TECRÜBE KONUŞUYOR

⚫️ TECRÜBELİ KADININ SÖYLEYECEĞİ EN ETKİLİ SÖZLER

📖 12. BÖLÜM – TECRÜBELİ KADININ SÖYLEYECEĞİ EN ETKİLİ SÖZLER

YENİ – EN ETKİLİ TECRÜBELİ SÖZLER

(Daha önce hiçbirini yazmadık.)

1.

“Beni en çok yoran hayat değil… görmezden geldiğim kendimdi.”

2.

“Kalbimi kıranlar bugün adımı bilsin diye değil; ben artık güldüğüm için konuşsunlar.”

3.

“Bir kadının en büyük gücü sesi değildir… susmayı seçtiğinde bile sarsabilmesidir.”

4.

“Ben eskisi değilim. Acılarım bana yeni bir ben öğretirken, eski beni gömdüm.”

5.

“Sabrımın bittiği yerde kaderim değişti.”

6.

“Kimse beni yarım bırakmadı; ben izin verdiğim yerde durdular.”

7.

“Güçlü olmak zorunda değildim. Ama mecbur kaldığım her sabah beni bugünlere hazırladı.”

8.

“Kalbim kırıldı ama karakterim hiç eğilmedi.”

9.

“Beni yok sayanlara artık teşekkür ediyorum… beni kendime yönelttikleri için.”

10.

“Yolumda yalnız kalmak beni korkutmadı; yanlışlarla kalmak korkuturdu.”

11.

“Ve sonunda anladım… beni en çok ben yarattım. En çok da ben iyileştirdim.”

12.

“Bazı kadınlar kırılınca dağılır; ben kırılınca yeniden şekil aldım.”

13.

“Yorulduğum yerde dinlenmeyi değil, yeniden doğmayı seçtim.”

14.

“Kalbimi incitenleri affettim… ama kendime yaptığımı unutmadım: Hep sustum.”

15.

“Artık hiçbir şey beni eskisi kadar acıtmıyor; çünkü ben artık eski ben değilim.”

16.

“Benim sessizliğim zayıflık değildi. Bu, fırtına öncesi nefes alışimdi.”

17.

“Hayat beni sınadı, ben hayatı öğrendim. İkimiz de boş çıkmadık.”

18.

“Kendime dönmeyi öğrendiğim gün… kimseye dönüş borcum kalmadı.”

19.

“Hiçbir savaşım boşa değildi; hepsi beni bugünkü halime evirdi.”

20.

**“Ben acılarıma yenilmedim

AĞIR, TOK, KESKİN SÖZLER

1.

“Ben sustum diye haklı olmadın. Sadece değmeyecek kadar küçüktün.”

2.

“Beni kaybetmek kolaydı… geri dönmek imkânsız.”

3.

“Ben kimseyi yarı yolda bırakmadım; herkes kendi kapasitesinde düştü.”

4.

“Beni kıranları affetmedim, sadece umursayacak hâlim kalmadı.”

5.

“Çok konuşan değil… ağır yaşayan anlar hayatı.”

6.

“Gidişini izledim ama bitişini izlemem. Ben geriye bakanlardan değilim.”

7.

“Sen sandın ki sustum… ben o sırada karakterimi büyüttüm.”

8.

“Kalbimi kıranların adını unuttum. Ama bana öğrettiklerini asla.”

9.

“Herkesi hayatıma alacak kadar yalnız değilim artık.”

10.

“Benim iyiliğimi zayıflık sananların hayatı çoktan cezasını verdi.”

11.

“Herkes eşit değil… bazıları sadece yakaladıkça değer anlıyor.”

12.

“Ben değişmedim; gözümden büyüttüğüm insanlar küçüldü.”

13.

“Sen beni kaybetmedin… ben seni kendi hayatımdan sildim.”

14.

“Her şeyin bedeli var. Ben bedelini ödedim, sen hâlâ borçlusun.”

