Reaching the Brightest Star

Kabanata III

Hometown

Napatigil ako nang may trapiko akong naabutan. Isang minuto pa bago muling makausad ang mga sasakyan. Binuksan ko ang aking bintana at agad tinamaan ng init ng sikat ng araw ang aking balat.

It is so nice to feel the heat again.

Imbis na mainis dahil sa inis ay parang nagustuhan ko pa ito. Sa anim na taon kong pagkawala sa bansang ito, nakalimutan ko pansamantala ang init dito. Ang dati kong nakasanayang mainit, masikip, at puno ng polusyon, ay narito akong muli.

Nang buksan ko naman ang aking mga mata ay napadako ang tingin nito sa isang malaking billboard sa hindi kalayuan sa aking pwesto. Isa iyong magazine cover na kilala sa buong Maynila at hindi nakatakas sa akin ang mga matang noon ay ako lamang ang nakikita.

He was all suited up while facing the camera sideward because his perfectly sculpted body was facing the left. The magazine was all about his works and some projects with cooperations of other celebrities and directors. Maybe his life as well was written there. Maybe I should purchase one of those magazines? I am really dying to know what's inside there.

Damn! He's so perfect.

Gabi na nang umuwi ako sa condo. Pagkalampas ko sa mall ay saka ko lamang binagalan ang takbo ng sasakyan ko. Saka lamang ako nakahinga ng maluwag nang malampasan ko ang mall na iyon. Tamad na tamad ako pagkatapos kong makita ang post na iyon.

It is funny how he can still affect me after all these years. Just for one post, he made my heart skipped. Kahit sa simple nitong gawin ay naapektuhan ako.

Ano bang gagawin ko sa sarili ko? Kapag nagpatuloy ito ay baka pagsisihan ko lamang sa huli.

Maingay ang aking cellphone dahil sa naguumapaw na emails at text messages galing sa iba't ibang ospital na nag-offer sa akin at sa mga bagay na naiwan ko sa Norway. Hindi ko alam kung saan nila nakuha ang aking roaming number, siguro ay sa aking mga dokumento o kaya ay humingi ng permiso sa ospital na aking pinagsanayan. Hindi ako makahanap ng panahon para isa-isahin ang mga iyon. Nilagay ko sa silent mode ang aking cellphone at nagpokus na ng tingin sa kalsada.

Binuksan ko ang switch ng ilaw at agad namang lumiwanag sa buong condo. Nakakapanibago pa din ngunit hindi na gaya noong mga unang araw ko dito. Dumiretso ako sa kitchen kung saan naroon ang refrigerator. Double door at malaki iyon, madaming drawers kaya madaming space para lagyan ng kung ano. Binuksan ko iyon at napagtantong hindi pa pala ako nakakapag-grocery. Sinapo ko ang aking noo at bahagyang hinilig ang aking katawan sa pintuan ng fridge.

Food is important too, Chloe. How can you forget that?

I have no other choice but to eat at the restaurant nearby. Saka na ako magpaka-healthy living kapag stable na ako sa condo. Uuwi pa ako ng Batangas para sa Alumni Homecoming na magaganap sa dati kong school. Bukas na bukas ay maggo-grocery na ako at bibili na din ng iba ko pang kailangan dito sa condo. 

I grabbed my handbag at naglakad na palabas ng pintuan. 

Nilakad ko ang kahabaan ng sidewalk ng Fort Bonifacio para makapag hanap ng restaurant na makakainan.

What should I eat? Sushi? Pizza? Meat? Pasta? So many options! And I can't pick one!

Nakahanap ako ng isa na pamilyar sa akin at doon ako nagtungo. Pumasok ako sa isa sa kilala kong restaurant at umupo malapit sa glass window na natatanaw ang mga sasakyan at mga tao na naglalakad sa labas. Kilala ko ang restaurant na ito dahil minsan na akong nadala ni Marco dito. Hindi ko nga alam kung bakit dito ko pa naibigang kumain. It will remind of him even more. But I guess, I only came here for food. Just for this night.

I love to watch people walking on the street. They brought different stories and I enjoy watching them walk. Sa lahat ng taong nakakasalamuha ko, iba't ibang istorya ang bitbit ng mga ito. May iba na simple lang, kayang solusyonan, at may ibang mabigat din. I admire those people who can handle their situation well, despite of being incomplete. You can tell that from the way they walk. Trust me, if you will just observe them deeply, you will see the real happenings to that person.

