My Hottie Boss My Enemy (SSPG)

⚠ BABALA SA MGA MAMBABASA ⚠ Ang kwentong ito ay naglalaman ng maseselang tema, explicit na eksena, at malalaswang pananalita na hindi angkop sa mga mambabasang edad 18 pababa. ❌ Bawal sa menor de edad. ❌ May matinding SPG content. ❌ Hindi ito para sa sensitibong mambabasa. ⚠ Read at your own risk. ⚠ Kung hindi ka kumportable sa ganitong uri ng kwento, maaari mong ihinto ang pagbabasa ngayon. Ngunit kung gusto mo ng isang matapang, daring, at mapanuksong istorya ng pag-ibig at pagnanasa—handa ka na bang pasukin ang mundo ni "My Hottie Boss My Enemy"? Habang nag-aayos ng mga damit na lalabhan, tiningnan ni Aling Agnes ang kanyang anak na si Honey. Tahimik itong nakaupo sa gilid, tila may malalim na iniisip. Napabuntong-hininga si Aling Agnes bago nagsalita. "Honey, anak, sigurado ka bang gusto mong sumama sa akin kina Aling Gloria?" tanong nito habang tinutuping ang isang damit. Agad na lumingon si Honey, pilit na pinipigilan ang ngiti. "Opo, Nay! Wala naman akong gagawin dito sa bahay, saka gusto rin po ako ni Lola Gloria, 'di ba?" sagot niya, sinadyang banggitin ang pangalan ng matandang babae para hindi mahalata ang totoong dahilan ng kanyang pagsama. Napailing si Aling Agnes. "Hindi mo naman ako nalilinlang, hija. Alam kong hindi si Aling Gloria ang dahilan kung bakit ka laging gustong sumama sa akin doon." Bahagyang namula si Honey, pero agad niyang iniwas ang tingin. "Ano pong ibig niyong sabihin?" kunyaring inosenteng tanong niya. "Huwag mo akong gawing tanga, Honey. Hindi ba’t si Desmon ang dahilan? Aba, ewan ko ba sa batang ‘yon, lagi ka na lang inaasar pero gusto mo pa rin siyang makita!" Natawa si Aling Agnes habang umiiling. Napahawak si Honey sa kanyang pisngi, pilit na tinatago ang kilig. "Nay naman! Hindi naman po..." pero hindi niya naituloy ang sasabihin dahil napansin niyang nakataas ang kilay ng ina. "Hindi? Hindi ka kinikilig kapag inaasar ka niya? Aba, kapag sinasabi niyang tabachingching ka o kaya'y duling, ano'ng nararamdaman mo?" tukso ni Aling Agnes. Lalong namula si Honey. "Ewan ko po! Pero... basta! Parang gusto ko lang pong makita si Desmon. Kahit na ang yabang-yabang niya, ang kulit-kulit pa!" Muling natawa si Aling Agnes. "Hay, naku, anak. Bata ka pa, pero mukhang alam ko na kung anong nararamdaman mo." Tumayo ito at pinisil ang ilong ng kanyang anak. "Sige na nga, sumama ka na ulit sa akin. Pero tandaan mo, wag kang masyadong magpaasa sa sarili mo ha? Matanda na ‘yung si Desmon, baka wala kang mapala sa kakakilig mo diyan!" "Nay naman! Hindi naman po ako umaasa!" protesta ni Honey, pero hindi niya maitatangging may bahid ng katotohanan ang sinabi ng kanyang ina. Napangiti si Aling Agnes habang tinatapik ang ulo ng anak. "Tara na at nang maaga tayong matapos sa labada." Tumayo si Honey at sumunod sa ina, ngunit sa kanyang isipan, ang tanging iniisip niya ay kung ano na namang pang-aasar ang gagawin sa kanya ni Desmon ngayong araw. Sa Malaking Bahay ng mga Anderson Maaliwalas ang hapon, at masayang naglalaro si Honey