มธุรสวาทเจ้าสำนัก

บทที่ 15

ดูเหมือนว่าโชคชะตาของเซียวหลันและหลี่หยางจะอยู่ในกำมือของเฉินเหวินไปเสียแล้ว คำพูดของเฉินเหวินเป็นดังคำประกาศศักดิ์สิทธิ์ที่ลิดรอนอิสระไปจากพวกเขาทั้งคู่ ชะตากรรมของพวกเขาเหมือนถูกขังเอาไว้ในกรงขนาดใหญ่ ทั้งสองคนต่างรู้ดีว่าเป็นเรื่องยากที่จะหนีไปจากโชคชะตาในครั้งนี้ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นพวกเขาก็ยังมีความมุ่งมั่นมากพอที่จะจับมือเดินไปข้างหน้าด้วยกันตามเส้นทางที่ตัดสินใจเลือก

"เราจะทำอย่างไรกันดี" เซียวหลันถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"เราจะออกจากที่นี่" หลี่หยางตอบอย่างหนักแน่น "เราจะไปจากวังแห่งนี้และทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่มันสร้างขึ้น"

เซียวหลันส่ายหน้า “แต่... เราทำไม่ได้... ที่นี่เต็มไปด้วยทหารของเขา และท่านก็ยังไม่แข็งแรงพอที่จะต่อสู้"

"ข้าไม่เป็นไร" หลี่หยางกล่าว "ข้ายังมีพลังที่เหลืออยู่" เขามองเข้าไปในดวงตาของเซียวหลัน "เชื่อข้า... เราต้องไปจากที่นี่"

เซียวหลันมองเขาด้วยความรู้สึกที่สับสน แต่ในที่สุดนางก็พยักหน้าอย่างจำยอม นางรู้ดีว่าหากไม่เชื่อในตัวเขา พวกเขาก็อาจจะไม่มีโอกาสที่จะได้ออกไปจากที่นี่อีกแล้ว

ในขณะที่ทั้งสองกำลังวางแผนที่จะหลบหนีอยู่นั้น เสียงฝีเท้าของเฉินเหวินก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมและเย็นชา

"เจ้าคิดจะหนีไปจากข้าหรือ" เฉินเหวินถามเสียงเรียบ

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” เซียวหลันย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ

“หลังกำแพงยังมีหู” เฉินเหวินกล่าวต่อพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ "ข้าบอกแล้วว่าพวกเจ้าไม่มีทางเลือก"

"ไม่จริง!" เซียวหลันตะโกน "ข้ามีทางเลือกเสมอ!"

เฉินเหวินหัวเราะเยาะ "ทางเลือกของเจ้าคืออะไร... คือการอยู่เคียงข้างไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างมันงั้นหรือ" เขาชี้ไปที่หลี่หยาง "มันไร้พลัง ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้"

"ไม่จริง!" เซียวหลันปฏิเสธ "หลี่หยางจะอยู่เคียงข้างข้าเสมอ ไม่ว่าจะมีพลังหรือไม่มีก็ตาม"

เฉินเหวินหัวเราะเยาะอีกครั้ง "เจ้าช่างเป็นคนโง่เขลานัก" เขาหันไปมองหลี่หยาง "เจ้าเองก็คงรู้ดีว่าเจ้าไม่สามารถปกป้องนางได้อีกแล้ว"

หลี่หยางไม่ตอบ เขายืนขึ้นอย่างช้าๆ แม้ร่างกายจะอ่อนแรง แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้องเซียวหลันให้ได้

"ข้าอาจจะไม่มีพลังที่ยิ่งใหญ่เหมือนเมื่อก่อน" หลี่หยางกล่าว "แต่ข้าก็ยังสามารถปกป้องนางได้"

เฉินเหวินยิ้มเยาะ "เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำได้อย่างไร" เขาหันไปมองเซียวหลัน "ในเมื่อนางก็ไม่สามารถใช้พลังของนางได้อย่างเต็มที่แล้ว"

คำพูดของเฉินเหวินทำให้เซียวหลันสับสน "ท่าน... หมายความว่าอะไร"

"พลังแห่งแสงของเจ้า... สามารถทำได้เพียงรักษา" เฉินเหวินตอบ "แต่พลังอัคคีของมัน... สามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้"

เซียวหลันและหลี่หยางมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าพลังของหลี่หยางจะสามารถทำได้ถึงเพียงนี้

"ข้าจะช่วยให้เจ้าได้ใช้พลังที่แท้จริงของเจ้า" เฉินเหวินกล่าว "แต่เจ้าต้องยอมทำตามข้อตกลงกับข้า"

"ข้าไม่มีทางยอม!" เซียวหลันปฏิเสธ

"เจ้าไม่มีทางเลือก" เฉินเหวินกล่าว "หากเจ้าไม่ยอม... ข้าจะฆ่าคนที่เจ้ารักให้หมด!"

คำพูดของเฉินเหวินทำให้เซียวหลันรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก นางมองเขาด้วยความโกรธแค้น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกยอมจำนน

แต่แล้ว... หลี่หยางก็ก้าวเข้ามา เขาจับมือของเซียวหลันไว้แน่น และมองไปยังเฉินเหวินด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

"เราไม่จำเป็นต้องเลือกทางที่เจ้าบอก" หลี่หยางกล่าว "เราจะเลือกเส้นทางของเราเอง"

ในขณะนั้นเอง... แสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นจากร่างกายของเซียวหลันและหลี่หยาง พลังทั้งสองหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว และนั่นก็ทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

“มันเกิดขึ้นได้อย่างไร” เฉินเหวินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง

เซียวหลันและหลี่หยางไม่พูดอะไร พวกเขาใช้พลังทั้งหมดที่มีพุ่งเข้าโจมตีเฉินเหวินอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะตั้งตัวได้

"อ๊ากกก!" เฉินเหวินร้องด้วยความเจ็บปวด เขาลอยกระเด็นออกไปกระแทกกับกำแพงอย่างรุนแรง

ในที่สุด... เซียวหลันและหลี่หยางก็เป็นอิสระจากกรงขังแห่งความลับ พวกเขาไม่หันกลับไปมองเฉินเหวินที่นอนอยู่บนพื้นอีกเลย แต่ตัดสินใจรีบพุ่งตัวออกไปจากวังหลวงที่เต็มไปด้วยความมืดมิดทันที