Hardin Ng Mga Gamugamo

Chapter 6

Inabot niya sa akin ang isang maliit na twalya upang mapunasan ang basa kong katawan. Siya nama'y walang imik habang nagbibihis.

"Koy, galit ka ba?" Nag-aalala kong tanong sa kanya. Hirap naman kasing kasisimula pa lamang namin, magtatampuhan na kaagad sa walang matinong dahilan. Tinanong ko lang naman kung ano ang nangyari sa kanya sa Maynila ay kung bakit biglaan ang kanyang pananahimik.

"Kumain na muna tayo, Koy" Yakag niya sa akin.

Nilagyan niya ng pagkain ang paper plate at iniabot iyon sa akin. Tinanggap ko. Katahimikan ang namayani sa aming pagitan habang kumakain. Sabay kaming natapos. Nagsalin siya ng wine sa isang plastic cap. Ininum niya iyon nang mabilisan at nagtagay ulit ng isa pa. Nakatatlong magkasunod na tungga rin siya bago niya ako tinagayan. Masyado naman akong nawerduhan sa kanyang ikinikilos.

"Koy, may nasabi ba akong hindi mo nagustuhan?" Pag-uulit ko.

"Wala naman Koy. Itinuturing kong isang napakasamang panaginip ang sinapit ko sa Maynila kaya ayaw ko na sana iyong pag-usapan pa. Matagal ko na kasi iyong inilibing sa limot ngunit dahil sa mag-partner na tayo, karapatan mong malaman kung anuman ang aking naging nakaraan. Sana ipangako mong hindi magbago ang pagtingin mo sa akin matapos mong marinig ang kwento ko!"

"Pangako, Koy" Wika ko sabay pisil sa isa niyang palad. Ipinapabatid kong walang magbabago kahit na anuman ang marinig ko.

Humugot na muna siya ng isang napakalalim na hininga bago nagsalita.

"Mahirap para sa aking iwan ang aking pamilya at ang taong itinatangi ng aking puso lalo pa't hindi ko pa naipagtatapat sa kanya ang tunay kong nararamdaman. Ngunit kailangan kong tiisin ang lungkot at labanan ang pangungulila para sa aking mga pangarap na makapag-aral upang maiahon ang aking pamilya sa lusak na aming kinagisnan at upang may maipagmalaki ako sa taong paghahandugan ko ng aking puso.

Naniniwala kasi ako na kapag may marating na ako, madali na lang para sa akin na paibigin ka dahil sa panahon ngayon hindi na lang basta ang ganda ng mukha at kakisigan ang pagbabasehan kundi pati na rin ang iyong narating.

Anong sakit para sa aking iwan kang umiiyak sa terminal noon. Kung ako lang ang masusunod, hindi na ako tutuloy ng Maynila dahil talagang hindi ko kayang mawalay sa'yo ngunit akin ring naisip na anong buhay ang naghihintay sa'yo sa piling ko at ng aking pamilya kung pakakawalan ko ang isang oportunidad na kumatok sa akin. Kaya hayun, sinikap ko na lamang na maidlip habang nagbibiyahe pa-Maynila upang kahit papaano matakasan ko ng panandalian ang sakit na aking nararamdaman.

Anim na oras din siguro akong nakatulog at ginising na lamang ako ni Coach upang ipaalam na nasa Maynila na kami.

Kumain na muna kami sa isang fastfood sa isang Mall sa Pasay bago niya ako dinala sa sinasabi niyang quarter na aking tutuluyan.

"Malaki ba ang unibersidad na papasukan ko, Coach?" Ang tanong ko sa kanya.

Puno ng excitement ang aking boses sa panahong iyon dahil sa wakas makakapag-aral na rin ako ng libre kapalit ng aking pagiging varsity. Idagdag pang makatuntong na rin ako ng Maynila kaya naman nag-uumapaw ako sa kaligayahan ng sandaling iyon.

"Mamaya, makikita mo!" Ang simpleng tugon niya habang abala sa kapipindot ng kanyang celphone.

Inaaliw ko naman ang sarili sa mga bagong tanawing noon ko lang nakita. Mga nagtataasang mga gusali at iba't ibang uri ng mga sasakyan.

Halos dalawang oras din ang aming binyahe dahil sa traffic at napansin kong pumasok kami sa isang subdibisyon. Napakatahimik ng lugar dahil halos may sampung metro rin o higit pa ang pagitan ng bawat bahay na nakatirik doon.

Ilang sandali pa'y huminto ang sinasakyan namin ng isang napakataas na gate. Sa sobrang taas noon, hindi ko makita ang bahay na nasa loob.

Bumaba kami dahil hindi na pumasok ang van na sinakyan namin. Sinalubong naman agad kami ng dalawang gwardiya na parang bouncer sa laki ng kanilang mga katawan. Pareho silang may hawak na mahahabang armas.

