chapter 4 อย่าสำคัญตัวผิด
1486 Words
Chapter 4
อย่าสำคัญตัวผิด
กระดาษแผ่นเล็กถูกเลื่อนออกไปตรงหน้าทันทีที่คนตัวเล็กตรวจดูความเรียบร้อยทุกตัวอักษรเสร็จสรรพ พลอยนิรา ถอยออกมาจากโต้ะทำงานของเขา กลับมายืนกุมมือในระยะที่ปลอดภัย คนตัวเล็กก้มหน้าลงมองพื้นนิ่งๆ ไม่คิดจะโต้แย้งใดๆ กลับเขาอีก
เมฆินทร์ก็เช่นกัน ไม่มีประโยคสนธนาต่อจากนั้น มีเพียงความอึดอัดที่โอบล้อมเข้าทดแทนช่องว่างระหว่างเธอกลับเขา สองร่างหยุดนิ่งท่ามกลางแสงไฟสลัวมีเพียงเสียงลมหายใจที่สะท้านเข้าออกเท่านั้น ที่ยังยืนยันว่าเขาและเธอยังเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีเลือดเนื้อ...และหัวใจ
เขาว่ากันว่า คนที่รู้สึกมากกว่า มักหมดความอดทนก่อน....อืม...มันคงจริง
ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่ไร้กฏเกณฑ์ อย่างเมฆินทร์
"พลอย"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยเนื้อเสียงที่คนฟังอย่างพลอยนิราเดาออกว่าคนตรงหน้ากำลังใช้ทุกความอดทนที่เขามี
"ค่ะ..เฮียเมฆินทร์" พลอยนิราขานรับด้วยศัพท์นามเดียวกลับที่ทุกคนใช้
ปึง!
เส้นความอดทนในหัวขาดสะบั้น ร่างสูงพุ่งทะยานข้ามโต้ะทำงานตัวใหญ่มาประชิดร่างบอบบางในเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที ลำคอขาวที่เคยเป็นอิสระถูกพันธนาการใว้ด้วยมือหนาจนแน่น ไหล่เล็กห่อสะท้าน เมื่อลมหายใจเย็นเยียบเป่ารดผิวเนื้อ เครื่องหน้างามจำต้องช้อนขึ้นมองคนโตกว่าด้วยสายตาวิงวอน
"หมอก..."
"พลอยเจ็บ"
"ปล่อยพลอย....ได้ไหม"
สุรเสียงหวานนุ่ม ทว่าแหบพร่าจากการถูกบีบรัดเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก หากแต่ก้อนเนื้อที่อยู่กลางกายแกร่งกลับสั่นสะท้านพลันกระตุก ยามที่ได้เห็นสีหน้า..แววตา...และน้ำเสียงที่คุ้นเคยนั้น
"มึงมันกลัวไม่จริงพลอย"
เสียงทุ้มต่ำกลั้วไปด้วยความหงุดหงิด เขาเอ่ยแนบชิด ข้างกกหู พร้อมกลับไล้สันจมูกตั้งตรงขึ้นจรดแนวรำคอขาว สูดดมฟีโรโมนเฉพาะตัวของเธอเข้าจมูกดับความงุ่นง่าน
นัยน์ตาสีอำพันที่เคยวาวโรจน์คล้ายถูกสะกดใว้ด้วยอะไรบางอย่างเมื่อได้แนบชิดเธอ
มือหนาผ่อนแรงลงช้าๆ จนกระทั่ง พลอยนิราได้รับอิสระภาพในการหายใจด้วยตัวเองอีกครั้ง
"ยังโกรธพลอยอยู่หรอ...."
พลอยนิราเอ่ยถามด้วยท่าทีอ่อนข้อ ร่างบอบบางที่พึ่งควบคุมลมหายใจได้คงที่ ขยับเข้าไปหาร่างสูงอีกครั้ง ด้วยระยะที่ไกล้ยิ่งกว่าเดิม
"โกรธ....ฮึ! กูไม่มีสิทธิ์อะไรไปโกรธมึงพลอย"
"ลูกพ่อค้าอย่างกู จะเอาหน้าไหนไปกล้าคิดโกรธลูกเศรษฐี ตะกูลผู้ดีเก่าอย่างมึง"
สุรเสียงเย็นชืดเอ่ยวาจาบาดลึกเหมือนทุกครั้ง สองนัยน์ตาสีอำพันถากถางเหมือนเช่นเคย เครื่องหน้าหล่อยังคงเรียบเฉยจนคนถูกมองอย่างพลอยนิรา ตีบตันไปทั้งลำคอ
"หมอก..."
