Boss 05 ความโลภ

1498 Words

“ว่าไง?” เหมือนว่าฉันจะคิดนานไปหน่อยจนเขาจะเร่งอีกครั้ง “ขอเวลาคิดก่อนได้ไหม?” ฉันถามเขาเอาจริงมันก็น่าสนใจอยู่แหละได้เรียนเลยนะ...ซึ่งถ้าฉันรับเงินห้าแสนมาแล้วก็ไม่รู้ว่าจะพอไหมเลยเพราะสมัยนี้ค่าเรียนมันก็แพงมากไหนจะหนังสือ ไหนจะอุปกรณ์ แล้วเดียวนี้ก็ต้องมีไอแพด โน๊ตบุ๊คด้วยแต่เตรียมตัวก็หมดไปเยอะแล้วนะ และอีกอย่างตอนนี้ฉันอายุ 21 ปีแล้วด้วยถ้าเข้าช้ากว่านี้ได้โดนเด็กในห้องล้อแน่เลย “อีกไม่กี่วันมหาวิทยาลัยก็จะเริ่มเปิดกันแล้ว เฮียว่าวารินรีบตัดสินใจดีกว่านะ” “พรุ่งนี้จะให้คำตอบ...” “โอเค! อย่างนั้นก็ได้ งั้นวันนี้เฮียกลับก่อนนะแล้วพรุ่งนี้ก็เข้ามาบอกเฮียในห้องทำงาน” “ค่ะ” ปึก! เมื่อประตูห้องของฉันปิดลงสมองของฉันก็ทำงานอย่างหนักทันทีกับขอเสนอที่เฮียบอสตันให้มา ทั้งชีวิตของฉันไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเองเท่าไหร่เลยนะเมื่อลองคิดดูแล้ว ที่ผ่านมาฉันแค่ใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ อย่างไม่จุดเท่าไหร่เงินที่เก็บได้ก็ไม่ได้เยอะเพราะบางครั้งก็มีเรื่องที่ต้องให้นำออกมาใช้ การที่เฮียบอสตันให้เสนอมาชีวิตของฉันจะเปลี่ยนแน่นอนแต่แน่นอนว่ามันก็ต้องแลกกับอะไรบางอย่าง.... “เรื่องพวกนั้นมันเป็นเรื่องธรรมชาติใคร ๆ ก็ทำกัน -//////-” แต่แค่เป็นแฟนหลอก ๆ อาจจะไม่ต้องทำก็ได้มั้งไม่เห็นเขาบอกอะไรนิ อาจจะนาน ๆ ทีไปเจอพ่อแม่ของเขาทำตัวให้ผู้ใหญ่ไม่คติก็น่าจะพอ... “มันเป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ?” เหมือนจะเก่ง เหมือนจะทันโลกแต่ฉันมันไม่รู้อะไรเลยสินะ เฮ้อออ! แต่ว่าข้อเสนอของเขามันน่าสนใจเป็นบ้าเลยยยยยยยย! “ความโลภมันเป็นแบบนี้เองสินะ” วันต่อมา Boss Bar “เอ่อ ขอขึ้นไปหาเฮียบอสตันหน่อยค่ะ” เมื่อมาถึงร้านแล้วฉันก็ทำหน้าที่ต่าง ๆ ภายในร้านก่อนร้านเปิดซึ่งร้านจะเปิดเวลา 18.30 น. พนักงานในร้านจะมาตั้งแต่ 5 โมงเย็นเพื่อทำความสะอาดร้านและจากนั้นก็จะมีเวลานิดหน่อยสำหรับพักและกินข้าวกัน เมื่อทำงานเสร็จฉันก็มาหาเฮียบอสตันตามที่เขาได้บอกไว้เมื่อวานนี้ แต่การจะขึ้นไปหาเขามันไม่ได้ง่ายเลยเพราะว่าต้องผ่านด่านการ์ดของร้านไปก่อนซึ่งหน้าโหดมาก -.