“ดะ...เดี๋ยวเพคะ พระองค์ต้องตกลงกับหม่อมฉันก่อน” คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย ยอมปล่อยมือให้เป็นอิสระ แต่ก็ยังกอดไว้อยู่
“อะไรรึ”
หลินฟางซีนอนมองเขาด้วยแววตาเศร้าก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
“ข้อแรก ห้ามรักหม่อมฉัน ข้อที่สอง ถึงจะมีหญิงอื่นที่พระองค์สามารถกอดได้...” นางกลืนน้ำลายข่มหัวใจก่อนจะพูดต่อ “ขอให้พระองค์รอให้หม่อมฉันไปก่อนแล้วค่อยกอดนาง ข้อที่สาม เมื่อหม่อมฉันไป ให้ลืมหม่อมฉันเสีย คิดเสียว่าหม่อมฉันเป็นเพียงลมที่เคยพัดผ่าน ไม่เคยมีตัวตนในโลกใบนี้” ใจแกร่งร่วงหล่นกับคำขอของนาง เพราะเหตุใดนางจึงพูดเหมือนเตรียมตัวจากลาเช่นนี้
“อืม” เขาตอบรับสั้นๆ ด้วยไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดหรือถามนางดี
ยิ่งได้รู้จักนาง หลายอย่างก็ยิ่งคลุมเครือ หาคำตอบไม่ได้แม้แต่ความรู้สึกของเขาที่เป็นอยู่
“ขอบพระทัยเพคะ” นางยิ้มบางๆ ขยับตัวเข้ากอดร่างแกร่ง วาสนาส่งมาให้พบเจอเพื่อพลัดพราก ถึงแม้จะรักมาก นางก็คงไม่มีวันได้เคียงคู