"Good evening Ma'am, may I take your order?" Ngumiti sa akin ang waiter. Dala ang menu ay ibinigay niya ito sa akin. Agad ko naman itong binuklat para magtingin ng pwede kong kainin.

"We have our best selling special meal for two. Are you with someone?" He's polite. Yes. Pero hindi niya ba nakikita na mag-isa lang ako dito? How can he offer me a meal for two if I am the only one here?

"No. I came here alone." Ngumiti pa rin ako. Ayoko namang maging bastos.

"Oh, my apologies." He said while bowing himself in front of me.

"No worries," ngumiti na lamang ako.

"I'll have the caesar salad and a glass of red wine, please." Binalik ko na sa kanya ang menu list pagkatapos niyang isulat ang order ko. Ngumiti muna siya sa akin at sinuklian ko iyon bago ako talikuran at magasikaso ng iba pang costumer. Tumingin ako sa labas at nanuod muli ng mga taong naglalakad sa labas.

It keeps bugging my head. Para itong ipo-ipo na sumasakop sa aking utak. Hindi ko maiwasang magisip tungkol sa post na iyon. It was meant for someone, that's all I know. Tulala ako habang naghihintay, nagbalik lang sa ulirat nang dumating na ang aking order. I said thank you to the same waiter before starting to eat.

It is a salad that full of greens, especially lettuce dressed by some Greek dressing. It is my favorite salad of all time. I like it with lots of grated Parmesan cheese and chunks of freshly baked chicken breast seasoned with rosemary, salt and pepper. Simula nang pumunta ako ng Norway, this salad was always served in dinner. Tita likes it and she's the one who introduced it to me. Simula nang matikman ko iyon ay nagustuhan ko na. I'm not a vegetarian type of diet but I like salads. Kung pwede nga lang na iyon na ang ihain sa akin, umaga, tanghali o gabi. Pwede din sa late snacks.

My Tita and I enjoyed eating this salad paired with her favorite wine. I suddenly missed Tita, how's she doing?

I grabbed the glass flute and sipped the wine. It has a bittersweet taste that my tongue has been loving. Nangunguna ang tamis ng wine na ito at nalaman ko na this is Monica's grandfather's wine. Napangiti ako.

It took me twenty minutes bago ko natapos ang aking dinner. Masyado kong na-missed ang salad na ito kaya ninamnam ko ang bawat pagsubo nito. I like the crunch sound of the lettuce inside my mouth as well as the buttered croutons. The juice that comes out from the chicken and the cheesy taste of Parmesan. Perfect blending. I should learn how to do it my own, masyadong mahal ang ganitong salad sa mga restaurants. I don't know why. Pareho lang naman ang mga ingredients na ginamit. 

Naglalakad na ako pabalik ng aking condo, mabagal ang aking mga hakbang at napadaan ako sa park kung saan naakit ako sa fountain. Lumapit ako doon at pinagmasdan ito. I smiled and suddenly, a memory flashed inside my head. I suddenly missed the gazebo of my Aunt back in Oslo. Sa gitna kasi ng gazebo, may maliit na fountain doon na hinuhulugan ko ng coins tapos I silently chants my wishes. Funny how childish that act was but that is part of me.

"It is beautiful," I breathes. Pagtukoy ko sa fountain.

As a habit, naglabas ako ng barya mula sa aking bulsa. It is a childish act pero wala namang masama kung susubukan ko. Ipinikit ko ang aking mga mata at taimtim na inisip ang gusto kong hilingin.

"On my stay here, all I wish is to be happy." I whispered.

Matupad kaya? Mahanap ko ba ang kaligayahang matagal ko nang inaasam? Deserve ko naman, hindi ba?

Nang nakarating ako sa unit agad akong dumiretso sa kwarto para makapagpahinga na. I remove my shoes and put it on the rack.

It was a long day after all, I deserve a good rest. 

I cleaned myself first, removed my makeup, brushed my teeth and did my routine. I put on my tank top and pajama, I brushed my hair before going to bed. My room was dim and only illuminated by the city lights outside and my lamp. Unti-unti na akong hinila ng antok hanggang sa tuluyan na akong nakatulog.

I woke up to the sound of my alarm on my phone. I immediately shut it and checked for the time. It was seven in the morning. My agenda for today was to buy groceries and some other things that are needed in my condo. I rose to my bed and folded the sheets. 

