Episode 1
1104 Words
“SISTER, ako na po ang bahala sa mga labahin na narito,” wika ni Beauty habang nasa likod sila ng bahay-ampunan.
Kakatapos lang niyang mamili sa palengke. Tinanghali na nga siya dahil sa puyat siya sa paglilinis at pagtulong din sa kalapit na simbahan.
“Aba’y magpahinga ka na muna sa loob, Lovely, at kaya naman namin ito. Huwag mo naman sanang sagarin ang sarili mo,” wika naman sa kanya ni Sister Melissa.
Matanda na ang madre at isa rin sa nagpalaki kay Lovely. Isang ulilang lubos na pinaampon sa St. Agustin Orphanage.
Tumanda na ito at sa edad na twenty-five ni Lovely ay nanatili pa rin siya sa ampunan. Pangit kasi siya, aminado ito at hindi nagsisinungaling ang mga salamin. Kaya walang nagtangka na umampon sa kaniya.
“Baka po kasi sumumpong na naman po ang sakit ninyo sa tuhod at likod. Kaya ko pa naman po ito. Bata pa ako at hangga’t kaya ko ay tutulong po ako.”
“Salamat talaga sa iyo, Lovely. Sige at tutulong muna ako sa kusina upang makapagluto na ng makakain natin,” paalam sa kanya ni Sister.
Itinuloy na niya ang labahin at sinimulang kusotin ang mga nakatambak na damit ng mga bata. Apat lang ang madre sa nasabing bahay ampunan.
Tatlo ay matatanda na habang ang isa ay may kapansanan pa. Si Lovely ang nagsisilbing kamay ng buong orphanage. She dedicated her life for the orphanage.
Akala nga ng iba ay magmamadre na rin siya. Maliban kasi sa malapit ang puso niya sa Diyos... wala ring magtatangkang magkakamali sa kanya. Baka tumandang dalaga na siya. Hindi nga lang niya maramdaman ang ‘calling’ upang magsilbi sa Panginoon.
Natapos naman niya ang labahin sa loob ng apat na oras na rin siguro. Masakit ang likod at kumakalam ang sikmura. Pero nawawala lahat ng pagod niya dahil sa mga bata na narito.
Alam niya na wala nang natirang ulam sa kusina nang maabutan niya. Kaya naman nag-ulam na lang siya ng toyo, para sa kanya ay biyaya pa rin iyon.
Matapos kumain ay nakipaglaro siya sa mga bata. Malapit ang loob niya sa mga batang nandito. Kahit mga ulila ay may respeto pa rin. Hindi katulad ng mga batang nasa labas na kinukutya ang anyo niya. May magulang, ngunit walang pangaral na natutunan.
“Ate Lovely, kailan po kayo magkakaroon ng boyfriend?” biglang tanong ng walong taong gulang na si Jamie sa kanya. Nasa sala sila ng bahay at naglalaro ng luto-lutuan.
Nagulat naman siya sa tanong ng bata. “Ha? Saan mo na naman nalalaman ‘yang sinasabi mo, Jamie? Bata ka pa kaya huwag mo munang isipin ‘yang ganyan.”
Bigla namang sumabat si Buboy. “Mabuti ngang walang boyfriend si Ate Lovely! Para hindi na siya aalis dito.”
Muntik na ngang matawa si Lovely. Ni sa panaginip niya nga ay hindi niya mawari na may magkakagusto sa kanya.
“Wish ko lang, ‘di ba? Pero sa panahon ngayon na mas mahalaga ang mukha kaysa sa ugali, parang malabo na akong magkaroon pa ng love life! Kiber na lang iyan!”
Si Lovely na rin ang nagpaligo sa dalawampung batang nasa ampunan ngayon. Ganito halos ang routine ng buhay niya. Masaya naman siya sa kanyang ginagawang pagtulong. Mas panatag siya sa loob ng apat na pader ng bahay ampunan. Walang manlalait sa kanyang pisikal na anyo.
