เสน่ห์นางมาร

5.2

๕.๒

“ดูพี่พีจะแน่ใจมากไปแล้วนะคะ ว่าดาแย่ขนาดนั้น”

รพีส่ายหน้าพลางถอนหายใจ ใบหน้าคมเข้มก้มลงมองร่างบางที่ยังกอดเขาไม่ยอมปล่อย ก่อนจะถามหญิงสาวออกไปอย่างที่ใจคิด

“ขอโทษนะ ผมถามอะไรอย่างสิ ตอบตามความจริงนะ คุณต้องการอะไรถึงได้ไม่ยอมไปซะที...”

คำถามของเขาทำให้บลินดาปวดแปลบที่กลางใจทันที คำถามของคนที่ไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกของหล่อน และไม่เคยแยแสว่าหล่อนจะคิดยังไง ทำให้ทิฐิในในใจหล่อนพุ่งสูงขึ้น ดวงตากลมโตวาววับขึ้นอย่างโกรธเคืองขมขื่น

“ถ้าดาจะตอบออกไปตามความจริง พี่พีจะเชื่อหรือเปล่าล่ะ”

“ก็ลองตอบสิเผื่อผมจะเชื่อ”

บลินดาก้มหน้าลงอย่างตัดสินใจ หล่อนจะลองหน้าด้านดูสักครั้งและจะทำให้เขารักให้ได้ ใบหน้างามเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ในใจมาเนิ่นนานพร้อมกับตัดสินใจตอบเขาออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว

“ดารักพี่พี”

ฝ่ามือแกร่งที่ตกอยู่ที่เอวบางของหญิงสาวกระชับเข้าหาตัวเขาอย่างลืมตัว ตกตะลึงและไม่คาดคิด แต่ครู่เดียวก็หรี่ตามองสาวสวยตรงหน้า เขาไม่เชื่อน้ำมนต์ของหล่อนสักนิด และคิดว่าหล่อนต้องการเอาชนะเขามากกว่า ผู้หญิงสำอางนวยนาดอย่างบลินดาไม่มีวันมารักผู้ชายบ้านนอกคอกนาอย่างเขาแน่ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

“เหตุผลคุณอ่อนเกินไป ผมไม่เชื่อ” ในที่สุดเขาก็กล่าวออกมาหลังจากเงียบไปพักใหญ่

“ทำไมไม่ลองเชื่อดาดูล่ะคะ” หญิงสาวไม่ละความพยายาม แต่เมื่อเขายังนิ่ง จึงมีข้อเสนอใหม่ให้เขาพิจารณา “งั้นเอาแบบนี้ไหม ถ้าภายในหนึ่งเดือนดาทำให้พี่พีรักไม่ได้ ดาจะไปจากชีวิตพี่พี และจะไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีกเลย”

ใบหน้าที่แหงนเชิดขึ้นมาสบตาเขาอย่างเอาจริงเอาจังทำให้ชายหนุ่มใจหายวาบ เพราะอะไรเขาไม่อยากคิดหาคำตอบ แต่กระนั้นปากแข็งๆ ของเขากลับพูดไปอีกอย่าง

“ขอโทษนะ ผมไม่มีเวลาเล่นเกมไร้สาระแบบนั้นหรอก ปล่อยเถอะ” รพีดันร่างบางออกอย่างรวดเร็ว แต่หญิงสาวกลับดึงเขาไว้แน่นก่อนจะโพล่งออกไปอย่างที่เขาไม่คาดคิด

“จูบดาเดี๋ยวนี้!”

พูดออกไปแล้วบลินดาก็เงียบกริบ เช่นเดียวกับคนถูกท้าทายที่นิ่งขึง มองหญิงสาวราวกับว่าไม่เคยพบเคยเจอ แต่คนที่เสียจนไม่รู้จะเสียอย่างไรในสายตาของเขาตัดสินใจเด็ดขาด จะเดินหน้าต่อไปไม่ว่าเขาจะมองหล่อนอย่างไร อย่างน้อยก็ไปแค่สุดทาง หากเขายังยืนยันเช่นเดิม หล่อนจะยอมถอย!

“สิคะ พี่พีต้องจูบดาก่อน ถ้าจูบดาแล้วพี่พีไม่รู้สึกอะไร ดาจะไป”

สายตาที่มองลงมาอย่างไม่อยากเชื่อและเหยียดหยามในที ทำให้หญิงสาวต้องกัดริมฝีปากอย่างข่มกลั้นความอาย

“กี่คนแล้วล่ะ ทำแบบนี้มากี่คนแล้ว แล้วสำเร็จบ้างไหม”

ใบหน้างดงามสะบัดขึ้นมองรพีอย่างรวดเร็ว เขาดูถูกหล่อนเกินไปแล้ว ช่างไม่รู้อะไรเลยสักนิด คนถูกเข้าใจผิดน้อยใจจนน้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยตา ก่อนจะพูดย้ำออกไปอย่างไม่สนใจคำถาม

“จูบดาเสียสิ หรือว่าพี่กลัว ว่าจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ใช่ไหม” คำถามท้าทายกับแววตาที่คลอเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ทำให้ชายหนุ่มมองลงมาอย่างโกรธกรุ่นในความใจกล้าของหล่อน ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ตอนนี้เขาโกรธทุกอย่างที่ขวางหน้า โดยเฉพาะหล่อน!