- “นัดไว้เหรอ?” “เฮียบอสให้มาหาหรือไม่ก็บอกเขาว่าวารินมาแค่นั้นก็ได้พี่” ฉันตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามปกติ ปกติฉันก็ไม่ค่อยได้คุยหรือยิ้มแย้มกับใครอยู่แล้วมีขำบ้างเวลาเจอมุขตลกแต่ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ ส่วนยิ้มแต่เป็นพิธีเท่านั้นแหละเพราะงั้นเลยไม่ค่อยมีเพื่อนร่วมงานเข้ามาคุยด้วยเท่าไหร่นัก “รอแปบ” การ์ดหน้าบันไดของเฮียบอสตันน่าจะชื่อพลกับยศหรือเปล่านะเคยได้ยินคนในร้านเรียก “ไปได้เลย” พี่ยศบอกกับฉันหลังจากที่ติดต่อสอบถามเฮียบอสตันไปแล้ว “ขอบคุณค่ะ” ฉันกำลังจะก้าวขึ้นบันไดก็มีเสียงเรียกชื่อของฉันขึ้นมาทั้งที่ปกติไม่เคยคุยกันแท้ ๆ เป็นเพราะฉันกำลังขึ้นไปหาเฮียบอสตันหรือเปล่านะ? “จะไปไหนน่ะวาริน?” “ไปหาเฮียบอสตัน” ฉันหันและตอบกลับญาญ่าไปตรง ๆ เธอเป็นพนักงานเหมือนฉันแต่ฮอตมากเพราะลูกค้าชอบ เธอเฟรนลี่และดูแลลูกค้าเก่งเลยเป็นคนที่ได้ทริปเยอะสุดในร้าน “ไปหาทำไม?” “ฉันคิดว่าไม่ใช่เรื่องของเธอนะ” ฉันตอบกลับไปสั้น ๆ ก่อนจะไม่ได้สนใจญาญ่าต่อและเดินขึ้นมาที่ห้องทำงานของเขา เฮ้อออ! นี่ยังไม่ได้เริ่มภารกิจตามข้อตกลงเลยนะแค่เดินเข้ามาห้องทำงานก็เป็นประเด็นแล้วเนี่ยจะรอดไหมวารินเอ๊ย?! ห้องทำงานเฮียบอสตัน ก๊อก ๆ ฉันเคาะประตูห้องทำงานของเขาสองครั้งด้วยใจที่เต้นแรงฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้ “เข้ามา” เมื่อเสียงของเฮียบอสตันอนุญาตแล้วฉันก็ค่อย ๆ เปิดประตูห้องทำงานของเขาเข้ามาและพบว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีคุณแอดซ์ที่เป็นเลขาของเฮียบอสตันอยู่ด้วย “เอ่อ ถ้าไม่ว่างฉันค่อยมาใหม่ก็ได้นะคะ” “มึงออกไปได้แล้ว” เฮียบอสตันไล่แต่ไม่ได้ไล่ฉันนะ “ผม?” แต่เป็นคุณแอดซ์แทน “แล้วมึงจะอยู่ทำไมละกูไม่ได้มีเรื่องจะคุยกับมึง ออกไปได้แล้วไป” “คะครับ” เฮียบอสตันย้ำจนสุดท้ายเขาต้องออกไป “ถ้าเฮียไม่ว่าง...” “ว่าง...คุยกับมันเสร็จตั้งนานแล้วแต่มันไม่ไปสักทีไม่รู้ว่าจะอยู่ทำส้นตีนอะไร?” พรึ่บ เขาพูดและลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานก่อนจะเดินมาหาฉัน “...?” ฉันทำหน้างงทำไมต้องใกล้กันขนาดนี้เนี่ย? “จะหนีทำไม?” หมับ! เขายื่นแขนมากอดเอวของฉันเอาไว้และดึงให้เข้ามาหาตัวเขา “อ๊ะ ปล่อยเลยนะ” ฉันดิ้น “ไม่ปล่อย...ตัวหอมนะเนี่ยเคยมีใครบอกไหม?” เขาดม ๆ ที่ซอกคอของฉัน “เอ่อ ก็มีลูกค้าบางคน...” “ทีหลังอย่าให้ดม -.-” “เขาได้กลิ่นกันเองต่างหาก...” ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ใครมาดมนะ “แล้วว่าไงคำตอบหวังว่าจะเรื่องดีนะ?” เขาถามและยิ้มมุมปากแขนของเขายังคงกอดเอวฉันแน่น “เอ่อ ก็...” “หืม? ก็อะไร?” แต่เขาไม่ถามเปล่าปลายจมูกของเฮียบอสตันสัมผัสไล่ไปทั่วแก้มและซอกคอของฉัน ทำเอาฉันขนลุกไปทั้งตัวแถมยังใจสั่นมากอีกต่างหาก ตึกตัก! “ตกลง” “เลือกได้ดีนิ” “อ๊ะ อื้ออออออ!” เขาพูดก่อนจะจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นและประกบริมฝีปากของตัวเองลงมาฉันตกใจจะผละออกแต่ว่าเขากลับกอดเอวของฉันเอาไว้แน่นและบดขยี้ริมฝีปากลงอีกครั้ง ภาพของเมื่อวานกลับมาอีกครั้งความเร่าร้อนความเต้นใจและความเร้าใจที่ไม่เคยมีมาก่อน ร่างกายของฉันร้องผวาไปหมดเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต “อื้อออ จ๊วบบบบ หวานมาก...” “ฮะเฮียบอสตัน...ฉันต้องไปทำงานแล้ว” “ช่างสิ...” เขาไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูดและจูบฉันอีกครั้งคราวนี้เขาพยายามดันลิ้นเข้ามาในช่องปากของฉันด้วย เขาพยายามดูดและชอนไช้ไปทั่วก่อนที่มือของเขาและค่อย ๆ เข้ามาในเสื้อทำงานของฉัน มือเฮียบอสตันเลื่อนขึ้นมาถึงบริเวรหน้าอกและจัดการบีบนวดขยำอยู่อย่าง ๆ นั้นนาที เมื่อโดนจูบและโดนล้วงส่วนนั้นของฉันก็เริ่มปวดนิด ๆ เหมือนกำลังรู้สึกต้องการอะไรบางอย่าง “อะอื้ออออ” หมับ ฉันเกาะไหล่ของเฮียบอสตันแน่นเมื่อเขาเปลี่ยนจากขย้ำหน้าอกเป็นล้วงเข้ามาในกระโปรงของฉันแทน ชุดยูนิฟอร์มของร้านจะเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสกรีนชื่อร้านและกระโปรงทรงเอสีดำทำให้เขาสามารถรุกล้ำเข้ามาได้อย่างง่ายดาย “น้ำไหลออกมาเลย..” เขาผละจูบและสัมผัสที่บริเวรกางเกงในซึ่งมันกั้นร่องสาวของฉันอยู่ “พะพอก่อนไหมหนูต้องไปทำงานนะ -////-” ตอนนี้ลิ้นฉันพันกันไปหมดแล้ว “เฮียเป็นเจ้าของหนูวารินไม่ต้องกลัวใครมาว่า...” กึก สวยยย เขาพูดจบก็ส่งนิ้วร้ายเข้ามาในรูรักของฉัน “อ๊า! อื้อออออ!” “แน่นมาก ซี๊ดดดดด!” แจ๊ะ! แจ๊ะ! แจ๊ะ! เฮียบอสตันขยับนิ้วทำให้เกิดเสียงบางอย่างออกมา “อ๊ะ ๆ ๆ อื้ออออ” และเขาก็ก้มมาจูบอีกครั้งพร้อมกับขยับนิ้วให้เข้าออกตอนแรกเริ่มจากหนึ่งนิ้วตอนนี้เป็นสองนิ้วแล้ว ฉันรับรู้ได้เลยว่าร่างกายของฉันกำลังตอบสนองเขาเป็นอย่างดี “อ๊า! วาริน” หมับ เขาใช้มืออีกข้างกอดเอวฉันปล่อยออกก่อนจากนั้นก็เลิกเสื้อของฉันขึ้นมาอยู่ที่หน้าอกทำให้หน้าอกที่ประดับด้วยชั้นในสีดำลายลูกไม้ “อ๊ะ! เฮียบอส...” “จ๊วบบบบ! อื้มมม!” เขาก้มมาลงดูดที่บริเวรหน้าอกฉันรู้สึกจี๊ด ๆ และเมื่อมองลงไปก็พบว่าเขากำลังสร้างรอยแดงตามร่างกายของฉันอยู่ “พะพะพอก่อน รอเลิกงานได้ไหม?” ฉันพยายามแลกเปลี่ยนกับเขา “ไม่ได้แล้ววารินเฮียอยากเสียบ” “...!” “ตอนนี้เลย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more