"ต้องให้พลอยขอโทษหมอกอีกกี่ครั้ง"
"พลอยต้องทำยังไง หมอกถึงจะยอมฟังความจริงจากปากพลอย"
ดวงหน้างามหมดจดช้อนขึ้นมองคนโตกว่า นัยน์ตากลมโตที่เคยสุกใส เจือไปด้วยความวิตกกังวลอย่างชัดเจน สองมือคู่น้อยนั้นสั่นเทาสะเปะสะปะ จนเจ้าของมันต้องคว้าเอามากอบกุมใว้แน่น
"ฮึ!"
เสียงทุ้มต่ำ สบถเบาๆ ในลำคอ แผ่นหลังใหญ่ยืดตรงกว่าทุกครั้ง คล้ายกำลังกดข่มคนตรงหน้าให้อยู่ใต้อาณัติของเขา มุมปากสีแดงคล้ำ กระตุกยก ก่อนที่ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
"ความจริง?"
"ความจริงอะไรของมึงพลอย"
"วันนั้น....กูเห็นกลับตาของกู...ได้ยินเอง กลับสองหูของกู..ฮึ!"
"หมอก...คือ..." วาจาที่อยากเอ่ยถูกกล้ำกลืนลงคออีกครั้ง เมื่อได้ฟังคำพูดที่พึ่งหลุดออกมาจากปากเขา นัยน์ตาสีอ่อนสั่นไหว จนต้องเสมองไปทางอื่น
ริมฝีปากสีคล้ำำกระตุกยิ้มบางๆ มือหนาคว้าแก้วสีอำพันขึ้นมาถือ ก่อนจะยกมันกรอกลงลำคอจนหมดในคราวเดียว
'มันน่าแปลกตรงที่ความขมของมัน...น้อยกว่าความรู้สึกที่วิ่งพล่านในใจเขาตอนนี้เสียอีก'
"มึงลืม....แต่กูไม่ลืมพลอย...กูมันเป็นคนเจ็บแล้วจำ"
ปึง!
แฟ้มสีดำสนิท ลอยผ่านผิวแก้มเนียนไปตกลงข้างๆ ร่างเล็กแบบเส้นยาแดงผ่าแปด พลอยนิราสะดุ้งตัวเล็กน้อย ร่างบอบบางรีบก้มตัวลงไปคว้ามันมากอดใว้แน่น สองตากลมโตที่เริ่มแดงฉานปรือขึ้นมองอดีตเพื่อนในกลุ่มอีกครั้ง ด้วยท่าทางลุแก่โทษ
"ถ้าเฮียอารมณ์ไม่ดี...งั้นพลอยขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"
"เอาใว้พรุ่งนี้ พลอยจะขึ้นมาหาเฮียใหม่"
กายแกร่งสั่นกระตุกเป็นครั้งที่สองของวัน ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่กลางกายสูบฉีดเลือดอุ่นอันบ้าคลั่งอีกครั้งและมันไม่มีทีท่าจะสงบลงง่ายๆ เหมือนครั้งแรก.....และสาเหตุ มันก็มาจากคนๆเดียว
เสียงส้นเข็ม สับลงบนพื้นกระเบื้องมันเงา ดังราวเสียงนาฬิกาที่ใช้ทดสอบความอดทนของเขายิ่ง คนตรงหน้าเดินไกลออกไปเท่าไร เส้นแนวขมับยิ่งนูนขึ้นชัดขึ้นเรื่อยๆ สองเนื้อตาแดงฉานจดจ้องแผ่นหลังที่เดินห่างออกไปอีกครั้ง และครั้งนี้ เขาไม่อาจปล่อยไปได้อีก
'กูเมฆินทร์ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องทนกลับอะไร .....แล้วมึงเป็นใครพลอย...ถึงล้ำเส้นกูอยู่เรื่อย!'
"พรึบ!"
"อ้ะ!"
เสียงเสี้ยววินาที ที่ด้ามจับประตูสีทึมจะเปิดออก ร่างบางถูกรวบประทะ แผงอกแกร่งด้วยความรวดเร็ว อุ่นไอร้อนอุ่นจากร่างเขาทำพลอยนิราชะงัก ร่างบอบบางออกแรงดิ้นขลุกๆ ก่อนจะหมุนกายกลับมาประจันหน้ากลับเขา ด้วยแววตาแห่งความสงสัยปนตัดพ้อ
"หมอก...ปล่อยพลอย"
ริมฝีปากอวบอิ่ม เผยอขึ้นลงตรงหน้า กลิ่นกายเป็นเอกลักษณ์ของเธอตีรวนขึ้นกระทบสันจมูก กลิ่นที่คุ้นเคย....กลิ่นที่เป็นของเขาแค่คนเดียว
"มึงจะไปไหน"
เมฆินทร์เอ่ยพรางซุกสันจมูก ลงลำคอขาว เขาสูดดมกลิ่นหอมหวานอยู่อย่างนั้น ราวกลับเขาเอง ที่เป็นเจ้าของมันไม่ใช่เธอ
"พลอย จะไปทำงาน...พลอยต้องไปรับแขก"
พลอยนิรา เอ่ยอึกอัก
"รับแขก?"
