อ้อนรักฉบับนางร้ายหลงยุค

ทำงานนอก 2

คอฟฟี่ช็อป

“ไอ้หมุด” ยอดข้าวทักเพื่อนสนิทสมัยเรียนรูปร่างท้วมที่ตอนนี้ทำธุรกิจเกี่ยวกับการทำเฟอร์นิเจอร์ส่งออกซึ่งตัวเขาเองก็ใช้บริการเป็นประจำในส่วนที่สั่งของเข้าโรงแรม

สมุทรหันมองเพื่อนรักพร้อมกับยิ้มกว้าง “ดีนะกูกลับจากสมุยทันลงรอบกับมึงวันนี้”

“ไปทำไมสมุย” นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆ พนักงานเสิร์ฟเดินมาส่งเมนูรายการ

“ไปเสนอขายเตียงไม้สักให้พ่อเลี้ยงแถวนั้นน่ะล่ะ” ตามองเห็นผู้หญิงตัวเล็กกะทัดรัดหน้าตาจิ้มลิ้มมีเสน่ห์ใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนกระโปรงสั้นสีดำเดินมาทางนี้ ไม่ได้สนใจยอดข้าวที่กำลังสั่งกาแฟ เก้าอี้ด้านข้างเพื่อนถูกดึงและนั่งลงพร้อมเสียงน่ารักดังขึ้น

“ขอชานมไข่มุกหนึ่งแก้วได้มั้ยคะท่านรอง” ไอยรายกมือไหว้คนตรงกันข้าม “สวัสดีค่ะ”

สมุทรรับไหว้แทบไม่ทัน มองเพื่อนตัวเองแซวๆ “อะไรเนี่ยพาสาวมาด้วยก็ไม่บอกกูไม่ได้ซื้อตั๋วผู้ติดตามนะ จองแต่แคดดี้สาวให้”

“พามาอะไรนี่เลขาใหม่ของกู เขาไม่ได้จะไปด้วยนั่งรออยู่บนนี้แหละ” หันไปสั่งชานมไข่มุกอีกแก้ว

“อ่อเหรอ เลขาน่ารักนะครับชื่ออะไร พี่ชื่อพี่หมุดนะ” เต๊าะสาว

“ชื่อไอยราค่ะเรียกไอเฉยๆก็ได้” เลิกสนใจเพื่อนเจ้านาย “ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอคะ” ได้ยินว่าแคดดี้สาวเธอยิ่งต้องไปขัดขวาง

“ไปทำไมร้อนจะตาย”

“ก็คุณยังไปได้ฉันก็ต้องไปได้สิคะ นะ…กางร่มก็ได้ไงคะ?”

“_” หันหน้าหนีไปทางอื่นในใจก็ครุ่นคิดว่า ‘นี่ฉันรับเลขาแบบไหนมาทำงานวะเนี่ย พูดอะไรเหมือนจะไม่เข้าหูหล่อน’

“ถ้าไอ้ยอดไม่ให้ไป น้องไอไปกับพี่ก็ได้ครับเรานั่งด้วยกันได้” สมุทรเริ่มออกตัว ‘สาวน่ารัก’ ไปกางร่มให้วันนี้สกอร์คงจะออกมาดี หึหึ

“ได้ใช่มั้ยคะ?” ถามเพื่อนเจ้านาย

“ได้สิครับ ว่าแต่น้องไออยากจะเปลี่ยนเจ้านายมั้ย..มาเป็นเลขาพี่หมุดก็ได้นะนั่งสวยให้พี่มองไปวันๆก็ได้ตังค์” ยิ้มกริ่มและกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ “น้องๆมานี่..ซื้อตั๋วผู้ติดตามให้หนึ่งที่” ยื่นเงินให้ไป

