📗🌳 เธอเริ่มถูกจับตา ☃︎𖠚ᐝ

1953 Words

📗🚏 เริ่มมี “ความสงสัย” จากคนที่ใกล้ชิดธีรภพมากที่สุด — ภัทรกร ผู้ชายเงียบ สุขุม ที่รู้จักเขาดีกว่าใคร และเมื่อเขาเริ่มจับได้ว่า “ผู้หญิงคนนั้น” อาจไม่ได้มาเพียงเพราะความรัก ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน ⸻ ✦ เธอเริ่มถูกจับตามอง “ช่วงนี้นายดูไม่เหมือนเดิมนะ” เสียงทุ้มเรียบของภัทรกรดังขึ้น ขณะรินกาแฟในห้องทำงานเงียบสงบบนตึกสูงของ Artemis Tower ธีรภพยังจ้องเอกสารในมือ ตอบสั้น ๆ “ไม่เหมือนยังไง?” ภัทรกรวางแฟ้มบนโต๊ะ นั่งลงตรงข้าม มองเพื่อนสนิทอย่างจริงจัง “นายรู้ใช่ไหมว่าคนในบริษัทเริ่มพูดถึงคาริสา” ธีรภพตอบทันที “ผมตั้งใจให้เธอเป็นที่ปรึกษาพิเศษ ผมมีเหตุผล” “เหตุผลจากแผนงาน หรือ…จากใจ?” คำถามนั้นทำให้ธีรภพหยุด เงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนสนิท ภัทรกรพูดต่อด้วยเสียงเรียบจริงใจ “ฉันไม่ได้ห้าม แต่ถามในฐานะเพื่อน นายแน่ใจเหรอว่าเธอไม่มีอะไรแอบซ่อนอยู่?” ธีรภพเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเรียบ ๆ “ผมไม่แน่ใจหรอก แต่ผมเลือกที่จะเชื่อเธอ” ⸻ ✦ ด้านคาริสา คาริสาไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีอีกคนหนึ่งในบริษัทกำลังจับตาเธออยู่ กลางวัน เธอมักใช้เวลานานในห้องเอกสาร บอกคนอื่นว่าเพื่อเก็บข้อมูลสำหรับวิเคราะห์กลยุทธ์ แต่ความจริง…เธอกำลังตามรอยเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับพ่อของเธอทีละชิ้น สิ่งที่เธอไม่รู้คือ ภัทรกร เคยพบพ่อของเธอมาก่อน และเขาจำชื่อ “สิรินทร” ได้ตั้งแต่วันที่เจอเธอครั้งแรก… แต่เขาเลือกเงียบมาตลอด…จนวันนี้ ภัทรกรตัดสินใจทำบางอย่าง ⸻ ✦ ภัทรกรเจอคาริสา ห้องเอกสารเงียบว่าง มีเพียงคาริสานั่งอยู่ท่ามกลางกองแฟ้ม เมื่อเธอเห็นเขาเดินเข้ามา ก็ลุกขึ้นทันที “คุณภัทรกร มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?” “เปล่าครับ แค่ผ่านมาเห็นไฟล์ที่คุณเปิด…คุ้นตาดี” คาริสายิ้มเล็กน้อย “โครงการ SkyEast ใช่ไหมคะ?” เขาพยักหน้า “เคยมีคนเล่าให้ฟังเมื่อก่อน คนที่เคยเป็นหุ้นส่วน แต่หายไปอย่างไม่มีเหตุผล” คำพูดนั้นเหมือนตั้งใจทิ้งไว้ให้เธอคิด แต่เขาไม่ได้พูดต่อ คาริสาตัดสินใจถามตรง ๆ “คุณรู้จักพ่อฉันเหรอ?” ภัทรกรเลิกคิ้วน้อย ๆ เหมือนไม่แปลกใจกับคำถาม “รู้จักจากข่าว” แล้วพูดต่อเรียบ ๆ “และรู้ว่าคนในข่าวแบบนั้น ไม่ควรไว้ใจง่าย ๆ” ⸻ ✦ สายตาที่ประจันกัน ทั้งคู่ยืนนิ่งสบตา ต่างคนต่างเก็บบางอย่างไว้ในใจ คาริสาไม่รู้ว่าเขารู้อะไรบ้าง แต่ชัดแล้วว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่เธอควรมองข้าม “คุณกำลังเตือนฉันอยู่ใช่ไหมคะ?” ภัทรกรยิ้มบาง ๆ “ผมไม่อยากเห็นธีรภพเจ็บ ถ้าคุณมาเพื่อสิ่งอื่นที่ไม่ใช่เขา บอกเขาให้เร็ว เพราะถ้าไม่…ผมจะเป็นคนบอกเอง” ⸻ ✦ ธีรภพกับรายงาน เย็นวันนั้น เลขาฯ ส่วนตัวนำรายงานประจำเดือนมาวาง พร้อมแฟ้มข่าวลือที่แพร่ในบริษัท ธีรภพเปิดอ่าน เห็นชื่อคาริสาปรากฏหลายครั้ง ทั้งในกลุ่มข้อความภายใน และบทวิเคราะห์จากพนักงานเก่าที่เคยทำงานกับพ่อของเธอ “คาริสา สิรินทร” ทายาทอดีตหุ้นส่วน SkyEast “หญิงสาวที่หายจากวงการไป 10 ปี กลับมาในฐานะที่ปรึกษาของ Artemis” เขาอ่านเงียบ ๆ ไม่แสดงสีหน้า แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยเสียงที่ไม่เคยพูดออกมา “คุณรู้ว่าผมจับตามองคุณมาตลอด…แล้วคุณจะยังโกหกผมอยู่ไหม คาริสา” ✦ ค่ำคืนนั้น คาริสาเดินเข้าห้องมาด้วยความเหนื่อยล้า แสงไฟสลัวไม่ได้ช่วยให้เธอสบายใจเลย ตรงกันข้าม ความเงียบกลับย้ำให้เธอรู้ว่าทุกอย่างกำลังซับซ้อนขึ้น เธอหยิบมือถือเครื่องลับขึ้นมา มีข้อความใหม่เพียงประโยคเดียว “มีคนในบริษัทเริ่มจับตาเธอ ระวังตัว คนคนนั้น…ไม่ใช่แค่เพื่อนของธีรภพ” เธออ่านซ้ำถึงสามครั้ง แต่หัวใจกลับหนักกว่าเดิม เพราะสิ่งที่เริ่มกัดกินใจเธอคือ “ความรู้สึกผิด” ⸻ ✦ ทริปลับกลางทะเล เช้าวันเสาร์ 6 โมงตรง ข้อความจากธีรภพส่งเข้ามา “เตรียมกระเป๋าหนึ่งใบ แล้วลงมาภายใน 30 นาที” ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีคำถาม มีแต่คำสั่งสั้น ๆ ที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง คาริสามองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ เธอไม่รู้ว่าเขาจะพาไปที่ไหน และไม่รู้ด้วยว่าควรไปหรือไม่ แต่สุดท้าย…เธอก็หยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมา มือที่เคยมั่นคงกลับสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ⸻ ✦ สนามบินส่วนตัว เครื่องบินเจ็ตสีขาวสะอาดจอดรออยู่กลางลาน ไม่มีป้าย ไม่มีโลโก้ ไม่มีเลขทะเบียนที่คนทั่วไปเข้าถึงได้ นักบินกับลูกเรือพูดเพียงสั้น ๆ “เชิญครับ คุณคาริสา” คาริสาก้าวขึ้นเครื่องด้วยหัวใจที่สับสนมากกว่าทุกครั้ง พอประตูปิด เธอเห็นธีรภพนั่งอยู่แล้วตรงข้าม เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขน สูทวางพาดไว้ด้านหลัง แววตาคมที่เหมือนรู้ทันทุกอย่างเกินกว่าที่เธออยากให้เขารู้ “ทำไมต้องบินเช้าแบบนี้?” เธอถาม “เพราะผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราหายไปพร้อมกัน” เขายิ้มเล็กน้อย แต่สายตาไม่ได้ยิ้มด้วย และเธอเริ่มเข้าใจว่านี่ไม่ใช่การชวนไปพักผ่อน ⸻ ✦ วิลล่ากลางทะเล ที่ที่พวกเขาไปถึงคือวิลล่าส่วนตัวบนเกาะเล็ก ๆ ที่ไม่มีชื่อในแผนที่ บ้านไม้ผสมหินตั้งอยู่ท่ามกลางทะเลใสจนเห็นพื้นทราย ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีผู้คน มีเพียงเธอกับเขา และ “คำถาม” ที่เธอรู้ว่าเขาพามาเพื่อหาคำตอบ ⸻ ✦ ระเบียงริมทะเล ตอนกลางวัน คาริสามองทะเลอยู่บนเก้าอี้ริมระเบียง ใส่เสื้อคลุมสีขาวบาง ๆ ธีรภพยื่นแก้วน้ำเย็นให้แล้วนั่งลงข้าง ๆ ความเงียบมีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่ง จนเขาเอ่ยขึ้นมา “ผมมีคำถามเดียว อยากให้คุณตอบด้วยความจริง ไม่ใช่ในฐานะที่ปรึกษา ไม่ใช่ในฐานะคนที่ผมจีบ” เธอเงียบ มือที่ถือแก้วแน่นขึ้น “คุณ…มาที่ Artemis ด้วยเหตุผลอะไร?” คาริสาหลับตา คำถามนั้นคือสิ่งที่เธอถามตัวเองทุกคืน ก่อนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นสบตาเขา “ฉันมีเหตุผลที่ยังพูดไม่ได้ตอนนี้” เขาจ้องเธอไม่ละสายตา แต่เสียงเบาลง “งั้นแปลว่า…สักวันผมจะต้องได้รู้?” “ใช่…” “แล้ววันนั้น…ผมจะยังอยู่ตรงนี้ได้ไหม?” เธอไม่กล้าตอบ เพราะไม่รู้เลยว่า เมื่อความจริงถูกเปิด ความรักของเขาจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า ⸻ ✦ ค่ำคืนใต้แสงจันทร์ เธอเดินออกมายืนริมทะเลยามค่ำ ลมพัดเบา ๆ ทรายเย็นชื้นใต้เท้า ฟ้าเปิดมีพระจันทร์เต็มดวง ธีรภพเดินออกมาตาม ยืนอยู่ข้างเธอ มือทั้งสองซุกกระเป๋ากางเกง มองออกไปไกลเหมือนคิดอะไรเงียบ ๆ “คุณเชื่อไหม ว่าผมไม่เคยอยากพักกับใครเลย” เธอหันไปมอง เขายังพูดต่อ “แต่กับคุณ…ผมแค่อยากอยู่แบบนี้ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องพิสูจน์ ขอแค่คุณยืนข้าง ๆ” เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังเปิดใจจริง ๆ และนี่อาจเป็นครั้งแรกที่ธีรภพไม่ใช่ประธานใหญ่ แต่เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่อยากมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่กลัวว่าจะถูกหักหลัง ⸻ ✦ คืนที่ไม่มีใครเห็น เขาเดินเข้ามาใกล้ หยุดตรงหน้า แล้วแตะแก้มเธอเบา ๆ เลื่อนลงมาที่ลำคอเหมือนอยากแน่ใจว่าเธออยู่ตรงนี้จริง ๆ เธอหลับตา ไม่ได้พูดอะไร ไม่มีการเรียกร้อง แค่ยืนในอ้อมกอดเขา อ้อมกอดนั้นเหมือนบอกว่า ต่อให้เขาคุมทุกอย่างบนโลกนี้ได้ แต่สิ่งที่เขาไม่อยากเสียที่สุดก็คือ “เธอ” “ฉันไม่อยากให้คุณรักฉันนะคะ” เธอพูดเสียงสั่นในอกเขา แต่เขาตอบชัดเจน “ผมไม่เคยถามเลยว่าจะหยุดรักคุณยังไง” 🖋️ “คืนที่เธอปล่อยใจ” คืนนั้นไม่มีโลกธุรกิจ ไม่มีอดีต ไม่มีแผนการ มีเพียงเธอกับเขา