ใส่อย่างชัดเจน บลาลูกไม้สีขาวปรากฏชัดแจ่มแจ้ง หน้าอกที่ดูอวบอิ่มแทบล้นทะลักออกจากบลาตัวสวย แพนตี้ตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มส่วนสงวนของเด็กสาวเอาไว้ บัดนี้มันได้ปรากฏเป็นภาพชัดให้พ่อเลี้ยงได้ชื่นชม ความงามของเรือนร่างสาวน้อยที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาสิบกว่าปี เธอเปลี่ยนไปมาก เธอไม่ใช่เด็กน้อยพูดง่ายเหมือนเดิมอีกต่อไป อีกไม่กี่ปีเธอก็จะบรรลุนิติภาวะเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว เขาจะอดใจรอจวบจนถึงวันนั้นได้หรือไม่

"วู้วววว ฮ่าๆ ชื่นใจจังเลย" เด็กสาวสนุกสนานกับการเล่นน้ำฝน มันเป็นสิ่งที่เธอเฝ้ารอมานาน ชีวิตวัยเด็กที่ขาดหายไป โดนห้ามสารพัดได้แต่เฝ้ามองเด็กๆ ละแวกบ้านเล่นสนุกในแบบที่เธอไม่เคยได้ลอง เวลาฝนตกเธอก็จะแอบมานั่งมองอยู่ที่ริมหน้าต่าง โดนแม่ณีสั่งห้ามออกจากบ้านเพราะเกรงว่าลูกสาวจะป่วยเป็นไข้หวัด มันลำบากต่อการเดินทางไปพบหมอ และมันก็เป็นสิ่งที่ณดาขัดไม่ได้จริงๆ

"คุณลุงใจดีที่สุดเลย ณดารักคุณลุง " รอยยิ้มของพ่อเลี้ยงผุดขึ้นมาในทันที ถ้าสิ่งที่เธอทำมันมีความสุข เขาก็ไม่รู้จะห้ามไปทำไม เห็นรอยยิ้มของเด็กสาวมันก็พลอยทำให้หัวใจของชายวัยกลางคนอย่างเขาสดชื่นไปด้วย ถึงแม้ว่าอายุอานามของพ่อเลี้ยงจะสามสิบบวก แต่ใบหน้าและรูปร่างบอกเลยว่าเด็กวัยรุ่นยี่สิบปลายๆ ยังคงต้องอาย ใครเห็นก็ต้องมีหันมมองกันจนเหลียวหลังบ้างล่ะ

"ยัยเด็กแสบ ทั้งดื้อทั้งรั้น จะเอายังไงให้อยู่ล่ะทีนี้ " ขืนยังตามใจอยู่แบบนี้มีหวังได้เอาแต่ใจกันบ้านแตกเป็นเสี่ยงๆ

"คุณลุงมาเล่นด้วยกันมั้ยคะ "

"ณดา พอได้แล้วเดี๋ยวไม่สบาย"

"ณดายังสนุกอยู่เลยนี่คะ" ฝนที่ไม่ท่าทีว่าจะหยุดตก พ่อเลี้ยงเริ่มเป็นห่วงสุภาพของเด็กสาวป่วยขึ้นมาแม่ณีคงทุกข์ใจ รับปากเรื่องดูแลณดามาแล้ว จะมาปล่อยให่ลูกสาวเขาป่วยตั้งแต่วันแรกของการเริ่มงานเลยเห็นทีจะไม่ได้ ไหนจะไหมที่หัวเข่าที่ยังไม่ได้ตัดเพราะมัวแต่ติดแหงกกันอยู่ตรงนี้

"ณดา ขึ้นรถ"

"ก็ได้ค่ะ " เด็กสาวยอมเดินขึ้นรถ เพราะน้ำเสียงของพ่อเลี้ยงที่เริ่มเอาจริง มันมีพลังและอำนาจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยๆ วันนี้เธอก็ได้ทำตามใจโดยที่คนตัวโตไม่ขัดไม่ห้ามเหมือนตอนที่อยู่กับแม่ณี มันสนุกและมีความสุขแบบนี้นี่เองชีวิตในวัยเด็กที่ขาดหายไป

.......................................

