ตอนที่ 2 ความจริงที่เกินจะยอมรับ
1068 Words
"รบกวนอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้จ้าวฟังนะคะ" หลังจากที่สถานการณ์กลับมาสงบอีกครั้ง จันจ้าวก็เดินเข้ามานั่งบ้านและถามเรื่องราวทั้งหมดกับผู้เป็นแม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมเจ้าเมืองถึงได้มาอารวาดแบบนี้
"แม่ขอโทษนะลูก ฮึก ๆ ฮืออออ ๆ" สายชลเอาปิดหน้าและร้องไห้ด้วยความเสียใจ
"จ้าวต้องการให้แม่อธิบายไม่ใช่เสียงร้องไห้ค่ะ" เธอพยายามทำใจนิ่งเธอแอบคิดว่าบางทีแม่ของเธออาจจะไม่รู้ว่าเสกสรรค์มีครอบครัวก็ได้
"แม่ขอโทษ ฮึก ๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เองจ้าว แม่ผิดไปแล้วลูก ฮือ ๆ" แต่สายชลกลับเอาแต่ขอโทษไม่หยุด
"จ้าวไม่ได้อยากได้ยินคำขอโทษเลย! เพราะคนที่ควรรับมันไม่ใช่จ้าวแต่เป็นเจ้าเมืองกับแม่ของเขา!" จันจ้าวเริ่มเก็บอารมณ์ไว้ไม่ไหวเริ่มส่งเสียงดังออกมา
"แม่ผิดไปแล้ว ฮึก!" ตุบ! สายชลเข่าคุกลงกับพื้น
"การที่แม่ทำแบบนี้...มันหมายความว่าแม่รู้ใช่ไหมว่าเขามีครอบครัวอยู่อะ?!" จันจ้าวถามเสียงดังและเริ่มผิดหวังในตัวของสายชล
"จะจ้าวแต่แม่ไม่ได้ตั้งใจนะลูก...มันผิดพลาดไปหมด ฮึก!!"
"ผิดพลาดแล้วยังไง? ผิดพลาดแล้วทำไมไม่หยุด!? ทำไมไม่แก้ไขแม่ปล่อยให้มันล่วงเลยมาขนาดนี้ได้ยังไงกันอะแม่?!"
"ตอนแรกแม่ไม่รู้จริง ๆ จ้าว แม่ก็คิดว่าเขาโสดไม่มีใครแต่พอครบกันได้สองปีความจริงก็ปรากฎเพราะว่าแม่เห็นข่าวที่เขาออกงานกับภรรยา..." สายชลตั้งสติเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมด
"รู้แล้วทำไมยังคบต่อ?"
"เพราะแม่รักเขามากไงจ้าว ฮึก!"
"แม่!!แต่เขามีเมีย! มีลูกชาย!นั่นเจ้าเมืองนะแม่รู้ไหมว่าในมหาวิทยาลัยไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาแม้กระทั่งอาจารย์!!เขาจะทำบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้?!" จันจ้าวที่ได้ยินชื่อเสียงของเจ้าเมืองก็พยายามบอกแม่ตัวเองว่าเขาน่ากลัวแค่ไหน
"แม่ไม่รู้หรอก...แม่ไม่เคยเจอเขาวันนี้วันแรกที่เจอและแม่ก็กลัวเขามาก"
"งั้นเลิกกับลุงเสกซะถ้าไม่อย่างนั้นแม่โดนเจ้าเมืองปาดคอแน่!!"
"....!!" สายชลทำหน้าตกใจมากและแอบกลัวเจ้าเมืองขึ้นมาทันที ส่วนจันจ้าวก็ไม่รู้หรอกว่าเจ้าเมืองจะทำจริงไหมแต่เธออยากให้แม่ของเธอหยุดซะ เลยบอกออกไปแบบนั้น
"จ้าวบอกด้วยความหวังดีนะแม่...เลิกเป็นเมียน้อยลุงเขาซะ"
"แต่เขารักแม่นะ.."
"แม่!!!" เธอไม่เคยคิดเลยว่าแม่ของเธอจะเป็นแบบนี้
"วันนี้ลุงเขาเอาแหวนให้แม่บอกแม่ว่าจะแต่งงานกับแม่ เขาจะเลิกกับเมียของเขา...จ้าว...จ้าวให้โอกาสลุง..."
"เขาพูดแบบนี้กับแม่มาตั้งเท่าไหร่แล้วและเคยทำจริงไหม?!" จันจ้าวถาม
"เขาต้องทำสิ..."
"เขาพูดว่าจริงจังกับแม่จะแต่งงานกับแม่ตั้งแต่วันที่แม่พาเขามาทำความรู้จักกับจ้าวตั้งแต่วันแรก จนวันนี้ผ่านมา 5 ปีก็ยังไม่เห็นแต่งเลย!!พวกคนเจ้าชู้มันก็แค่หลอกให้ผู้หญิงโง่ตายใจเท่านั้นแหละ!!!"