หัวคิ้วคมพลันขดรัดขึ้นมาอีกรอบ ก่อนที่สองส่วนกระดูกกรามจะขึ้นชัดเต็มกรอบหน้า
"อย่าพยามยั่วอารมณ์กูพลอย"
"อย่าทำเหมือนมึงไม่รู้สันดานกู!"
เมฆินทร์เอ่ยรอดใต้ไรฟัน
"แล้วหมอก...รู้จักพลอยจริงรึปล่าว....ถ้ารู้จักพลอย...ทำไมไม่เชื่อพลอย"
น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ ถูกถ่ายทอดออกมาเบาหวิว เครื่องหน้างามหลุบลงมองพื้น พลอยนิราสะกดกลั้น ลมหายใจที่เริ่มขาดห้วงใว้ในอก สองมือคู่น้อย ค่อยๆ โอบรัด เอวหนา ก่อนจะกระชับกอดแน่นในที่สุด
"เพราะกูรู้จักมึงดีไง...มึงที่เลือกทุกอย่างก่อนเลือกกู..."
เมฆินทร์กล่าวเยาะ ก่อนจะขยับกายหนีอ้อมกอดที่ทิ่มแทงเขาราวหนามแหลม หากแต่ยิ่งเขาดิ้น อ้อมกอดนั้นยิ่งแน่นขึ้น จนสุดท้ายก็เป็นเขาเอง ที่ไม่อยากจะดื้อรั้นต่อไป
"ทำอะไรของมึง"
สุรเสียงที่เคยแข็งกระด้าง แปร่งลงเล็กน้อย ตาเฉี่ยวคม หลุบลงมอง ร่างบอบบางที่กอดเขาแน่น ด้วยแววตาอ่านยากกว่าทุกที
"แค่คิดถึง......คิดถึงที่สุดเลย"
"พลอยคิดถึงหมอก....คิดถึง"
แขนเรียวเล็กกระชับกอดแน่นขึ้น พรางซุกใบหน้า ซบลงฟังเสียงหัวใจของเขา
"อย่ามาตลกหน่อยเลยพลอย"
"คิดถึงกู...แล้วทิ้งกูทำไม"
เสียงทุ้มต่ำ ยังฟังดูหยาบกระด้าง ผิดกลับร่างกาย ที่ไม่คิดจะถอยหนีสำผัสจากเธอ
"พลอยไม่ได้ทิ้ง...."
"หมอก...เชื่อพลอยไม่ได้หรอ"
เครื่องหน้างามช้อนขึ้นมอง สองนัยน์ตาสอดประสาน เมฆินทร์มองค้นหาคำตอบจากนัยน์ตาคู่นั้น สองใบหน้า คล้ายถูกแรงดึงดูดมหาศาลโอบรั้งเข้าหากัน จนไม่เหลือช่องว่างใดๆ
"งั้นมึงก็พิสูจน์"
"ทำให้กูเชื่อ..ว่าทุกคำที่หลุดออกมาจากปากมึง เป็นความจริง"
ความเจ้าเล่ห์ปรากฏชัดเต็มดวงหน้า สองตาเฉี่ยวพราวระยับคล้ายพรานล่าเหยื่อที่กำลังจะสมดังใจ
"หมอกจะให้พลอยพิสูจน์...ยังไง?"
คนตัวเล็กเอ่ยถามอย่างมีความหวัง
"จูบกูพลอย....จูบให้สมกลับความคิดถึงที่มึงมี"
"ไง...ทำได้ไหม"
ท้ายประโยคเขาก้มลงคล้ายกระซิบ และนั้นทำให้ร่างเล็กหนาวสะท้านไปทั้งเรือนกาย
*พวกเอง เขาฝากไปกดติดตามเพจหน่อยได้ไหม เอาไว้ลงสปอย*
https://w**************m/share/1At8s6BadL/
ปักลิงค์ไว้ให้แล้วงับ กราบขอบพระคุณล่วงหน้า หากไม่เป็นการรบกวน เขาฝากเพิ่มเข้าชั้นกดสติ๊กเกอร์คนละ 1 อันเปิดการมองเห็นให้เขาด้วยนอันเปิดการมองเห็นให้เขาด้วยน้า
- Writer