“ได้! แต่บอกก่อนนะ ถ้าหากผมไม่มีความรู้สึกใดๆ กับคุณ คุณจะต้องกลับไปทันทีที่ข้อเท้าคุณหาย” คำตอบของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ

ก่อนจะกอดชายหนุ่มไว้แน่นแล้วหอมแก้มเขาอย่างจงใจ จนคนถูกหอมถึงกับทำหน้าไม่ถูก คิดในใจว่านี่เขาคิดผิดหรือคิดถูกกันนะ แต่ยังไงก็ไม่วายคอยเตือนใจตัวเองไม่ให้เผลอไปกับเสน่ห์ของหล่อนเป็นอันขาด

“สิคะ จูบสักทีสิ” บลินดาปล่อยแขนที่กอดเอวเขาก่อนจะขยับเข้าไปนั่งตรงกลางเตียง มองเขาอย่างรอคอย

รพีส่ายหน้ากับความคิดห่วยๆ ของหล่อน แล้วลากเท้าเข้าไปหา ขึ้นไปนั่งบนเตียงกว้างของมารดาก่อนจะดึงใบหน้าที่มีเครื่องหน้าจิ้มลิ้มรอให้เขาประทับลงไปอย่างตื่นเต้น

มือหนาข้างหนึ่งของชายหนุ่มเกี่ยวเอวบางของหญิงสาวให้เข้าแนบชิด อีกข้างเชยคางมนขึ้นเพื่อให้ใบหน้างามเงยรับริมฝีปากร้อนรุ่มที่กำลังจะก้มลงประทับในเวลาต่อมา

บลินดาหัวใจเต้นตูมตามเมื่อริมฝีปากสีเข้มของชายหนุ่มประทับลงบนริมฝีปากบางสีสดของหล่อนอย่างแผ่วเบาในตอนแรก ก่อนจะกดหนักลงมาอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้ประทับมันเฉยๆ แต่เขาแยกเรียวปากของหล่อนด้วยปลายลิ้นของเขาเอง!

มือบางของหญิงสาวค่อยๆ ยกขึ้นกอดคอชายหนุ่มอย่างลืมตัวเมื่อลิ้นร้อนๆ ของเขาส่งเข้าไปตวัดรัดนัวเนียกับลิ้นของหล่อน แต่ด้วยความตกใจและความขาดประสบการณ์ทำให้หญิงสาวหดลิ้นหนีลิ้นร้อนที่เลื้อยผ่านเข้ามาลามเลียไปทั่วกระพุ้งแก้มและโพรงปากของหล่อนอย่างชำนาญ

บลินดามีความรู้สึกเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ เมื่อลิ้นของเขาควานพบกับลิ้นของหล่อนก่อนจะกอดเกี่ยวเรียวลิ้นตวัดรัดจนหล่อนอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง

มือหนาข้างที่เชยคางมนของหญิงสาวลดลงไปกระชับร่างบางให้แนบชิดร่างเขาอย่างลืมตัว ความหวานล่ำที่เขากำลังกอบโกยจากหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มหูอื้อตาลาย ไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขาตราหน้าว่าหล่อนสารพัดจะหวานล้ำได้ขนาดนี้

นี่หรือเปล่านะที่ใครๆ ต่างก็หลงไหล เมื่อคิดมาถึงตอนนี้อารมณ์ที่กำลังพาตัวเขาดำดิ่งลงสู่ห่วงสวาทที่หญิงสาวขุดรอไว้ก็ชะงักงัน พร้อมกับร่างบางที่กำลังถูกลดลงยังฟูกก็ถูกชายหนุ่มผลักออกห่างทันทีจนบลินดาถึงกับตกใจในอาการของชายหนุ่มที่เกิดขึ้นกะทันหัน

“จืดชืด… ไร้อารมณ์! คุณคงเข้าใจนะว่าต้องทำไง”

บลินดามองเขาตาค้างเมื่อได้ฟังคำที่เขาพูดออกมา นี่หล่อนไม่มีเสน่ห์กับเขาบ้างเลยเหรอ ก่อนจะนั่งนิ่งอย่างครุ่นคิดเจ็บปวด หล่อนเป็นคนท้าเขาแท้ๆ แต่หล่อนกับเคลิบเคลิ้มกับรสจูบของเขาเสียเอง

รพีเดินออกมาจากห้องมารดาด้วยจิตใจว้าวุ่น เขาจะหลงกลหล่อนไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่าที่เขาคิด หล่อนก็แค่บริหารเสน่ห์ ยิ่งเห็นเขาไมสนใจหล่อนก็ยิ่งรู้สึกท้าทาย นี่แหละนิสัยของหล่อน