EP.23 [คลั่งไคล้]
1137 Words
ทำไมพระเจ้าทำร้ายฉันขนาดนี้… ไม่สิ… ต้องพูดว่าทำไมอีตาเทพบุตรจอมวายร้ายนั่นถึงได้ทำร้ายฉันแบบนี้ต่างหาก!
ให้ตายสิ! ฉันอุตส่าห์โกหกพี่ฌอนว่าวันนี้ไม่ได้มาทำงานเพื่อให้เขาไม่คิดจะมาเหยียบที่ร้านในวันนี้ แต่! แต่แผนของฉันกลับพังลงไม่เป็นท่าเพราะว่าโลกิดันปรากฏตัวขึ้น แล้วเขาก็ไม่ได้มาคนเดียวแต่ยังพาพี่ฌอนมาด้วย! โอ๊ยยยย ฉันอยากกัดลิ้นตาย! ทำไมชีวิตฉันถึงได้ปั่นป่วนไม่หยุดหย่อนแบบนี้กันนะ!
“ฉันขอตัวก่อน” ฉันรีบตัดบทโลกิที่นั่งกลั้นยิ้ม เขาดูสนุกบนความทุกข์ของฉันมากเลยนะ วายร้ายสุด ๆ เลย!
“เฮ้ยยย จะไปไหนอ่ะเฌอออ คิดจะหนีพี่เหรอ?!”
หมับ!
มือหนาคว้าไหล่ฉันด้วยความเร็วแสง คิดแล้วเชียวว่าพี่ฌอนไม่มีทางปล่อยฉันไปง่าย ๆ แน่ เขาจับฉันหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า ขณะที่ฉันเบนสายตาหนีอย่างเหนื่อยใจสุด ๆ
เอาเถอะ… เอาเลย… ไหน ๆ ก็หลบไม่ได้แล้วนี่ คลั่งให้สุด ๆ ไปเลยนะพี่ชายจอมซิสค่อนของฉัน!
“อึก…”
ฉันเลื่อนสายตากลับมามองผู้ชายร่างสูงตรงหน้าตัวเองเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแปลก ๆ จากเขา และพบว่าตัวเองคิดผิดเพราะทันทีที่สบตากับพี่ฌอน ขนในกายฉันก็ลุกชันไปหมด
“หนะ น่ารัก… อ๊ากกก! องค์หญิงของพี่ใส่ชุดเมดโคตรน่ารักเลย!! โมเอะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
เป็นไปตามคาด… ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเข้าขั้นเทพบุตรตรงหน้าฉันกำลังแดดิ้นฟินเฟ่อแถมยังกระทืบเท้าตึง ๆ ท่าทางถูกอกถูกใจกับชุดฉันสุด ๆ แววตาของพี่ฌอนแทบจะกลายเป็นรูปหัวใจวิ้งค์ ๆ ตอนมองฉันเลยด้วยซ้ำ มันน่าขนลุกสุด ๆ ไปเลย!
พูดตรง ๆ โคตรอายเลย ไม่ได้อายพี่ฌอนนะ ฉันอายลูกค้าคนอื่นในร้านนี่แหละ!
“อ๊าก ๆ ๆ น่ารักสุด ๆ น้องเมดของพี่โมเอ๊ะโมเอะ! โอ๊ยยยอยากกอดอ่าาา อยากกอดสุด ๆ มันหนุบหนิบหัวใจไม่ไหวแล้ววว” ไม่พูดเปล่าแต่พี่ฌอนทำท่าจะพุ่งตัวเข้ามากอดฉันจริง ๆ เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันก็รีบถอยหลังหนีแล้วคว้าแขนเสื้อโลกิด้วยความลืมตัวก่อนดึงให้เขาลุกขึ้นยืนเพื่อเป็นเกราะกำบังความโรคจิตของพี่ชายตัวเอง ซึ่งโลกิก็ยอมลุกขึ้นแต่โดยดีแถมยังเอาตัวเข้าบังฉันอย่างว่าง่ายเลยด้วย
ปั่ก!