15.

“Konuşmadığım yerden değil… sustuğum yerden yıkılır insanlar.”

BİLMİŞ – GÖRMÜŞ – GEÇİRMİŞ KADIN SÖZLERİ

1.

“İnsanı en çok zaman değiştiriyor; ama en çok da zaman gösteriyor.”

2.

“Her gördüğüme inanmadım… ama her yaşadığım beni büyüttü.”

3.

“Öğrendim ki; insanın kalbi kırıldıkça değil, anladıkça olgunlaşıyor.”

4.

“Ben sabırdan zarar görmedim. Ama sabrımı yanlışlara harcamaktan çok şey kaybettim.”

5.

“Hayat bana kimseye kırgın kalmamayı öğretti… çünkü herkes kapasitesi kadar sever.”

6.

“Bir şeyi kaybettiğimde üzülmüyorum artık. Çünkü gidenin yerini hep doğru olan aldı.”

7.

“Ben kötülüğü gördüm, iyiliğe tutundum. İyi kalmak tercihimdi.”

8.

“Büyük konuşmamayı öğrendim… çünkü hayatın bilerek susan bir tarafı var.”

9.

“Gördüm ki bazı insanlar seni sevmiyor, sadece işlerine yaradığın sürece yanında duruyor.”

10.

“En büyük tecrübem şu: İnsanlara değil, yaptıklarına bakacaksın.”

11.

“Artık kimseyi zorla hayatımda tutmuyorum. Yeri dolmayanın kalbi dolmuyormuş meğer.”

12.

“Gençken hızlı güvenirdim… şimdi davranışlara bakıyorum, laflara değil.”

13.

“Bir insanın kim olduğunu görmek için zor zamanına bakacaksın.”

14.

“Bazı şeyleri yaşayınca anlıyorsun… en değerli şey huzurmuş.”

15.

“Ben çok şey gördüm, çok şey öğrendim. En önemlisi de şu: Kimseyi olduğundan fazla büyütmeyeceksin.”

16.

“İnsan büyüdükçe kalbin değil, gözün açılıyor.”

17.

“Bazı cevapları hayattan alırsın. Sessiz ama çok net.”

18.

“Ben gördüğümü söylemem, ama gördüğümden dönmem.”

19.

“Bir şey öğrendim: Her gelen öğretmiyor, bazıları sadece ömürden götürüyor.”

20.

“Kalbimin kırıldığı her yer bana yol oldu.”

TECRÜBENİN AÇTIĞI YOL

Bugün anladım ki insan bazı gerçekleri yaşarken değil, üzerinden yürüyüp geçtikten sonra fark ediyor.

Acı seni yakarken göremezsin…

ama dumanı dağıldığında manzarayı çok net izlersin.

Ben de artık o manzarayı izliyordum.

Hayatım boyunca “neden?” diye sorduğum şeylerin cevabı bir bir önüme düşmeye başladı.

Beni inciten insanların aslında kendileriyle savaştığını,

beni yarı yolda bırakanların zaten yol tutmayı bilmediğini,

geçip gidenlerin beni değil, kendi eksiklerini kaybettiklerini…

Görmüş, geçirmiş bir kadın olmanın sessizliği vardı içimde.

Ne bağırıyor ne kızıyordum.

Sadece anlıyordum.

Ve anlamak, kızmaktan daha ağırdır.

Sokağa çıktığımda rüzgâr saçlarımı savurdu, ama içimde kıpırdamayan bir dinginlik vardı.

Eskiden rüzgâr üşütürdü beni;

şimdi ise içime işleyen bir ferahlık gibi değiyordu.

Bir şeyler değişiyordu.

Ben değişiyordum.

Hayat bana dokunurken artık canımı acıtmıyordu;

bana ders veriyordu.

Yürürken kendi kendime söyledim:

“Gördüm, yaşadım, öğrendim…

Ve artık hiç kimse beni kaldığım yerden vuramaz.”

