อ้อนรักฉบับนางร้ายหลงยุค

ทำงานนอก 1

เช้าวันต่อมา (07.00)

บ้านหลังกระทัดรัดใจกลางเมืองกรุงกับเช้าที่สดใส ไอยราตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย รีบลงมาช่วยแม่จ๋าของเธอ ‘แม่ในโลกนี้’ จากที่ไม่เคยคิดจะออดอ้อนโอบกอดใครจนสุดท้ายเธอจากมาโดยไม่มีโอกาสร่ำลาก็ทำให้นึกเสียใจขึ้นมาทุกครั้ง ชีวิตที่ได้มาใหม่เธอจะขอใช้มันให้ดีที่สุด แสดงความรัก ออดอ้อนพวกเขาให้มากที่สุดก่อนที่จะไม่มีโอกาสนั้น

“แม่จ๋าาา” เดินเข้าห้องครัวเห็นแม่จ๋ายืนอยู่ “มีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ?” กอดเอวคุณแม่คนสวย

“ไม่ต้องค่ะ หนูไอไปนั่งรอด้านนอกเลยอาหารเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งนะ”

“หนูชอบมากเจ้าค่ะ” J

“แม่รู้ว่าหนูชอบไปสิไปนั่งกับพ่อด้านนอกเห็นว่ามีอะไรจะคุยด้วยน่ะ”

“ค่ะ”

เดินออกมาด้านนอกตรงห้องรับแขกเห็นพ่อนนท์นั่งจิบกาแฟ สองตามองทีวีที่มีคนวิ่งไปมาอยู่ด้านใน

“พ่อนนท์มีอะไรจะคุยกับหนูคะ?”

“พ่อจะถามว่าน้องไอจะเอารถของพี่อาร์มไปใช้ก่อนรึเปล่า?” รถที่คุณพ่อว่าเป็นรถเก๋งคันเล็กสีขาวน่ารักของพี่ชายที่ตอนนี้ไปทำทัวร์อยู่ต่างประเทศ

ไอยราส่ายหัวทันที การจราจรในเมืองใหญ่ขนาดนี้น่ากลัวจะตายเธอไม่อยากขับหรอกนะ “ไม่ค่ะ..หนูให้พ่อไปรับไปส่งไม่ได้เหรอคะ?”

“ได้สิแต่ขากลับน้องไอต้องรอพ่อเลิกงานก่อนนะเวลางานของพ่อกับของลูกมันตรงกัน รอพ่อสักครึ่งชั่วโมง”

“ค่ะหนูรอได้อยู่แล้ว หน้าบริษัทหนูร้านขายของเยอะแยะพ่ออย่าห่วงเลยค่ะ” ช่วงนี้พ่อเธอขอลาหยุดหนึ่งอาทิตย์เพราะเธอถูกเรียกตัวมาสัมภาษณ์พร้อมทั้งได้งานเลย พี่ชายไม่อยู่พ่อเลยต้องขับรถรับส่ง…จะให้เธอลองนั่งรถแท็กซี่หรือวินมอเตอร์ไซค์ไปเองเธอก็ยังไม่กล้า

“ก็ดีพ่อจะได้หายห่วง” สองคนพ่อลูกนั่งดูข่าว นั่งพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยเกือบครึ่งชั่วโมงแม่จ๋าจึงเรียกเข้าไปทานข้าวเช้า ‘กุ้งตัวโตในยุคเก่าของเธอแทบจะไม่เคยได้แตะ ตอนนี้มีให้กินทุกวัน…ชอบจังค่ะ’

----++-------------+++++

หน้าโรงแรมกับการทำงานเต็มตัว

“พ่อไปนะลูกเจอกันตอนเย็น”

“ค่ะพ่อ” ไอยรายกมือบ๊ายบายพ่อนนท์จนรถหายลับไปกับตา

สองขาเรียวขาวในชุดกระโปรงสั้นสีดำเหนือหัวเข่ากับเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนแขนสั้นเข้ารูปทำให้ดูเป็นสาวออฟฟิศกับรองเท้าคัชชูสีดำเรียบร้อย เดินไปตามทางแยกก่อนเข้าประตูโรงแรมอ้อมไปที่ตึกด้านหลัง ชุดพนักงานฝ่ายบริหารหรือออฟฟิศของที่นี่ใส่ชุดอะไรก็ได้ที่ไม่ดูโป๊หรือหวือหวาจนเกินไปแต่ชุดของพนักงานบริการภายในส่วนของโรงแรมซึ่งส่วนนี้จะมีพนักงานมากถึงห้าสิบคนพวกเขาจะมีชุดยูนิฟอร์มสีม่วงเข้มทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ซึ่งเธอดูว่ามันสวยดี รายละเอียดคร่าวๆที่เธออ่านเมื่อวานคือ พนักงานในส่วนของออฟฟิศมีกันประมาณสามสิบคนแบ่งแยกกันไปตามแผนก6แผนก 1.การตลาด,2.บุคคล,3.การเงิน,4.ช่าง,5.บริการ,6.คนทำความสะอาด ทุกอย่างดูครอบคลุมรอบคอบ ใช้คนได้เต็มที่