"จันจ้าว!!!เรากำลังด่าแม่นะ!!!"
"ใช่ค่ะ จ้าวว่าแม่นั่นแหละเพราะงั้นแม่ตาสว่างได้แล้วลุงเขาไม่ได้รักแม่จริงหรอก!!"
"ถ้าแม่เลิก!!!" สายชลตะโกนเสียงดัง
"..."
"ถ้าแม่เลิก...เราจะไม่เหลืออะไรเลยจ้าว บ้านหลังนี้เงินเรียนของลูก ไหนจะค่ากินค่าของต่าง ๆ ที่เรามีทุกวันนี้ก็เพราะว่าลุงเสกนะลูก..."
"จ้าวมีมือมีตีน!ทำงานเลี้ยงแม่แค่คนเดียวได้! แม่เถอะ...อยากจะลำบากไปกับจ้าวไหม?" เธอรู้ว่าแม่ของเธอลำบากมามากแล้ว และก็พึ่งมาดีขึ้นตอนเจอเสกสรรค์แต่ทำไมละ...ทำไมต้องไปเป็นเมียน้อยด้วย
"จ้าว..."
"คิดให้ดีนะแม่คืนนี้จ้าวไปนอนบ้านเดลี่นะ เพราะจ้าวนอนบ้านหลังนี้ไม่ลงจริง ๆ" จันจ้าวพูดจบก็เดินออกจากบ้านไม่ได้ฟังเสียงเรียกของสายชลเลย
"จ้าว! จันจ้าว!"
โรงพยาบาล H
ห้องพักฟื้น
"แม่แก...เป็นอะไร?" สุดท้ายเจ้าเมืองก็พาตัวของเสกสรรค์มาที่โรงพยาบาลจนได้ก็พบว่านภานอนนิ่งอยู่พร้อมกับเครื่องช่วยหายใจ
"เส้นเลือดแตกเพราะว่าเครียดที่คุณไปมีเมียน้อยไง!" ตอนนี้เขาเรียกพ่อไม่ลงจริง ๆ
"พูดดี ๆ นะไอ้เมือง"
"แล้วผมพูดไม่ดีตรงไหนเหรอผมพูดเรื่องจริง! เพราะคุณ!!แม่เลยเป็นแบบนี้แหละเพราะนังผู้หญิงคนนั้นด้วย!!"
"เมือง...ชลเขาไม่ผิดนะพ่อผิดเองที่รั้งเขาเอาไว้เอง"
"ปกป้องกันเหลือเกินนะจะคอยดูว่าจะปกป้องกันไปได้แค่ไหน!!"
"แกจะทำอะไร?!" เสกสรรค์ถามลูกชายเสียงเข้มเพราะเขารู้ว่าเจ้าเมืองบ้าแค่ไหน?!
"ก็คอยดูยัยลูกเมียน้อยนั่นก็จะโดนดีเหมือนกัน!"
"อย่าไปยุ่งกับน้อง!"
"ทำไมมันเป็นลูกพ่อเหรอฮะ?!" ขวับ! เจ้าเมืองหันมองตาขวาง
"ไม่ใช่..."
"ถามจริงเถอะคุณทำได้ยังไงวะต่อหน้าสังคมแอ๊บเป็นนักธุรกิจรักครอบครัวแต่เบื้องหลังซุกเมียน้อย!!"
"เจ้าเมืองแม่แกป่วยอยู่จะพูดอะไรระวังหน่อย!!" เสกสรรค์ดุลูกชาย
"สนใจด้วยเหรอวะ?"
"เฮ้อ! พ่อจะบอกอะไรให้นะเจ้าเมือง...พ่อกับแม่แกแต่งงานกันเพราะว่าครอบครัวบังคับแต่งเราไม่ได้รักกันเลย" เสกสรรค์อธิบาย
"รู้!"
"และแม่แกก็เป็นคนบอกเองว่าจะให้ฉันมีคนอื่นได้และถ้าอยากเลิกก็บอกได้เลย แต่พอเอาเข้าจริงแม่แกก็ไม่ยอม"
"ใครมันจะไปยอมวะผัวทั้งคนเว้ย!!อย่าเห็นแก่ตัว!!และอย่าพูดเองเออเองแม่นอนอยู่คุณจะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้นให้ตัวเองดูดี!"
"งั้นก็รอให้แม่แกฟื้นและถามเลยว่าสิ่งที่พ่อพูดมันจริงไหม?"
"งั้นระหว่างรอแม่ฟื้น...ผมขอทำลายนังสองตัวนั่นก่อนแล้วกัน!!"
"ไอ้เจ้าเมือง!!!"
- Writer
