chapter 3 มันผิดพลาด...ตั้งแต่ตอนไหน
1449 Words
chapter 3
มันผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหน
"แน่ใจนะคะ?"
พลอยนิราถามย้ำเป็นครั้งที่สอง หลังจากได้ฟังประโยคชวนครุ่นคิดจากชายตรงหน้า ร่างบอบบางละมือจากสิ่งที่ทำอยู่ ก่อนที่สองเท้าเรียวจะออกเดินไปยังสถานที่ ที่เจ้าตัวพึ่งได้รับคำสั่งมาหมาดๆ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองห้องกระจกสีทึบชั้นที่สามของ dax club นัยน์ตากลมโตกระเพื่อมไหว เมื่อนึกถึงคนที่อยู่ในนั้น
พลอยนิราไม่กล้าคิด .....ไม่สิ..ไม่อาจจะคิดเข้าข้างตัวเอง ....ว่าเป็นเขาที่ช่วยเธอ
ความเป็นเมฆินทร์ในความทรงจำของพลอยนิรา มันยังเด่นชัดในสมอง ลึกลงจนถึงเส้นประสาท
'เมฆินทร์ที่ดูมืดมิด แต่กลับสว่างเจิดจ้าท่ามกลางคนนับร้อยนับพัน'
'เป็นของสูง ที่เธอไม่อาจเอื้อมไปแตะได้อีกแล้ว'
"รีบไปเถอะ อย่าให้นายรอ"
สุรเสียงแข็งกระด้างขึ้นมาหนึ่งระดับ เรียกสติคนที่ความคิดแตกกระเจิงให้เข้ารอยสถานการณ์ปจุบัน เรียวขาขยับก้าวเดินไปยังจุดหมายที่ถูกระบุด้วยอัตราการเต้นของหัวใจไม่มั่นคงเท่าที่เคย
'ใครจะคิด ว่า dax club จะเป็นของเขา
'ใครจะคิด ว่าเธอจะต้องมาเกี่ยวพันธ์กลับผู้ชายที่ฆ่าคนด้วยสายตาอย่างเมฆินทร์อีกครั้ง.. จะเรียกว่าซวย หรือโชคดี พลอยนิรา ไม่สามารถลงน้ำหนักไปทางความรู้สึกฝั่งไหนได้เลย
"เดินเร็วหน่อย นายไม่ชอบคนชักช้า"
บุรุษด้านหลังยกระดับเนื้อเสียงอีกครั้ง หลังจากจ้องมองสะโพกกลมกลึงอยู่นาน เสียงกลืนน้ำลายลงคอหลายอึกดังแว่วมาเข้าหูคนตัวเล็กอยู่หลายครั้ง แน่นอนว่าเธอรู้ ว่าคนด้านหลังกำลังคิดอะไร หากแต่ เมื่อก้าวเข้ามาในอาชีพที่ดำมืดนี้แล้ว คำว่าศักดิ์ศรี พลอยนิราต้องกล้ำกลืนมันลงคอจนหมดสิ้น ไปนานแล้วเท่านั้น
"ฟู่ว"
ลมหายใจที่แสนหนักอึ้งถูกระบายออกมาเบาๆ เพื่อผ่อนอาการประหม่าสั่น ริมฝีปากเรียวบางถูกขบเม้มเป็นเสั้นตรงหลายครั้ง เมื่อนึกถึงใบหน้าของเขา ขาเรียวเสลาเร่งจังหว่ะการเดินเร็วจนลอนผมสีน้ำตาลอ่อนคลี่สลายเต็มแผ่นหลัง นัยเนตรกลมทิ้งความสนใจทั้งหมดไปยังห้องเป้าหมายด้วยใจที่เต้นไม่เป็นระส่ำ ยิ่งระยะห่างร่นลง สองขาเรียวยิ่งหนักอึ้ง
จนกระทั่งประตู้สีทึบปรากฏตรงหน้า ในระยะแค่ปลายนิ้วเอื้อมเปิด เขาอยู่ในนั้น...ไกล้แค่นี้ห่างกันแค่บานกระจกกั้น...
มือขาวเรียวชะงักกึก เมื่อสำผัสสลักปลดล้อคแสนเย็นเยียบ ขนอ่อนทั้งร่างพร้อมใจกันรุกเกลียวรับกันกลับความโหวงเหวงในใจอันไร้สาเหตุ
'และมันเป็นแบบนี้ แต่กลับเขาเพียงคนเดียว'
"อึก!"