Habang naglilinis naman si Lovely sa tabi ng kusina ay aksidente niyang narinig ang usapan ng Mother Superior at ni Sister Anna.
“Nawala na ang ibang sponsor natin sa bahay ampunan. Halos wala na rin tayong nakukuhang pondo bilang panggastos,” wika ng Madre Superyora.
“Oo nga po, nakakaawa naman ang mga bata. Minsan ay pinagkakasya na lang natin ang mga pagkain. Hindi na sasapat ng tatlong buwan ang pondo po natin,” ani naman ni Sister Anna.
Mahigpit namang napahawak sa mop si Lovely. Napapatulala at hindi niya lubos maisip na baka magsara na ang tahanan niya.
Ang lugar na naging buhay niya. Ang lugar ng mga batang tulad niyang pinagkaitan ng tadhanang magkaroon ng pamilya.
Naninikip ang dibdib niya at pumasok na sa kanyang silid. Tila hindi ‘ata niya kakayanin na magsara ang orphanage.
Kailangan niyang mag-isip, gumawa ng paraan upang mabigyan ng sustento ang bahay ampunan.
Natatakot man na lumabas sa lugar na ito si Lovely, na makipagsapalaran sa labas ng Nueva Ecija. Naisipan niya na hindi niya muna kailangan pairalin ang takot.
Kailangan niya lang manalig sa Panginoon, alam niyang gagabayan siya sa desisyon na naisip niya.
DALI-DALING ki-non-tact ni Lovely ang kababata niyang si Beauty. Isa rin ‘tong dating inalagaan sa orphanage na ito at nakipagsapalaran sa Makati.
“Bes! Napatawag ka! Sakto at wala akong work ngayon dahil day-off, pwede kitang ma-chika. Buti hindi ka busy?” bungad sa kanya agad ni Beauty.
Mabigat na nagpakawala ng hininga si Lovely. “Bes.”
“Oh? Bakit naman parang ang bigat n’yan? Ano ka ba! Darating ka rin sa punto na magkakaroon ng jowa! Hintay lang! Love is blind.”
Nasamid naman si Lovely sa narinig niya. “Puro ka kalokohan. Seryoso nga! Mabigat ang problema natin dito sa bahay ampunan.”
“Ay, chika mo na dali!”
“Ayon na nga, wala halos sponsor ang orphanage at wala na ring pondo, paubos na at baka magsara na itong bahay ampunan. Ayaw ko naman mangyari ‘yon, Bes. Alam mo naman, hindi ba? Ito lang ‘yong lugar na tumanggap sa akin ng walang panghuhusga. Ayaw kong mawala ang lugar na ito.”
“Eh, paano ‘yan? Nakakapagpadala rin ako diyan, pero hindi naman sumasapat. Gusto mo bang hanapin ‘yong ibang kababata natin? Baka pwede silang tumulong,” suhestiyon sa kanya ng kaibigan niya.
“Bes, kung pwede sana ay baka maihanap mo ako ng trabahong mapapasukan diyan.”
“Ha? Seryoso ka ba? Hindi ba ay ayaw mong lumalabas?” Nag-aalalang wika sa kanyang ni Beauty.
“Mas ayaw ko naman na mawalan ng tahanan ang mga bata rito. Ayaw ko naman na nandito lang ako at kasama silang nag-aalala kung ano ang kakainin bukas. Beauty, kung maari lang sana,” pakiusap niya sa kanyang kaibigan.
“Para ka namang others! Ihahanap kita agad-agad. Malay mo ay maipasok pa kita sa Sweet Cafè! Mabait naman ang boss ko. Tawagan kita, ASAP.”
Kahit papaano ay tila nabunutan ng tinik si Lovely. Kahit na kalbaryo ang nararamdaman niya sa pakikipagsapalarang gagawin nito.
“Salamat talaga, Bes!”
“Welcome naman diyan, Bes. Basta ay magpaalam ka na kay Mother Superior at sa mga bata diyan.”
“Sige, Bes.”
- Writer
