Miserable Warmth

"Another day passes with longing for you I only wanna see you so I close my eyes but you keep getting farther away from me." -Henry. Cambridge 1997 Henry.   “Energy never dies. It’s transferred back and forth endlessly, taking many shapes and occupying different dwellings. Once an energy left the dead body, it will transfer to another one. The soul that adores you can’t wait to come back into your life, many times with a similar purpose. He or she might look different, but the same, unmistakable spirit will radiate forth.” Mr. Cowell said in his discussion,. Do you believe in true love and eternity? Do you believe in reincarnation? Well, for me it’s all in our mind. We tend to be dependent on someone we barely know because our mind say it so.  I don’t believe in true love, it’s just an affection, after a while that so called love will be vanished like a thin air, and left you in pain. “Mr. Cowell, if you said that once an energy left the dead body, it will transferred to another one, how come we can’t remember of the ones we loved after we died?” I said, with a serious voice, everyone in the class was looking at me, wondering and amused. “Mr. Carson, when our souls are reincarnated, we barely know the past. We can’t remember what and who we are in the past life but, there are some cases shows that 0.1% of a soul that reincarnated are still remembering their past.” Sambit nito, hindi parin ako kumbinsido sa sinasabi ni Mr. Cowell, it was a lie. Magsasalita pa sana sya nang biglang nagring ang bell. “Okay, everyone, let’s continued our topic next week.”  Muling sambit nito saka lumabas na, inaayos ko ang laptop ko at ibang notebook nang may lumapit sa akin. “You don’t believe him, do you?” Sambit nito, tiningnan ko lang sya at hindi sumagot, I don’t know her. Actually this is my first time attending the class of Mr. Cowell, I don’t think that there’s any sense in this kind of subject at all. Nang maiayos ko na ang mga gamit ko ay sinukbit ko na ang bag ko saka tumayo at muling tiningnan lang ang babae na nasa harap ko parin na para bang naghihintay ng sagot ko. Pahakbang na ako para lumabas ng classroom nang bigla nya akong hawakan sa braso, tiningnan ko lang sya at hindi parin nagsalita. “Wait, then, you also do not believe in love?” Muling tanong nito, tiningnan ko ang kamay nya na nasa braso ko at tinanggal iyon. “Wala akong oras sa mga ganyang bagay.” Sambit ko saka naglakad na, napaawang pa ang labi nya saka sumunod sa akin. “Oh my god, Pinoy ka?” Muling sambit nito, unang kita ko palang sa kanya alam ko nang Pilipino sya. Hindi ko na sya pinansin at nagpatuloy nalang sa paglalakad, ayoko sa mga taong kagaya nya. mabuti nalang at hindi na sya nagabala pa na sundan ako.   Felicia.   I saw a interesting man, this is the first time I’ve seen him, bago kaya sya dito? O sa ibang department sya at nakikiseat in lang? he’s not agree to Mr. Cowell , nagulat ako nang magsalita sya ng tagalog, pinoy pala sya, muka kasi syang mestiso.   I’m currently studying in history and literature here in Campbridge University. Mahirap ang kursong kinukuha ko lalo pa’t hindi ko naman hilig ang literature, but my dad pursue me at wala akong ibang choice kung hindi ay pipilitin nya lang akong magtake over ng kumpanya at ipakasal sa hindi ko naman mahal, I do believe in true love, I do believe in heaven, reincarnation and enternity. “Icia!” Boses ng isang lalaki habang papalapit sa akin, si William Liang. Sya lang ang naging kaibigan ko dito mula nang dumating ako 2 years ago.  Ang mommy nya ay isang doctor dito sa states ang daddy naman nya ay isang businessman sa Pilipinas, we have business ventures at matagal nang magkakilala ang mga pamilya namin. “Oh, you look handsome today Mr. Architect.” Sambit ko nang makalapit ito, nakangiti naman sya sabay haplos sa buhok ko. “Tapos na bang klase mo?” Tanong nito, tumango ako at saka sumagot. “Let’s go?” Sambit ko. “Do you want to eat? What do you want?” nakangiti nitong tanong. Pumunta kami sa isang Italian restaurant, pinagbuksan ako ni William ng pinto at saka pumasok na, agad kong napansin ang isang lalaki sa isa sa mga table, yung lalaking masungit kanina sa class ni Mr. cowell! Nakita akong nakatingin nung isa pang lalaki na kasama nito, tinanguan nya ako saka nginitian, lumingon din ng bahagya yung lalaking masungit nang ituro ako ng kasama nya, pero wala man lang reaksyon ang mukha nya ng ngitian ko sya. Kumunot ang noo ko, ang  sungit nga talaga. Naagaw ang atensyon ko nang tawagin ako ni William at hawakan ang braso ko para makaupo na. “Sino bang tinitingnan mo Icia? Crush mo?” Sambit ni William nang makaupo na kami, napansin nya rin pala ang pagtingin ko sa kabilang table. “Crush ka dyan, hindi no. hindi ako magkakagusto sa kasing sungit non.” Tugon ko sabay taas ng kilay dito.