ตอนที่ 6
1040 Words
สี่ปีต่อมา
“ไอ้ปรินซ์ มึงคิดจะสิงอยู่ร้านยาดองทั้งวันเลยหรือไง”
คชาหนุ่มหล่อหน้าคมผิวเข้ม ผู้เป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของราเชนทร์ตั้งแต่วัยมัธยมจนกระทั่งเรียนจบแล้ว เขายังมาทำงานอยู่ใกล้ๆ มันด้วยการเป็นผู้จัดการกาสิโน โดยที่มีเพื่อนสารเลวอย่างราเชนทร์ที่เข้าทำงานอาทิตย์ละครั้งเป็นเจ้านาย
“กูสิงทั้งวันแล้วมึงมีปัญหาอะไรไอ้ช้าง”ราเชนทร์เก็บโหลยาดองไว้ด้านบนชั้นวางก่อนจะหันมาตอบเพื่อนรักด้วยสีหน้ากวนตีน
“กูจะไปกล้ามีปัญหาอะไรกับเจ้านายจอมขี้เกียจอย่างมึงได้ แต่พ่อมึงอะมี”คนหน้าเข้มเอ่ยตอบกับเพื่อนรักแรงไม่แพ้กัน
“พ่อมึงให้มาตามมึงไปเจอที่กาสิโน โทรมาก็ไม่รับโทรศัพท์มึงมีไว้รอให้ยัยลูกแก้วตอบข้อความอย่างเดียวหรือไง”
“ไอ้ช้าง”ราเชนทร์กัดฟันเรียกอีกฝ่ายเสียงแข็งทันทีที่โดนจี้จุดอ่อน
“รอเก้อไปเถอะมึงสี่ปีแล้วไม่ตอบกลับสักข้อความ โทรก็ไม่รับ ป่านนี้มีผัวฝรั่งไปแล้วมั้ง”คนหน้าคมปากร้ายยังคงไม่หยุดที่จะเอ่ยวาจาแทงใจดำอีกฝ่าย
“นี่มึงเป็นเพื่อนกูจริงๆใช่ไหม คำพูดคำจาเหมือนมึงเกลียดกูมาสิบชาติเลยไอ้เวร”ราเชนทร์ชกเข้าที่ไหล่ของคนที่ดูท่าจะเกลียดเขามากกว่ารักไปหนึ่งที
“พวกมึงสองคนนะออกไปจากร้านกูได้แล้ว โดยเฉพาะมึงไอ้ปรินซ์กลับบ้านไปให้พ่อแม่มึงเห็นหน้าบ้างนะ ก่อนที่พ่อมึงจะลืมว่ายังมีลูกเวรอย่างมึง”นภัทรที่เดินออกมาจากหลังร้านแล้วเจอหมาบ้าสองตัวยืนกัดกันอยู่อดไม่ไหวที่จะไล่มันออกไปกีดกันไกลๆ
“ลูกอย่างผมพ่อกับป๊าลืมไม่ลงหรอกอา”
“หึ หึ สี่ปีก่อนมึงยังตามเรียกเขาว่าที่พ่อตาอยู่เลย เดี๋ยวนี้เรียกได้แค่อาแล้วเหรอวะ น่าสงสารจริงๆไอ้ลูกหมาปรินซ์โดนเจ้าของทิ้ง”
“ไอ้ช้างเวรมึงไปไกลๆกูเลยก่อนที่กูจะต่อยมึงปากแตก”
“พูดแทงใจดำแค่นี้มึงก็ทนฟังไม่ได้ หึ อย่าลืมไปหาพ่อมึงด้วยละ”คชารีบเดินหนีทันทีหลังจากทิ้งระเบิดใส่เพื่อนรักจบ
“หึ ลูกสาวอาใจร้ายใจดำที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าคนเขารักเขาคิดถึงยังหนีหายเงียบไม่ยอมให้ติดต่อกันแบบนี้ได้ไง”ราเชนทร์หันมาโวยวายใส่คนที่ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อน ดูท่าแล้วคงมีแค่เขาสินะที่ติดต่อเธอไม่ได้ตลอดสี่ปี
“อ้าว ฉันก็หลงนึกว่าแกเป็นลูกหมาโดนทิ้งจริงๆซะอีกไอ้ปรินซ์ ถ้ายังรู้ตัวว่าเป็นคนก็ไปทำงานทำการซะบ้างไป เลิกมานอนเฝ้าบ้านฉันสักที”