"ปราณี ปราณี ณดาไปไหน หลานปิดเทอมแล้วไม่ใช่หรอ" มานพเดินดุ่มเข้ามาในเรือนหลังใหญ่พร้อมกับเสียงร้องเรียกพี่สาว ปราณีรีบละออกจากหน้าเตาเอื้อมหยิบผ้าเช็ดมือแล้วเดินออกมาต้อนรับพี่ชายที่นานๆ ครั้งจะมาเหยียบที่นี่สักที เพราะถูกปลดจากตำแหน่งผู้จัดการไร่ทำให้มานพไม่พอใจจึงหักหน้าน้องสาวและพ่อเลี้ยงไปทำงานให้กับไร่คู่แข่งข้างๆ หารู้ไม่ว่าพ่อเลี้ยงไม่ได้รู้สึกใดๆ เลย นอกจากดีใจเสียด้วยซ้ำที่เสี้ยนหนามและตัวถ่วงความเจริญของไร่ไม่อยู่ลอยหน้าลอยตาอ้างสิทธิ์พี่ชายในสายเลือด ที่ทำให้ปราณีอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี หลักฐานการโกงเงินของมานพถูกขุดคุ้ยปราณีลมแทบจับไม่เคยคิดมาก่อนว่ามานพจะทำเรื่องน่าอายได้เช่นนี้

"มีอะไรพี่นพ เอะอะเสียงดัง ลมอะไรหอบมา แล้วนี่นึกยังไงถึงอยากจะเจอหลาน "

"จะมาหาหลานบ้างไม่ได้รึไง"

"มาหาหลาน หรือว่าจะเอาอะไรมากรอกหูหลานอีกล่ะ" ปราณีพอจะรู้อยู่บ้างว่ามานพแอบไปหาณดาที่โรงเรียนอยู่บ่อยครั้ง เรื่องไร่ร้อยรักวันนั้นก็คงจะไม่พ้นมานพที่สร้างข้อมูลเท็จเอาไปพูดกรอกหูหลานสาวเพื่อต้องการพักพวก เพราะความหัวอ่อนของลูกสาวจึงทำให้เชื่อผู้เป็นลุงซะหมดทุกอย่าง

"อย่ามาใส่ร้ายกัน เอ็งมันเลี้ยงลูกผิดๆ ก็ใช่สิ กินอยู่อย่างสบายไม่ทำงานก็มีเงินใช้ แล้วดูข้า แบกหน้าไปของานไอ้ไร่ฝั่งนู้นมันทำ เอ็งไม่เคยคิดจะช่วยข้าเลย เอาแต่เข้าข้างไอ้พ่อเลี้ยงฝรั่งนั่น ระวังไว้เถอะมันจะเฉดหัวออกจากไร่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้เลย สอนลูกให้เทิดทูลมันเข้าไป" มานพไม่เคยนึกถึงสิ่งที่ตัวเองได้ก่อเอาไว้เลยแม้แต่น้อย ในใจก็ยังหวังไร่นี้ให้กลับมาเป็นของตัวเองอยู่เต็มอก ยังไงซะไร่นี้มันก็ต้องเป็นของเขาไม่ใช่ไอ้ฝรั่งคนนั้น

"ก็เพราะพี่เองไม่ใช่หรอ พี่นั่นแหละโกงเงินในไร่ หลักฐานก็มีให้เห็น ตั้งแต่พี่ชัชยังไม่ตาย พี่มันเห็นแก่ตัวแล้วก็เลิกเอาเรื่องบ้าๆ พวกนั้นมากรอกหูหลานได้แล้ว "

"ณดาหลานข้า ข้ารู้ว่าเอ็งจะจับหลานข้าใส่พานถวายไอ้พ่อเลี้ยงฝรั่งนั่น ไร่ร้อยรักจะได้กลับมาเป็นของเอ็งใช่มั้ย "

"พี่นพ!! ออกไปเดี๋ยวนี้ ความคิดแบบนี้ก็มีพี่คนเดียวเท่านั้นแหละที่คิดได้ ออกไป"

"เอ็งห้ามข้ามาเจอหลานไม่ได้หรอก ณดายังต้องรู้อะไรอีกเยอะ ณดามันรักลุงของมันจะตายไป " ปราณีถึงกับเลือดขึ้นหน้าด่ากราดพี่ชายให้รีบกลับไปชุดใหญ่ นึกว่ากลับมาจะพูดจาดีๆ หัดสำนึกเรื่องราวที่ผ่านมาได้บ้าง แต่ไม่เลยกลับเป็นหนักมากกว่าเดิม ทำไมพี่ชายของเธออาการถึงได้กำเริบหนักกว่าเก่า ต่อไปนี้เธอคงต้องระวังณดาให้มากๆ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พี่ชายตัวดีของเธอจะเอาเรื่องไร้สาระมากรอกหูลูกสาวสุดที่รักของเธออีก

.........................

