เสน่ห์นางมาร

5.1

๕.๑

“นี่คุณ เสร็จหรือยัง เร็วๆ เข้านะ ผมรีบ”

เสียงตะโกนเร่งจากรพี ทำให้คนที่พยายามพันผ้าถุงเข้าด้วยกันเกือบทำหลุดมือเพราะตกใจเสียงของเขาที่จู่ๆ ก็ดังขึ้น หล่อนนะเสร็จแล้ว แต่ผ้าถุงเจ้ากรรมนี่สิ ใส่หลุด! ใส่หลุด! อยู่นั่นแหละบ้าชะมัด

“พี่พีขา รอดาแป๊บหนึ่งนะ จะเสร็จแล้ว” บลินดาหมดปัญญากับการพันผ้าถุงให้แน่นตามแบบนางผกา จึงจับสองมุมซ้ายขวามาขมวดเข้าหากันแล้วผูกมันซะเลย นี่จะได้ไม่หลุด! ผ้าถุงอะไรใส่ยากชะมัด พอเสร็จแล้วหญิงสาวจึงเรียกชายหนุ่มให้มารับ

“เสร็จแล้วค่ะ รับด้วย” รพีส่ายหน้าเป็นครั้งที่ร้อยก่อนจะเดินเข้าไป ฝ่าเท้าได้รูปในรองเท้าผ้าใบชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นร่างบางอ้อนแอ้นในชุดผ้าถุงของมารดา จะขำก็ใช่ที่เพราะเขายังโกรธหล่อนอยู่ หล่อนใส่ยังไงของหล่อน เอามาผูกกระจุกกันอยู่ที่หน้าอก อยากจะบ้าตาย แต่ผิวขาวๆ ราวนมสดที่โผล่พ้นออกมาก็ทำให้สายตาของชายหนุ่มอดที่จะเหลือบมองเสียมิได้

“เร็วๆ สิคะ ดาเมื่อย เจ็บด้วย” แต่แล้วร่างบางที่ยืนกวักมือเรียกชายหนุ่มหยอยๆ ก็ลื่นพรืด แล้วศีรษะคงจะฟาดพื้นเป็นแน่แท้ ถ้าร่างสูงของรพีไม่วิ่งเข้ามารับร่างบางเอาไว้เสียก่อน

“ว้าย!!!”

ลำแขนแข็งแรงที่สอดรับร่างบางไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาทำให้หญิงสาวโล่งใจอย่างที่สุด พลางคิดว่าเกือบไปแล้ว หล่อนเกือบหัวฟาดพื้นน็อคเอ้าต์ไปแล้วถ้ารพีรับไว้ไม่ทัน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อสบตาคมเข้มที่มองลงมานิ่งของอีกฝ่ายด้วยหัวใจเต้นตูมตาม

ขณะเดียวกัน รพีรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าวิ่งพล่านตลอดทั้งร่าง เมื่อได้โอบกอดร่างบางแต่อวบอัดของหญิงสาวมาแนบอกอย่างไม่ตั้งใจ

อกอวบที่เบียดแนบชิดกันอีกครั้ง กับใบหน้างามที่อยู่ใกล้กันแค่เส้นยาแดงผ่าแปด ทำให้ดวงตาเขาพร่าเบลอไปชั่วขณะ ราวกับว่าเขากำลังถูกหล่อนสะกดให้เคลื่อนใบหน้าเข้าหาอย่างลืมตัว แต่ร่างบางที่เริ่มขยับหยุกหยิกเรียกสติเขากลับคืนมา ชายหนุ่มจึงยืดตัวตรงแล้วค่อยๆ ดันหญิงสาวออกหาง ผ่อนลมหายใจเฮือก...

“เอ่อ เป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เขาวางมาดเคร่งขรึม แต่น้ำเสียงกับติดขัด บลินดาเองรู้สึกเขินอายไม่น้อยก่อนจะตอบเสียงเบา

“ก็เจ็บนิดหน่อย ขอบคุณนะคะที่ช่วย” รพีพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีกขณะดึงร่างบางเข้ามาใกล้แล้วอุ้มหญิงสาวขึ้นมาก่อนจะพาหล่อนขึ้นไปบนบ้าน เขาบอกให้หญิงสาวดันประตูห้องของมารดาเบาๆ หญิงสาวรีบทำตาม ส่วนเขาก็อุ้มหล่อนเดินเข้าไปวางบนเตียงและทำท่าจะผละออกถ้าหญิงสาวไม่เหนี่ยวคอเขาไว้จนล้มทับลงไปบนเตียงมารดา

“เฮ้ยนี่คุณ ปล่อยคอผม” รพีพูดทั้งๆ ที่ตัวเขาทับหญิงสาวอยู่แท้ๆ บลินดาเลยค้อนขวับเข้าให้หนึ่งทีพร้อมปล่อยมือ ก่อนจะตอบออกมาว่า

“พี่พีต่างหากที่นอนทับดา” ชายหนุ่มเสียหน้านิดหนึ่ง รีบดันตัวเองออกห่าง ถอยไปตั้งหลักเสียไกลแล้วมองหญิงสาวด้วยสายตาขุ่นเคือง นี่หล่อนจะยั่วเขาไปถึงไหน