“_” ยอดข้าวได้แต่ทำหน้าเซ็งกับความหน้าหม้อของเพื่อน

“ไปๆลงไปข้างล่างกันเถอะ” สมุทรชักชวนเมื่อใกล้จะถึงบ่ายสอง

ไอยรายิ้มกว้างหยิบแก้วชานมเดินตามสองหนุ่มออกไปด้านนอก อ่าาห์..แดดแรงสุดยอด ไม่รู้ว่าพวกเขาไม่ร้อนกันหรือยังไงนะ กีฬาชนิดนี้รับรู้ได้จากสมองน้อยๆว่ามันเป็นกีฬาที่จะต้องใช้ไม้ตีลูกบอลสีขาวๆลูกเล็กๆ จากที่ไม่เคยรู้จักก็รู้จักวันนี้ล่ะ

เบื้องหน้าที่เห็นเป็นรถขนาดสองที่นั่งมีที่พักกระเป๋าด้านหลังใส่แท่งเหล็กยาวอันเล็กๆขนาดไม่เท่าอยู่ในนั้น เธอเห็นผู้หญิงสองคน(แคดดี้)ในชุดสีเดียวกันรูปร่างดีแต่งหน้าจัด ยืนยิ้มหวานพร้อมกับยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะนาย/สวัสดีค่ะคุณสมุทร”

“สวัสดีน้ำขิง,ทิพย์วันนี้ผมมีผู้ติดตามมาด้วยนะ” สมุทรพูดขึ้นมาทำเอาน้ำขิงหน้าเสียเพราะเธอต้องได้ยืนเกาะข้างหลังจะให้ไปนั่งเบียดกันกับนายคงไม่เหมาะ

“ไม่เป็นไรค่ะ” ตอบว่าไม่เป็นไรแต่ส่งสายตาไม่พอใจให้ไอยราที่ยืนหน้านิ่งมองตอบแคดดี้หญิงที่ชื่อน้ำขิงคนนั้นอย่างไม่สนใจ

“มาครับน้องไอมานั่งข้างๆพี่เดี๋ยวพี่ขับ” กำลังจะจับมือเลขาสาวของเพื่อนแต่ไอยราเบี่ยงตัวหลบเสียก่อนแล้วก้าวไปนั่งคันของท่านรองหน้าตาเฉย “อ้าว!!”

ยอดข้าวหันข้างแอบหัวเราะเพื่อนสนิทของตัวเองและแกล้งส่งกรีนฟรีให้แคดดี้ชื่อทิพย์ที่เพื่อนจองให้พร้อมกับบอกว่า “ไปยืนข้างหลัง” แค่นั้นก่อนจะเข้าไปนั่งตรงที่คนขับรถโดยมีเลขาผู้น่ารักนั่งติดตามไปด้วย

“ร้อนจังค่ะคุณมีหมวกให้ฉันยืมมั้ยคะ?” ไอยราถามเจ้านายตัวเองก่อนที่จะออกรถ

“ไม่มีหรอกเอามาแค่ใบเดียว เดี๋ยวแวะซื้อที่ซุ้มข้างๆนี่ก็ได้” ยอดข้าวหันมองแคดดี้หุ่นอวบข้างหลังว่ายืนดีแล้วก็เหยียบคันเร่งทันที รถกอล์ฟที่สนามนี้มีการปรับปุ่มคันเร่งเอาไว้ ถึงเท้าจะเหยียบจนสุดไมล์แต่ความเร็วไม่ได้เร็วมากเหมือนรถยนต์จริงๆ แค่สามนาทีรถกอล์ฟก็จอดลงตรงร้านขายน้ำ ขายของ ยอดข้าวเดินนำเลขาลงจากรถ เขามองเห็นหมวกสีชมพูเข้มมีตัวภาษาอังกฤษสีขาวอ่านว่า ‘girls’ เหมาะกับวัยรุ่นแบบไอยรา “เอาสีชมพูอันนั้น” เขาชี้และหยิบเงินมาจ่ายก่อนจะยื่นส่งให้ไอยรา “เอาไปใส่” อ่า...แพงจังค่ะ

ไอยรายกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะนายท่าน” เธอยิ้มหวานหยิบหมวกขึ้นมาสวม….เหมาะกับเธอจริงๆ ‘ยอดข้าวคิด’