“เออ ไปก็ได้ อย่าให้หมาตัวนี้มันเจอลูกสาวอานะ จะจับฟัดทำเมียให้หายติดสัดเลย แถมจะเอาโซ่ล่ามลูกสาวอาไม่ให้หนีไปไหนได้อีกเลยคอยดู”
“ไอ้เด็กเวร กูจะเอาเลือดหัวมึงออก กล้าคิดชั่วกับลูกสาวกูขนาดนี้เลยเหรอมึง”ณภัทรวิ่งไล่แตะไอ้คนปากดีที่มันหาเรื่องให้เขาอยากเตะปากมันได้ทุกวันตั้งแต่เด็กยันโต
“ใครใช้ให้ลูกสาวอาทำร้ายหัวใจที่บอบบางของผมก่อนละ”ราเชนทร์วิ่งหนีลูกเตะของชายหนุ่มคราวพ่อแต่ก็ยังไม่วายหันไปปากดีใส่อีกครั้งก่อนไป
“ถ้าปีนี้ลูกสาวอายังไม่ยอมกลับมาผมจะตามไปจับกลับมาทำเมียเองเลย แล้วจะแถมทำหลานให้อาด้วยคอยดู”
“ไอ้เวรตะไล”ราเชนทร์รีบเดินหนีออกไปอย่างไวก่อนที่จะโดนตีนของชายหนุ่มรุ่นพ่อเข้าจริงๆ
“พ่อตามผมมาทำไมครับ แล้วนี่ป๊าไม่มาด้วยเหรอครับ”
“ไอ้เซียนมันนอนกกเมียฉันอยู่ที่บ้าน”รามิลเอ่ยตอบลูกชายที่หายหน้าหายตาไปอยู่แต่บ้านคนอื่น จนเมียเขาแทบจะลืมหน้าลูกอย่างมันไปแล้ว
“แกมาทำงานทำการบ้างหรือเปล่า”
“ทำสิครับ ผมเข้ามาเคลียร์งานออกบ่อย ใครมันไปฟ้องพ่อว่าผมไม่ทำงานกัน”
“ไอ้ช้าง”รามิลตอบบุตรชายหน้าตายไร้ความรู้สึก
“ไอ้ช้างเช็ด”เดี๋ยวนี่มันทำกับเขาถึงขั้นฟ้องพ่อเขาเลยเหรอ แค่เขาหนีงานเดือนละไม่กี่วันเอง อย่างน้อยเขาก็เข้ามาอาทิตย์ละครั้งหรือไม่ก็สองอาทิตย์ครั้ง
“มันน่าไล่ออกจริงๆ”
“ไล่มึงสิออกไอ้ลูกเวร งานการไม่ทำยังมีหน้ามาไล่คนอื่นออกอีก”
“โถ่พ่อ นี่ปรินซ์ลูกพ่อนะไม่ใช่ไอ้ช้าง”ราเชนทร์หน้างอตัดพ้อทันทีที่บิดาเข้าข้างคนอื่นมากกว่าตนเอง
“ต่อไปนี้เข้ามาทำงานอาทิตย์ละห้าวันไม่งั้นแกโดนปล่อยวัดแน่”รามิลเดินเข้ามาตบบ่าลูกชายคนเล็ก
“อ๋อ กลับไปอยู่บ้านด้วย ก่อนที่เมียฉันจะลืมไปว่ามีลูกชายหน้าตาแบบแกอยู่อีกคน ไม่งั้นลูกหมาอย่างแกโดนเอาไปปล่อยเป็นหมาข้างถนนจริงๆแน่”พูดจบรามิลยกยิ้มมุมปากให้ลูกชายหนึ่งทีเป็นการบ่งบอกว่าไม่ได้ขู่
“นี่ผมเกิดจากอสุจิของพ่อกับป๊าจริงใช่ไหมเนี่ย แม่ไม่ได้แอบไปเอาอสุจิคนอื่นมาแอบอ้างว่าผมเป็นลูกพวกคุณใช่ไหมครับ”
“ไอ้ลูกเวร เดี๋ยวเถอะ จำไว้เลยว่าออกมาจากท้องแม่แกได้ต้องเป็นลูกพ่อกับป๊ามึงเท่านั้น”
“แต่พ่อจะเอาผมไปปล่อยข้างทาง”
“ไอ้ปรินซ์นี่แกอายุยี่สิบสองหรือสิบสองกันแน่ ยิ่งคุยยิ่งปวดหัว กลับไปงอแงต่อกับป๊ามึงที่บ้านไป”รามิลส่ายหัวให้ก่อนจะเดินออกไปโดยที่มีลูกชายตัวดีเดินตามออกไปด้วย
- Writer