“ก็แล้วคุณมาดึงคอผมไว้ทำไมล่ะ รีบแต่งตัวเข้าเถอะ” ชายหนุ่มพูดพลางทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนหล่อนย้อน

“เดี๋ยวสิค่ะ หยิบเสื้อให้ดาหน่อย ดาเดินไม่ถนัด” บลินดาร้องบอกชายหนุ่มเมื่อเขาทำท่าจะออกจากห้อง รพีหันมามองหญิงสาวก่อนจะเดินไปยังกระเป๋าใบเล็กแต่ราคาสูงของหล่อนมาส่งให้ทั้งกระเป๋า คราวนี้จะได้ไม่เรียกเขาให้ใจหายใจคว่ำอีก

แต่พอรพีออกไปแล้วบลินดาก็ค่อยๆ เลื่อนตัวลงไปนั่งอยู่บนพื้นห้องพลางยิ้มให้ตัวเองก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาด ว่าหากวันนี้หล่อนต้องเสียตัวให้เขาก็จะไม่เสียใจสักนิด ดูสิเขาจะทนต่อการยั่วยวนของหล่อนได้ไหม ยังไงซะ อาทิตย์นี้หล่อนต้องเด็ดหัวใจของเขาให้ได้

“โอ๊ย!!!” เสียงร้องที่ดังออกมาจากห้องมารดาทำให้ร่างสูงที่กำลังจะทรุดนั่งทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืน วิ่งตรงไปยังห้องมารดาที่เขาเพิ่งออกมายังไม่ถึงห้านาที

“ดา!” รพีเข้าไปจับแขนหญิงสาวที่ทำหน้าเจ็บปวดอยู่บนพื้นห้องอย่างตกใจ

“ทำยังไงฮะ เมื่อกี้ยังอยู่ข้างบนแล้วลงมาข้างล่างได้ยังไง” ดวงตาสีเข้มกวาดมองอย่างสำรวจ

“ก็ดาจะใส่เสื้อผ้า แล้วข้อเท้าดายอก ดาก็เลยล้มลง พี่พีดูให้หน่อยสิคะ ดาเจ็บจัง”

ผู้ชายต่อให้ใจแข็งเป็นหินผาแค่ไหน ก็ยังสู้ไม่ได้กับมารยาร้อยเล่มเกวียนของผู้หญิงหรอก บลินดากระหยิ่มในใจ...

รพีจับข้อเท้าหญิงสาวพลิกไปมาก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบยามานวดให้อยู่ครู่ ก่อนถามอาการของหล่อน

“เป็นไงมั่ง ดีขึ้นยัง” ดวงตาคมมองหญิงสาวอย่างเป็นห่วง น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขามองหล่อนด้วยสายตาแบบนี้ บลินดาอุ่นใจวาบ หลุบตาลงมองข้อเท้าที่มีมือเขาแตะอยู่

“ก็นิดหน่อย แต่ก็ยังเจ็บอยู่ พี่พีอุ้มดาขึ้นเตียงหน่อยสิคะ” คำพูดแบบไม่คิดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มอดจะมองหล่อนอย่างตำหนิเสียไม่ได้

ผู้หญิงบ้าพูดออกมาได้ให้ผู้ชายอุ้มขึ้นเตียง คงจะทำบ่อยสิท่า

เขาคิดอย่างโกรธๆ ตัดใจทำตามคำขออย่างเร็งรีบ คิดว่าพอปล่อยหล่อนแล้วก็จะชิ่งออกไปทันที แต่หญิงสาวกลับกอดเอวเขาไว้แน่น ก่อนจะแนบหน้าลงมาบนอกกว้างเขาอย่างจงใจ

“นี่คุณ ทำบ้าอะไร ปล่อยผมนะ”

เสียงร้องโวยวายเล่นตัวของเขาทำให้คนเจ็บตวัดตามองอย่างหมั่นไส้แกมขบขัน

“ไม่ ดาไม่ปล่อย ทำไมพี่พีต้องรังเกียจดาด้วย ดาไม่ดีตรงไหน”

รพีชะงักนิ่งขึงเมื่อถูกถามออกมาตรงๆ เขาสบตาหล่อนนิ่งนาน ก่อนจะตอบหญิงสาวออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวไร้สาระ โตไม่รู้จักโต ชอบยั่วผู้ชาย แต่งตัวโป๊ ไม่รู้จักคิด ทำอะไรไม่เป็น เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ดีแต่ใช้เงิน ไม่รู้จักทำงาน ซึ่งทุกอย่างที่ผมพูดมาทั้งหมด มันมีอยู่ในตัวคุณทั้งสิ้น”

บลินดาเม้มปาก หน้าแดงก่ำ มองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อรับรู้ความคิดของเขาที่มีต่อหล่อนมาเนิ่นนาน ในสายตาเขาหล่อนแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมล่ะ แววตาของหญิงสาวที่มองเขาช่างดื้อรั้นนัก หล่อนไม่ยอมเข้าใจ และไม่ยอมแพ้เขาเด็ดขาด