บทที่ 8
1094 Words
ทำไมเธอสองคนถึงแตกต่างกันอย่างนี้ อีกคนถูกกระทำเหมือนไม่ใช่ลูกสาว ในขณะที่อีกคนกลับยกยิ้มอย่างพอใจเหมือนอีกคนไม่ใช่คนในครอบครัว
ไอศูรย์เดินตรงเข้าไปจับแขนแกร่งที่เตรียมฟาดร่างกายนั้นอีกครั้ง
“ปล่อยผม นี่มันเรื่องในครอบครัว”
“ผมก็ไม่อยากจะยุ่ง แต่คุณจะตีเธอให้ตายเลยรึไง”
“ทำไม สงสารมันเหรอ ผมจะทำยังไงกับลูกสาวผมก็ได้”
ไอศูรย์จับดึงไม้เรียวในมือนายพลใหญ่ออก เขาหักมันต่อหน้าก่อนจะโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เดินออกจากบ้านนั้นไปไม่หันกลับไปมองอีก
“นายจะไปไหนครับ”
“…..”ไม่มีคำตอบจากผู้เป็นเจ้านาย ความโกรธทำให้เขารีบขึ้นรถขับออกไปด้วยความเร็ว มือหนากำพวงมาลัยแน่น สันกรามนูนขบเข้าหากัน จนเขาเผลอลืมสังเกตว่ามีใครบางคนตามเขาอยู่
ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังติดต่อกันหลายครั้ง ตั้งแต่เขาขับรถออกมา จนทำคนโมโหขี้รำคาญจนอยากจะเหวี่ยงทิ้ง ทันทีที่เขาจับโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาดูหน้าจอแสดงข้อความของเจตน์บอดี้การ์ดคนสนิท
>>นายอยู่ไหนครับ สายเรารายงานว่าไอ้เสี่ยชัช มันส่งคนมาจะฆ่านาย
เมื่อเห็นข้อความทำให้เขาหันมองกระจกหลัง พบว่ามีรถคันหนึ่งน่าสงสัย เขาลองหยั่งเชิงเบี่ยงซ้ายทีขวาทีพบว่ารถคันดังกล่าวยังคงตามเขาอยู่ดี
“แม่ง!!”ไอศูรย์หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูต่อสายหาบอดี้การ์ด แต่ยังไม่ทันได้กดโทรออกเสียงปืนก็ดังขึ้น
ปัง! ปัง!
กระจกฝั่งคนขับหักลงเพราะกระสุนที่พุ่งมาโดน ไอศูรย์สำรวจใต้เบาะที่เขานั่งพบปืนหนึ่งกระบอกตามที่เขาคาดไว้ เขาลดกระจกลงยิงสวนไปหนึ่งนัด ก่อนจะเร่งความเร็วของรถขึ้นสะพาน แต่ไม่วายพวกมันก็ยังตามไล่สาดกระสุนมาทางเขาไม่ขาดสาย
ครืดดดด
โทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขากดรับมัน
“นายอยู่ไหนครับ เกิดเรื่อง…”
ปัง! ปัง!
ไม่ทันที่บอดี้การ์ดคนสนิทจะได้พูดจบเสียงปืนก็ดังขึ้น ครั้งนี้มันทำให้ไอศูรย์ได้รับบาดเจ็บที่แขน กระสุนเจาะทะลุทำให้โทรศัพท์เครื่องหรูร่วงหล่นจากมือตกลงสู่พื้นที่วางเท้า
เอี๊ยดดด!!
