Chapter 2
1408 Words
Simula nang iwanan ako nila mama sa lansangan ay na tuto akong isipin sa araw araw kung paano ako makaka survive, kung paano ako makaka kain at kung paano ako magkaka pera.
“Kuya, baka pwede pong pahingi naman ng pagkain?” naka ngiting tanong ko sakanya. Tumingin naman siya sa akin.
“Gusto mo ba ng pagkain?” tanong niya sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya.
“Halika sumama ka sa akin, pa pakainin kita nang masa sarap na pagkain,” naka ngiting sambit niya sa akin. Agad akong naka ramdam ng ka kaiba kaya umiling ako sakanya.
“Huwag na po pala,” sagot ko sakanya at agad na umalis. Hinabol naman ako nito agad kaya ams binilisan ko ang takbo ko, hanggang sa may mabangga akong isang magandang babae.
“Hello,” naka ngiting sambit niya sa akin. Tinignan ko naman siya.
“Hi,” sagot ko sakanya.
“Hina habol ka ba niya?” naka ngiting tanong niya sa akin. Tumango naman ako sakanya.
“Opo,” sagot ko sakanya. Tumango naman siya sa akin at ini lahad niya ang kamay niya sa harapan ko.
“Tara?” naka ngiting tanong niya sa akin. Tumingin naman ako sakanya.
“Baka naman po ka sabwat kayo nung mama,” Bintang ko sakanya. Agad naman niya akong tinignan at umiling.
“Kung ka sabwat ko siya, hindi n akita kakausapin pa,” sagot niya sa akin. Tumango naman ako sakanya at sumama na.
“Na gugutom kana ba?” tanong niya sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya.
“Opo, kanina pa po ako nag ha hanap ng pagkain,” sagot ko sakanya. Tumango naman siya sa akin at dinala niya ako sa isang restaurant. Napa ngiwi naman ako agad roon.
“Sa Jollibee nalang po,” sambit ko sakanya. Takha naman itong tumango sa akin pero tumango naman na siya sa akin. Tinignan ko naman ang kamay kong hawak hawak niya.
“Pwede niyo na pong bitawan ang kamay ko, marumi po eh, baka po ma rumihan ang kamay mo,” sambit ko sakanya. Pero hindi ito lumingon sa akin ni hindi rin niya binitawan ang kamay ko.
Pumasok kami sa may Jollibee at sinama niya ako mag order ng pagkain, tinuro ko ang mga pagkain na gusto ko dahil gutom na gutom ako. Pagka tapos naming makuha ang order namin ay nagpa tulong na siya sa mga staffs ng Jollibee para sa mga pagkain na inorder namin.
“Halika,” naka ngiting smabit niya sa akin. Ngumiti ako sakanya at lumapit, kumuha siya ng baby wipes sa bag niya at sinimulan na niyang punasan ang mukha ko.
“Nasaan ang mga magulang mo?” tanong niya sa akin.
“Iniwan po nila ako sa lansangan,” naka ngiting sagot ko sakanya.
“Bakit ka naman nila iniwan?” naka ngiting tanong niya sa akin.
“Malas daw po ako tsaka baka hindi po talaga nila ako mahal,” sagot ko sakanya. Na excite naman ako nang makita ang mga pagkain na isa isang nila lagay sa lamesa namin.
“Kumain ka muna ng fries, marami ang order natin, baka ma tagalan pa sila sap ag se serve,” naka ngiting sambit niya sa akin. Tumango naman ako saknaya at tinanggap ang fries na ina abot niya sa akin.
“Bakit mo naman nasabi na malas ka sakanila?” naka ngiitng tanong niya sa akin habang pa tuloy siya sap ag punas sa akin gamit ang wipes.
“Palagi po nila akong pinag sasalitaan ng masa samang salita, ako rin po ang guma gawa ng mga gawaing bahay, simula alas kwatro ng umaga buma bangon na po ako para mag handa ng pagkain, tapos po hi hintayin ko silang ma tapos kumain bago po ako maka kain, kaya po kahit gutom na gutom na ako kailangan ko pa silang hintayin ma tapos,” sagot ko naman sakanya.
“Bakit sila ganoon s aiyo? May mga kapatid ka ba?” naka ngiting tanong niya sa akin. Tumango naman ako sakanya.
“Lalaki po, bunso. Nakaka inggit nga po kasi alagang alaga siya nila mama at papa, habang ako para akong ka tulong sa bahay, alila. Buti nga po ang ka tulong may sweldo, habang ako wala,” sagot ko sakanya.
