Hindi siya makapaniwala sa aking sinabi. Naghatid sa kanya iyon nang lubusang pagkabigla kasabay ng pakikiusap na hindi ko gagawin ang aking pag-alis ngunit buo na talaga ang aking desisyon dahil alam kong kailangan ako ng aking mga kapatid.
“Pakiusap po, aalis na po talaga ako.” Nakaangat ang aking tingin sa kanya ngayon at pilit na inialis ang kanyang kanang kamay na nakahawak sa aking braso.
“P-Pero, Euri...” pagtawag niya sa aking unang pangalan. “...hindi ka pa tuluyang gumagaling.”
“Wala na po akong pakialam sa sarili ko. Ang mahalaga sa akin ngayon ay makaalis na sa pamamahay mo. Patawad Ate Natascia pero kailangan ko talaga itong gawin,” ang aking pagmamatigas. Dahan-dahang nabaling ang aking atensyon sa kanyang kamay na unti-unting bumitaw.
“S-Salamat po sa lahat, Ate Natas