sa malawak na bakuran ng mga Anderson. Hindi niya namalayang dumating si Desmon, na kagagaling lang sa labas. Nang marinig niya ang pamilyar na tinig ng binata, agad niyang naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. "Aba, aba! Andito na naman ang munting langgam!" malakas na sabi ni Desmon habang papalapit kay Honey, may mapanuksong ngiti sa labi. Napangiwi si Honey pero hindi niya pinahalata ang kilig na dulot ng presensya ng binata. "Hindi naman ako langgam!" irap niya, iniwasan ang tingin kay Desmon. "Ah, hindi ba?" Tumawa si Desmon at sinadyang tapikin ang ulo ni Honey, parang batang kinukulit. "Eh ano ka? Tipaklong? Ang liit-liit mo kasi, tapos ang nipis-nipis mo pa!" Napangiwi si Honey. "Hindi naman ako ganun kapayat!" sagot niya, pilit na hindi pinapansin ang pang-aasar ng binata. Pero hindi pa tapos si Desmon. Inikot niya ang mata niya na parang may iniisip. "Hmm… o baka naman gamu-gamo? Kasi kapag nandito ako, parang hindi mo alam ang gagawin mo!" sabay hagikgik. Halos malunod si Honey sa sarili niyang kilig, pero kunwari ay iritable siyang sumimangot. "Ang kulit mo! Hindi totoo 'yan!" Umupo si Desmon sa malapit na upuan at sinandal ang katawan niya roon, nakatingin kay Honey na tila naaaliw sa reaksyon ng bata. "Bakit ka nga ba palaging nandito? Hmm? Aminin mo na kasi, gusto mo akong makita!" Napaatras si Honey, hindi alam kung paano tatakpan ang pamumula ng kanyang pisngi. "Hindi kita gusto makita! Si Lola Gloria ang gusto kong makasama!" pagtatanggol niya sa sarili. Napailing si Desmon, halatang hindi kumbinsido. "Ah, ganun ba? O baka naman gusto mo lang makita 'tong gwapong mukha ko?" sabay hinaplos ang sarili niyang pisngi na parang nagpapapogi. Hindi na nakatiis si Honey. "Ang yabang mo talaga! Hindi ka naman pogi!" sagot niya, kahit na sa isip niya, totoo namang may itsura si Desmon. Mas lalong natawa ang binata. "Ah, ganun? Eh bakit parang namumula ka?" Lalong lumakas ang pintig ng puso ni Honey. Tumalikod siya at mabilis na tumakbo papasok ng bahay. "Wala akong oras sa'yo, Desmon! Ang kulit mo!" Napangisi si Desmon habang nakasandal pa rin sa upuan. "Tsk, tsk, tsk. Wala ka talagang ligtas sa akin, Honey." bulong niya sa sarili, habang sinusundan ng tingin ang papalayong bata. Alam niyang kahit iniiwasan siya ni Honey, wala itong magagawa—lagi siyang andiyan para asarin ito. Agad na pumasok si Honey sa bahay, pilit na iniiwasan si Desmon. Pero hindi pa siya nakakalayo nang maramdaman niyang may anino sa likod niya—hindi pa rin siya tinantanan ng binata! "Hoy, Desmon! Tigilan mo na 'ko!" asik niya habang nagmamadaling lumapit kay Lola Gloria, umaasang maililigtas siya ng matanda. Ngunit sa halip na tumulong, lalo pang natuwa si Lola Gloria nang makita ang dalawa. Nakaupo ito sa malaking sofa, may hawak na baston habang nakangiti. "Aba, aba! Kayong dalawa na naman ang nag-aasaran, ha?" malambing na sabi ng matanda. "Naku, Honey, mukhang miss na miss ka talaga ng apo ko!" "Lola naman!" reklamo ni Honey, pero hindi niya mapigilang mapayuko, lalo na