“โอ๊ย! ตบหัวกูทำไมวะไอ้โลกิ! แล้วนี่มาเสือกขวางทำไม พี่น้องเขาจะกอดกัน!” ฉันกำชายเสื้อด้านหลังของโลกิแน่น สัมผัสได้ถึงไอร้อนและกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเขาเลย
อ่า… นี่ฉันเข้าใกล้เขาเกินความจำเป็นไหมนะ…
“มึงไม่เห็นเหรอว่ายัยนี่ไม่ชอบ จะซิสค่อนก็ให้มันมีลิมิตหน่อยไอ้ห่า ดูหน้าน้องมึงด้วย”
ฉันเม้มปากฟังด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เอาจริง ๆ มันแปลกตั้งแต่ฉันดึงโลกิให้ลุกขึ้นมาบังแล้ว นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่นะ ทำไมถึงคิดว่าคนอย่างเขาจะปกป้องฉัน ซึ่งมัน… ก็ดันเป็นแบบนั้นจริง ๆ
“อะไรวะ กูก็แค่อยากกอดน้องสาวตัวเองอ่ะ ก็เฌอน่ารักน่ากอดนี่ แล้วกูก็กอดน้องกูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยแล้ว กูผิดตรงไหนวะ”
ดูเหมือนพี่ฌอนจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ ฉันรู้ว่าพี่ฌอนไม่ใช่คนโรคจิตอะไรแบบนั้นหรอก ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะเขารักฉันมาก เขาดูแลและทะนุถนอมฉันมาตั้งแต่เด็ก ๆ และเพราะเคยมีเรื่องฝังใจบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเราจึงทำให้เขารักและห่วงฉันมากกว่าปกติ ซึ่งฉันก็พยายามเข้าใจเขาอยู่… แต่คือเข้าใจไหมว่าตอนนี้พวกเราโต ๆ กันแล้ว และไอ้อาการคลั่งไคล้ฉันจนโอเว่อร์ไม่แคร์สื่อแบบนี้มันก็น่าขนลุกเกินไป ฉันไม่ได้คิดมาก แต่คนอื่นก็คิดแบบนี้เหมือนกันเชื่อสิ!
“มึงก็แหกตาดูหน่อยว่านี่มันที่ไหน ยัยนี่กำลังทำงานอยู่นะ มึงอยากให้เธอมีปัญหาหรือไง” โลกิยังคงช่วยฉันอย่างดี วันนี้เขาทำดีกับฉันแปลก ๆ นะ มันชักไม่ดีซะแล้วสิ…
“…” พอคิดแบบนั้นฉันจึงปล่อยมือออกจากเสื้อของโลกิแล้วเดินเบี่ยงออกมาเผชิญหน้ากับพี่ฌอนอีกครั้ง พอเห็นสีหน้าเศร้าสลดเป็นหมาหงอยฉันก็ถอนหายใจอย่างใจอ่อนอ่อนใจสุด ๆ ก็เป็นซะอย่างเงี้ย!
“เฌอโกรธพี่เหรอ…”
“เปล่า… เฮ้อ… ไปนั่งก่อนพี่ฌอน แล้วก็อย่าโวยวายด้วย ถ้าไม่งั้นเฌอจะโกรธพี่จริง ๆ โอเคไหม?” ฉันดันหลังพี่ชายตัวเองให้นั่งลงโต๊ะเดียวกับโลกิ พี่ฌอนเปลี่ยนท่าทีจากสลดเมื่อครู่เป็นตาประกายวิบวับในทันที นี่ถ้ามีหางมีหูมันคงกระดิกไม่หยุดแน่ ๆ “อ่ะนี่ จะสั่งอะไรดีคะ ให้เฌอได้ทำงานสักทีเถอะ ก่อนจะโดนไล่ออก”
ฉันหันมองโลกิที่กลับมานั่งที่เดิมแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองหน้าฉันนิ่ง ๆ มันนิ่งซะจนฉันคาดเดาความคิดเขาไม่ถูก
นี่ฉันคงไม่ได้ทำอะไรขัดหูขัดตาเขาอีกแล้วใช่ไหม?
“งั้นพี่เอาเค้กสตรอว์เบอร์รี่ของโปรดของพวกเรากับชาเขียวปั่น” พี่ฌอนเริ่มสั่งเมนูเดิม ๆ ซึ่งก็คือเค้กสตรอว์เบอร์รี่ และใช่… มันคือผลไม้โปรดของเราสองพี่น้องเลยล่ะ โดยเฉพาะฉันที่ชอบมากขนาดทุกสิ่งอย่างรอบตัวเป็นลายสตรอว์เบอร์รี่ แม้แต่ยางมัดผมยังเป็นลูกสตรอว์เบอร์รี่ลูกโตเลย คือก็รู้ว่ามันแบ๊วไป แต่ก็นะ… ก็คนมันชอบอ่ะ!
“รุ่นพี่ล่ะ รับอะไรดีคะ?” ฉันขมวดคิ้วมองโลกิและคิดในใจว่าเขาคงจะสั่งเมนูเดิม ๆ เหมือนทุกครั้งที่ชอบสั่งนั่นคือเมนูอะไรก็ตามที่เป็นช็อกโกแลต มันเป็นสิ่งที่เขาขาดไม่ได้เวลามานั่งทานที่นี่เลยล่ะ
“เธอชอบสตรอว์เบอร์รี่มากเหรอ?”
อ้าว… แทนที่เขาจะสั่ง แต่ดันถามฉันกลับซะงั้น?
“ฉันถามรุ่นพี่อยู่นะคะ จะสั่งอะไรดีคะ?”
“ก็ตอบมาก่อนสิว่าเธอชอบสตรอว์เบอร์รี่มากไหม?”
เอ๊ะ… อะไรของโลกิกันเนี่ย?! นี่ถามจริง ๆ หรือตั้งใจจะกวนประสาทฉันกันนะ
- Writer