--++++++----------------

ตรงแท่นทีออฟหลุมที่หนึ่งเพื่อนสนิททั้งสองคนเริ่มต้นไดรฟ์กอล์ฟในช็อตแรกกันอย่างสวยงาม ไอยรามองอย่างตื่นเต้นเพราะเธอไม่เคยเห็นกีฬาชนิดนี้แบบใกล้ๆมาก่อน เจ้านายของเธออธิบายง่ายๆว่าให้ตีตามพาร์ของหลุมนั้นๆ เช่นหลุมนี้พาร์สี่เธอควรจะตีสองครั้งให้ขึ้นกรีนและใช้พัตเตอร์พัตให้ลงหลุมในสองครั้ง ดูไลน์ให้ดีๆก็จะจบที่สกอร์พาร์สี่ ไอยรายิ่งฟังก็ยิ่งงงจึงบอกว่า ‘งั้นขอกางร่มก็พอค่ะ’ เจ้านายเธอเพียงแค่หัวเราะเท่านั้นทำเอาคนกางร่มถึงกับตาพร่า

ไอยรานั่งคู่กับท่านรองไปเกือบสามชั่วโมงตลอดเวลาเธอจิบน้ำไม่ได้ขาดแม้เธอจะคอยลุ้นอยู่ทุกช็อตแต่มันก็ร้อนมากอยู่ดี “ท่านรองร้อนมั้ยคะ” ไอยราถามอีกครั้งในเวลา17.00น.

“อืมร้อนสิจะจบหลุมนี้แล้ว หวังว่าคราวหน้าคงไม่ขอตามมาใช่มั้ย” มองเพื่อนตีจากระยะหนึ่งร้อยหลาขึ้นกรีน เขาก็เหยียบคันเร่งออกตัวไปจอดข้างหลุมรอพัต ไอยราเดินตามไปกางร่มไม่ให้ขาดตลอดสิบแปดหลุม

“ทำไมจะไม่ตามล่ะคะ ท่านรองรำคาญหนูเหรอ” น้ำเสียงออดอ้อนกางร่มยืนชิดใกล้

ยอดข้าวยกยิ้มมุมปากไม่ได้ว่าอะไรต่อ เขาขยับออกจากเงาของร่ม นั่งลงวางไลน์และพัตเบอร์ดี้ลงหลุมไปง่ายๆ โดยมีไอยราตบมือเชียร์เสียงหวานเธอรู้แค่ว่านี่พาร์สี่แต่ท่านรองตีมาแค่สองครั้งและพัตลงหลุมอีกหนึ่งครั้งแสดงว่าต่ำกว่าพาร์ ‘ก็คือเบอร์ดี้’

สมุทรเอ่ยแซว “วันนี้ตีดีนะมึง สงสัยเพราะมีคนกางร่ม งวดหน้าพี่ขอยืมคนกางร่มคนนี้ได้มั้ยครับ” มองไอยรา

คนถูกแซวยิ้มหวานละลายใจตอบแก้ “ไม่ได้หรอกค่ะอีกอย่างท่านรองเก่งอยู่แล้วถึงฉันไม่มาท่านรองก็ตีดี”

“5555ไม่ใช่หรอกครับ ทุกทีมันตีไม่ได้อันเดอร์หรอก โอเวอร์ตลอด” (คือคะแนนต่ำกว่ากำหนด เช่นสมมุติว่า18หลุม สกอร์เต็มรวมทั้งหมด 72 คะแนน ถ้าสกอร์ต่ำกว่านี้สมมุติว่าได้70คะแนนจะเรียกว่า 2อันเดอร์) **ประมาณนี้

“ไปเถอะ..อาบน้ำแล้วกินข้าวเย็นกันดีกว่า” แคดดี้ทิพย์เก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยรีบกระโดดขึ้นท้ายรถ ยอดข้าวรอไอยราเก็บร่มขึ้นมานั่ง ขาขาวของคนข้างๆในตอนนี้เริ่มเปลี่ยนสี ผิวตรงแขนและแก้มแดงไปหมด “ครั้งหน้าต้องใส่เสื้อขายาวกับกางเกงขายาวนะรู้มั้ย” รีบหันหน้าหนีเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป

