มารุตผลักประตูไม้หนัก ๆ เข้าสู่ห้องมืดสลัว
...
เสียงบานพับครางแผ่วในความเงียบ
หัวใจเขาเต้นถี่แรงกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมา
กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ยังคงอบอวลในอากาศ
มันไม่ใช่ภาพลวง…ไม่ใช่ความฝัน
...
ในเงาสลัวตรงหน้า
ร่างผู้หญิงยืนหันหลังอยู่
ผมยาวสลวยทิ้งตัวลงบนแผ่นหลังเล็ก
...
ผ้าบางสีอ่อนพลิ้วไหวตามแรงลม
จากหน้าต่างที่เปิดแง้ม
เสี้ยววินาทีที่เธอค่อย ๆ หันกลับมา—
....
ดวงตาคู่นั้น… ริมฝีปากที่เคยยิ้มอ่อนโยน…
....
“~ไอริส…”
เสียงมารุตแหบพร่า
สั่นเครือเหมือนจะขาดใจ
น้ำตาเอ่อเต็มขอบตา ก่อนจะร่วงไหลท่วมใบหน้า
ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความคิดถึง
...
เธออยู่ตรงนั้นจริง ๆ ไม่ใช่ภาพหลอน
ไม่ใช่เงาเลือนจากความเมา
แต่คือ ~ไอริส…ตัวจริง
...
มารุตแทบทรุดลงกับพื้น
แต่ฝืนก้าวช้า ๆ เข้าไปใกล้
มือสั่นระริกยกขึ้นราวกับกลัวว่า
หากเอื้อมไปแตะ เธอจะหายไปอีกครั้ง
“เธอ…ย
