๑๐.๒
“อ้าวแล้วครูมนล่ะจะทำยังไง มีคนมาแย่งซะยังงี้น่าสงสารเนอะ”
บลินดาครุ่นคิด อ๋อผู้หญิงคนนั้นเป็นครูนี่เอง ถึงได้เรียบร้อยนัก แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม หล่อนไม่ยอมปล่อยผู้ชายปากว่ามือถึงคนนั้นไปเป็นของคนอื่นหรอก
“ก็ยังงี้แหละผู้ชาย เห็นใครสวยกว่าก็เซไปหาคนนั้น”
“แต่เขาก็สวยจริงๆ นะ ครูมนก็ครูมนเถอะ ท่าจะแห้วก็คราวนี้”
“วุ้ย มันก็ไม่แน่นา อีกทีพ่อพีเขาก็อาจจะแค่เล่นๆ ก็ได้ นี่ได้ข่าวว่ามาหาเขาถึงบ้านเลยนะโว้ย ฉันว่าผู้หญิงแบบนี้พ่อพีไม่เอาชัวร์”
บลินดาเม้มปากแน่น หันไปบอกแม่ค้าว่าไม่ต้องทอน แล้วหันขวับกลับไปที่ยัยคุณป้าจอมยุ่งขี้นินทาเรื่องชาวบ้านทันที
“ขอโทษนะคะ ไม่ว่าคุณป้าจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ดิฉันขอบอกให้รู้กันไว้ตรงนี้เลยนะคะ ว่าดิฉันคือตัวจริงของพี่พี ทุกวันนี้ก็อยู่กับพี่พี และเป็นคนที่จะแต่งงานกับพี่พี จำไว้นะคะ ถ้าจะพูดก็ขอให้พูดตามนี้”
พูดจบบลินดาก็สะบัดหน้าหนีไปอย่างสะใจเม