อีกฝ่ายได้โอกาสเมื่อชายหนุ่มชะลอความเร็วลงเพื่อหยิบโทรศัพท์ รถเอสยูวีสีดำทึบขับนำออกไปก่อนจะปาดหน้า ทำให้เขาตกใจเหยียบเบรกกะทันหันพุ่งชนรถเอสยูวี ก่อนที่รถของเขาจะไถลชนขอบสะพานตกไปเบื้องล่างด้วยความแรงจนเสียงดังสนั่น
รถของไอศูรย์จอดหยุดนิ่ง ชายฉกรรจ์นับสิบที่ตามเขามาวิ่งไปมองดูสถานการณ์ ควันที่พวยพุ่งออกมาจากรถทำให้ทัศนียภาพด้านบนมองไม่ชัด อีกทั้งเหมือนไฟกำลังค่อยๆลุกออกมาจากตัวเครื่อง เมื่อพวกเขาเห็นเช่นนั้นจึงคิดว่าชายหนุ่มคู่อริของเจ้านายต้องตายเป็นแน่จึงแยกย้ายไปขึ้นรถกลับ และโทรรายงานผู้เป็นนาย
ไอศูรย์ตกลงมาจากที่สูง ทำให้หน้าอกของเขาปวดร้าวจากการรัดดึงของสายเข็มขัดนิรภัย ดูเหมือนแขนและขาของเขาจะหักจนเคลื่อนตัวได้ลำบาก ขาแกร่งอีกข้างพยายามถีบประตูให้เปิดออก ทว่าด้วยความเจ็บปวดของร่างกาย ทำให้แรงน้อยนิดไม่สามารถเปิดประตูออกได้ และสลบลงในที่สุด
ด้านนอกชาวบ้านบริเวณนั้นได้ออกมาดูเหตุการณ์ แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปช่วยชายหนุ่มออกมาจากรถแม้แต่น้อย ด้วยความที่พวกเขาเห็นน้ำมันค่อยๆไหลรั่วออกมาจากถัง ไหนจะประกายไฟบริเวณตัวเครื่อง พวกเขาทำได้เพียงโทรศัพท์หาหน่วยกู้ภัย
ใช้เวลาไม่นานหน่วยกู้ภัยก็เดินทางมาถึง ไม่รอช้าวิ่งเข้าไปที่รถเกิดเหตุพังประตูรถออก ลากร่างชายหนุ่มที่บาดเจ็บออกมา
“พ่อหนุ่มรีบออกมา”ป้าที่เห็นว่าประกายไฟเริ่มลุกลามขึ้นตะโกนบอก เมื่อกู้ภัยเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเอาร่างที่หมดสติของชายหนุ่มขึ้นเปลวิ่งออกมาก่อนที่รถคันดังกล่าวจะเกิดการระเบิดขึ้น
บึ้มมม!!!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว แรงระเบิดทำให้กู้ภัยและชายหนุ่มกระเด็นไปคนละทิศละทาง ไม่นานรถกู้ภัยอีกคันก็มาถึงก่อนจะนำทั้งหมดส่งโรงพยาบาล
อีกด้านหญิงสาวที่ถูกเรียกตัวด่วน รีบมาโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทำให้มีผู้บาดเจ็บหลายคน
“หลีกหน่อยครับคุณ”กู้ภัยตะโกนบอกเสียงดัง ร่างสูงที่เต็มไปด้วยเลือดท่วมตัวถูกเข็นเข้ามาในห้องฉุกเฉิน หญิงสาวมองอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสาวเท้าเข้าไปถามพยาบาลที่อยู่ก่อนหน้า
“เกิดอะไรขึ้นพี่พราว”
“อุบัติเหตุรถตกลงมาจากสะพานนะสิ ตบท้ายด้วยรถระเบิดทำให้ชาวบ้านและกู้ภัยที่อยู่บริเวณนั้นโดนกันไปทั่วหน้า รีบไปเลยเราต้องการคน”พยาบาลสาวห้องฉุกเฉินอธิบายให้ขวัญนรีฟัง
ขวัญนรีพยายามช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บเต็มที่ เวลาล่วงเลยไปสามชั่วโมงเต็ม กว่าทุกอย่างจะถูกจัดการหมด เธอนั่งลงด้วยความเมื่อยล้าพ่นลมหายใจยาว
“เหนื่อยหน่อยนะ วันหยุดแท้ๆ”
“ไม่หรอกค่ะ”
“กลับไปพักเถอะ ขอบคุณมาก พี่หาคนไม่ทันจนต้องให้เธอที่อยู่แผนกอื่นมาช่วย”
“ไม่มีปัญหาเลยค่ะพี่พราว เราก็ใช่คนอื่นคนไกลพี่พราวก็ช่วยขวัญมาตลอด”
“จ๊ะ”
ก่อนหน้านี้ขวัญนรีเคยอยู่ห้องฉุกเฉินมาก่อน พราวคือหัวหน้าพยาบาลประจำห้องฉุกเฉิน สองคนมักจะช่วยเหลือกันเสมอทำให้ได้สนิทกัน ถึงแม้ขวัญนรีจะย้ายไปอยู่แผนกอื่นแล้ว แต่ก็แวะมาหาพราวบ่อยครั้งที่มีโอกาส
หญิงสาวเดินออกจากโรงพยาบาลแหงนหน้ามองฟ้า พบว่าฟ้าที่สว่างก่อนหน้าได้มืดลง กลุ่มชายชุดดำกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูเข้าไปในโรงพยาบาล เธอมองด้วยความสงสัยเห็นทีคงเป็นคนใหญ่คนโตเป็นแน่
ขวัญนรีเดินทางกลับบ้านด้วยความอ่อนเพลีย วันนี้เธอเจออะไรมาเยอะจนร่างกายไม่สามารถทนไหวต่อไปได้จึงทิ้งตัวลงบนเตียงหลับตาลงทันที
- Writer
