"ไอ้วินพรุ่งนี้กูไม่ไปเฝ้าซุ้มกับมึงแล้วนะ"
ไอ้ข้าวมันเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ที่กำลังกดพิมพ์ยิกๆ มันชำเรืองมองผมเพียงไม่กี่วิแล้วพูดกับผมไม่กี่คำก่อนจะก้มไปยิ้มกับโทรศัพท์บ่อยๆ ตั้งแต่ขึ้นมาบนรถมันก็สนใจแต่โทรศัพท์ในมือ และไอ้ข้าวมันทำให้ผมเสียสมาธิในการขับรถหันมาชำเรืองมองมือมันบ่อยๆ มันไม่สนใจอาการกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจของผมเลยสักนิดเดียว
"ไม่ไปเฝ้าซุ้มกับกูแล้วมึงจะไปไหน"
คำถามและน้ำเสียงของผมเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและไม่พอใจอย่างมาก
"กูไปนั่งเฝ้าซุ้มกับมึงแค่วันเดียวเพื่อนมึงแต่ละคนก็มองกูกับมึงแปลกๆแล้ว แถมยังแซวไม่หยุดปากแต่ละคนไม่ต่างจากมึงเลย"
ถึงแม้ปากมันจะบ่นอุบอิบแต่มือของมันยังกดพิมพ์ไม่หยุด
"ไอ้ข้าวก่อนมึงจะว่ากูกับเพื่อนมึงดูปากมึงซะก่อนน้อยหน้าที่ไหนกูยังต้องยอมให้ปากมึง แล้วกูก็ไม่เคยเห็นมึงแคร์ปากใครแถมมึงยังสู้กลับไม่ถอย เอาความจริงมาพูดพรุ่งนี้มึงจะไปไหนอย่าคิดน