"Kanina pa kayo hinihintay ni Madam!" Bungad ng isang gwardiya at mukhang alam na nila na darating kami.

Napaisip naman ako sa binanggit nitong Madam. Ibig sabihin, babae ang headcoach namin?

Nang makapasok kami sa loob, tumambad sa aking paningin ang isang napakalaking bahay na may dalawang palapag. Napakalawak ng bakuran nito na kung saan may nakikita akong ilang grupo ng mga kalalakihang nagbubuhat.

Ang ibang grupo nama'y nag-eensayo ng isang sayaw na hindi ko maintindihan kung anong sayaw iyon, basta puro pagiling ng katawan ang nakikita kong steps nila na may kasama pang kagat-labi na waring nang-aakit.

Lahat sila ay may itsura at may magandang pangangatawan. Naisip kong sila marahil ang teammate ko sa basketball ngunit laking pagtataka ko lang na sa lawak nitong bakuran ay wala man lang akong nakitang basketball court.

Hinayaan ko na lamang ang mga katanungang iyon sa aking isip. Inihahanda ko na lang ang sarili ko para kaharapin ang aming headcoach.

Pinihit ni coach ang seradura ng pinto. Bumukas iyon at tumuloy na kami sa loob. Isang napakalawak na sala ang tumambad sa amin na kung saan naroon ang isang may edad ng lalaki na kasalukuyang nanonood ng pelikula sa napakalaking flatscreen TV.

"Madam, dala ko na ang bagong recruit!"

Agad na humarap sa amin ang sinasabing Madam. Tumayo ito at agad na napako ang kanyang tingin sa akin. Dahan-dahang bumaba ang titig niya sa parteng dibdib ko at sa maumbok kong pagitan.

"He's handsome. But I wanna see him naked!"

Namilog ang mga mata ko nang marinig na magsalita iyong Madam, hindi ko inakala na sa laki ng kanyang katawan, binabae pala siya. At isa pa, bakit niya ako pinapahubad?

"Hubarin mo ang damit mo Lukas!" Utos sa akin ni Coach nang hindi kaagad ako tumalima.

"Kailangan pa ba 'yon coach?" Ang tanong ko naman sa kanya. Hindi kasi ako komportable na maghubad sa harapan ng mga taong hindi ko pa lubos na kilala.

"Iyan ang protocol dito kaya sumunod ka na lang!"

Nahihiya man ngunit sinunod ko pa rin ang kanilang kagustuhan. Naghubad ako na tanging brief lang ang itinirang saplot sa katawan.

Nakita kong halos lumuwa ang mga mata ni Madam sa katitig sa akin. Hindi naman siya nakatiis at ako'y kanyang nilapitan. Hinimas niya ang aking dibdib na may kasamang pananalat sabay sabing, "Perfect!"

At noong kinapa ng kamay niya ang aking p*********i, doon na ako kinutuban ng hindi maganda. Sana lang mali ang aking nasaisip.

"Good job, Pancho, kahit kailan hindi mo ako binigo!" Ang narinig kong wika ni Madam kay Coach.

"Siyempre naman, e 'yong parte ko, nasaan na?"

"Kahit kailan, garapal kang talaga kapag pera na ang pag-uusapan!"

At nakita kong may kinuhang tseke si Madam sa center table, pinirmahan niya iyon at iniabot kay Coach. Nanlaki naman ang mga mata nito habang tinitingnan ang halaga ng tseke.

"Anong ibig sabihin nito, Coach? Akala ko ba ang pagiging varsity ng basketball ang pinunta ko rito?"

Hindi ko na napigil ang aking sarili na magtanong. Labis na ang aking pagdududa sa mga pangyayari.

"Kalimutan mo na ang varsity na 'yan Lukas, dahil kung matutunan mong mahalin ang trabahong ito, tiyak instant ang pag-asenso mo. Hindi mo na kinailangan na magpakapagod sa training. Wala ka ng ibang gawin kundi ang husayan ang pagiling at paglandi sa mga kustomer. Gusto mong mag-aral? Walang problema, gamitin mo ang gandang lalaki mong iyan para makadikwat ka ng maperang bakla na susuporta sa'yo pati na ng pamilya mo!"

Biglang nagdilim ang aking paningin nang marinig ang kanyang sinabi. Kailanman ay hindi ko pinangarap na umangat sa maruming paraan. Naghirap man ako, kami ng pamilya ko ngunit ni kailanman hindi sumagi sa aking isip na gawing puhunan ang aking katawan para mairaos ang nagdarahop kong pamilya.

Malinaw na sa aking nalinlang ako ni Pancho. Hindi siya isang coaching staff ng basketball kundi isang bugaw. At sa sobrang galit ko sa kanyang ginawa, natagpuan ko ang aking sarili na sinasakal siya gamit ng dalawa kong kamay.