nang makita ang nakakalokong ngiti ni Desmon. Lumapit ang binata at walang pakialam na umupo sa tabi ni Honey. "Tama si Lola. Paano, wala nang ibang cute na asarin dito kundi ikaw!" tukso ni Desmon sabay kurot sa pisngi ng bata. "Aray naman! Ang kulit mo!" sigaw ni Honey habang pilit na iniiwas ang mukha. Tawang-tawa si Lola Gloria sa nakikitang kulitan ng dalawa. "Hay naku, kayong dalawa talaga, para kayong aso’t pusa! Pero ang totoo, bagay kayong magkasama!" biro nito. Parehong napatingin sina Honey at Desmon sa matanda. "Lola! Ang tanda-tanda na nitong si Desmon, tapos ako bata pa!" reklamo ni Honey, namumula ang mukha. Nagkibit-balikat lang si Desmon. "E ano naman? Hindi naman masamang asarin ang mas bata, ‘di ba, Lola?" sagot niya na may kasamang kindat kay Honey. Mas lalong lumakas ang tawa ni Lola Gloria. "Hay naku, ewan ko sa inyong dalawa. Pero Honey, tandaan mo, hindi lang naman nang-aasar si Desmon sa kahit sino. Ibig sabihin, espesyal ka!" Lalong lumalim ang pamumula ng pisngi ni Honey. Hindi na niya alam kung paano iiwas kay Desmon na hindi na rin mapigilang matawa sa reaksyon niya. "Lola, ano ba 'yan! Ayoko na, hindi ko na siya papansinin!" sigaw ni Honey bago mabilis na tumakbo papunta sa kusina. Pero bago pa siya makalayo, narinig pa niya ang tinig ni Desmon. "Sige, tumakbo ka na! Pero kahit saan ka magtago, Honey, wala kang ligtas sa’kin!" At kahit pilit niyang itinatanggi, hindi niya mapigilan ang kilig na nararamdaman. Mabilis na binuksan ni Honey ang refrigerator at kumuha ng malamig na juice. Kailangan niyang pakalmahin ang sarili matapos ang walang tigil na pang-aasar ni Desmon. "Hay, ang kulit talaga ng taong 'yon!" bulong niya sa sarili habang nilalagok ang juice. Ngunit bago pa niya maibalik ang baso sa mesa, naramdaman niya ang presensya ng isang tao sa likuran niya. "Ang bilis mo namang tumakbo. Akala mo naman makakatakas ka sa'kin." Napapitlag si Honey. Muntik na niyang maibuga ang iniinom nang marinig ang boses ni Desmon, na nakasandal sa pinto ng kusina, nakangisi habang nakapamulsa. "Ano na naman? Hindi ba pwedeng lumayo ka muna sa'kin?" irap ni Honey, pilit na hindi ipinapakita ang pamumula ng kanyang mukha. Lumapit si Desmon at sinadya pang dumaan sa likuran ni Honey, halos idikit ang sarili rito. "Bakit naman kita lalayuan? Parang gusto mo naman ‘ata ng atensyon ko." bulong niya malapit sa tenga ng dalagita. Napakislot si Honey at agad na lumayo, pero hindi siya nakahanap ng ligtas na daan dahil nasukol na siya ni Desmon sa gilid ng counter. "Ang kapal talaga ng mukha mo!" sigaw niya, sabay hampas sa braso nito. "Aray!" kunwaring reklamo ng binata, pero halata sa kanyang ngiti na natutuwa lang siya sa reaksyon ni Honey. "Aminin mo na kasi, natutuwa kang inaasar kita." "Hindi ah!" matigas na sagot ni Honey. "Hmm… talaga?" unti-unting lumapit si Desmon, pinagmamasdan ang namumulang mukha ni Honey. "Bakit parang ang pula-pula mo?" "Mainit lang!" palusot niya, sabay talikod para itago ang mukha. Natawa si Desmon at umiling. "Sige na nga, tatantanan