นึกไประหว่างกดลิฟท์เลื่อนชั้นจนถึงเลขหก ติ้ง!!!! ครืดดดดด เสียงลิฟท์เปิดกว้างออกมองไปด้านหน้าไม่มีใครอยู่ข้างบนนี้เลย อาจจะเป็นเพราะเธอมาเช้าเกินไปแต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ในเมื่อเธอกับพ่อนนท์มาด้วยกันจึงต้องเผื่อเวลาให้พ่อขับรถไปที่ทำงานด้วย กระเป๋าใบสวยถูกวางไว้ในลิ้นชัก วันนี้คุณทินกรพนักงานฝ่ายบุคคลจะเอาป้ายชื่อมาให้เธอ…เอาล่ะตั้งแต่นี้ไปเธอจะได้เป็นเลขาท่านรองสุดหล่อล่ะนะ…

“มาเช้านะครับน้องไอ” เสียงคนขับรถของท่านรองดังมาก่อนตัว เจ้าของชื่อเหลียวมองหาเจ้านายที่เธอหมายตา

“ท่านรองล่ะคะ?”

“ท่านรองอยู่ในห้อง ‘หัวสิงค์’ น่ะครับช่วงนี้ท่านกรรมการผู้จัดการลาพักร้อนยาวงานทั้งหมดจึงถูกโอนถ่ายมาให้ลูกชายน่ะครับ”

“อ่อ..เป็นพ่อลูกกันเหรอคะ”

“ใช่ครับ…โรงแรมนี้ครอบครัวของท่านรองถือหุ้นอยู่มากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์อะไรๆจึงมาตกหนักที่นี่หมด”

“มึงพูดจบรึยังไอ้ปอนด์” เสียงเข้มดังข้ามหัวลูกน้องเข้ามา

คนถูกเรียกชื่อสะดุ้งโหยงรีบถือกระเป๋าทำงานของเจ้านายเดินหนีเข้าห้องทำงานไปก่อน

“อยากถามอะไรอีก?” เจ้านายหน้าดุเลิกคิ้ว

ไอยรายิ้มหวาน ‘เธอชอบมาดของท่านรองจัง’ ทำท่าเคลิ้มฝัน “ท่านรองรับกาแฟมั้ยคะ?” เธอถามในสิ่งที่ต้องถามตามหน้าที่

“อืม” แค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป ไอยราอมยิ้มลุกเดินไปที่ห้องชงกาแฟเล็กๆด้านข้างที่นั่งของปอนด์ ฮัมเพลงและชงกาแฟตามสูตรที่คิดว่าคงเป็นเลขาคนเดิมจดเอาไว้ ‘กาแฟสองน้ำตาลหนึ่งครีมหนึ่ง' ชงไปคิดไป จะมีใครว่าอะไรมั้ยถ้าเธอจะ ‘เกี้ยว’ เจ้านายตัวเอง

ก่อกๆๆๆ ก่อกๆๆๆ กดสปีกโฟนด้านข้าง “กาแฟค่ะ” ไม่รอคำสั่ง ไอยราเดินเข้าไปเลย ซึ่งยอดข้าวก็ไม่ได้ด่าว่าอะไร “คุณจะเอาขนมปังมั้ยคะ ฉันจะไปหยิบให้”

“ไม่ต้อง” ยื่นเอกสาร “เอาไปนั่งอ่านว่าวันๆต้องทำอะไรบ้างแล้วอย่าลืมจดตารางงานของฉันด้วย”

รับเอกสารมากอดแนบอก “ฉันขอเบอร์ท่านรองได้มั้ยคะ?”

