Beneath the Summer Sky

The sun isn't austere anyhow. A pleasant daylight was never prosaic, for the summer days here in Hexburgen Hills seemed to be painted as a yellow, or seldom an orange sky; fervid and abhorrent. However, it wasn't what embraces my fair skin as of now. There was no harsh ablaze of sunlight, but only bracing breeze of wind, weaving along the hymn of doves' coo whilst they glide. As I stretched both of my arms, I then beamed unto the luscious sky. Merely closing my eyes, I blurted out in a cheerful way, “Magandang umaga!” At agad ko nang narinig ang sunud-sunod na pagtilaok ng mga manok, nakahahalinang paghuni ng mga ibon, at maging ang pagsipol ng malamig na simoy ng hangin. It’s the bracing hint of another one fine day at this farm. Malawak ang ngiti sa aking labi habang bitbit ang isang bilao ng mga buto ng kalabasa na aking ibinilad noong makalawa. And as what I’ve expected, tuyo na ang mga ito’t maaari na naming ipunin upang maibenta. Life in Hexburgen Hills was never easy, yet we had no choice but to embrace it. Sapagkat kung hindi, kami rin naman ang lalong magdurusa. “Lawak ng ngiti ni nurse Lia, ah? May good news ka ba d’yan?” Dinig kong pagbibiro ni Kuya Lito, pinakamahusay na sabungero sa lugar namin, habang hinihimas iyong talisayin niyang manok. Napasinghal na lamang ako sapagkat hindi ko mapigilang mapangiti dahil sa narinig kong winika nito sa akin. But don’t get him wrong; hindi ako isang nurse, siguro… hindi pa ako nurse sa ngayon. Pero umaasa ako’ng balang araw ay matatayuan ko na lahat ng pangarap ko’t kasama na roon ang pagiging isang nurse. “Ikaw, kuya? Balita ko panalo na naman ‘‘yong manok mo kahapon, ah? Wala ka bang pambalato d’yan?” pagbibiro ko naman habang nilalagpasan na ang puwestong kinaroroonan niya ngayon. Tanging pagtawa lamang ang isinukli nito sa akin, kaya’t tuluyan ko na siyang iniwan doon kasama ang alaga niyang tandang. If I will describe the type of life we have in here, mayhap, the accurate word is tough. Bilang lamang sa Hexburgen Hills ang nakaaangat sa buhay, sapagkat halos lahat ng mga mag-anak na nakatira malapit dito, kabilang na ang aming pamilya, ay namamasukan lamang din sa Hexburgen Wood Farm na pagmamay-ari ng mayamang lalaking taga-siyudad na si Sir Benedict. Minsan lamang iyon dumadalaw rito, kaya’t labis naman iyong ikinatutuwa naming mga empleyado, lalo pa’t hindi rin maganda ang trato niya sa amin. Subalit gaya nga ng sinabi ko, wala namang pagpipilian ang mga mahihirap na tulad namin, kung ‘di ang tiisin ang lahat ng ito upang mairaos ang pang-araw-araw naming pangangailangan. “Madison!” I’ve heard someone calling me from behind, but I know whose voice it was. “Lianna Madison!” Lusil called my name once more, reason why I gulped before I heaved a deep sigh and finally faced her. As soon as I turned my back, bukod sa malawak na ngiti ng kaibigan ko’y napansin ko rin na tila mayroon itong itinatagong kung ano sa kanyang likuran. We’re childhood friends, there’s no way I won’t understand her weird acts sometimes --- alam kong may kakaiba. “Nakangiti ka, because…” naiintriga kong tugon habang iginigilid ang aking mukha, subalit ang titig ko’y nakaangkla pa rin sa kanya. Lusilya smirked and showed me the most hideous expression she has ever learned in her life; what’s really with this lady, huh? She’s acting suspicious. Malapit ko na sana siyang iwanan doon dahil batid naman niya sigurong may trabaho pa akong kailangang simulan. “Hulaan mo, Lia!” pang-iinis pa nito sa akin imbes na sabihin na lamang kung ano ang pakay niya. “Dali! Hulaan mo nga!” she added, which also added tension within my nerves. “Hulaan ang alin, Lusil! Puro ka hulaan-hulaan, eh hindi ko nga alam kung ano’ng tinutukoy mo!” irritable kong saad habang nagsisimula nang kumunot ang noo. Then she replied, “Boba! Malamang ‘yong dala-dala ko sa likod…” I just shook my head and had thought maybe she was just playing with me now. Alam ko naman na alam ni Lusilya na wala akong oras sa ganito, kaya’t tinalikuran ko na lamang siya’t sinubukang humakbang palayo, bitbit iyong bilao na kanina ko pa dala-dala. “Lusil, sorry pero maiwan muna kit---” “Kailangan mo ‘to, ‘di ba?” bigkas ni Lusil, na agad ding nagpahinto sa akin. In no time, I was startled and tried to process what she just said. Kailangan ko? As far as I remember, isa lamang ang nabanggit ko sa kanyang kailangang-kailangan ko ngayon. And that was the book about pathology, since I’ll be needing it in our class next school year. Does it mean… Dahan-dahan ko siyang nilingon, at gaya ng nai-imagine ko’y ganoon nga ang posisyon ni Lusilya sa aking harapan. She was smiling widely, whilst bearing a chunky book in front of her chest, proud of what she’s holding now. Hindi ko maunawaan ang nararamdaman ko ngayon. Parang gustong maiyak ng mga mata ko habang nakatitig sa libro na hawak niya, dagdag pa ang ngiti ng kaibigan ko. I knew my tears were about to burst out anytime, but I tried to hold it back. “Hindi mo na kailangang bumili, Lia---!” she cheerfully blurted out, but I didn’t let her finish her words. Agad ko siyang tinakbo at saka ko ibinalot ang mga braso ko paikot sa katawan ng aking kaibigan, ganoon din naman ang ginawa niya. “Itabi mo na lang ‘yong pera mo pang med school mo, soon.” Even though it was hard, I still managed to cage my tears inside. But I was extremely moved by what she did. “Thank you, Lusil. Thank you talaga…” Hindi ko mapigil ang sarili kong magpasalamat sa kanya. Maging ang ngiti sa labi ko’y hindi mabura habang iniaabot niya sa’kin ‘yong libro. Then I heard her sneered after what I said. “Nako, Lia! Huwag ka sa’king magpasalamat, ‘no. May nag-abot lang sa’kin niyan kanina, ibigay ko raw sa’yo.” Confusion was rapidly drawn over my face. Hindi ko labis na maunawaan kung ano ang ibig niyang sabihin. “H-Huh? Sino naman ibang magbibigay sa’kin nito?” nagtataka kong tanong sa aking kaibigan na hanggang ngayon ay ‘di pa rin naaalis ang ngiti sa labi. She replied, “Sino pa ba? E ‘di si Troy!” Then my lips parted after I harkened her answer.