หมอล่าเกียร์

ฟาเรนท์... ในวันที่พี่ชายของฉันทั้งสองคนกำลังมีความสุข มีลูกที่น่ารัก มีภรรยาที่แสนดี มีธุรกิจที่สร้างกันขึ้นมาเอง กลับเป็นวันที่ฉันต้องถูกจับหมั้นหมายกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่เมื่อก่อนฉันล่ะเคยเกลียดเขาเข้าไส้ สามปีก่อน... "ที่นี่มีแต่นักศึกษาแพทย์ว่ะไม่มีหมอ อยากหาหมอก็ไปโรงบาลดิ" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังออกมาจากทางโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะแห่งหนึ่ง ทำให้ฉันที่เดินตามหาไอ้พี่ชายอยู่ต้องเดินตามเสียงนั้นไป "งั้น...กูมาหาเมีย" เสียงไอ้พี่คีพี่ชายที่แสนชั่วของฉันพูดขึ้นพลางยิ้มมุมปากไปด้วย สายตาก็มองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังผู้ชายอีกคน "ไอ้อัคคีมึง!" ผลั๊ว! หมัดหนัก ๆ ของผู้ชายคนนั้นทำให้ไอ้พี่คีที่ยืนอยู่ล้มลงไปกองกับพื้น ฉันที่มันแต่ตกใตเพราะคิดไม่ถึงว่าไอ้พี่คีมันจะโดนต่อยจริง ๆ อึ้งจนแทบก้าวขาไม่ออก "ผิดจรรยาบรรณนะครับคุณหมอ ทำร้ายร่างกายผู้อื่นน่ะ" ไอ้พี่คีส่งยิ้มกวน ๆ ให้ผู้ชายคนนั้นก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น หึ้ย! ว่าจะไปช่วยไม่ช่วยแล้ว ถ้ามันยังมีแรงกวนประสาทชวนบ้านได้แสดงว่ามันไหว "ถ้ากูต้องผิดจรรยาบรรณเพียงเพราะผู้ชายเลว ๆ อย่างมึงกูยอม!" ผู้ชายคนนั้นตะคอกใส่หน้าไอ้พี่คีที่ไม่มีท่าทีสำนึกผิด แล้วตอนนี้ฉันจะทำยังไงได้นอกจากยืนดูอยู่ห่าง ๆ ว่าแต่ไอ้พี่มันไปก่อเรื่องอะไรไว้อีกล่ะคราวนี้ "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงถอยไป!" ไอ้พี่คีเดินเลยผู้ชายคนนั้นไป ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของผู้หญิงด้านหลังออกมา "เราต้องคุยกันน้ำแข็ง" ไอ้พี่คีบอกเธอด้วยน้ำเสียงดุ ๆ "แต่น้ำแข็งไม่มีอะไรจะคุยกับมึง!" ตุบ! ฉันยืนแอบมองผู้ชายคนนั้นถีบไอ้พี่คีจนล้มลงกับพื้นก่อนจะดึงผู้หญิงคนนั้นไปไว้ด้านหลัง ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอจริง ๆ เลยว่าทำไมถึงยืนมองผู้ชายสองคนทะเลาะกันเพราะตัวเองได้ ไม่ห้ามเลยแฮะ! "เรื่องของผัวกับเมีย! อย่าเสือก!" ผลั๊ว! ไอ้พี่คีตะโกนใส่คนตรงหน้าก่อนจะพุ่งหมัดหนัก ๆ เข้าหาคนที่ยืนอยู่จนเซไปอีกทาง แต่แล้วคนที่โดนหมัดก็เหมือนจะไม่ยอมง่าย ๆ เพราะกำลังสวนหมัดเข้ามาหาไอ้พี่คีอีก "ไอ้อัคคี! อย่าอยู่เลยมึง!" "พะพี่อัค! หยุดนะ! / เฮ้ย! ไอ้อัคคี! / เฮียธันปล่อยเพื่อนกู!" ฉันที่ทนดูต่อไปไม่ไหววิ่งออกไปผลักผู้ชายคนนั้นออกจากไอ้พี่คี แล้วก็มีผู้ชายอีกสามคนที่ตามลงมาจากรถเพื่อแยกสองคนออกจากกัน คนที่ตามมาช่วยกันห้ามก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเพื่อน ๆ ของไอ้พี่มันนี่แหละ "พี่เป็นเหี้ยไรวะมาต่อยเพื่อนผมเนี่ย แล้วมึงไอ้อัคไปทำเหี้ยไรไว้ถึงโดนเฮียธันต่อย" พี่เทอร์โบวิ่งมาแทรกกลางพลางหันหน้าไปมาระหว่างคนสองคนที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย สรุปว่าคนพวกนี้รู้จักกันเหรอ? "มึงก็ถามเพื่อนมึงสิว่าไปทำเหี้ยอะไรไว้ถึงได้โดนกูต่อย" ผู้ชายคนนั้นพูด "เมียกูหายกูเลยมาตามหา มึงต่างหากเสือกไม่เข้าเรื่อง" ไอ้พี่อัคบอก "ไอ้อัคคี!" "ถ้านายทำร้ายพี่ชายฉันอีกล่ะก็ คราวนี้นายได้ต่อยกับฉันแน่" คนตรงหน้าจะกระโจนใส่ไอ้พี่คีอีกรอบจนฉันต้องเข้าไปแทรกกลางและผลักอกเขาออกไปแรง ๆ เพราะไม่อยากให้มีเรื่องกันอีก ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายทั้งมหาลัยโหวตให้เป็นผู้หญิงสวยและเซ็กซี่ที่สุด แต่ก็อยากจะบอกอยู่เหมือนกันว่าฉันน่ะ ดุพอตัว "โอ้ยพอ ๆ แยก ๆ ฟาเรนท์พาไอ้อัคไปทำแผลแล้วก็พามันกลับคอนโดไปเลยไม่ต้องเรียนแม่งแล้ววันนี้ ส่วนเฮียผมขอโทษแทนเพื่อนผมล่ะกันที่ล่วงเกินเฮียไป" เสียงพี่เหมันต์ปรามฉันก่อนจะดันหลังฉันให้เซไปหาไอ้พี่อัคที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ "เดี๋ยวกูจะกลับกับเมียกู มึงเอารถมาใช่มั้ยฟา" ไอ้พี่คีหันมาถามฉัน "เออเอารถมา" "เอากุญแจรถมา แล้วมึงกลับแท็กซี่" "มึงว่าไงนะพี่" ฉันถามมันอย่างงง ๆ "กูบอกว่ากูจะกลับกับเมีย ส่วนมึงอะเอากุญแจมาแล้วนั่งแท็กซี่กลับไป" ".........." หลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นฉันก็ไม่ได้คุยกับไอ้พี่คีอีก ไม่ได้ถามไถ่เรื่องที่เกิดขึ้นว่าเป็นมายังไงแล้วก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของพี่มันด้วย "มึง วันนี้ไปดริ๊งค์กัน" เสียงเพื่อนผู้ชายหน้าหล่อเดินมานั่งลงม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามฉันพูดขึ้น ขณะที่เรากำลังนั่งจับกลุ่มคุยเรื่องรายงานกันอยู่ "แต่พรุ่งนี้มีสอบนะมึง ไปดริ๊งค์แล้วจะสอบไหวหรอ" ฉันรีบแย้ง ตอนนี้ฉันเรียนวิศวะปีสี่แล้ว อีกเทอมเดียวก็จะเรียนจบแล้วด้วยเลยอยากตั้งใจให้มาก ๆ เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ อีกอย่างนะถ้าฉันจบช้าต้องถูกไอ้พี่ทั้งสองของฉันล้อแน่เลย "ไม่เป็นไรหรอกมึง เทอมนี้กูมีคะแนนเก็บเยอะแล้ว" ไอ้หนึ่งเพื่อนผู้ชายของฉันรีบแย้งเพราะหาเรื่องจะไปดริ๊งค์ให้ได้ "เออไปเหอะมึง กูก็ไม่ได้ดริ๊งมานานแล้วเหงาปากอะ" ไอ้สองฝาแฝดไอ้หนึ่งพูดเสริม "เออๆ ไปก็ไป" ฉันตอบปัดรำคาญไปก่อนจะหันกลับมาสนใจรายงานในมือต่อ "งั้นเจอกันร้านเดิมนะมึง รีบ ๆ กลับล่ะเย็นแล้วมัวแต่ห่วงรายงานอยู่นั่นแหละ" ไอ้หนึ่งกับไอ้สองบอกก่อนจะโบกมือลา "เออน่า" คณะฉันส่วนมากมีแต่ผู้ชายเพราะเป็นคณะวิศวะ และสาขาที่เรียนอยู่ก็เป็นโยธาฉะนั้นน้อยมากที่ฉันจะมีเพื่อนเป็นผู้หญิง แต่ถึงมีก็แตกหน่อแยกกลุ่มออกไปคนละทิศละทางไม่ได้มานั่งทำงานในกลุ่มเดียวกันกับฉันหรอก ส่วนเพื่อนในกลุ่มฉันส่วนมากก็เป็นผู้ชาย แรงบันดาลใจในการเรียนคณะนี้ของฉันก็มาจากแฝดพี่คนโตนั่นแหละ แต่ก็ไม่ได้เรียนมหาลัยเดียวกันหรอกนะเพราะเหม็นขี้หน้ามัน