เมื่อเคธี่ไม่มีรองเท้าแก้ว

บทที่ 2 ออกจากป่ามิสทรี (1/2)

เคธี่ไม่แน่ใจว่าเธออยู่ที่ไหน แต่เธอมั่นใจว่าสัญญาของนางฟ้าเริ่มทำงานแล้ว และเธอมาถึงโลกเทพนิยายแล้ว

เคธี่รู้สึกตัวหนักอึ้งไปหมด เธอลุกขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก เคธี่คิดเอาเองว่าโลกเทพนิยายจะต้องเต็มไปด้วยสีสัน แต่เธอคิดผิด เคธี่เห็นแต่ความมืดรอบตัว และเมื่อเธอลองมองดูดีๆ เธอพบแต่ต้นไม้หนาแน่น มีหมอกเย็นจางๆ ลอยทั่วไปหมด เคธี่หันหลังกลับไปมองด้านหลังของเธอ และเห็นแสงสีขาวส่องออกมาจากประตูบานหนึ่ง

เฟย์ยืนหันหน้าเข้าประตู และกำลังวาดไม้กายสิทธิ์ของเธอไปมา แสงสีรุ้งพุ่งออกมาจากไม้ไปรอบๆ ประตู ประตูค่อยๆ เลื่อนปิดลง แสงสว่างเหลือลอดออกมาได้เพียงขอบประตู และหากไม่สังเกตก็จะไม่เห็นประตูบานนี้

“นั่นอะไรน่ะ” เคธี่ถามขึ้น

“นี่เป็นประตูข้ามมิติ เป็นประตูที่เธอกับเอล่าใช้ข้ามมิติกันนี่ล่ะ” เฟย์ตอบ

“แบบนี้ถ้าฉันอยากกลับไปที่โลก ฉันก็แค่เปิดประตูข้ามไปน่ะเหรอ”

“ก็ใช่ ถ้าเธอเปิดมันออกนะ ตอนนี้ฉันปิดผนึกมันไว้ด้วยเวทมนตร์ เพราะถ้าเปิดทิ้งไว้มันอาจจะมีเรื่องวุ่นวาย”

เคธี่สังเกตว่าข้างบนประตูมีช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่เรืองแสงโชว์หมายเลข 1 อยู่

“แล้วเลข 1 นั่นล่ะ” เคธี่ถาม

“เป็นจำนวนสิ่งมีชีวิตที่ข้ามมิติมาน่ะ เลข 1 ก็คือเธอ” เฟย์ชี้มาที่เคธี่ และอธิบายต่อ “บางทีฉันก็ชวนเพื่อนๆ นางฟ้าจากเรื่องอื่นมาปาร์ตี้กัน แล้วมันมีครั้งหนึ่งที่นางฟ้าเมาแอ๋จนไม่ตื่นขึ้นมากลับมิติ แล้วฉันไม่รู้ก็เลยปิดประตูมิติไป พอมาเจอนางตอนหลัง ฉันก็มาต้องใช้เวทมนตร์เปิดปิดประตูใหม่อีก หลังจากนั้นฉันเลยใส่เลขเอาไว้เช็คจำนวน มันก็สะดวกดีนะ”

“อ่อ” เคธี่พยักหน้ารับคำตอบ และถามต่อ “แล้วที่นี่ที่ไหนเหรอ” เธอมองไปรอบตัว

“ที่นี่คือป่ามิสทรี แต่ชาวบ้านเรียกว่าป่าลึกลับ”

“ลึกลับยังไงเหรอ”

“ชาวบ้านเขาลือกันว่าป่านี้มีแต่เรื่องประหลาด คนที่เข้ามาก็มักจะเจอเรื่องแปลกๆ บางคนหลงทางอยู่ในป่าเป็นปีๆ บางคนก็จำอะไรที่อยู่ในป่าไม่ได้เลย หรือบางคนก็บอกว่าเจอกับปีศาจ”

