แม่ผมเป็นซัคคิวบัส

บทที่ 5: แรงกดดันและภาพลวงตา

บทที่ 5: แรงกดดันและภาพลวงตา

เหลือเวลาอีกเพียง สองวัน เท่านั้น สี่สิบวันแห่งการทรมานกำลังจะสิ้นสุดลง แต่การรอคอยในช่วงสุดท้ายนี้กลับยิ่งกดดันและโหดร้ายกว่าช่วงใด ๆ นนท์รู้สึกว่าทุกสิ่งรอบตัวล้วนเป็นสิ่งเร้า และร่างกายของเขากำลังส่งเสียงกรีดร้องด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจยับยั้งได้

วันนี้ที่มหาวิทยาลัย นนท์แทบจะควบคุมสติไว้ไม่ได้ ชั่วโมงเรียนของอาจารย์ลดากลายเป็นนรกสำหรับเขา อาจารย์ลดาไม่ได้สวมชุดที่แนบเนื้อเหมือนวันก่อน แต่เลือกเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูเรียบร้อยคู่กับกระโปรงทรงสอบสีเข้ม

ทว่าสำหรับนนท์แล้ว เสื้อผ้าที่ดูสุภาพนั้นกลับยิ่งกระตุ้นจินตนาการของเขาอย่างรุนแรง

ขณะที่อาจารย์ลดากำลังบรรยายเรื่องโครงสร้างประโยค เสียงของเธอก็เริ่มบิดเบือนไปในหูของนนท์ ภาพในห้องเรียนเริ่มมืดลง และอาจารย์ลดาที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็เริ่มเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปอย่างช้า ๆ

ในจินตนาการที่เร่าร้อนของนนท์ อาจารย์ลดากลายร่างเป็นซัคคิวบัสในฝันของเขา

เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกแทนที่ด้วยชุดหนังสีดำรัดรูปจนตึง รูปร่างของเธอถูกเน้นย้ำด้วยส่วนโค้งเว้าที่เกินจริง หน้าอกที่ถูกเก็บซ่อนไว้เมื่อครู่บัดนี้กลับผายออกและเต็มอิ่มอย่างน่าตกใจ หน้าอกขนาดใหญ่ ดันชุดหนังจนเกือบปริแตก สะโพกผายออกอย่างเย้ายวน และดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความเชิญชวน

นนท์เอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยความทรมาน เขาไม่สามารถละสายตาไปจากภาพลวงตาที่สร้างขึ้นจากความใคร่ของตัวเองได้ ใบหน้าของซัคคิวบัสในจินตนาการนั้นไม่ได้คล้ายอาจารย์ลดาเสียทีเดียว แต่เป็นภาพผสมของหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบที่เขาปรารถนา

— สองวัน... แค่สองวันเท่านั้น!

ภาพซ้อนทับ: ซัคคิวบัสในร่างอาจารย์ลดาโน้มตัวลงมาที่โต๊ะของเขา ดวงตาของเธอจ้องมองเขาด้วยความหิวโหย

"เจ้าอดทนได้ดีเหลือเกิน... แต่ตัณหาของเจ้าใกล้จะระเบิดแล้ว" เสียงกระซิบเย้ายวนดังขึ้นในหัวของนนท์

นนท์กัดริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกถึงรสเลือดเพื่อเรียกสติกลับมา เขาต้องเตือนตัวเองว่านี่เป็นเพียงจินตนาการที่เกิดจากพลังงานที่ถูกกักเก็บไว้ หากเขาปล่อยให้มันรุนแรงกว่านี้ เขาจะสูญเสียพลังงานที่สะสมมาทั้งหมด

เขารีบคว้าสมุดมาเปิดบังใบหน้า และพยายามจดจ่ออยู่กับการหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ เพื่อควบคุมความตื่นเต้นและแรงขับทางเพศที่รุนแรงนี้ไว้

ทันใดนั้น อาจารย์ลดา (ในร่างจริง) ก็เดินมาหยุดที่โต๊ะของนนท์

"นนท์? คุณโอเคไหมคะ ดูเหมือนคุณไม่สบาย" อาจารย์ลดาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

นนท์เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแดงก่ำและเหงื่อแตกพลั่ก การที่อาจารย์มาอยู่ใกล้เพียงแค่นี้ทำให้ร่างกายของเขาร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิด

"ผม... ผมสบายดีครับ" นนท์ตอบเสียงแหบพร่า แล้วรีบคว้ากระเป๋า "ผมขออนุญาต... ไปห้องพยาบาลก่อนนะครับ"

เขาพุ่งตัวออกจากห้องเรียนไปทันทีโดยไม่รอคำตอบใด ๆ เพื่อหนีจากสิ่งที่เขากำลังจินตนาการและหนีจากสิ่งที่กำลังจะทำลายพิธีกรรมที่เหลืออีกแค่ 48 ชั่วโมงของเขา

(จบ บทที่ 5)