น้ำลายอึกใหญ่ ถูกกลืนลงไปดับความแห้งผากในลำคอเล็ก พลอยนิรา บอกไม่ถูกว่าสิ่งที่กำลังรุกราน อยู่ในจิตใจของเธอคืออะไร และมันจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน พลอยนิราจะไม่พยายามหาคำตอบอีกแล้ว....ครั้งนี้เธอไม่หนี....และจะไม่หนีอีก
"ก็อกๆ"
กำปั้นเล็กทุบลงแผ่วเบา ก่อนที่ลูกบิดเย็นชืดจะถูกหมุนเปิดออกเชื่องช้า ความสลัวในห้อง บดบังการมองเห็นของพลอยนิราจนแทบหมดสิ้น ร่างเล็กเดินตัวลีบเข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง เงาแผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยปรากฏต่อสายตาของเธออีกครั้ง....
กลิ่นอายความเป็นเขา สาดผสมด้วยน้ำหอมราคาเเพงที่คุ้นเคยลอยเฉียดผิวเนื้อมาโอบรัดโพลงจมูกทันทีที่ฝ่าเท้าเรียวเหยียบเข้าไปไกล้อาณาเขตของเขา ความอึดอัดในใจคนตัวเล็กเพิ่มพูลขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย จนสองมือเล็กเผลอกำจิกตัวเองแบบไม่รู้ตัว
"ไม่รู้ว่าเพราะคลับกูมันกว้าง หรือเป็นมึงเอง ที่ไม่อยากมาเจอกู พลอย"
"กึก!"
ไรฟันขาวสอาด สบกันดังก้องสะท้อนในอุ้งปาก เมื่อถ้อยคำปรามาสหลุดออกมาจากริมฝีปากสีคล้ำ ร่างสูงหมุนกายกลับมาช้าๆ ก่อนที่เครื่องหน้าคมจะคุมขังคนตัวเล็กด้วยการเหลือบมองเพียงครั้งเดียว
"ปะ..ปล่าว"
"ไม่มีเหตุผลจะไร ที่พลอยต้องหลบหมอก พลอยแค่... ยังทำงานไม่เสร็จ"
วาจาแก้ตัวถูกเอ่ยออกมาด้วยท่าทีร้อนรน ไม่ผิดจากที่เมฆินทร์คิดใว้เลยสักนิด
'มันคงจะจริง อย่างคำเขาว่า นิสัยคนเรา มันเปลี่ยนกันไม่ได้จริงๆ ...ไม่ว่ากี่ปี พลอยนิรา ก็คงเป็นหนึ่งในนั้น'
เธอยังเป็นคนเดิม....แค่คนโง่งมที่แสนอวดดี
"ฮึ"
เสียงทุ้มขรึมสบถในลำคอ ไอเย็นเยียบฉาบเคลือบทั้งดวงหน้า เมฆินทร์ ทิ้งน้ำหนักลงเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ก่อนที่แผ่นหลังตรงตั้งจะเอนราบคล้ายเตรียมพักผ่อน หากแต่นัยน์ตาสีอำพันกลับยังสว่างจ้าท่ามกลางความมืดมิด
"อย่างน้อย มึงก็รู้ ว่าไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องหลบกู""
ถ้ารู้อย่างนั้น ก็ทำให้ได้อย่างปากมึงพูดพลอย......"
เสียงทุ้มขรึมแฝงไปด้วยอารมณ์บางอย่าง ก่อนที่นัยน์ตาอ่านยาก จะจับจ้องนัยเนตรคนตรงหน้านานนับนาที
...มันเป็นการเผชิญหน้ากันครั้งแรกของเขาและเธอ หลังจากผ่านเวลามาถึงสามปี
"อึก!"
