ตอนที่ 8
1010 Words
อะไรกันเนี่ย ทำไมเรื่องราวมันบานปลายไปได้ขนาดนี้ เพราะกาแฟเค็มปี๋แก้วนั้นแก้วเดียวเนี่ยนะ
แสนรักอยากจะร้องไห้ เธอหันกลับมามองหน้าคู่กรณี เขายิ้มกรุ้มกริ่มน่าข่วนหน้าที่สุดเลย
“จะมาโทษพี่ไม่ได้นะครับ พี่ไม่ได้เป็นคนเริ่ม”
แสนรักหลับตา สูดลมหายใจลึก เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาสบตาคู่คม สำหรับเธอแล้ว ศักดิ์ศรีกินไม่ได้ก็จริง แต่ศักดิ์ศรีและหน้าตาของครอบครัวนั้น ไม่ใช่หน้าที่ของใครคนใดคนหนึ่งที่ต้องแบกเอาไว้ แต่เป็นหน้าที่ของทุกคนที่ต้องช่วยกันแบกและรักษาเอาไว้ ไม่ให้ใครมาดูหมิ่นดูแคลน เธอจะไม่ยอมให้ใครมาติฉินนินทา มาต่อว่าครอบครัวของเธอหรอกว่า ลูกสาวทำเรื่องงามหน้าให้เสื่อมเสียศักดิ์ศรีของวงศ์ตระกูล
แสนรักจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่คม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงฉะฉานว่า
“รักจะแต่งงานกับคุณหมอ”
“ครับ” หมอวินยิ้มขำคนที่ทำสีหน้าจริงจัง
“แต่เราสองคนจะไม่มีเพศสัมพันธ์กันนะคะ”
หมอวินยิ้มพราว เขาขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวอีกนิด แสนรักเอนตัวไปข้างหลัง มองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“แต่ถ้ารักอยากมีเมื่อไรก็สะกิดพี่ได้เสมอนะครับ”
“ไม่มีทางค่ะ”
“เหลือทางไว้นิดหนึ่งก็ดีนะครับ เวลากลืนน้ำลายตัวเองจะได้ไม่เขิน”
“ไม่เขินแน่นอนค่ะ เพราะรักจะไม่กลืนน้ำลายตัวเอง และไม่มีทางกลืนน้ำอะไรทั้งนั้นด้วยค่ะ”
หมอวินขำพรืด “พี่พูดถึงแค่กลืนน้ำลาย แต่รักคิดไปถึงน้ำอะไรแล้วครับเนี่ย”
แสนรักชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อคิดตามสิ่งที่เขาพูด เธอก็เบิกตากว้าง ทำหน้าเลิ่กลั่ก
“สรุปว่าแต่งเนอะ”
“แต่งค่ะ แต่งเฉย ๆ ไม่ทำอะไรกันทั้งนั้น”
“แต่เราต้องนอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน”
“ก็นอนได้ รักไม่มีปัญหาค่ะ”
“พี่ก็นอนได้ ไม่มีปัญหา แต่ถ้ารักเปลี่ยนใจ อยากได้เมื่อไร...”
