Boss 02 เรียกเมียกูดีๆ หน่อย

1383 Words

Warin บ่ายวันต่อมา ตุบ! “โอ๊ย!” ฉันตื่นลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่เตียงในห้องนอนของเฮียบอสตันซึ่งเป็นของเจ้าร้านที่ฉันพยายามจะช่วยเอาไว้เมื่อคืนแต่คนซวยดันเป็นฉันเองที่ต้องรับเคราะห์แทนซะอย่างนั้น แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องไปเสียดายหรอกสักวันฉันก็คงจะต้องเสียตัวให้ใครสักคนนั่นแหละ “แล้วจะรีบลุกทำไม?” ฉันเงยหน้าตามเสียงที่ดังขึ้นก่อนจะพบว่าเป็นเฮียบอสตันนั่นเองที่เดินออกจากห้องน้ำและเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็แอบอายอยู่เหมือนกันเพราะเราเริ่มทำกันตั้งแต่ห้องน้ำจนมาถึงที่นอนเลยก็ว่าได้ ฉันละไม่คิดเลยว่าถ้าฤทธิ์ยาไม่หมดสภาพของฉันมันจะเป็นยังไง? “เอ่อ สบายดีไหมคะ?” ฉันไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกไปจริง ๆ นะ “ฉันสบายดีต้องขอบคุณเธอที่ทำให้เธอได้ปลดปล่อย...” หมับ! เขาเดินเข้ามาและอุ้มฉันขึ้นจากพื้นห้องเย็น ๆ ของเขา “อ๊ะ! อะอุ้มทำไมคะเนี่ย?” ฉันถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก “ก็แล้วจะลุกตอนไหนละ?” “ก็มันลุกไม่ขึ้น” เมื่อคืนโดนทำตั้งหลายรอบนี้ -///- “ก็ใช่ไงเพราะงั้นฉันเลยต้องอุ้มเธอขึ้นมา” เขาพูดจบก็วางฉันลงที่เตียงที่เดิมที่ฉันพยายามลุกออกมา ความจริงแล้วฉันต้องการจะออกไปจากห้องนี้เงียบ ๆ เท่านั้นเอง ฉันตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเฮียบอสตันเพราะงั้นเลยตั้งใจจะกลับห้องโดยไม่บอกลาเพราะยังไงเขาก็จำฉันไม่ได้อยู่แล้วและฉันก็ไม่คิดจะร้องขอความรับผิดชอบอะไรด้วย และฉันก็ไม่กล้าคาดหวังกับคนที่มีชื่อเสียงด้านนั้นด้วย เพราะงั้นให้คืนนั้นมันพาไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีกว่าแต่ใครจะคิดว่าเขาจะออกมาเจอฉันในสภาพแบบนี้น่ะ เฮ้อ! “ขอบคุณค่ะ” “ฉันต้องขอบคุณเธอต่างหากที่พยายามช่วยฉันเมื่อคืนนี้จนตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนั้น...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดก็แน่ละเพราะว่าความจริงแล้วเขาต้องการคว้าตัวของผู้หญิงที่วางยาเขามาต่างหากไม่ใช่ฉัน และเพราะว่าเขาโดนยานั่นเลยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ซึ่งฉันเข้าใจทุกอย่างดีและฉันก็ไม่ได้ยึดติดกับครั้งแรกนั่นด้วย “....” “แถมยังเป็นครั้งแรกอีกต่างหาก” “ฉันไม่ได้ถือสาอะไรหรอกค่ะ ต่อให้ไม่โดนเฮียบอสตันทำสักวันก็ต้องโดนอยู่ดี -_-” “ทำไมชอบทำหน้าตาแบบนั้น?” เขายื่นหน้าเข้ามาถามฉัน “แบบไหนคะ?” หน้าของฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว “ไอ้ท่าทางไม่สนใจโลก ไม่แคร์อะไร ไม่ให้ความสำคัญกับชีวิตนั่นน่ะ” “ก็ไม่มีอะไรที่ต้องให้ความสำคัญนิคะ...เรื่องเมื่อคืนฉันเต็มใจช่วยเองเพราะว่าอาการของเฮียบอสตันดูรุนแรงมากถึงปล่อยเอาไว้อาจจะช็อกตายได้ ฉันไม่อยากให้นายจ้างที่จ่ายเงินเดือนของฉันต้องตายไปตอนนี้หรอกนะคะ ฉันยังต้องกินต้องใช้อยู่ไอ้ครั้งแรกอะไรนั่นฉันไม่ยึดติดมันเลยสักนิด” “เหอะ!” “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพยายามจะลุกอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิมจะล้มแต่เฮียบอสตันรับเอาไว้ได้ทันและพูดบางอย่างแปลก ๆ ออกมา หมับ! ครั้งแรกมันเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ? “ฉันจะรับผิดชอบเธอ” “...!” บอกตามตรงว่าช็อกมาก! เพราะจากที่ได้ยินมาคือเขาไม่เคยรับผิดชอบผู้หญิงคนไหนเลย “ในเมื่อฉันพรากครั้งแรกของเธอไปฉันจะรับผิดชอบเอง” “ไม่ต้องค่ะ” ฉันต้องรีบปฏิเสธก่อนชีวิตของฉันมันจะวุ่นวาย “ฉันจะทำและเธอก็ไม่มีสิทธิปฏิเสธด้วย” “มีค่ะ เพราะว่าฉันไม่ต้องการให้เฮียบอสตันมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เรื่องเมื่อคืนเฮียก็ทำเหมือนกับที่ทำกับผู้หญิงคนอื่นไปสิคะได้กันแล้วแยกทางน่ะ” จะมาเป็นคนดีกับฉันทำไม?! “หรือว่าเธอมีแฟน?” เขามองหน้าของฉัน “ไม่มีค่ะ” “ไม่มีก็ให้ฉันรับผิดชอบสิ” “กลับก่อนนะคะ” พรึ่บ! ฉันดันตัวของเขาให้ห่างออกไป หมับ! “จะกลับไปสภาพนี้?” เขาดึงตัวของฉันเอาไว้ก่อนจะถามพร้อมมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะฉันสวมแค่เสื้อยืดตัวใหญ่ของเขาเท่านั้น “ไม่มีทางเลือกนิคะ?” “ไปอาบน้ำฉันจะหาชุดให้แล้วจะไปส่ง” “ไม่เป็นไร...” “ไป” เขาเน้นเสียงและจ้องมาที่ฉันจนสุดท้ายฉันก็ต้องยอมเขาแต่โดยดี “เฮ้อ!” เวลาต่อมา “เธอชื่ออะไร?” ในขณะที่ฉันอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จแล้วโดยเสื้อผ้าของเขาตอนที่กำลังเตรียมตัวกลับเฮียบอสตันก็ถามขึ้นมา นั่นสินะ...ฉันเป็นเพียงพนักงานตัวเล็กตัวน้อยเท่านั้นเขาคงไม่รู้จักฉันหรอก “วารินค่ะ” “อายุเท่าไหร่และทำงานที่นี่มานานหรือยัง?” “อายุ 20 ปีค่ะ ทำมา 3 ปีแล้วค่ะ” “นานเหมือนกันนะทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอเลยละ?” เขาจ้องหน้าของฉัน “ไม่รู้สิค่ะ เมื่อก่อนฉันเป็นแค่คนล้างจานค่ะพึ่งเข้ามาทำเด็กเสริฟ์ตอนอายุถึง 19 ปีค่ะ” เนื่องจากตอนมาสมัครอายุฉันยังไม่เข้าเกณฑ์การรับสมัครเด็กเสริฟ์ผู้จัดการเลยให้ไปทำงานหลังร้านก่อนนั่นคือการล้างทำความสะอาดจาน แก้ว และเมื่ออายุ 19 ปี ใกล้ 20 ปีแล้วก็เลื่อนมาทำหน้าร้าน “อ่อ แบบนั้นเองสินะ” “กลับก่อนนะคะ” “เดี๋ยวไปส่ง” “มีรถมาค่ะ -_-” ฉันมีมอเตอร์ไซค์คันจิ๋วเป็นของตัวหนึ่งคันและตอนนี้ร่างกายของฉันก็กลับมาสดชื่นแล้วด้วย “อย่าดื้อ” “ไปก่อนนะคะ” “วาริน” “นั่นอะไร?!” ฉันแกล้งชี้มั่ว ๆ ให้เขาหันไปก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องของเขา ปัง!! Boston “เฮ้อออออ!” ผมเสียรู้ให้เด็กนั่นไปซะแล้ว เกิดมาผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงแบบเธอมาก่อนเลย...วาริน ปกติผู้หญิงส่วนที่ตื่นมาในตอนเช้าพวกเธอจะเรียกร้องความรับผิดชอบจากผมบ้างคนก็โกหกว่าท้องบ้าง บางคนบอกผมเป็นคนแรกของเธอ...และแน่นอนว่าผมไม่เคยรับผิดชอบอะไรใครทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าผมเลวนะแต่ทุกอย่างเราตกลงกันก่อนขึ้นเตียงแล้วนิแต่เช้ามาจะมากลับคำมันก็ไม่ใช่ไหม? และทุกครั้งผมก็จะป้องกันเสมอด้วยเพราะงั้นเรื่องท้องผมจึงมั่นใจว่าไม่พลาดทำใครท้องอย่างแน่นอน ส่วนเรื่องคนแรก...ผมไม่เคยเลือกผู้หญิงเรียบร้อยขึ้นเตียงและค่อนข้างมั่นใจว่าพวกเธอเคยผ่านมาบ้างแล้ว แต่กลับวารินนั่นมันข้ามทุกเงื่อนไขที่ผ่านมาเลย เมื่อคืนเธอช่วยผมจากการโดนยา แถมผมยังเป็นคนแรกของเธอด้วยและที่แย่ไปกว่านั้นคือผมไม่ได้ใส่ถุงยางอนามัยเพราะงั้นผมเลยต้องรับผิดชอบเธอยังไงละแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เอาแต่ปฏิเสธทั้งที่คนอื่นอยากให้ผมรับผิดชอบจะตาย “แปลกคนชะมัด” แต่ทั้งที่เธอบอกอย่างนั้นผมควรจะโล่งใจสิที่เธอไม่เรียกร้องอะไรเลย แต่ผมกลับบ้าต้องการรับผิดชอบเธอ ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นโดยเดาได้ไม่ยากว่าใคร “เข้ามา” แอดดด “วันนี้ตื่นสายนะครับป่วยหรือเปล่า?” ไอ้แอดซ์ลูกน้องของผมเอง “เปล่า เอาประวัติของเด็กที่ชื่อวารินมาหน่อย” “เด็กนั่นสร้างปัญหาอะไรเหรอครับ?” มันถามผมแต่ผมไม่ค่อยจะชอบน้ำเสียงมันเลยวะ “เรียกเมียกูดีๆ หน่อย” “ห๊ะ?! 0.0” มันทำหน้าตาตกใจซึ่งผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะพูดแบบนั้นออกไป “เมียกู” “0.0”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more