“Hindi mo ba sila hinanap noong iniwan ka nila?” marahan niyang tanong sa akin. Umiling naman ako sakanya.
“Why didn’t you find them, huh?” tanong niya sa akin.
“Kasi alam ko po na hinding hindi nila ako ta tanggapin pa balik, iniwan po nila ako nang sadya rito sa lansangan, ang pag tira rito sa lansangan atbang pag tira sa bahay ay mas madali pang ma buhay at makipag sapalaran dito sa labas, may bahay ka nga, wala ka namang ding pagkain,” naka ngiting sambit ko sakanya.
“Hindi mo na ba mahal ang parents mo?” tanong niya sa akin. Tumingin naman ako sakanya at ngumiti.
“Hindi na po,” sagot ko sakanya. Ang tagal ko nang tina tanong ang sarili ko niyan, sa bawat araw araw na kailangan kong maka survive sa araw at gabi na nasa lansangan ako.
“Galit ka sakanila?” tanong niya sa akin at sinenyasan na niya akong kumain.
“Hindi lang po galit ang na raramdaman ko sakanila, sana po hindi ko na sila makita pang mui,” naka ngiting sambit ko sakanya.
“Ayaw mo ba silang makuta kapag successful kana?” naka ngiting tanong niya sa akin.
“Kung bi bigyan po ng pagkaka taon, gusto ko po. Gusto kong ipakita sakanila na hindi talaga ako ang malas,” naka ngiting sagot ko sakanya.
“Kayang kaya mong gawin ‘yan” sagot niya sa akin. Nataawa naman ako nang mahina sa sinabi niya.
“Hindi nga po ako makapag aral, pagkain ko sa araw araw kailangan ko pang hingin sa kung sino sino,” naka ngising sagot ko sakanya. Tumingin naman ito sa akin at nag simula na siyang kumain.
“Anong pangalan mo?” tanong niya sa akin.
“Aurelia po,” sagot ko sakanya.
“Aurelia, ang ganda ng pangalan mo, ka sing ganda mo,” naka ngiting sambit niya sa akin.
“Talaga po?” naka ngiting tanong ko sakanya. Tumango naman siya sa akin kaya lumaki ang ngiti ko.
“Kaya kitang tulungan, Aurelia,” naka ngiting sambit niya sa akin. Nag tatakha naman akong tumingin sakanya.
“Paano po?” tanong ko sakanya.
“Be one of the kids on my orphanage, papag aaralin kita, hindi ka ma gugutom, mag tatapos ka sap ag aaral dahil susuportahan kita,” seryoso niyang sambit sa akin.
Tinitigan ko siya at nag isip ako, kung masama man ang balak niya sa akin mas mabuti na sigurong sumama nalang din ako kaysa mahirapan ako araw araw dito sa lansangan.
“Sige po, sa sama po po ako sianyo,” naka ngiting sambit ko sakanya.
“Sabi mo ‘yan ha,” naka ngiti niyang sambit sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya.
“Opo,” naka ngiting sambit ko sakanya. Ngumiti naman siya sa akin kaya napa titig ako sakanya.
“Kayo po ang may ari ng orphanage?’ tanong ko sakanya.
“Oo, marami rami na rin ang mga bata roon kaya may mga makaka laro kana, sa orphanage hindi mo na kailangang gumising ng maaga, gigising ka lang ng maaga kasi may pasok ka, sa orphanage ko hind imo na kailangang mag luto dahil may mga chef tayo roon, hindi mo na rin kailangang gumawa ng mga gawaing bahay dahil may mga maids doon para gawin ang mga gawaing bahay para sainyo,” naka ngiting sambit niya sa akin.
Nag ningning naman agad ang mata ko sa sinabi niya.
“May malambot po bang kama?” naka ngiting tanong ko sakanya. Tumango naman ito sa akin.
“Meron, sobrang lambot nito para lang sainyo,” naka ngiting sambit niya sa akin. Kaya mas lalong lumawak ang ngiti ko sakanyang harapan.
“After all the things that happened to you, your smile didn’t fade, please don’t lose that smile, Aurelia,” naka ngiting sambit niya sa akin. Inosente akong tumingin sakanya at ngumiti.
"Makaka asa ka po na hinding hindi mawawala ang ngiti sa aking mga labi," naka ngiting sagot ko sakanya.
"That's more like it, you look beautiful when you are smiling," naka ngiting sambit niya sa akin kaya ngumiti ako sakanya.
- Writer