“จะเอาไปทำไม เธอมาทำงานก็ต้องเจอฉันตลอดอยู่แล้ว” คนหน้าดุลอบมองสาวน้อยแก้มแดงตรงหน้าด้วยท่าทางเฉยชา

“ก็เผื่อว่าฉันไม่ค่อยเข้าใจสิ่งใดจะได้ไลน์ไปถามอย่างไรเล่า?” ความจริงเธอตื่นเต้นอยากได้เบอร์โทรเขาต่างหาก

“ไม่ให้ ออกไป” ก้มหน้าลงมองหน้าจอไม่สนใจคนพูดไม่รู้เรื่อง

ไอยราทำหน้าบึ้งสะบัดก้นออกมาจากห้องทำงาน ‘ทำไมชายที่เราพึงใจถึงได้พูดยากเช่นนี้กันนะ’ นั่งหน้าตูมอยู่ตรงโต๊ะของตัวเอง

ปอนด์เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นสาวน้อยคนสวยทำหน้าไม่สบายอารมณ์ “เป็นอะไรครับคนสวย”

ยิ้มหวานทันทีที่ถูกชมในหัวประมวลเหตุการณ์….ความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้น “พี่ปอนด์ ฉันขอเบอร์โทรพี่ได้มั้ยคะ?” คนถูกขอเบอร์ตกใจหน้าแดงก่ำคิดลึกไปไกลออกทะเลอันดามัน

“ได้สิครับ” รีบล้วงกระเป๋ากางเกงบอกเบอร์โทร “089-฿฿฿-฿฿฿”

ไอยราเมมเบอร์ไว้ทันที ไลน์ส่วนตัวเด้งขึ้นมาปากเรียวสวยพูดขึ้นว่า “พี่ไม่ต้องทักฉันนะคะ ฉันจะทักพี่ไปเองทุกครั้ง”

“หะ” รึว่าจะเป็นการจีบแบบใหม่ของวัยรุ่นสมัยนี้ น้องไอคงอยากเป็นฝ่ายจะจีบเราก่อนใช่รึเปล่า “เหรอครับ”

“ค่ะ.. ว่าแต่พี่พักอยู่ที่ไหนคะ?” J

“อยู่บ้านท่านรองครับ”

คำตอบนี้ถูกใจเธอมาก “ดีจังเลยค่ะไว้ฉันจะทักไปนะคะ” เธอจะทักไปถามว่าท่านรองอยู่ไหน อิอิ

“ครับได้ J พี่จะรอครับ”

“ค่ะ” จบแค่นั้น ไอยรานั่งอ่านเอกสารที่ได้มาหมาดๆอย่างตั้งใจ เมื่อวานเธอไปซื้อสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆมาหนึ่งเล่มเพื่อเอาไว้จดงานของท่านรองว่าเวลาไหนมีนัดอะไร ไปที่ไหนบ้าง ‘คิดแล้วคิดอีก อาชีพนี้ดีจริงๆนะ’ ไม่ได้หันไปมองหรอกว่าปอนด์กำลังนั่งมองเธอตาหวานเชื่อม

-----+++----++---+++++

หลังจากทานอาหารกลางวันจากร้านค้าข้างๆโรงแรมที่ปอนด์แนะนำว่าอร่อยแล้วเดินเล่นแถวๆนั้นจนใกล้ถึงบ่ายโมง เธอขึ้นลิฟท์รวมกับพนักงานอื่นๆ บางคนมองบางคนทักเพราะเธอเป็นพนักงานใหม่ความเป็นกันเองทำให้เธอพูดคุยกับรุ่นพี่ในที่ทำงานได้ง่ายขึ้นจนลิฟท์จอดลงตามชั้นต่างๆ ทุกคนเริ่มทะยอยลงชั้นใครชั้นมัน เหลือเพียงเธอคนเดียวที่ขึ้นไปบนชั้นหก

ติ้ง!!!! เดินออกไปยังที่นั่งประจำของเธอก้มมองโน๊ตเห็นว่าท่านรองมีนัดตีกอล์ฟกับคุณสมุทรในเวลาบ่ายสองโมง กำหนดการของอาทิตย์นี้เจ้านายเธอรู้อยู่แล้วจึงไม่มีปัญหาอะไรในมากนักนอกจากงานเพิ่มเติมหรืองานนัดหมายล่วงหน้าที่เธอต้องเตรียมให้พร้อม ‘ว่าแต่ตีกอล์ฟนี่เธอต้องได้ไปรึเปล่าน่ะ’

ติ้ง!!! เสียงลิฟท์เรียกสติสาวน้อยตากลมให้หันไปมอง เป็นท่านรองยอดข้าวกับพี่ปอนด์เดินตรงมาทางนี้ สองหนุ่มสองอาการ..พี่ปอนด์ยิ้มหวาน..เจ้านายหน้าดุไร้อารมณ์ใดๆ 5555

“น้องไอไปทานข้าวตรงร้านที่พี่บอกรึเปล่าครับ?” คนขับรถหนุ่มนั่งลงตรงที่ประจำข้างๆคนสวย ส่วนเจ้านายเดินเข้าห้องไม่พูดอะไร

“ค่ะ อร่อยดีนะคะ” งานวันนี้ไม่มีปัญหาอะไรให้เธอต้องทำนอกจากการเตรียมเอกสารรอไว้วันพรุ่งนี้ คำถามที่ต้องการคำตอบยังคงมี “พี่ปอนด์คะปกติถ้าท่านรองไปตีกอล์ฟฉันต้องไปด้วยมั้ยคะ?”

