“ ปล่อยเพทายนะทูน.. อื้อ.. ปล่อย ”
“ อยู่นิ่งนิ่ง อย่าดิ้นซิเพนกวิน พี่เจ็บนะ ”
“ เพทายไม่ชอบทูนคนนี้ ไม่อยากอยู่ด้วย ”
“ คนไหน ”
“ คนที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงเพทายอยู่นี่ไง ไม่อยากอยู่ด้วย! ”
ตุ้บ!
โอ๊ย!
ศรีษะของชายหนุ่มชนเข้ากับกำแพงใหญ่ด้วยแรงผลักของร่างบาง
ทูน!
“ พะ..เพทายขอโทษ.. มะ..ไม่ได้ตั้งใจจะทำทูนเจ็บ ”
“ ทูนเป็นอะไรหรือเปล่า.. ”
“ ทะ..ทูน ”
เขายังคงนอนนิ่ง..ไม่ยอมตอบคำถามของผม..
ผมเคลื่อนร่างบางของตนเองเข้าไปใกล้ใกล้กับตัวของเขา.. ใบหน้าหล่อคมในท่าหลับตา เขายังคงเพิกเฉยต่อคำถามของผม
หมับ!
ฟุบ!
เสียงหัวใจเต้นดัง ตุบ..ตุบ.. ตุบตุบ ร่างกายของเขาร้อนรุ่มขัดกับมือเย็นที่โอบกอดร่างผมเอาไว้
“ ทูนมันเห็นแก่ตัว ! ”
“ อืม.. ยอมรับ ”
“ พี่ทำเหมือนกับว่าวันนี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง ทูนรู้ตัวไหมว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม ”
“ รู้ซิ รู้ดีด้วย ”
“ งั้นก็ปล่อย ปล่อยเพท