ณดาค่อยๆ เปลื้องผ้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนออก ไม่เหลือไว้แม้กระทั่งชั้นในลูกไม้สีขาว พ่อเลี้ยงได้แต่นั่งตัวเกร็งอยู่ที่เบาะหน้าสองมือประสานกันบีบเกร็งจนเลือดไม่เดิน สายตาก้มต่ำพยายามไม่คิดอกุศลใดๆ กับหลานสาวสุดที่รัก แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้พิษกำหนัดเข้าเล่นงานเขาจนปวดหนึบตั้งแต่เห็นภาพเด็กสาวเริงร่าอยู่กลางสายฝนแล้ว ให้ตายสิ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยต้องใช้ความอดทนมากเท่านี้มาก่อน ณดาจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำให้ลุงใจจะขาดอยู่แล้ว

"ดีนะคะที่ยังมีผ้าผืนนี้ ใส่เป็นผ้าถุงได้ ส่วนเสื้อคลุมไหมพรมของณดาก็ใส่คลุมไปก่อน ส่วนเสื้อในกับกางเกงใน เปียกหมดอดใส่"

"ณดาเสร็จหรือยัง" ตะวันเริ่มคล้อยต่ำ มื้อเย็นที่เคยได้กินก็ไม่มีมีเพียงน้ำเปล่าสองขวดบนรถ ท้องไส้เริ่มร้องประท้วง ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวเด็กดื้อที่นั่งกอดตัวเองอยู่ด้านหลังเสียงท้องก็ไม่เบาเหมือนกัน สายฝนด้านนอกยังคงปรอยๆ อากาศก็เริ่มเย็น ดูท่าแล้วคืนนี้คงจะต้องนอนในรถ

"ณดาอยากกลับบ้านแล้วค่ะคุณลุง "

"หิวใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ ทั้งหิวแล้วก็หนาว เจ็บแปล๊บๆ ที่แผลด้วย "

"กินกล้วยก่อนมั้ย "

"อะไรนะคะ กล้วย คุณลุงก็รู้ว่าณดาเกลียดกล้วยที่สุดเลย "

"เอาหน่า กินรองท้องไปก่อน ข้างทางมีต้นกล้วยเต็มไปหมดน่าจะมีกล้วยสุขบ้างล่ะ "

"ก็ได้ค่ะ " ณดายอมกลืนกล้วยน้ำว้าลงคออยากสุดฝืน ผลไม้ที่เธอไม่ชอบที่สุด แต่มันก็ช่วยบรรเทาความหิวได้มากเลยทีเดียว

"มันก็อร่อยดีเหมือนกันนะคะ "

"หนาวหรอทำไมตัวสั่น "

"ค่ะ "

"ลุงกอดมั้ย"

"ณดาอยากให้คุณลุงกอดนานแล้วค่ะ รู้มั้ยคะว่าอ้อมกอดของคุณลุงทำให้ณดารู้สึกอบอุ่น แถมยังรู้สึกด้วยว่าณดาเป็นคนพิเศษสำหรับคุณลุง"

"ณดาพิเศษสำหรับลุงเสมอนะคะคนดี " สายตาของณดามองไปยังคุณลุงที่เธอทั้งรักและทั้งหวง

"คุณลุงอยู่กับณดาแบบนี้ไปตลอดได้มั้ยคะ อย่ามีแฟนนะคะ "

"ทำไมล่ะ" พ่อเลี้ยงนึกขำกับคำขอร้องของเด็กสาว

"ณดาหวง คุณลุงเป็นของณดาคนเดียว "

"ถ้าอย่างนั้นณดาก็ต้องมาเป็นแฟนให้ลุงสิ"

"ได้หรอคะ "

.....................................