“โอ๊ย” ขยับนิดก็เจ็บ รู้เลยว่าไม่ไหวแย่แน่ถ้าต้องไปเรียนสภาพนี้ ยับเยินที่สุด
“จะรีบลุกไปไหน” ฉันรีบหันไปทำตาดุใส่เขาแต่ไม่สลด ฉีกยิ้มกว้างตอบแล้วเอื้อมมือดึงฉันเข้าไปกอดแน่น
“พี่พอร์ช โบจะลุกไปอาบน้ำค่ะ”
“ไม่ไหวก็อย่าฝืนสิ โดนเกือบทั้งคืนเดินไหวเหรอ” หยาบคายร้ายกาจไม่มีใครเกิน ก็เลือกเองนี่จะทำอะไรได้ ยอมรับไง
“ไม่ไหวก็จะพยายามค่ะ อดอยากปากแห้งมากเลยเหรอคะ ทำไมไม่สงสารกันบ้าง”
“พี่พยายามแล้วจริงๆ ขอโทษครับที่ทำแรง” ฉันแพ้ลูกอ้อนแบบนี้
“ต้องป้องกันนะคะ ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้โบเลย” อยู่ในช่วงขีดอันตรายไว้ใจไม่ได้ แล้วฉันก็ยังไม่พร้อมมีเบบี๋ตอนนี้ด้วยยังอยากช่วยพี่พิมเลี้ยงน้องพายอยู่
“โอเค เดี๋ยวพี่จัดการให้ สรุปวันนี้หยุดพัดก่อนนะ”
“ทำไงได้ล่ะคะ ขาไม่มีแรงแบบนี้”
“พี่ดูแลเอง” ก็คงต้องเป็นแบบนั้นเพราะฉันไม่อยากขยับตัวเลยแม้แต่น้อย
หลังจากงอแงเสร็จพี่พอร์ชก็โทรสั่งลูกน้องให้ซื้อขอ