na kita… sa ngayon." Akala ni Honey ay tapos na, pero bago siya tuluyang makalayo, biglang tinapik ni Desmon ang ulo niya at saka mabilis na tinakbo palabas ng kusina. "Ang cute mo pala pag naiinis! Hahaha!" sigaw niya bago tuluyang mawala sa paningin ni Honey. Napahawak si Honey sa ulo niya, pakiramdam niya ay lalo lang siyang namula. "Hay, Desmon! Ang kulit mo talaga!" Ngunit kahit pa mainis siya, hindi niya mapigilan ang munting ngiti sa kanyang labi. Hindi pa rin makaalis si Honey sa puwesto niya. Ramdam pa rin niya ang mainit na pakiramdam sa pisngi niya matapos siyang asarin ni Desmon. Pero hindi niya maaaring ipakita na natutuwa siya—ayaw niyang bigyan ito ng pagkakataong mas lalo siyang inisin. Kinuha niya ang isang piraso ng tinapay mula sa mesa at sinubukang dedmahin ang binata. Pero syempre, hindi siya basta-basta tatantanan ni Desmon. "Uy, akin na 'yan." Bigla niyang inagaw ang tinapay mula sa kamay ni Honey at mabilis na isinubo ito. Napasinghap si Honey. "Hoy! Bakit mo kinuha ‘yon?" asik niya, sabay hampas sa braso ng binata. Ngumiti lang si Desmon habang ngumunguya. "Eh nakita kong kakainin mo, tapos naisip ko, baka gusto mong i-share." "Ang kapal talaga ng mukha mo! Akin ‘yon!" "Huli na. Masarap nga pala ‘tong kinakain mo, Honey. Baka may extra ka pa d’yan?" Tukso ni Desmon habang pasimpleng nilalapit ang mukha sa kanya. Huminga nang malalim si Honey, pilit na pinipigilan ang sarili na mapikon… o baka mas mabuti pang pigilan niya ang sarili na kiligin. "Bakit hindi ka kumuha ng sarili mong pagkain?" irap niya. Nagkibit-balikat si Desmon. "Mas masarap kasi kapag inaagaw." Naningkit ang mga mata ni Honey. "Hay naku! Kakarmahin ka rin!" bulong niya habang tatalikod na sana para kumuha ulit ng pagkain. Pero bago pa siya makalayo, biglang hinawakan ni Desmon ang magkabilang gilid ng counter at hinarangan siya. Halos isang dangkal lang ang pagitan ng kanilang mga mukha. "Ano na naman?!" Napatingin si Honey sa binata, ramdam ang biglaang pagbilis ng t***k ng puso niya. Nag-angat ng kilay si Desmon, may mapanuksong ngiti sa labi. "Wala lang. Gusto ko lang makita kung paano ka magalit." "Alam mo, Desmon, hindi talaga kita maintindihan! Wala ka bang ibang libangan?!" reklamo ni Honey habang pilit na iniwasan ang tingin ng binata. "Wala eh. Mas masaya kasing asarin ka." Sinamaan siya ng tingin ni Honey. "Alam mo, isang araw, magsasawa ka rin sa pang-aasar sa’kin." Pero ngumiti lang si Desmon at yumuko nang bahagya, halos idikit ang noo sa kanya. "Sigurado ka? Kasi parang hindi pa ‘ko magsasawa." Napakurap si Honey. Gusto niyang sumagot, pero parang natuyo ang lalamunan niya. "Desmon…" Napansin ni Desmon ang pag-aalangan niya at saka bumuntong-hininga na parang nang-aasar pa lalo. "Hay, sige na nga. Hindi na kita kukulitin ngayon… pero bukas, wala ka na namang ligtas sa’kin, Honey." Saka siya tumalikod, iniwang tulala si Honey sa kusina, hindi alam kung maiinis o matutuwa sa sinabi ng binata. Isa lang ang sigurado niya—hindi siya basta makakatakas kay Desmon Anderson.