วาโยเปิดประตูต้อนรับอคินด้วยชุดกางเกงขายาวกับเสื้อสายเดี่ยวคลุมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าลินินบางเบาเพื่อไม่ให้กดทับแผลตามที่ควันหลงสั่ง อคินมองการแต่งตัวแปลกตาของเธอโดยไม่พูดอะไร เขาวางขนมเต็มสองมือลงบนโต๊ะแล้วหันมาแตะมือบนหน้าผากมน
“ตัวยังรุ่ม ๆ อยู่เลย นี่กินข้าวกินยาแล้วจริงเหรอ?”
“จริงสิคะ นั่นไงหลักฐาน” เธอปัดมือพี่คินออกพลางทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กน้อยที่โดนดุ พี่คินมองกล่องอาหารบนโต๊ะอย่างพอใจ รวบเก็บทั้งหมดลงถังขยะให้เรียบร้อยแล้ววางแทนที่ด้วยขนมเค้กของเขา “จากร้านชมคำโตเหรอคะนั่น”
“ใช่ พี่ออกจากร้านพอดีก็เลยแวะซื้อมาฝาก ของโปรดเราทั้งนั้นเลยนะ”
วาโยเปิดถุงดูทีละกล่อง เธอชะงักที่กล่องหนึ่ง ข้างกล่องเขียนว่า ‘เค้กช็อกโกแลตลาวา’
หืม… นี่มันของโปรดพี่ควันนี่นา…
“มีอะไร? อยากกินอันนี้เหรอ? มา พี่แกะให้” พี่คินทำท่าจะแย่งกล่องไปจากมือเธอ เสียงหวานรีบร้องห้าม
“ไม่เป็นไรค่ะ! โยยังไม่อยากก