คนฟังยิ้มหวาน “เจ้าค่ะ” หัวใจพองโต ‘งานวันนี้ดีจังค่ะ’

------++-------------+++

ร้านเสื้อผ้าบนคลับเฮ้าส์

ยอดข้าวยืนมองไอยราเลือกชุดสำหรับเปลี่ยนตอนอาบน้ำ ราคาข้างบนนี้จะเรียกว่าแพงก็แพงแต่ตอนนี้มันจำเป็น

“เอาเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวตัวนั่นก็ได้ค่ะ” ชี้ไปที่กางเกงผ้านิ่มขาเดฟ “เอวฉัน23สะโพก35นะคะ”

คนฟังด้านหลังหน้าแดงก่ำ ‘ตัวเล็กมาก’ ถ้าเทียบกับเขา ยอดข้าวนึกโมโหตัวเอง “คิดราคาเลยครับ” ป่านนี้ไอ้สมุทรนั่งจิบเบียร์ไปกี่แก้วแล้วก็ไม่รู้

“4750฿ค่ะ”

“นี่ครับ” บัตรทองถูกยื่นไปรูดพร้อมกับเจ้าของบัตรตวัดลายเซ็นต์

ตรู๊ดๆๆๆๆ ตรู๊ดๆๆๆๆๆ ไอยราก้มมองโทรศัพท์ในกระโปรงที่เธอสวมอยู่ ใครโทรมาน้าาา ~~~~พ่อนนท์~~~~

“คุณ!!! กี่โมงคะ?” ทำตาโตเท่าไข่ห่าน

“ห้าโมงครึ่ง”

“ตายแล้ววว” ตู๊ดดๆๆๆๆๆ ติ่ด กดรับสาย “พ่อนนท์ขาหนูขอโทษค่ะ” เดินไปคุยไป “หนูออกมางานด้านนอกกับคุณยอดข้าวค่ะหนูลืมบอก”

เจ้าของชื่อที่ได้ยินเธอเรียกชื่อเขาเต็มๆครั้งแรกก็รู้สึกใจกระตุกนิดๆ ทุกทีเธอจะเรียกเขาว่า ท่านรองไม่ก็เจ้านายสลับกันแบบนี้ตลอด

เหลือบแลมาทางยอดข้าว “รอก่อนนะคะพ่อนนท์เดี๋ยวหนูถามเจ้านายก่อนค่ะ” เอาโทรศัพท์ลง “ท่านรองคะ จะไปส่งฉันที่บ้านรึว่าจะให้พ่อนนท์มารับฉันที่นี่เลยคะเพราะตอนนี้ก็เลิกงานแล้ว”

มองเสื้อผ้าที่ซื้อมาแล้วก็เสียดายที่ไม่เห็นเธอใส่ “ตามใจเธอสิถ้าอยากกลับก่อนก็ให้พ่อเธอมารับแต่ถ้ายังไม่อยากกลับฉันจะไปส่งที่บ้านเอง”

คนฟังมีสีหน้าลำบากใจก้มมองชุด “แต่ขุดนี่” เธออยากกลับมากกว่าเพราะเหนื่อยแดดแบบแปลกๆ กลัวจะมีไข้ด้วย

“ไม่เป็นไรไว้ฉันจะหักจากเงินเดือนเธอ”

ไอยราอ้าปากค้างพร้อมกับโมโหยกโทรศัพท์ขึ้นมากรอกเสียงลงในสาย “พ่อนนท์มารับหนูเลยค่ะ สนามกอล์ฟFFหนูเหนื่อยแล้ว” วางสายไป “ฉันกลับดีกว่าค่ะรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” ยกมือไหว้ “ค่าชุดก็หักได้เลยนะคะไม่รู้ว่ามาทำงานสองวันนี้ได้กี่บาทแล้วตามสบายเจ้านายเลยค่ะ” หันหลังหนีออกไปรอพ่อนนท์หน้าล็อบบี้