Çünkü kalktığım yer çoktan değişmişti.

Bir bankın kenarına oturdum.

Etrafımdaki insanlara baktım.

Kimisi acele ediyor, kimisi telefona gömülmüş, kimisi dalgın…

Ama herkesin bir hikâyesi vardı.

Ve ben bugün fark ettim ki:

Kendi hikâyemi hep başkaları için ertelemişim.

Başkaları memnun olsun diye susmuşum.

Kimse üzülmesin diye kendimi üzmüşüm.

Kimse kırılmasın diye kendi kalbimi parçalamışım.

Ama artık biliyorum:

Kendi hikâyesini yazamayanın sesi hep kısılır.

Ben bugün sesimi geri aldım.

Sessiz bir ses bu…

Ama çok güçlü.

Çantamdaki defteri çıkardım.

Boş bir sayfa açtım.

Ve hayatımda ilk kez kendime yazdım:

“Ben artık eskisi değilim.

Bu iyi bir şey.”

Kalemin ucundan çıkan bu cümle bile içimi rahatlattı.

Çünkü yıllarca kendimi tanımadan yaşamaya çalışmışım.

Şimdi ise gözümün önünde duran kadın netti:

Acısından yürüyerek geçmiş,

hiçbir şeyi kolay elde etmemiş,

ama her defasında daha sağlam dönmüş bir kadın.

Kendi kendime gülümsedim.

“Ben bu kadını sevdim.”

Eve dönerken içimde bir karar vardı.

Bu karar yüksek sesle söylenen cinsten değildi;

ama insan hayatını değiştiren kararlar zaten bağırılmaz.

Kendime söz verdim:

Artık kimseyi oldurmaya çalışmayacağım.

Kimse için kendimi küçültmeyeceğim.

Kimse için ağırlaşıp taş gibi durmayacağım.

Herkes kendi yerinde…

Ben kendi yolumda yürüyeceğim.

Kapıyı açtığımda eve başka biri girmiş gibi hissettim.

Aynı ben değildim.

Aynı kadın değildim.

Bu his bile beni ayakta tuttu.

Akşam çayımı alıp pencerenin kenarına oturdum.

Gökyüzünde tek bir yıldız vardı.

Ama tek yıldız bile karanlığı güzelleştirmeye yetiyordu.

Ben de öyle hissettim:

Karanlığım çoktu ama içimdeki o tek ışık bana yetiyordu.

Çünkü bilmiş, görmüş, geçirmiş kadınların ışığı dışarıdan gelmez;

içlerinden doğar.

Ve o ışık bir kez yanınca, bir daha hiçbir şey karanlık görünmez.

O an içimden geçen tek cümle şuydu:

“Hayat beni yormadı, yoluma hazırladı.”

Bu cümle bile geleceğime bir kapı araladı.

Ve ben o kapıdan yürümeye hazırım artık.

Gece, sessizliğiyle beni dinliyordu.

Ben ise ilk kez kendime bu kadar dürüsttüm.

Pencereden içeri sızan soğuk rüzgâr bile içimdeki sıcaklığı söndüremedi.

Çünkü artık biliyordum…

Benim yolumu kimse açmadı.

Ben yolumu kendim kazıdım.

Ve o yolda ne kadar yara bıraktıysam,

o kadar güçlü yürümeyi öğrendim.

Bugün bir şey kesinleşti:

Artık kimsenin gölgesinde değilim.

Artık kimsenin sözünde değilim.

Artık kimsenin beni tanımladığı kadın değilim.

Ben, kendi hikâyesini yeniden yazan bir kadınım.

Ve en sessiz yerimde bile yankılanan tek cümle şöyleydi:

“Gücüm, acımdan büyük artık.”

Işığı kapattım, gözlerimi yavaşça kapadım.

Ve fısıldadım:

“Bitti sandıkları yerde… ben yeni başlıyorum.”