“ปีศาจเหรอ แต่เธอสู้กับมันได้ใช่ไหม” เคธี่เริ่มมองไปรอบตัวอย่างประหม่าราวกับจะมีตัวอะไรโผล่ออกมาจากต้นไม้ และมาจับเธอไปกิน

“สู้ไม่ได้”

“อ้าว แต่เธอเป็นนางฟ้านี่”

“ใช่ แต่ว่าฉันจะสู้กับเวทมนตร์พรางตาของตัวเองไปทำไมกัน”

“อ้อ” เคธี่ทำความเข้าใจ “เพื่อซ่อนประตูน่ะเหรอ”

“ใช่แล้ว ฉลาดมาก” เฟย์ตอบ

เคธี่พยักหน้ารับ อากาศในป่าค่อนข้างหนาว ทำให้ตอนนี้เคธี่อยากไปนอนห่มผ้าบนเตียง และพักผ่อนให้เต็มที่สักที เคธี่ลุกขึ้นยืน เท้าเซไปก้าวหนึ่ง แต่ถึงแบบนั้นเธอก็พร้อมจะหายตัวเพื่อเดินทางไปต่อ แม้ครั้งต่อไปคงจะทำให้เธออ้วกก็ตาม

“ฉันพร้อมละ” เคธี่เตรียมใจ หลับตาลง

“งั้นก็ไป” เฟย์พูด

เคธี่ไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดูดไปไหนทั้งนั้น และเมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอก็พบว่าเฟย์เดินห่างเธอไปแล้ว

“เดี๋ยว นี่เราต้องเดินไปเหรอ” เคธี่รีบเดินตามเฟย์ไปด้วยความงง

“ใช่ ต้องเดินไป” เฟย์โบกมือไปแถวตาของเคธี่

เคธี่มองทุกอย่างเป็นสีรุ้งไปสองสามวินาที และเมื่อตาเธอกลับมามองเป็นปกติ เธอก็ไม่เห็นหมอกอีกต่อไป เคธี่เห็นเส้นแสงสีรุ้งสองเส้นที่ปูบนพื้นถนนราวกับเป็นไฟส่องทาง

“ฉันทำลายมนตร์พรางตาให้เธอแล้วนะ ถ้าเราเดินตามแสงไป เดี๋ยวก็เดินถึงหมู่บ้าน”

“เธอเสกให้ฉันวาร์ปกลับบ้านไปเลยไม่ได้เหรอ”

“ฉันเพิ่งใช้เวทมนตร์หมดไปเมื่อกี้” เฟย์ตอบเคธี่ด้วยน้ำเสียงสบายๆ และชี้ไปทางตาของเคธี่ เคธี่จึงต้องจำยอมเดินตามแสงไปกับเฟย์

เวทมนตร์ของเฟย์มีจำกัด เธอจะใช้เวทมนตร์วันละครั้งเท่านั้น เฟย์บอกว่าวันนี้เป็นกรณีจำเป็น เธอจึงต้องดึงเวทมนตร์ที่สะสมไว้มาใช้ โดยเฉพาะเวทที่ทำให้เทพนิยายขึ้นลูปใหม่ที่ใช้พลังเวทจำนวนมาก ทำให้หลังจากนี้เธอต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูเวทอย่างน้อยสองอาทิตย์ และถ้าเธอฝืนเสกให้เคธี่หายตัวกลับบ้านไปได้เลย เฟย์น่าจะต้องพักฟื้นไปอีกหนึ่งเดือน ซึ่งเคธี่เห็นด้วยว่าเฟย์ควรหยุดใช้เวทมนตร์ไปก่อน และทำให้ตอนนี้เคธี่กำลังเดินตัวสั่นด้วยความหนาว เพราะเธอใส่แค่ชุดนอนบางๆ เท่านั้น แถมเธอยังไม่ได้ใส่รองเท้าออกมาอีกด้วย