After my morning routine bumaba na ako ng building to shop. I will be needing a water dispenser dahil wala pa akong nalalagay ng tubig sa ref. I don't know if the tap water will be safe for drinking, mabuti na iyong sigurado. At nasanay na din ako sa distilled water. Pwede ko namang pakuluan muna but that's too much work for me early in the morning. I have my usual cup of tea every morning before leaving the house. It gives me energy and it immediately boost my metabolism.

I drove to the nearest mall, first thing on my mind was to buy groceries kaya dumiretso na ako sa supermarket store. Ang dami ko agad nakita, fruits, vegetables, dairies and many more. Noong nasa Norway ako, ako ang bumibili at naggo-grocery for the house. Tita was busy on the company kaya ako ang may responsibilidad doon. May mga maid naman na pwedeng gumawa niyon pero hindi ako pumayag. They have so much chores to do at ayaw ko nang dagdagan pa iyon. Sa nakasanayan ko, I buy groceries that will last me for a week and sometimes a month. I bought meats, poultries, fish, canned goods, breads, seasonings, dairies, fruits and vegetables. Bumili din ako ng isang sakong bigas. I needed a hand for that kaya nakiusap ako ng isang sales man. I also bought some snacks na pwede kong makain whenever I want to. Nuts and cereals would be fine.

Tea is very essential for me, I drink it every morning to boost my metabolism and digestion. As for my toiletries, I only bought sunscreen lotion and napkins that says 'overnight use'. Hindi ako sanay sa maliliit na napkin, I feel like madali akong matatagusan everytime na ganoon ang gamit ko. Next month na lang siguro ako bibili ng iba, may tira pa naman sa condo.

I have to practice the essence of minimalism. Leaving what's not important and focusing only on the necessary.

Binayaran ko na ang lahat ng mga pinamili ko and I was shocked na umabot ito ng four thousand and six hundred fifty pesos. 

Ganoon na kamahal ang bilihin dito sa Pilipinas?

Wala na akong nagawa kaya nilabas ko na ang aking credit card at ibinigay sa cashier. I am sure na hindi ako nagdala ng cash, kung mayroon man ay hindi ko pa iyon naipapapalit sa money changer. I only withdraw last night because I have to eat. At sakto lang ang nagastos ko.

"Ma'am I'm sorry po. Baka po mayroon kayong cash diyan? Nasira po kasi ang aming credit card reader. Pasesnya na po." Puno ng pagsusumamo ang mukha ng cashier. Nakikitaan ko siya ng takot dahil sa kanyang binibigay na expresyon sa akin. I sighed before answering her.

"I'll just check. Paano kung wala akong dalang cash?" Sinasabi ko iyon habang hinahalughog ang aking bag, nang nakita ko na ang aking wallet ay nilabas ko ito at binuklat. Nakita ko ang tig-isang libong perang papel sa aking wallet. 

Perks of having a caring Aunt. I thanked her this time.

Binigyan ko siya ng five thousand at tinago na ang aking wallet. Natuloy ang proseso ng aking mga pinamili at binabalot na ito ng isang lalaking bagger. Habang ginagawa niya iyon ay sumusulyap siya sa akin. Kinunot ko ang aking mga kilay noong nahuli ko siyang tumingin sa akin. Ano bang tinitingnan nya? Maayos naman ang aking damit. Sigurado akong naghilamos naman ako bago lumabas ng kwarto. I am wearing simple over sized T-shirt and denim shorts under, I just use my flip flops just to add some comfort on my outfit. Dala ang kultura ng ibang bansa, nasanay na akong makibagay sa kanilang paraan ng pananamit. But I still know how to be conservative. Hindi naman kabastos-bastos itong suot ko kaya komportable ako. Ah! I don't wear any makeup. Nakalimutan ko iyon sa kakamadali ko. Pero siniguro ko naman na hindi ako maputlang lumabas ng bahay.

"Ma'am magpapahatid po ba kayo?" Nang natapos siyang i-pack lahat ng pinamili ko ay tinanong niya ako.

"No thanks, pwede ko namang ilabas hanggang parking yung cart, right? Pakilagay na lang lahat diyan, may bibilhin pa din ako." Gaya nga ng aking gusto, nilagay na ng bagger yung mga pinamili ko sa cart. Kinuha ko na agad iyon at buong lakas na itinulak. Mabigat iyon dahil sa dami ng aking pinamili. Agad akong nagsisi nang tinaboy ko ang kanyang tulong.