"Tarantado ka! Kung alam ko lang na isang panloloko ang ginawa mo, hindi sana ako sasama sa'yong hayop ka. Mas pipiliin ko pang masunog ang aking balat sa init ng araw para kumita ng isang kusing kaysa ang magbenta ng katawan sa mga taong hayok sa laman!" Bulyaw ko sa kanya.

Pinilit niyang kumawala sa aking pagkakasakal subalit sadyang kaylakas ko lang ng sandaling iyon. Halos tumirik na ang kanyang mga mata.

Narinig kong sumigaw ng, "Boys!" Si Madam at ilang sandali pa'y sumulpot ang dalawang lalaki na parang mga kargador sa palengke sa laki ng kanilang katawan.

Tinangka nilang hawiin ang mga kamay ko sa leeg ni Pancho ngunit mas lalo ko lamang diniinan ang pagkakasakal sa kanya. Kaya naman napilitan ang isa sa kanilang dagukan ako na naging dahilan ng pagkabuwal ko sa sahig.

Namilipit ako sa sobrang sakit sapo ang aking sikmura. Hindi pa nakuntento ang isa sa kanila at nakita kong bumunot ito ng baril at sinapak ako sa ulo dahilan upang mawalan ako ng malay.

May ilang oras rin akong nawalan ng malay at noong magising ako bumungad sa aking paningin ang isang binatang matanda lang siguro sa akin ng dalawa o tatlong taon na hawak ang isang icebag.

Ricky ang pakilala niya sa akin na tulad ko, biktima rin ng child trafficking. Labing-anim na taon lang raw kasi siya noon nang mapasok sa trabahong kailanman hindi niya ginusto. Gaya ko, si Pancho rin ang nagdala sa kanya sa Maynila para umano'y ipasok bilang varsity schoolar sa isang prestihiyosong unibersidad.

"Hindi mo lang ba sinubok na tumakas at magsumbong sa mga pulis?" Ang tanong ko matapos kong marinig ang kanyang kwento.

Nakita kong inangat niya ang suot niyang tshirt at nakita ko ang isang malalim na pilat

"Sinubukan kong tumakas, Tol pero ito ang aking napala. At hindi lang iyon, binantaan din nila ako na kapag muli akong tumakas hindi lang ako ang makakatikim ng bagsik ng kanilang baril kundi pati na rin ang pamilya kong naiwan sa Camarines Norte.

Inakala kong pananakot lang nila iyon nang una ngunit noong may isang kasamahan kami rito na tumakas at nabalitaan namin isang araw na tadtad sa bala ang pamilya niya, doon ko napagtantong kayang-kaya pala nila ang pumatay, halang ang mga bituka nila.

Tol, alam kong hindi mo gusto ang ganitong gawain pero isipin mo ang iyong sarili lalo na ang iyong pamilya. Napakaraming galamay ng sindikatong ito. May daan-daan silang mga tauhan kaya kahit saang lupalop ka man ng Pilipinas magtatago, mahahanap at mahahanap ka pa rin nila. Wala kang kawala sa kanila, Tol kaya ngayon pa lang tanggapin mong ganito na ang iyong magiging kapalaran!"

"Exactly, kaya alisin mo na sa isip mo ang tumakas, Lukas kung ayaw mong matulad ang pamilya mo sa ikinwento ni Ricky sa'yo...!"

Ang pagsingit ng isang boses mula sa pintuan. Si Madam iyon at dahan-dahang pumasok kasama ng dalawang bodyguard. Natakot marahil na baka masakal ko siya gaya ng ginawa ko kay Pancho kaya nanigurado.

"...Maligo ka na dahil parating na ang mga nakakataas, gusto ka nilang makita. Bilisan mo dahil sasabay ka sa aming maghapunan. Maghanda ka na rin, Ricky dahil parating na ang Russian na pipick-up sa'yo!"

Nagpaalam ng lumabas si Ricky. Si Madam nama'y nag-iwan ng damit at sapatos sa ibabaw ng sidetable at iyon daw ang aking isusuot sa hapunan kasama ng mga nakakataas.

Pumasok na akong banyo. Kasabay ng paglagaslas ng tubig na nagmumula sa shower ay ang pagbulwak ng masagana kong luha mula sa aking mga mata. Hindi ko lubos maisip na kung bakit ganito ang naging hagupit sa akin ng tadhana.

Kung may kakayanan lang sana akong alamin ang mga mangyayari sa hinaharap, mas pipiliin ko pa ang magbungkal ng ekta-ektaryang lupain sa probinsiya kaysa ang pumasok sa ganitong uri ng hanapbuhay.