ปอนด์คิดถึงเมื่อก่อนที่พี่แก้มเป็นเลขา ถ้าต้องไปจดงานของลูกค้าพี่แก้มก็ไปด้วยแต่รออยู่ในร้านอาหารหรือไม่พี่แกก็ตามไปทีหลังจนกว่าท่านรองจะออกรอบเสร็จ “บางครั้งพี่แก้มก็ไปด้วยนะ” พลางคิดว่าถ้าให้น้องไอไปด้วยเขาก็ชวนน้องไอนั่งรอท่านรองที่ร้านอาหาร จีบกันกระหนุงกระหนิง ‘เข้าท่าแฮะ’ “น้องไอไปด้วยก็ได้นะครับ ศึกษาไว้ไม่เสียหายเพราะว่าเจ้านายเราชอบกีฬานี้มาก?”

“ตกลงค่ะงั้นฉันไปด้วย”

สิบห้านาทีผ่านไป เจ้านายหน้าดุเปิดประตูห้องออกมาในชุดสุดเท่ห์ กางเกงผ้านิ่มสีดำเรียบหรู เสื้อคอปกสีน้ำเงินเข้มรองเท้าผ้าใบ ไอยราใจเต้นแรงเพียงแค่เห็นสุดหล่อของเธอเปลี่ยนแนวการแต่งตัว มีแว่นตากันแดดสีดำคล้องคอไว้…. ‘หล่อเจ้าค่ะนายท่าน’ ทุกอย่างเหมือนเดิมคือไม่พูดอะไรขายาวเดินนำปอนด์ไปที่ลิฟท์ ‘หืม’ เงาจากประตูลิฟท์มองเห็นเลขาคนใหม่ที่ขอเบอร์โทรศัพท์เขาเมื่อวานแต่เขาไม่ยอมให้เพราะไม่รู้ว่าเธอจะอยู่รอดได้อีกกี่วัน

“ตามมาทำไม?” ท่านรองหันหน้ามาถาม

ไอยราทำคิ้วขมวด “เลขาต้องไปด้วยมิใช่รึเจ้าคะ?” สมองเริ่มตีรวนร้อนรนเธออยากรู้อยากเห็นเรื่องของผู้ชายคนนี้ไปเสียหมด “ฉันอยากเห็นค่ะ”

“_” ไม่มีคำพูด ‘แสดงว่าอนุญาต’

-----+------------

สนามกอล์ฟ..(อะไรสักอย่าง) ขนาดกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาปรากฏตรงหน้าคนที่ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ไอยราเดินตามท่านรองสุดหล่อหน้าดุไม่ยอมห่างเมื่อลงจากรถเพราะกลัวจะหลงทาง ปอนด์ขับรถไปจอดตรงที่จอดรถห่างออกไปไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังจะถูกสาวน้อยเลขาทิ้ง

“จองในชื่อคุณสมุทรครับไม่ทราบว่ามารึยัง?” บอกกับพีอาร์คนสวยที่ทำท่าทางอายม้วนต้วน ไอยรารู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาตามนิสัยเดิมของเธอในชาติที่แล้ว ‘คือขัดขวางสตรีทุกคนที่คิดจะมาชอบคนของเธอ’

“มาแล้วค่ะอยู่ตรงคอฟฟี่ช็อปบนชั้นสอง” กระพริบตาปริบๆอ่อยเหยื่อ

“อ่อครับ..เขาซื้อกรีนฟรีรึยัง”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ..อยากได้ผู้ติดตามไปกางร่มให้มั้ยคะคุณยอดข้าว” สาวสวยคนนั้นพูดเสนอ แน่นอนว่าสุดหล่อขาประจำคนนี้ใครๆก็รู้จัก

“อ่อไม่ครับขอบคุณ” เดินออกจากเคาท์เตอร์ตรงไปยังชั้นสอง ไอยรามองตามเจ้านายก่อนจะหันมาหาพีอาร์

“ขอบคุณที่หวังดีหาคนกางร่มให้นะคะ คราวหลังไม่ต้องฉันดูแลเขาได้ค่ะ” สบัดหน้าเดินตามคนหน้าดุไปทิ้งพีอาร์ทำหน้าเหวอ