“หึหึ” ยอดข้าวหัวเราะ เดินกลับไปทางห้องน้ำ ‘ใครจะหักจริงๆกันล่ะ’

บนรถของพ่อนนท์

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูกสาว” พ่อนนท์ขับรถไปถามไป

“ก็ชุดเจ้าปัญหานี่น่ะสิคะ” ชี้ถุงผ้าบนตัก “หนูยังไม่ได้ใส่เลยด้วยซ้ำ ถ้าหนูไม่ลืมว่าต้องกลับบ้านจ้างให้หนูก็ไม่ซื้อหรอกค่ะ ลืมคิดไปว่าเจ้านายที่เจอกันแค่สองวันจะมาซื้อของให้ฟรีได้ยังไง”

พ่อนนท์ส่ายหัวไปมา “แล้วสรุปว่ายังไง? หักเงินเดือน?”

“ถูกต้องเลยค่ะพ่อนนท์ชุดนี่ตั้งสี่พันกว่าบาท หนูเริ่มมาทำงานวันที่ยี่สิบเอ็ดวันนี้ยี่สิบสองหักไปถึงเดือนหน้าเลยนะเจ้าคะ” LL ทำหน้าบึ้ง

“5555ช่างมันเถอะเดือนหน้าจะเหลือหรือเปล่าก็ไม่รู้เผลอๆทำงานไม่ถูกใจคุณยอดข้าวเขาก็ไล่ออก ดีซะอีกไม่ต้องจ่ายค่าชุดแล้วไง555” พ่อนนท์พูดติดตลกแล้วหัวเราะ

“พ่ออ่ะ!!” LL

ขณะเดี๋ยวกันในร้านอาหาร

สมุทรนั่งจิบเบียร์หมดไปแล้วสองแก้วเห็นเพื่อนสนิทหน้าคมเดินมาคนเดียวในชุดกางเกงขาสั้นเสมอเข่าสีน้ำตาลเสื้อยืดสีขาว ‘ไอ้นี่มันหล่อนานจังวะ’ “น้องไอเลขามึงล่ะ?”

“กลับไปแล้วพ่อเขามารับ” ครืดด!! ลากเก้าอี้แล้วนั่งลงตรงกันข้าม “ถามหาทำไม”

“เอ้า!!! ก็น้องเขามากับมึงกูถามไม่ได้? อายุเท่าไหร่วะนั่น หน้าเด็กอย่างกับอายุสิบแปด”

“อายุยี่สิบสองเพิ่งเรียนจบ” รินเบียร์สดใส่แก้ว “แล้วไอ้ปอนด์มันไปไหนวะ?” ยอดข้าวถามหาคนขับรถของตัวเอง

“กูเห็นมันเดินวนไปวนมาตั้งแต่กูขึ้นมาบนนี้แล้วมันบ่นว่าแบตโทรศัพท์มันหมดอะไรของมันไม่รู้”

“ไม่ใช่ว่ามันกำลังเดินหาเลขากูอยู่เรอะ” เอาจริงๆปอนด์ไม่ได้รู้เลยว่าไอยรานั่งรถไปดูเขาตีกอล์ฟ เพราะมันมัวแต่วนหาที่จอดรถ

“อ้าว..เรอะ!!” สมุทรหัวเราะออกมา “55555เออว่ะ น้องๆมานี่ๆ” กวักมีเรียกพนักงาน “เดินไปบอกผู้ชายที่เดินวนแถวนั้นน่ะ เสื้อเชิ้ตสีขาวบอกมันว่าคุณไอยรากลับบ้านไปแล้วนะ”

“ครับ” เด็กเสิร์ฟคนนั้นเดินออกไป

สองคนเพื่อนรักจิบเบียร์กินกับแกล้มในยามที่ตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า อากาศเย็นสบายดีจ