Ngunit nangyari na ang hindi dapat mangyari. Kung tutuusin, kaya kong tumakas at iligtas ang aking sarili ngunit paano ang aking pamilya? Hindi ko kayang idamay sila sa kamalasang sinapit ko.

Sinuot ko ang damit na ibinigay ni Madam. Longsleeve iyon na kulay gray na hapit sa aking katawan. At skinny jeans na kulay itim. Iyon ang unang beses na magsuot ako ng ganoong kasuotan, nakakapanibago.

Bago ako lumabas ng silid, tiningnan ko ang larawan natin na kuha sa isang photoshop sa bayan isang araw bago ako lumisan. Hinaplos ko iyon at hinalikan. Napaluha na naman ako. Malabo na kasing magkita pa tayong muli dahil sa hawak na ako ng mga sindikato.

Hindi ko na rin matutupad ang pangako kong dadalo sa graduation mo at magsabit sa iyong leadership award. Alam kong magtatampo ka sa akin at iyon pa naman ang pinakaayaw kong mangyari. Subalit sa ayaw o sa gusto ko, wala na akong magagawa, ipinapasa-Diyos ko na lang na sana muling magkrus ang ating mga landas upang maipaliwanag ko ang aking panig.

Ilang sandali pa'y may kumatok sa pinto. Si Ricky iyon na inutusan ni Madam para sabihan ako na tumungo ng kusina dahil ako na lang ang kanilang hinihintay.

"Huwag mong ipahalata sa kanilang ayaw mo ang gawaing ito, Tol. Magkunwari kang bukal sa loob mo ang pumasok sa mundong ito. Sa ganoong paraan, makukuha mo ang kanilang loob at mabibigyan ka ng pagkakataon na bisitahin ang pamilya mo sa probinsiya kahit na sa limitadong panahon lang.

Iyon din kasi ang ginawa ko kaya dalawang beses sa isang buwan pinapayagan nila akong makauwi sa amin, iyon nga lang may ipinapadala silang gwardiyang lihim na nagmamanman sa akin!"

Ang mga habilin sa akin ni Ricky nang pababa na kami ng hagdan. Dumeretso na siya sa labas dahil naghihintay na sa kanya ang Russian niyang booking. Ako nama'y dumeretso na ng kusina at sa sobrang lawak ng bahay na animo'y hotel, muntik pa akong nawala.

"Dumiretso ka lang do'n!" Tugon ng lalaking napagtanungan ko. Bihis na bihis ito at mukhang may booking na rin na naghihintay sa labas.

Sinunod ko ang kanyang sinabi hanggang sa tumambad sa akin ang isang malaking pintuan. Pambihira, pati kusina nila ay may gwardiya. Talagang napakahirap ang tumakas.

Binuksan ng gwardiya ang pinto nang makita ako. Kinabahan man ngunit nagtuloy-tuloy na ako sa loob. Isang napakahabang mesa na puno sa iba't ibang pagkain at prutas ang bumungad sa akin. May nakita din akong isang bote ng mamahaling alak. Sa dulo ng mesa nakaupo si Madam kasama ang dalawang lalaking nakamaskara. Iyong katulad kay Zoro. Naisip ko agad na sila ang sinasabing NAKATATAAS ng kanilang grupo.

"Diyan ka maupo!" Ang utos sa akin ni Madam sabay turo sa kabilang dulo ng mesa. Sumunod naman agad ako. Umupo akong walang imik. Nakiramdam ako sa aking paligid.

"Siya 'yong bagong recruit natin, as you can see, walang tapon. Pati talampakan niyan mapapakinabangan. Laking probinsiya, malinis, sariwa!"

Lihim akong nainis sa tinurang iyon ni Madam. Parang ang tingin kasi niya sa akin ay bagong huling isda mula sa ilog. Hinagod ako ng tingin ng mga kasamahan niya.

"Di-hamak na mas may itsura siya kumpara sa mga nagdaang recruit natin..." Kuminto ng lalaking kulay puti ang maskara.

"Mukhang maangas, lalaking-lalaki. Pormado na ang katawan. Pwede ng isabak agad!" Kuminto naman ng isa pang nakamaskara ng maitim.

Humahalakhak silang tatlo. Pagkatapos, "Ano pang hinihintay mo, Lukas, kumain ka na. Pinahanda namin ang lahat ng iyan para sa'yo. Ganyan kami kabait sa aming mga tauhan pero kapag kami naman ay ginagalit, kita na lang tayo sa kangkungan!" Ang wika ni Madam sabay lagok ng alak.

May naulinagan akong pagkasa ng baril mula sa aking likuran. Sigurado akong may taong nakabantay sa akin mula doon kaya naman pinilit ko na kumain kahit hindi naman ako nagugutom.

Infairness naman, masarap ang mga pagkaing inihanda nila bagama't hindi ko alam ang mga pangalan no'n. Nang matapos akong kumain, may isang lalaking lumapit at sinalinan nito ng kulay pulang alak ang kopita malapit sa aking plato.

