๙
บลินดาทำตาโตเมื่อได้ฟังประวัติของเขาคร่าวๆ ก่อนจะหันกลับไปยังคนที่อยู่กลางไร่ เขาทำให้หล่อนประทับใจมากยิ่งขึ้น พอนึกมาถึงตอนนี้มือบางก็ยกขึ้นคลำศีรษะตัวเองทันที เป็นเหตุให้นางผกาถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นยังไงบ้างหนูดา เจ็บหรือเปล่า”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ” นางผกามองหญิงสาวที่ก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจถามออกไปตรงๆ
“หนูดาจ๊ะ หนูคิดยังไงกับเจ้าพีลูกป้า”
บลินดาเงยหน้าขึ้นมองนางตาค้าง ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตา มือบางบิดเข้าหากันอย่างเขินอาย แล้วจึงอ้อมแอ้มตอบออกไป
“คือ คือหนูชอบพี่พีค่ะ แต่พี่พีไม่ชอบหนู” ทายประโยคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปนเศร้า ทำให้นางผกายิ้มนิดหนึ่งก่อนจะถามอีกครั้ง
“แล้วเมื่อคืนหนูเป็นคนเข้าไปในห้องพีใช่ไหมลูก”
บลินดาเงยหน้าขวับ ใบหน้างามซีดลง
“เอ่อ เอ่อ คะ คือ ดา…”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ป้าแค่อยากรู้ความจริงจากปากหนูด้วยอีกคน”
บลินดาทำตาโต ไม่คิดว่าเขาจะบอกเรื่อง
