พี่ทูน..
พี่ทูนฟื้นซิ
พี่ทูน..
เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวของคนผู้หนึ่งดังขึ้นข้างหูของผม เขาเรียกชื่อของผมไม่ยอมหยุด
พี่ทูน..
โอ้.. ผมยังไม่ตายซินะ
ชายหนุ่มกระพริบตาและชำเลืองมองบุคคลตรงหน้าอย่างเชื่องช้า ภาพผู้หญิงตัวเล็กน้ำตาคลอเบ้ากำลังจ้องมองเขาอยู่..
“ จูน.. ”
“ พะ..พี่ธาร! พี่ทูนฟื้นแล้ว ”
จูนหันหน้ากลับไปตะโกนเรียกชื่อไอ้ธารเพื่อนสนิทของผม พอเจ้าตัวได้ยินแบบนั้น มันรีบวิ่งมาหาผมทันที
กลุ่มเพื่อนสนิทของผมกำลังนั่งล้อมวงมองดูผม.. แต่บุคคลที่ผมกำลังมองหากลับไม่อยู่ให้เห็นหน้า..
“ พลอยล่ะ ” ผมพยายามเอียงคอหันไปถามไอ้ธาร ตัวของผมร้อนและร่างกายของผมขยับเขยื้อนลำบากพอสมควร
“ ออกไปข้างนอก ”
“ ไปไหน ”
“ ไปตามหาเด็กเด็ก ”
ผมทำหน้ามึนงงใส่ไอ้ธาร มันเริ่มกลอกตาไปมาแล้วอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง
“ พลอยบอกให้พวกเราเกาะกลุ่มกันไว้ตอนมึงหายไป แต่เพทายกับพะพายไม่เอาด้วย ”
ธ