"Welcome to the group, Lukas!"

Nagpatiuna si Madam sa pagtaas ng kanyang hawak na kopita. Sumunod ang dalawang nakamaskara. Pinag-umpog nila ang kanilang hawak na mga kopita sabay bitiw ng, "Cheers!"

Hindi naman ako nakisabay sa kanila. Deretso ko ng nilagok ang alak na sinalin sa akin.

Nang maubos ko ang isang kopita, sinalinan muli ako no'ng lalaking nakatayo sa aking gilid. Hanggang sa naka-apat na kopita rin ako at naramdaman ko na lang ang unti-unting pag-ikot ng aking paningin. Kasabay no'n ay ang paglukob ng kakaibang init sa buo kong katawan. Iyong init na may halong libog na hindi ko maintindihan.

Ilang saglit pa'y bumagsak ako sa mesa ngunit gising naman ang buo kong sistema. May pumasok na dalawang katao na pinagtulungang linisin ang mesa. Nang malinis na, binuhat ako ng isang lalaki at pinatihaya sa ibabaw ng mesa.

"Simula sa gabing ito, hindi mo na pag-aari ang buong pagkatao mo Lukas!" Bulalas ni Madam at nakita kong tumayo ang dalawang lalaking nakamaskara.

Hinimas nila ang aking bunbunan, pababa sa noo, sa ilong, sa bibig, sa leeg at sa aking dibdib na kung saan doon sila nagtagal. Hinagilap ng kanilang mga daliri ang aking u***g at ito ay kanilang pinaglaruan.

Gusto kong alisin ang mga kamay nila subalit wala akong lakas na gawin iyon. At laking pagtataka ko, mukhang nagustuhan ng aking katawan ang kanilang ginawang panghihimas sa akin.

Nang magsawa, sabay nilang hinablot ang suot kong longsleeve, tumalsik ang mga butones nito at nagkalat sa mesa. Lumantad ang aking katawan, kitang-kita ko ang paglunok nila ng laway.

Sinunod nilang hinubad ang aking pantalon kasama ng puting brief. Hubo't hubad na ako. Mistula akong buhay na laman na inialay para sa isang ritwal.

Sabay nilang sinunggaban ang magkabila kong dibdib. Sipsip,higop na may kasamang pagkagat habang ang kanilang kamay ay abala sa paglalaro sa nagngangalit kong alaga.

Mariing tinututulan ng aking isip ang kababuyang ginawa nila sa akin ngunit aaminin kong nagustuhan iyon ng aking katawan. Libog na libog ako. Ganado akong makipagtalik sa panahong iyon. Nagsuspetsa akong may inilagay silang droga sa ininum kong alak. Kaya ganoon na lamang ang aking pakiramdam na bagamat tumututol ang aking utak subalit hindi naman nakiayon ang aking katawan.

Nanatili akong nakatihaya sa mesa na mistulang ulam na pinagtulungan nilang kainin. Salitan nilang sinusubo ang aking p*********i. Ilang sandali ang lumipas, hindi nakatiis si Madam at nakisalo na rin siya sa dalawa. Tatlong katao na ang nagpapakasasa sa mura kong katawan. Sarap na sarap sila sa pagpapak sa putaheng hindi nauubos.

Kitang-kita ko si Madam na mistulang batang nauuhaw sa gatas ng isang ina na sagarang sinusubo ang aking alaga at ang dalawang taong nakamaskara naman ay baliw na baliw sa panlalamutak sa matambok kung dibdib.

Sa kahayukang kanilang pinakita natanong ko sa isip na, gano'n na ba sila kauhaw sa laman?

Sa tantiya ko may isang oras din silang nagpapakasarap sa aking katawan hanggang sa sumambulat sa kanilang mga mukha ang likidong nanggaling sa akin. Kitang-kita ko kung paano nila iyon pinaglaruan sa kani-kanilang mga dila.

Iniwan nila akong lupaylay sa ibabaw ng mesa nang masaid ang katas na aking inilabas. Gusto kong tumayo upang maglinis at makabalik ng silid ngunit hirap pa rin akong igalaw ang alinmang bahagi ng aking katawan.

Di ko naman napigilan ang aking mga luha kapag naiisip kung paano nila ako binaboy. Wala silang kasing sama. Alam kong marami pang mga taong hayok sa laman ang magpapakasasa sa aking katawan at iyon ang labis na ikinatulo ng aking mga luha hanggang sa nakatulog ako sa ibabaw ng mesa na walang saplot dahil sa sobrang pagod.

Madaling araw na nang magising ako. Naroon sa tabi ko si Ricky na kasalukuyang dinadamitan ako. Kinuwento ko sa kanya ang nangyari at ganoon na lamang ang pagmumura niya.

