ตอนที่ 5
1158 Words
“แสน...” กมลฉัตรรีบเข้ามายืนใกล้สามี เธอจับต้นแขนเขาไว้ เพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรรุนแรง
เจ้าหนูตาตั้มไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาหรอก แต่เห็นป๊ะป๋า หม่ามี้ กับพี่ตาหวานไปยืนรวมกันอยู่ตรงนั้น เจ้าหนูเลยไปยืนข้างพี่สาว แล้วพอหันไปมองพี่ แล้วเห็นว่าพี่เงยหน้ามองลุงหมอ เจ้าหนูก็เงยหน้ามองลุงหมอเหมือนพี่สาว
ป้าเล็กเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่ได้ยินได้เห็นโดยบังเอิญ และด้วยความที่อยากรู้เรื่องราวให้มากกว่านี้ ป้าเล็กจึงต้องหาวิธีที่จะทำให้นางได้อยู่ในร้านนาน ๆ อย่างแนบเนียน
“อีนางฉัตร ป้าสั่งนมชมพูแน้จ้า”
กมลฉัตรถอนหายใจแรง เธอหันไปบอกป้าเล็กว่า
“ร้านปิดแล้วค่ะ ป้าเล็กค่อยมาใหม่วันหลังนะคะ”
น้ำเสียงแข็ง ๆ และสายตารู้ทันของกมลฉัตร ทำให้ป้าเล็กยิ้มแหย
“คะซั่น ป้ามามื้อหลังกะได้เนาะ”
ป้าเล็กบอกว่า ถ้างั้น... ป้ามาวันหลังก็ได้เนอะ พูดแล้วก็ถอยหลัง เปิดประตู แล้วออกจากร้านไป
กมลฉัตรส่ายหน้าระอาใจ ป้าเล็กคือป้าข้างบ้านที่ใกล้ชิดผูกพันกับครอบครัวเธอ ป้าแกทันทุกสถานการณ์จริง ๆ รวมถึงครั้งนี้ด้วย
เมื่อป้าเล็กออกจากร้านไปแล้ว ภายในร้านก็ตกอยู่ในความเงียบ แสนรักไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ไม่อยากให้มีเรื่องกัน เพราะหากจะสืบสาวถึงต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องต่าง ๆ คนที่เริ่มก่อนก็คือเธอ หญิงสาวจึงเอนตัวไปด้านซ้ายเล็กน้อย โผล่หน้าออกมาจากแผ่นหลังพี่ชายแล้วบอกคู่กรณีว่า
“รักยกโทษให้ คุณหมอกลับไปได้แล้วค่ะ ไปสิคะ”
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
เมื่อคนที่เขาทำผิดต่อเธอไล่ หมอวินจึงยอมกลับอย่างที่เธอต้องการ
หมอวินคำนับศีรษะเล็กน้อยอย่างคนที่รู้สึกผิด เขายิ้มให้แสนกล้ากับกมลฉัตร แล้วเดินไปที่ประตู แต่ก่อนจะเดินออกจากร้าน เขาหันกลับมาบอกกมลฉัตรว่า
“วันนี้กาแฟร้านฉัตรรสชาติแปลก ๆ นะครับ”
หมอวินยิ้มให้ทุกคนในร้านอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดถูกพี่ชายกับพี่สะใภ้จับจ้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“พี่ฉัตร พี่แสน... รักขอโทษ”
แสนรักประนมมือไหว้พี่ชายอย่างสำนึกผิด เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับพี่ชายพี่สะใภ้ ทั้งสามยังอยู่ในร้าน ส่วนตาหวานกับตาตั้มกลับไปอยู่กับยายทวดที่บ้าน
คนทำผิดถูกพี่ชายกับพี่สะใภ้ซักฟอกจนขาวสะอาดเอี่ยมอ่อง
กมลฉัตรถอนหายใจบางเบา จะต่อว่าหมอวินก็ว่าได้ไม่เต็มปาก จะต่อว่าน้องสามีก็ว่าได้ไม่เต็มคำ เพราะทั้งสองต่างพากันทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ
แสนกล้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ทีหลัง จะทำอะไรก็คิดให้มันดี ๆ โตแล้วนะเรา อะไรควรหรือไม่ควรทำก็น่าจะรู้”
พอได้ทราบเรื่องราวตั้งแต่ต้น แสนกล้าจึงลดทอนความไม่พอใจหมอวินลงมาบ้าง เพราะยัยน้องสาวตัวดีเป็นสารตั้งต้นทำให้เกิดเรื่องราวต่าง ๆ ตามมา แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเห็นใจหมอวินหรอกนะ เพราะที่หมอวินทำก็ไม่ถูก สรุปคือผิดทั้งสองคน
“ต่อไปรักจะคิดให้ดี ๆ คิดให้เยอะ ๆ ก่อนจะทำอะไรลงไป ครั้งนี้... รักขอโทษนะคะ”
แสนรักประนมมือไหว้ขอโทษพี่ชายกับพี่สะใภ้อีกครั้ง
“พอแล้วรัก ไม่ต้องขอโทษแล้วจ้ะ รักกับพี่หมอวินน่ะ ผิดด้วยกันทั้งคู่ แต่ผิดคนละส่วน พี่หมอวินเขาขอโทษรักแล้ว รักจะยกโทษให้เขาไหมที่เขาจูบรักน่ะ ถ้ารักจะเอาเรื่องเขา...”
