“ที่จริงไม่ต้องลำบากพาฉันมาก็ได้นะคะ”
“ฉันรับปากกับพี่เกื้อเอาไว้แล้ว ส่วนเรื่องค่าเทอมแล้วก็ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจะเป็นคนออกให้เอง”
“ไม่ได้นะคะ ฉันพอมีเงินเก็บที่จะจ่ายเองได้”
“เธอต้องรับเพราะฉันตกลงเรื่องนี้กับพี่เกื้อแล้ว เก็บเงินก้อนเล็กๆ ของเธอเอาไว้ซะ เอาไว้ทำอย่างอื่นเพื่อตัวเองบ้างเถอะ เรื่องเรียนให้เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่” แล้วฉันเด็กตรงไหน อายุน้อยกว่าเขาไม่กี่ปีเอง
หลังจากยื่นเอกสารเสร็จเขาก็พาฉันแวะซื้อชุดนักศึกษาและอุปกรณ์การเรียนทันที ทำเหมือนฉันเป็นเด็กไม่รู้เรื่องไปได้
“ฉันลำบากใจจริงๆ ค่ะ”
“ลำบากใจเรื่อง”
“คุณไม่ใช่ผู้ปกครองฉันสักหน่อย” อยู่ๆ จะให้เขามาจ่ายเงินซื้อของให้แบบนี้ฉันว่ามันไม่แฟร์เลย ถึงเขาจะเป็นน้องชายพี่พิมและนับถือพี่เกื้อเป็นพี่เขยฉันก็ยังเกรงใจมากอยู่ดี
“ก็ใช่ ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองแต่เป็นว่าที่ ผัว อย่าลืมว่าฉันขอเธอกับพี่เกื้อแล้ว”
“ฉันไม่ใช่สิ่งของสัก