"Tiis-tiis lang muna, Tol. Hayaan mo tutulungan kitang makatakas sa impiyernong lugar na ito!"

"Paano? Diba ikaw na rin ang nagsabing suntok sa buwan ang maka-eskapo sa lugar na ito?"

"Mukhang patay na patay sa akin ang kustomer kong Russian kanina at ang sabi niya sa akin kapag pumayag akong pakasal sa kanya, bibilhin niya ako kina Madam upang makuha ko ang kalayaan at pagkatapos dadalhin niya ako sa Russia upang doon magpakasal at kapag mangyari iyon, aalisin kita rito Tol!" Ang sabi niya at sa labis na tuwa bigla akong napayakap sa kanya sabay sabing,

"Salamat"

Hindi ko inakala na sa iksi ng panahon nakatagpo kaagad ako ng isang tunay na kaibigan sa katauhan ni Ricky.

"Basta iyong mga tip ko sa'yo, huwag mong kalimutan. Sakyan mo lang sila sa kanilang mga trip. Ipakita mong game na game ka sa gawaing pinasok mo alang-alang sa kaligtasan mo at sa iyong pamilya!"

Ang sabi niya sa akin sa huling araw niyang pananatili sa Casa, sinusundo na kasi siya ng Russian lover niya.

Nalulungkot naman ako sa kanyang pag-alis dahil kahit wala pang isang linggo nang kami ay magkakilala, siya lang iyong maituturing kong tapat na kaibigan. Iyon din ang araw ng graduation mo ngunit hindi ko natupad ang pangakong dadalo sa araw na 'yon dahil hindi nila ako pinahintulutan.

Sinunod ko ang mga tip ni Ricky upang makuha ang kanilang tiwala. Sa gabi ring iyon ang unang sabak ko sa gay bar, isa ako sa mga lalaking sumasayaw sa gitna ng entablado na tanging brief lang ang suot.

Nahihiya man dahil iyon ang unang beses ko ang magbuyangyang ng katawan sa harap ng maraming tao subalit wala na akong mapgpipilian. Kailangan ko iyong gawin upang hindi malagay sa alanganin ang buhay ko at ng aking pamilya at upang kumita na rin ng pera.

Dahil sa bago ako sa paningin ng mga parokyano sa naturang bar, naging mabenta ako. Pinag-aagawan ako ng mga baklang nandoon. At talagang dumating sa puntong pinabi-bidding ako ni Madam.

Nagsimula ang bidding sa halagang 10,000. At nagsara sa 50,000 na kung saan isang baklang fashion designer ang nanalo sa bidding. Dinala niya ako sa isang mamahaling hotel. Doon niya ako pinagsawaan. Wala siyang pinalampas sa alinmang bahagi ng aking katawan. Dahil sa laki ng ibinayad niya, wala akong karapatang umayaw kahit na sobrang lupaypay na ang aking katawan.

Makailang ulit niya akong ginamit hanggang sa magsawa siya. Bago ako umalis sa hotel na pinagdalhan niya sa akin, inabutan niya ako ng sampung libo bilang tip dahil sobrang nasiyahan raw siya sa aking serbisyo. Tinanggap ko iyon.

Tumulo naman ang aking mga luha habang sumakay ako ng taxi pauwi sa aming quarter. Diko kasi maiwasang manliit sa aking aking sarili. Hirap kong tanggapin na ang perang iaabot ko sa aking pamilya ay nanggaling sa pagbebenta ko ng laman.

Gaya ng sinabi sa akin Ricky, kailangan ko nang sanayin ang aking sarili sa ganoong gawain habang naghihintay ako sa kanyang pagbabalik. Napakaliit ng tsansang ako ay kanyang babalikan ngunit kinailangan kong kumapit doon. Siya na lamang kasi ang tangi kong pag-asa.

Lumipas ang isang buwan mula noong naging regular akong dancer sa gaybar ay unti-unti ko na ring nakukuha ang loob nina Madam at ng iba pang nakatataas.

Nang dahil kasi sa akin ay mas dumami pa ang kanilang mga parokyano kung kaya pumayag na sila na umuwi ako ng probinisya para bisitahin ang aking pamilya, 'yon nga lang may isinama silang magmamanman sa akin.

Hindi nila ako pinapayagang pumunta sa ibang lugar maliban sa aming bahay kung kaya't hindi kita nagawang bisitahin noon.

Lihim akong napapaiyak dahil bukod sa pamilya ko, ikaw ang taong pinakahigit kong na-miss. Ngunit pilit kong nilabanan ang sakit at pangungulila upang hindi ka madamay sa pwede nilang gawin.