Sa ibang araw ko na lang muna bibilhin yung iba ko pang kailangan. Kailangan ko munang umuwi ng Batangas because of the said reunion na gustong daluhan ng mga kaibigan ko. And I don't have much time. Masyado akong nawili sa pamimili at nakain ko ang dalawang oras. Nilagay ko na sa likod ng sasakyan ang aking mga pinamili. I realized that I bought too much kung aalis naman pala ako. Maybe dadalhin ko na lang yung iba sa Batangas para hindi na ako bumili. Hindi din naman ako magtatagal doon. Pasalubong na din.

Maybe three days is enough?

Nang nakarating na ako sa condo ay agad kong inayos at nilagay sa refrigerator ang mga karne at dairies. Hindi naman ito masisira kung iiwan kong bukas ang fridge kapag nasa Batangas ako. Nagbuklat ako sa mga cabinet kung saan ko pwedeng ilagay yung iba pa. Nakita ko na mayroon na palang mga kaldero, kawali at iba pang gamit sa panluto ang nandito. Kahit mga sandok at siyanse ay maroon na din. Kumpleto na pala and I just have to arranged it. Siguro sa susunod na lang kapag maluwag na ang oras ko. 

After that, I packed all the things na dadalhin ko sa Batangas. Pati ang mga pasalubong na ibibigay ko sa aking mga kaibigan. Land trip naman ako kaya I don't have to worry kung magiging over package ako. And I have a car kaya ayos lang.

Sinarado ko na ang pintuan ng aking kwarto after kong mag ayos at mag impake. Wearing a plain white fitted T-shirt covered with denim jacket and a black jeans paired with white sneakers. I let my hair fall loosely on to my waist. I am now ready to go. I called for a bellboy para tulungan akong magbaba ng mga gamit ko. Nang nasa parking na ako ay tumunog ang cellphone ko. I got it in my pocket and look for the caller. It's Tita Mercy, I immediately answer it.

"Chloe, are you fine there? Magpapasunod na ako ng maid kung nahihirapan kang mag-isa diyan." Naririnig ko sa background na busy ang mga tao. Tita is in her office and her secretary is telling her something about some of her appointments. So much to worry. It's been days since I land here. She's too caring, really.

"Tita, don't worry about me. I'm fine here. I'm just still adjusting to the environment." Sumarado na ang elevator at ang bellboy na mismo ang nagpindot sa basement. 

"Kumakain ka ba nam- tell Mr. Larsen that we'll have lunch meeting today. Go!- Sorry dear, my schedule is very hectic." I feel guilty because hindi pa pala ako kumakain, I don't want to tell her because I don't want her to worry about me. It's true that she's busy, dapat ay hindi na muna niya ako tinawagan.

"Tita, finish your work first. I'm okay here, really. Don't worry about me. Watch yourself, huwag po kayong masyadong magpagod. Hindi na po kayo bata." I laughed. I don't know kung narinig niya ang sinabi ko dahil nakikipag-usap siya sa kanyang secretary. 

"I will my darling, I will. So what's your plan for today?" Medyo humupa na ang usapan nila. Siguroy may iba na munang inaasikaso ang kanyang sekretarya.

"I'm going to Batangas now Tita," bumukas na ang elevator at nauna na akong maglakad para mahanap kung saan nakapark ang aking Murano.

"For what?" She asks.

"Alumni Homecoming," I replied.

"Oh that? I see. Will you also visit your parents when you get there?" Ngayong pinaalala niya iyon. Dapat ngang umuwi muna ako sa Batangas. 

"Of course, Tita." I said.

"How about the house? It's yours." Matagal ko nang hindi nakikita ang lumang bahay namin sa Calatagan. Hindi ko alam kung maayos pa ba iyong nakatayo o madami na ang nabago. Hindi pa iyon napaparenovate dahil hindi ko pa din nabibisita.

"Once the event's done," I sighed. Ano na kayang itsura ng bahay na iyon? 

"Well, take care, I'll call you every time when my schedule's not this tight. I'm so sorry iha, I'm just busy today." Nagsimula na ulit magsalita ang kanyang secretarya kasabay ng pagpapatunog ko sa aking sasakyan. I thanked and gave some tip to the bellboy before entering to the driver's seat. 

"I'm going now Tita. I'm going to update you every time." Pinutol ko na agad ang tawag after we bid our goodbyes to each other. Pinaandar ko na ang Murano palabas ng parking lot patungo sa daang tatahakin papuntang Batangas.

I missed everything in Batangas. Doon ako lumaki. Madami akong nagawang alala sa lugar na iyon. It was then a part of me.