ที่ยอมวางหน้ากากและสถานะไว้ แล้วเลือกอยู่กับความรู้สึกตรงหน้าเท่านั้น ⸻ ✦ คืนที่เธอปล่อยใจ เสียงคลื่นดังแผ่ว ลมหายใจผสมกลิ่นทะเลยามค่ำ แสงจันทร์ส่องลงบนระเบียงไม้อย่างเรียบง่าย คาริสามานั่งพิงราวระเบียง ผมปลิวตามลม สวมชุดคลุมสีครีมที่เขาเตรียมไว้ให้ ธีรภพนั่งข้าง ๆ มือหนึ่งถือแก้วน้ำ อีกมือยื่นออกมาให้เธอวางมือ เธอวางโดยไม่ต้องพูดอะไร “รู้ไหมคะ ฉันกลัวคำว่ารักมากแค่ไหน” เสียงเธอนุ่ม ไม่ใช่เพราะอ่อนแอ แต่เพราะพูดออกมาจากใจ “ทุกครั้งที่เริ่มชอบใคร ฉันจะถอยก่อนเสมอ เพราะฉันมีบางอย่างที่เขาไม่ควรรู้” ธีรภพฟังเงียบ ๆ ไม่ถาม ไม่ปลอบ แค่สายตาที่บอกว่าเขายังอยู่ตรงนี้ “แต่กับคุณ ฉันหยุดถอยไม่ได้ ยิ่งอยู่ด้วยกัน ฉันยิ่งไม่อยากโกหก” เขาจับมือเธอแน่นขึ้น “งั้นอย่าโกหก แค่ยังไม่พูดตอนนี้ก็ได้ แต่ขออย่างเดียว…” เธอหันมามองตาเขา หัวใจเต้นแรง “อย่าจากไป โดยไม่ให้ผมรู้ความจริงจากปากคุณ” ⸻ ✦ ห้องนอนที่ไม่มีขอบเขต คืนนั้นไม่มีคำว่ารัก ไม่มีคำยอมรับ แต่เมื่อเธอเดินเข้าห้อง เขายืนอยู่ตรงประตู แววตาเหมือนขอว่า “คืนนี้อยู่ตรงนี้กับผม แค่ในฐานะคนที่คุณไว้ใจ” และเธอก็เลือกปิดประตูด้วยมือเธอเอง ⸻ ✦ แสงไฟในความจริง ในห้องมีเพียงโคมไฟเล็ก กลิ่นไม้หอมลอยอ่อน ๆ เขาถอดนาฬิกา วางเสื้อเชิ้ต เหลือแค่เสื้อยืดเรียบง่าย แล้วนั่งลงข้างเตียง เธอเดินมานั่งข้างเขา ความเงียบระหว่างกันไม่อึดอัด แต่เป็นความสบายใจ เขามองเธอ ก่อนถามสั้น ๆ “หนาวไหม?” เธอส่ายหน้า แล้วเอนลงข้าง ๆ เขา ขยับเข้ามาใกล้ จนหัวใจสองดวงเต้นไปด้วยกัน ⸻ ✦ อ้อมแขนที่จริงใจ เขาโอบเธอจากด้านหลัง อบอุ่นแต่ไม่รั้ง ปลายนิ้วไล้เบา ๆ จนเธอหลับตา “ฉันไม่เคยนอนกับใครโดยไม่คิดถึงวันพรุ่งนี้” เธอพูดเบา ๆ “แต่คืนนี้ ฉันขออยู่ตรงนี้ ไม่ต้องรีบตื่นทันทีที่เช้า” เขากดจมูกแตะข้างแก้มเธอ กระซิบกลับ “ผมจะยังอยู่ แม้คุณยังไม่พร้อมตื่นมาเจอผมทุกเช้า ผมก็จะรอวันนั้นอยู่ดี” คืนนั้นไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีความร้อนแรงเกินไป มีเพียงสัมผัสเงียบ ๆ ที่ค่อย ๆ ทำให้ทั้งคู่ถอด “กำแพง” ออกจากกัน เธอนอนพิงอกเขา เขามองเส้นผมเธอบนหมอน มือไม่เคยปล่อยมือเธอเลยทั้งคืน และครั้งแรกในรอบหลายปี เธอหลับโดยไม่มีฝันร้าย ⸻ 🖋️ “เช้าแรกที่ไม่อยากแยกจาก” เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น คาริสารู้ว่าวันใหม่จะมีคำถามมากมายรออยู่ แต่เช้านี้เธอขอแค่อยู่ตรงนี้อีกนิด ใต้แดดอุ่นเงียบ ๆ และในอ้อมกอดที่เธอไม่อยากปล่อยไปเลย *.❅· ⋆·˚ ༘ ‧⁺◟꒰ ꒱˚ ༘♡

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more