Ang tanging pinagdarasal ko ay ang pagbabalik ni Ricky upang tuparin ang ipinangako niya sa akin ngunit lumipas na lang ang ilang taon subalit walang Ricky ang muling nagpakita at doon ko naisip na hindi dapat ako umasa sa kanya. Tatakas ako sa sarili kong pamamaraan.

Ngunit nang minsang sinubukan kong isakatuparan ang matagal ko ng binabalak na makatakas ay nahuli ako ng kanilang tauhan. Kaya bugbog ang aking inabot sa kanila at kinulong ako ng isang buwan sa bartolina, isang napakadilim na kulungan na matatagpuan sa underground ng quarter na aming tinutuluyan.

At para makaalis ako sa impiyernong aking kinasadlakan, pumayag akong makipagrelasyon sa isa sa mga nakatataas na may malaking pagkakagusto sa akin. Ngunit umabot din ng mahigit isang taon bago ko muling nakuha ang kanilang tiwala.

Tiniis ko ang pambababoy nila sila akin. Ibino-booking nila ako sa kahit na sino mapabakla man o matrona. Naranasan ko na rin ang mabugbog ng mga sadistang kustomer na gustong magpasubo at tirahin ako sa likuran. Tiniis ko ang mga pagmamaltrato nila sa akin dahil hindi ko kayang sikmurain ang gusto nilang ipagawa.

"Ang laki ng ibinayad ko sa'yo tapos ang arte-arte mo!" sigaw ng isa kong kliyente sabay dura sa aking mukha.

"...makakarating sa boss mo ang kaartehan mong ito, pwee!" Dagdag pa niya at muli akong dinagukan.

Nasa isip ko ang lumaban ngunit ang kapakanan ng aking pamilya ang nagsusumiksik sa aking isip. Kaya ko pa naman ang pagpapahirap nila sa akin huwag lang nilang idamay ang aking pamilya.

Nagsumbong nga kay Madam ang kustomer na aking tinanggihan kung kaya muli akong inilagay sa bartolina. Walang nagawa ang aking karelasyon upang tulungan ako dahil malinaw na isang pagsuway sa kanilang alituntunin ang aking ginawa.

Kahit nasa bartolina ako, pinapahintulutan pa rin naman nilang kausapin ko sina Itay sa pamamagitan ng celphone iyon nga lang nakaloudspeak iyon upang marinig nila ang aming pag-uusap. Kailangan ko ring magpanggap na maayos lang ang lahat kapag kausap sila.

"Nak, may masamang balita ako sa'yo. Si Pareng Mario, pumanaw na dahil nadaganan ng natumbang puno sa kasagsagan ng bagyo sa'tin. Kung may pagkakataon ka, umuwi ka rito. Hinahanap ka ng kaibigan mong si Mario, kailangan ka niya anak!"

"Naku, Tay, bu-bukas na ang alis namin papuntang Japan para sa aming training. Dalawang linggo rin kami roon dahil sa nalalapit na ang major league na sasalihan ng team namin. Pakisabi na lang kay Mario, nakikiramay ako. Sisikapin ko pong sumaglit diyan kapag makabalik na kami galing Japan!"

Ang pagdadahilan ko kay Itay pero sa totoo lang, gustong-gusto ko na talaga ang makauwi agad upang damayan ka sa nangyaring delubyo sa iyong pamilya. Sinikap ko paring makiusap kina Madam, lumuhod pa talaga ako sa kanilang harapan ngunit talagang hindi nila ako pinayagan na umuwi kahit pa sinabi kong tiyuhin ko ang pumanaw. Kaya hayun, wala akong ibang nagawa kundi ang umiyak buong araw sa loob ng bartolina. Anong sakit para sa akin ang hindi makadalo sa burol sa taong itunuturing kong pangalawang ama.

Nakatulugan ko ang pag-iyak at nagising naman ako sa pagyugyog sa akin ng isang pamilyar na boses. "Tol, gising, ligtas ka na!" Ang nagagalak nitong sabi.

"R-Ricky..?" Bulalas ko naman. "...Paanong?"

"Mamaya ko na ikukuwento sa'yo ang lahat. Tara labas na tayo rito!"

Nang makalabas kami ng bartolina ay nakita ko ang mga pulis at mga tauhan ng NBI na nakakalat sa paligid. Si Madam naman, sampu ng kanyang mga kasamahan at mga tauhan ay nakaposas habang pinasasakay sa patrol car.

"Tapos na ang paghihirap mo Tol, malaya ka na kasama ng iba pa!" Ang wika ni Ricky habang inalalayan ako palabas ng quarter. Hinang-hina pa kasi ang buong katawan ko no'n dahil sa natamo kong bugbog idagdag pa ang gutom at uhaw.

"I-ikaw ba ang nagsumbong sa mga pulis?"

"Diba sabi ko naman sa'yo na tutulungan kita kapag maayos na ang lahat?"