แสนรักถอนหายใจแรง “ไม่เอาค่ะ ไม่อยากได้ คุณหมอขยับไปหน่อยสิคะ รักอึดอัด”
แสนรักยกสองมือขึ้นดันอกกว้าง
หมอวินไม่ขยับ เขาก้มหน้าลงไปใกล้เธอ
“เรียกใหม่ ต้องเรียกพี่หมอ จะได้สนิทกันเร็วขึ้น”
แสนรักเบ้ปาก จะเรียกแบบนั้นได้ยังไงกัน มันกระดากปาก
“ถ้าไม่เรียก พี่จะไม่ปล่อย” เขาว่าพลางโอบเอวบางดึงเธอมาแนบชิด
“คุณหมอ! ปล่อยนะ เดี๋ยวคนเห็น”
“ไม่เดี๋ยวหรอก เขาเห็นกันทั้งหมู่บ้านแล้ว”
หมอวินว่าพลางทำปากบุ้ยใบ้หญิงสาวมองไปทางหน้าบ้าน
แสนรักอยากจะเป็นลม ชาวบ้านมาจากไหนกันเยอะแยะ นี่เรื่องของเธอกับเขามันเป็นวาระแห่งชาติเลยหรืออย่างไร ทำไมชาวบ้านถึงให้ความสนใจมากมายถึงขนาดนี้
“พี่หมอ” แสนรักเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“เรียกดี ๆ ไม่งั้นจะหอมแก้มโชว์ชาวบ้าน”
แสนรักมองหน้าคนที่คิดจะเอาเปรียบเธอด้วยสายตาโกรธขึ้ง ทว่าคนที่ถูกสาวมองไม่สะทกสะท้าน คุณหมอหนุ่มยิ้มพราวอย่างผู้เหนือกว่า
“พี่หมอคะ ปล่อยรักนะคะ”
หมอวินยิ้มพอใจ เขาคลายวงแขนออกจากร่างสาว พอเธอวิ่งหนีขึ้นบันไดหลังบ้านไป เขาก็หัวเราะในลำคอ
“ก็น่ารักดี”
และแล้วก็ถึงวันแต่งงานที่เจ้าสาวไม่อยากแต่ง แต่เธอก็ต้องแต่ง เพื่อศักดิ์ศรีและหน้าตาของครอบครัว ซึ่งแสนรักคิดว่า เธอตัดสินใจถูกแล้วที่ยอมแต่งงานกับหมอวิน เพราะหลังจากวันที่ผู้หลักผู้ใหญ่ไปรวมตัวกันที่บ้านของเธอ เพื่อพูดคุยตกลงกันเกี่ยวกับเรื่องของเธอกับหมอวิน หลังจากวันนั้น เรื่องหมอวินกับเธอกอดจูบกันในร้านตาหวานก็ลือไปทั้งอำเภอ เพื่อนร่วมงานพากันมองเธอแปลก ๆ บางคนก็มองแล้วหันไปซุบซิบนินทากัน พวกเขาไม่เข้ามาถามเธอตรง ๆ แต่เลือกที่จะพูดถึงเธอด้วยการใส่สีตีไข่เพิ่มเติมเข้าไป
เธอรู้มาว่า บางคนถึงขนาดเอาไปพูดว่า เธอไปอ่อยหมอวินถึงบ้านพัก หนักไปกว่านั้นคือ พวกเขาลือว่า เคยเห็นเธอกับหมอวินไปใช้บริการนอนค้างอ้างแรมกันสองต่อสองที่รีสอร์ตปลายนา และพูดกันถึงขั้นที่ว่า หมอวินหลอกฟันเธอ อีกหน่อยเขาก็ทิ้งเธอไปหาผู้หญิงคนใหม่
แสนรักได้แต่ปลง และบอกกับตัวเองว่าช่างมันเถอะ ยังไงเธอกับเขาก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่งเพื่อสยบข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ แต่งไปก่อน อยู่กันได้นานแค่ไหนก็แค่นั้น แต่งแล้วเลิกก็ยังดีกว่าให้ชาวบ้านเอาไปพูดว่า เธอเร่เอาหอยไปให้เขากินฟรี ๆ เรื่องแบบนี้ สำหรับคนแถวนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ ผู้หญิงจะถูกมองว่าไร้ศักดิ์ศรี พ่อแม่จะเสียหน้า เพราะลูกสาวไม่รักนวลสงวนตัว แสนรักจึงคิดว่า ให้ทุกอย่างมันจบที่แต่งงานกันนี่แหละ ชาวบ้านจะได้เลิกพูดถึงเธอในทางเสียหายสักที
...
พิธีแต่งงานช่วงเช้าผ่านไปด้วยดี แต่พอเข้ามาอยู่ในห้องหอกันตามลำพัง เธอกับเจ้าบ่าวก็เกือบจะตีกัน เพราะแย่งที่นอน เขาไม่ยอมลงจากเตียง แสนรักจึงต้องหอบสังขารที่แสนเมื่อยล้าไปนอนที่โซฟา และเธอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่เจ้าบ่าวของเธอปลุกให้ลุกไปแต่งหน้าทำผม
“เฮ้อ! ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้ รู้งี้... ไม่ต้องจัดงานแต่งก็ดี แค่ผูกข้อไม้ข้อมือกับจดทะเบียนสมรสก็พอแล้ว”
- Writer