“เขาไม่ได้จูบรัก”
แสนกล้าขมวดคิ้วมุ่น “ไม่จูบอะไรกัน ตาหวานบอกว่าเขาจูบตั้งนาน”
ก็ตาหวานบอกว่าหมอวินกัดปากอารักตั้งนาน ตาหวานคงเข้าใจว่าการจูบคือการกัด
“ก็เขาไม่ได้สอดลิ้นเข้ามาในปากรัก เขาแค่บังคับรักกินกาแฟ” บอกแล้วก็ก้มหน้างุด อายพี่ชาย อายพี่สะใภ้
“พอแล้วแสน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว มันจบไปแล้ว พี่หมอเขาขอโทษแล้ว รักเองก็คงไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไร ใช่ไหมรัก”
แสนรักพยักหน้าเร็ว ๆ เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว อยากลืมเร็ว ๆ ด้วยซ้ำ
แสนกล้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่พูดก็ไม่พูด เอ้า! ค่าเฝ้าร้านวันนี้”
แสนกล้ายื่นธนบัตรสีเทาให้น้องสาว
พอเห็นค่าแรง แสนรักก็ยิ้มกว้าง หญิงสาวประนมมือไหว้ขอบคุณแล้วรับเงินมาเก็บไว้
“งั้น... รักกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า”
“ขับรถดี ๆ ล่ะ”
“ค่ะ รักรักพี่แสนกับพี่ฉัตรที่สุดเลย กลับก่อนนะค้า”
พอได้ค่าแรง แสนรักก็ยิ้มหน้าบานเดินออกไปทางหลังร้าน ไปขับเอามอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่หลังร้านกลับบ้าน
แสนกล้าหันมองหน้าภรรยาแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างคนหนักใจ
กมลฉัตรเข้าใจความรู้สึกของสามี เขารักและเป็นห่วงน้องสาวมาก แต่งานนี้ จะต่อว่าหมอวินก็ว่าได้ไม่เต็มปาก
“ป๊ะป๋าก็อย่าคิดมากนะคะ” กมลฉัตรว่ายิ้ม ๆ เธอกดนิ้วชี้กลางหว่างคิ้วเข้มของสามี แล้วคลึงเบา ๆ
“ขอจูบทีหนึ่งสิ แล้วจะเลิกคิดมาก”
“อย่ามาฉวยโอกาสค่ะ ไปค่ะ ปิดร้านช่วยกัน จะได้กลับไปอยู่กับลูก”
“เฮ้อ! เมียใครใจร้ายจัง”
“เมียคุณแสนกล้านั่นแหละค่ะ ลุกได้แล้ว อย่าอู้ค่ะ”
กมลฉัตรลุกขึ้นก่อน เธอจับมือสามี ดึงให้เขาลุกตาม
“ติดไว้ก่อนก็ได้ คืนนี้เจอกันนะครับเมียจ๋า”
ว่าแล้วก็หอมแก้มเมียหนึ่งฟอดใหญ่ พอได้ชื่นใจแล้วก็เดินไปปิดล็อกประตูร้านด้วยท่าทางขึงขัง
กมลฉัตรยิ้มขำคนชอบกวน แต่เธอก็ชอบให้เขาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ และเต็มใจให้เขาอยู่กวนตัวกวนใจจนแก่เฒ่าไปพร้อมกัน
แสนรักขับมอเตอร์ไซค์กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย แต่พอคิดถึงตอนที่หมอวินป้อนกาแฟใส่ปากเธอ ใจดวงน้อยก็สั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ใบหน้าสาวจึงบึ้งตึงลงทันที
- Writer