"Akala ko kasi hindi ka na babalik. Matagal na panahon din kasi akong naghintay!"

"P-pasensiya kana Tol kung medyo natagalan ang pagbabalik ko. Marami kasi akong inasikaso sa Russia. Isa na roon ang pagpapagamot ng partner kong si Mikhael!"

"Kumusta naman ang lagay niya?"

"W-wala na siya, Tol. Nasa terminal stage na ang cancer niya sa utak at hindi na siya nagawang iligtas ng mga doktor!" Biglang lumungkot ang kanyang boses.

"Ikinlulungkot ko ang nangyari, Tol!"

Nakita ko ang kanyang pagtango at pinasakay niya ako sa kanyang kotse at dinala sa kanyang bahay sa isang subdivision sa Makati.

Halos malula naman ako sa laki at ganda ng kanyang bahay na ayon sa kanya isa iyon sa mga kayamanang iniwan sa kanya ni Mikhael. Inalok niya akong doon na tumira at tutulungan na makapag-aral, siyempre pumayag ako.

Pero bago iyon umuwi muna ako sa atin upang bisitahin ka subalit hindi na kita naabutan. Ang sabi sa akin ni Itay ay umalis na raw kayo roon matapos maibenta ni Konsehal ang lupang sinasaka ng yumao mong ama.

"Wala bang sinabi si Mario, Tay kung saan sila lumipat?" Ang tanong ko kay Itay.

"Wala anak e. Hindi na kasi kami nagkausap matapos ng libing!" Ang sagot naman ni Itay.

Ganunpaman, pumunta pa rin ako sa inyong bahay at umaasang makita kita roon kahit na alam kong matagal na kayong lumipat. Parang gusto ko lang sariwain ang ating mga alaala noong tayo ay magkasama pa.

At habang binabagtas ko ang pilapil, nakita ko si Marlu na nakabitin sa sanga ng puno sa bungad ng pilapil papasok sa amin. Wakwak ang dibdib nito na parang hiniwa ng isang kutsilyo. Suot nito ang sumbrerong ibinigay ko sa'yo noong bago ako lumuwas ng Maynila.

Halos mag-fade na ang kulay ni Marlu dahil siguro sa tama ng init at ng ulan. Nakita ko rin sa loob ng hiniwang dibdib niya ang punit-punit na larawan natin. At doon ko nahinunahang malaki ang galit mo sa akin dahil sa tagal ng panahong hindi ako nagpakita sa'yo!"

"Patawad, wala kasi akong alam sa tunay na nangyari sa'yo, Koy. Buong akala ko ay tuluyan ka nang binulag ng tagumpay at nilimot mo na ako!"

Umiiyak kong sabi. Parang pinipiga kasi ang puso ko matapos kong marinig ang kanyang kwento na para bang nangyayari lamang sa mga pelikula at drama sa radyo.

"Hindi mo kailangang humingi ng tawad, Koy dahil wala ka namang kasalanan. Walang may kasalanan dahil pareho lamang tayong biktima ng pagkakataon. Hiling ko lang na sana hindi magbago ang tingin mo sa akin sa kabila ng iyong mga narinig!"

"Hindi kailanman magbabago ang pagtingin ko sa'yo. Nang dahil sa nangyari ay mas lalo pa kitang minahal!"

"Salamat!"

Tuluyan ng bumigay si Lukas. Gumagalaw ang kanyang balikat habang nakayakap sa akin. Nang kumalas, pinahid ko ang kanyang mga luha gamit ang aking mga palad.

Maya-maya lang, tumayo siya at tinungo ang kanyang bag na nakasabit sa manibela ng kanyang motor at nang makabalik, hawak na niya si Marlu. Maayos na muli ang itsura nito at suot pa rin ang sumbrerong bigay niya sa akin noon. Inabot niya iyon sa akin.

"Inayos ko 'yan at itinago dahil naniniwala akong muling magtagpo ang mga landas natin"

Tinanggap ko ang teddy bear at niyakap ng buong higpit.

"Diba sabi mo, nag-alok ng tulong ang kaibigan mong si Ricky na pag-aralin ka. Anong nangyari do'n?" Ang tanong ko naman habang inililigpit na namin ang aming mga pinagkainan.

"Nagbago na kasi ang isip ko. Mas pinili ko na lang ang mag-apply bilang sekyu upang makatulong agad sa aking pamilya lalo pa't nagkasakit si Itay sa mga sandaling iyon"

"Nasaan na si Ricky ngayon?"

"Bumalik na ng Russia upang i-manage ang mga naiwang negosyo ng kanyang yumaong partner"

Tumango ako at muling umangkas sa kanyang motor. Mag-aalas dose na ng hatinggabi ng makarating kami ng bahay at naratnan naming hindi magkamayaw sa kasisigaw si Inay.