บทที่ 3 ไม่ได้เตรียมใจ
1102 Words
“โอ๊ยย~” ธาราสาวเท้าเข้ามาด้วยความเร่งรีบ ลื่นล้มก้นกระแทกไม่ต่างอะไรจากพระพายแม้แต่น้อย
“พี่พายโอเคมั้ยครับ” ธาราตะโกนถาม
“…..” พระพายยกมือส่งสัญญาณ แม้ตอนนี้เธอจะไม่โอเคแม้แต่น้อย
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปธาราซ่อมก๊อกน้ำเสร็จ มองดูสาวรุ่นพี่นั่งหน้าบึ้งตึงไม่รับแขก แต่มันกลับดูน่ารักจนเขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้
“เสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ”
ท่าทางไม่สบอารมณ์ฉายแววขึ้นบนใบหน้าสวย พระพายเดินคอตกเข้าห้องน้ำไป ในที่สุดเธอก็ได้อาบน้ำสักทีหลังจากผจญภัยมาหลายชั่วโมง
“ฟู่ว~~ค่อยสบายตัวขึ้นหน่อย”
“ธารา…ธารายังอยู่มั้ย”
“อยู่ครับพี่พาย”
“ทำอะไรอยู่เหงื่อซึมเชียว”
“เอ่อ…คือว่า”
“ว่ายังไง ทำอะไรอยู่”
“ผมเห็นว่ารถพี่เปื้อนโคลนก็เลยทำความสะอาดให้นะครับ”
“จริงเหรอ…ไหนๆ” พระพายเบิกตาลุกวาว มองลูกรักที่สะอาดเอี่ยม
“น่ารักที่สุดเลยน้องรัก มาให้พี่จุ๊บกระหม่อมที” มือบางคว้าหัวของเด็กหนุ่มให้เข้าใกล้ ก่อนที่เธอจะสัมผัสได้ถึงใบหน้าที่แดงฉ่าเหมือนลูกตำลึงบนพวงแก้มของเด็กหนุ่ม
“แค่แกล้งเล่นหรอกน๊า เขินจริงจังนะเรา ยังไงก็ขอบคุณมาก เดี๋ยวพี่เลี้ยงมื้อใหญ่เลย”
“จริงนะครับ”
“แน่นอนระดับพระพายเปย์ไม่อั้นอยู่แล้ว...ว่าแต่ยายอยู่ไหนเหรอ” พระพายชะเง้อคอมองหา จะว่าไปตั้งแต่เธอมาก็ยังไม่เห็นยายเลยด้วยซ้ำ
“ยายอยู่โรงพยาบาลในจังหวัดนะพี่พาย”
“แล้วจะให้ฉันมาที่บ้านทำไม”
“ยายจะกลับมาวันนี้แหละพี่ อีกแป๊บคงใกล้ถึง”
“ยายป่วยเป็นอะไรเหรอ”
“ยายเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายครับ ยายบ่นถึงพี่ทุกวันเลย จนผมอยากรู้เลยว่าพี่เป็นคนยังไง หน้าตาจะสวยเหมือนตอนเด็กรึเปล่า”
“เห็นรูปฉันตอนเด็กเหรอ”
“ใช่ครับ ยายเอาให้ผมดู ตอนเด็กว่าสวยแล้วตอนนี้สวยกว่าเยอะเลย”
ไอ้เด็กนี่มันตาถึงแฮะ ก็นะ…คนมันสวย
พระพายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อได้รับคำชม ถึงแม้เธอจะได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม
*****
เวลาต่อมา รถยนต์คันเก่าคันหนึ่งเลี้ยวเข้ามาจอด ควันตลบอบอวลไปทั่วทั้งบ้าน พระพายยืนขึ้นชะเง้อคอมองเด็กหนุ่มที่วิ่งออกไป
“เอายาไอ้ธารา ดูแลยายดีๆ ด้วย”
“อยู่แล้วผู้ใหญ่ ธาราซะอย่าง”
“กวนตีนเก่งจริงนะมึง แล้วนั่นใครกันล่ะ ขับรถซะหรูหลงทางมารึไง”
“นั่นว่าที่แฟนผมเองผู้ใหญ่ หลานยายจันชื่อพระพาย”
“พระพายมาเหรอไอ้ธารา”
“ใช่จ้ะยาย พี่พายคนสวยของยายขับรถมาจากกรุงเทพเลยนะ”
“พาข้าไปหาหลานข้าหน่อย” ธาราพยุงยายเข้าไปในบ้าน พระพายที่นั่งอยู่ก่อนถึงกับทำตัวไม่ถูก
“สวัสดีค่ะยาย”
“ไหว้พระเถอะลูก เหนื่อยมั้ยอุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกล” เสียงหอบเหนื่อยของคนแก่ที่คิดถึงหลานทำพระพายใจสั่นแปลกๆ
“ไม่เหนื่อยค่ะ แล้วนี่ยายกลับมาทำไม ทำไมไม่อยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาล”