พลอยนิรากลืนน้ำลายดับรดลำคออีกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากที่ธรรมชาติจะพยายามคลี่ยิ้มฝืนๆ ให้คนตรงหน้า
"คอมึงแห้งบ่อยนะ"
"คงไม่ได้แห้ง เฉพาะกลับกู...ใช่ไหม"
เสียงทุ้มขรึมถามย้ำ ก่อนที่มือหยาบกร้านจะคว้าบุหรี่มวลเล็กออกมาจุดสูบ นิโคตินที่มากกว่าปกติ บวกกลับอารมณ์ที่ค่อนไปทางดีเป็นพิเศษส่งผลให้นัยน์ตาที่เคยแข็งกร้าวโอนอ่อนลงกว่าครึ่ง เครื่องหน้าคม มองรอดไรผมหนาที่ปรกลงมาถึงหัวคิ้วไปยังฝ่ายตรงข้าม ก่อนที่เลื่อนแฟ้มเอกสารสีอ่อน ให้คนตรงหน้าได้ตรวจสอบความถูกต้องของเนื้อความข้างใน
พลอยนิราคว้ามันมาเปิดอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีอ่อนไล่พินิจทุกตัวอักษร เพียงชั่วครู่ใบหน้าที่เคยหวาดหวั่นต่อเขาก็ปรากฏร่องรอยแห่งความไม่พอใจ
"สามหมื่น!"
"หมอก!"
"นี่มันหมายความว่ายังไง!"
นิ้วเรียวงามเผลอยกตวัดขึ้นชี้เครื่องหน้าหล่อ สองไหล่มนสั่นเทิ้มไปด้วยอารมณ์โทสะหลังจากที่สองตากลมไล่อ่านทุกอักษรในแผ่นกระดาษสีขาวซีดไม่ต่างจากหน้าของเธอในตอนนี้
"ความรู้ที่เรียนมาคืนครูไม่จนหมดแล้วรึไง ตัวหนังสือง่ายๆ แค่นี้ มึงถึงอ่านไม่ออก"
สุรเสียงหยาบกระด้างเจือไปด้วยประกายบางอย่างที่ อีกทั้งใบหน้าเรียบเฉยนั่นยังไม่ปรากฏร่องรอยของอารมณ์ล้อเล่นเลยสักนิด
พลอยนิรามองจับจ้องอีกฝ่ายด้วยแววตาไม่มั่นคงกว่าทุกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากสีธรรมชาติจะเอ่ยออกไปติดสั่น
"หมอก!..แต่สามหมื่น มันน้อยกว่าเงินเดือน พนักงานต้อนรับอีกนะ!"
สองตาคมกริบเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อย กลีบปากสีคล้ำแย้มยก เมื่อยั่วอารมณ์คนตรงหน้าได้สำเร็จเป็นครั้งแรกหลังจากที่รอคอยมานาน
"มันอยู่ที่กูพลอย กูพอใจจะจ่ายเด็กพวกนั้นกูก็จ่าย"
"ส่วนมึง...."
สุรเสียงทุ้มต่ำหยุดลงดื้อๆ หากแต่สองนัยน์ตาสีอำพันกลับไล่มองผิวเนื้อขาวสว่างจ้าแทบทุกระเบียดนิ้ว
"มึงมีอะไรมาให้กูล่ะ....ถึงเสนอหน้าเรียกร้องกูขนาดนี้"
ร่างบอบบางพลันชะงักค้าง คล้ายถูกแช่แข็งด้วยประโยคเดียวของเขา เครื่องหน้างามเชิดขึ้นมองเพดานสูง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าออก ผ่อนความเจ็บแน่นที่กลางอก สองหางตาร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ และมันมักจะเป็นทุกครั้ง....เพราะเขาทุกครั้ง
'ผิดที่เธอเอง ดันเสนอหน้าเข้าไปในโลกของซาตานเดินดินอย่างเมฆินทร์ เขาถึงได้ตามล้างแค้นเธอไม่เลิกขนาดนี้...เรื่องมันเริ่มมาจากตรงไหนกันนะ......
มันผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหน
ทั้งที่เมื่อก่อน....
"จะเซ็นหรือไม่เซ็น เวลากูมีค่า มึงคงไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืนหลอกพลอย เหมือนกูที่ไม่อยากเห็นหน้าโง่ๆ ของมึง"
ไม่ต่างจากเข็มนับร้อยทิ่มลงร่างบางอีกครั้ง พลอยนิรากลืนทุกความรู้สึกลงลำคอช้าๆ ลิ้มรสชาติความน้อยเนื้อต่ำใจย้ำเตือนตัวเองเงียบๆ ... นานหลายนาที มือเรียวบางจึงจรดปลายปากกาลงเอกสารตรงหน้า
- Writer