เฟย์สังเกตเห็นอาการของเคธี่ เธอถอดเสื้อคลุม และรองเท้าให้เคธี่ เธอบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องใช้ เพราะตัวเธออุ่นอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว และเฟย์ก็สยายปีกออกมา ทำให้เคธี่ร้องว้าวเบาๆ ด้วยความตะลึง เฟย์บินนำทางให้เคธี่แทนการเดิน

เฟย์เป็นแสงสว่างเดียวในป่าแห่งนี้ เธอมีประกายเวทสีรุ้งล้อมรอบตัวเธอ และมีมากเป็นพิเศษตรงปีกขาวเหมือนนกที่อยู่ด้านหลังของเธอ ถ้าเธออยู่ในโลกมนุษย์ เคธี่มั่นใจว่าเฟย์จะถูกเรียกว่ากะเทยตัวแม่ อย่างแน่นอน เพราะบุคลิกที่ดูมั่นใจ และชุดเดรสกระโปรงสายเดี่ยวผ่าขา ทำให้เธอดูสวยแซ่บ เฟย์มีผิวสีแทน ตาคมโต คิ้วบางโก่ง รูปปากหนาเป็นทรง ทำให้ใบหน้าของเธอดูชัดขึ้นมาอีก

“ทำไมเธอดูไม่เหมือนนางฟ้าแม่ทูนหัวในนิยายเลยล่ะ” เคธี่ถามอย่างอดใจไม่ไหว เธอสงสัยตั้งแต่ตอนอยู่ในห้องนอนของเธอแล้ว แต่ว่าตอนนั้นมีเรื่องอื่นที่สำคัญมากกว่า

“ร่างหญิงแก่น่ะเหรอ นั่นก็แค่ร่างที่แสดงออกมาในนิยาย หญิงแก่ ผมขาว เจ้าเนื้อนิดๆ ดูใจดีกว่าลุคนี้เป็นไหนๆ” เฟย์ยักไหล่

“ก็คงจริง แต่ว่าฉันชอบลุคนี้ของเธอมากกว่านะ สวยแซ่บไม่แคร์ใคร เป็นตัวของตัวเองดี”

“ขอบใจนะ”

“ฉันว่าเธอไม่ต้องแปลงร่างกลับหรอก ไหนๆ ก็เป็นเทพนิยายเวอร์ชันของฉันแล้ว ฉันว่านางฟ้าแม่ทูนหัวตัวแม่แบบนี้ล่ะดี อ้อ ยกเว้นปีกกับแสงรุ้งสวยๆ ของเธอนะ ซ่อนไว้หน่อย เดี๋ยวชาวบ้านเขารู้กันหมดว่าเธอเป็นนางฟ้า”

“ได้สิ” เฟย์ยิ้มกว้าง

หลังจากเดินทางมาสามชั่วโมงกว่า เฟย์ก็ยอมให้เคธี่หยุดพักที่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง เธอบินขึ้นไปบนยอดไม้ และบินกลับลงมาพร้อมกับผลเบอร์รี่สีแดงผลหนึ่ง ลูกมันเล็กพอๆ กับผลเชอร์รี่ มันไม่ได้ดูแปลกตาอะไร แต่เฟย์บอกว่าผลไม้นี้มีลักษณะพิเศษ มันจะช่วยให้เคธี่หายเหนื่อย และถ้าเคธี่เจ็บป่วย ผลไม้นี้ก็จะช่วยด้วยเหมือนกัน เฟย์เก็บมาได้ผลเดียว เพราะต้นไม้ใหญ่นี้จะออกผลเดียวต่อวันเท่านั้น และมันจะผลัดผลเก่าตกลงพื้น ผลที่สัมผัสพื้นดินแล้วจะเปลี่ยนเป็นผลไม้พิษ ถ้ากินเข้าไปจะท้องเสีย

เคธี่สังเกตว่าตอนนี้แสงสีรุ้งของเฟย์ลดลงไปอย่างชัดเจน เฟย์บอกว่าประกายแสงของเธอแสดงพลังเวทและพลังงานของเธอ ซึ่งตอนนี้เหลือน้อยลงเต็มที