“อยู่โรงพยาบาลก็เปลืองเงินเปล่าๆ ลูก ยังไงยายคนนี้ก็ใกล้ตายแล้ว”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะยาย ป่วยก็ต้องรักษาให้ถึงที่สุดก่อนสิ”
“ความจริงแล้วยายไม่มีเงินรักษาต่างหากพี่พาย” ธาราแย้งขึ้น
“เรื่องแค่นี้เองยาย กลับไปโรงพยาบาลกับพาย พายจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เอง”
“ไม่เอาหรอกลูก ยายหมดหนทางรักษาแล้วืได้แต่นอนรอความตาย ยายอยากกลับมาตายที่บ้านมากกว่า” สองมือเหี่ยวย่นจับเขาที่มือของหลานสาว
“โถ่ยาย ทำไมถึงไม่โทรหาพายให้เร็วกว่านี้” พระพายมองหน้ายาย เธอน่าจะรู้ให้เร็วกว่านี้อย่างน้อยจะได้หาทางรักษาได้ ตอนนี้เธอคงได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริง
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่หนูมายายก็ดีใจแล้ว”
“ไม่ร้องค่ะยาย พายจะอยู่กับยายจนถึงวันนั้นเอง” น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เพียงเพราะอีกฝ่ายแสดงอารมณ์เหมือนคิดถึงเธอจับหัวใจ
“ฝากด้วยนะหนู มีอะไรก็ไปตามฉันได้ บ้านฉันอยู่ไม่ไกล บอกไอ้ธาราก็ได้”
“ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยดูแลยายให้”
“ไม่เป็นไร ก็บ้านใกล้เรือนเคียงกันทั้งนั้น”
“ฉันไปก่อนนะยาย หลานมาแล้วก็อยู่ต่ออีกสักหน่อยนะ”
“จ๊ะๆ”
“หมอบอกว่ายายจันราจะอยู่ได้อีกไม่กี่วัน ยังไงก็ทำใจไว้หน่อยนะลูก” หลังจากธาราพายายจันเข้าไปในบ้าน ผู้ใหญ่จึงเอ่ยบอกพระพายถึงเรื่องสำคัญ
“ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ” พระพายไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ริมฝีปากบางพ่นลมหายใจออกจากปาก มองตามแผ่นหลังคนแก่ที่ถูกธาราพยุงเข้าไปในบ้าน
หลังจากนั้นพระพายนั่งคุยกับยายอยู่ครู่ใหญ่ ยายของเธอเล่าเรื่องสมัยเด็กให้ฟังเยอะแยะมากมาย แถมยังโชว์รูปถ่ายสมัยเด็กที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนให้ดูอีกด้วย ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าในที่สุด
*****
“อึก!...อืออ” เสียงสะอื้นดังขึ้นตรงแคร่หน้าบ้าน พระพายปาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกจากขอบตาไม่หยุด
“เป็นอะไรไปพี่พาย”
“อึก…พี่ไม่ได้เตรียมตัว อึก! มารับสถานการณ์แบบนี้เลย”พระพายเล่าคลอเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาเป็นระยะ
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวธาราจะดูแลพี่ต่อเอง” ธาราเดินเข้าไปกอดสาวรุ่นพี่ไว้แน่นตามประสาคนมือไวเป็นทุนเดิมของเขาอยู่แล้ว ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ เพื่อปลอบขวัญ
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“แต่พี่พายก็ร้องเหมือนเด็ก”
“..…”
“ไม่เป็นไรร้องออกมาเถอะครับ เพราะถึงยังไงพี่พายก็ยังสวยอยู่ดี”
ความที่เด็กหนุ่มอย่างธารานั้นมีใบหน้าที่หล่อเหลา แถมผิวพรรณก็ดีอย่างกับไม่ใช่คนแถวนี้ด้วยซ้ำ ยิ่งนิสัยขี้อ้อนของเขายิ่งทำให้เด็กหนุ่มมีเสน่ห์มากขึ้น แต่นั่นไม่ใช่สำหรับพระพาย ถึงแม้เธอจะพอใจกับความขี้อ้อนเอาใจใส่ของธาราแต่เธอก็ไม่ชอบเด็กอยู่ดี
- Writer
