เวลา Love moment

โทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะทำงาน ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเคลียกองเอกสารต่างๆ ที่กองอยู่บนโต๊ะให้ได้เยอะ มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ปริม! แกรีบวางปากกา แล้วขับรถมาที่ร้านอาหารเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงดุของนันทิดาเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถมจนถึงเดี๋ยวนี้ นันทิดาต้องรีบโทรศัพท์มาเตือนเรื่องงานเลี้ยงรุ่นที่พึ่งจะได้นัดกันลงตัว โดยเฉพาะเจ้ามือใหญ่อย่างธาวิตพึ่งเรียนจบคว้าปริญญาเอก จากสหรัฐเดินทางกลับมาอยู่เมืองไทยถาวร “นัน แกจะรีบไปไหน ฉันขอเวลาเคลียงานอีกนิดจะได้ไหมงานเลี้ยงอะไรเนี่ย ไม่มีฉันพวกแกทั้งหมดก็กินดื่มกันได้อยู่แล้ว” ปริมฐา เลิศรัตนเกรียงไกร หัวหน้าผู้จัดการฝ่ายบริหาร กำลังวุ่นอยู่กับงานต่างๆ ปากแม้จะเถียงมือก็ยังคงเซ็นเอกสารตาม ถามว่าปริมฐาต้องการอยากจะเจอเจ้านายตัวเองก่อนไหม เธอบอกเลยยัง บริษัทที่เธอกำลังนั่งทำงานอยู่ ณ เวลานี้ เป็นของพ่อธาวิต พิธาเรืองพงษ์ หนุ่มCEO รุ่นใหม่ ที่พึ่งเรียนจบ ไฟกำลังแรง จากที่รู้ธาวิตจะเข้ามาทำงานที่บริษัทในสัปดาห์หน้า “มันไม่เหมือนกัน โว๊ย! ปริมแกหยุดขยันวันเดียวไม่ได้เลยหรือไง เพื่อนเขานัดเจอกัน แกก็หัดกระตือรือร้นมาเจอเพื่อนหน่อยเถอะนะ” นันทิดาบ่นเพื่อนรักไม่หยุด “ฉันไปเจอพวกแก นี่เขายังไม่เรียกว่า กระตือรือร้นอีก หรือไง บ่นมากเดี๋ยวก็ไม่ไปมันสะเลย” ปริมฐาขู่ด้วยความโมโหจึง กดตัดสายทิ้งทันที ระหว่างที่กำลังนั่งเซ็นเอกสาร อยู่ๆ ภาพของลูกชายเจ้าของบริษัทก็ลอยขึ้นมาตรงหน้ากระดาษแผ่นที่เธอกำลังจะเซ็น ใบหน้าหล่อที่ยังไม่ท่าทีว่า ความหล่อของอีกฝ่ายจะลดน้อยลงเลย คำคมมักจะเขียนเอาไว้ว่า การแอบรักเพื่อน ตอนจบมักจะเจ็บหัวใจเสมอ การเจอกันครั้งสุดท้ายคือ การที่เพื่อนๆ เดินทางไปส่งอีกฝ่ายไปเรียนต่อเมืองนอก ปริมเหม่อแต่สมองยังคงคิดเรื่องอะไรเยอะแยะ วันปัจฉิมจบ ม.6 “นันฉันควรจะทำยังไงดี” ปริมฐากำลังรู้สึกตื่นเต้นหันไปถามเพื่อนรัก ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกราดของสาวในโรงเรียนที่กำลังยื่นของขวัญมากมายให้หนุ่มสุดฮอต โดยมีเสียงเพลงที่พูดถึงการอำลา ความผูกพันระหว่างเพื่อน “จะต้องทำยังไง แกก็ควรจะพดในสิ่งที่แกคิด เอาของขวัญที่เตรียมไปให้ธาวิตก่อนที่มันจะบินไปเรียนเมืองนอกวันเสาร์” นันทิดารู้มาตลอดว่าเพื่อนแอบหลงรักใคร แววตาที่ดูสับสนกังวล “ฉันไม่กล้า!” ปริมฐากอดกล่องของขวัญที่ตัวเองเตรียมมาเอาไว้แน่น “ไม่กล้าตอนนี้ แล้วแกจะกล้าตอนไหน อีกไม่มีวันธาวิตก็ไม่อยู่เมืองไทยแล้วนะ หลุดจากวันนี้ไป แกจะไม่มีโอกาสได้พูดหรือแสดงให้ธาวิตมันรู้ว่าแกแอบหลงรักมากี่ปี” “แก…” “ปริม! เชื่อฉัน เดินเอาของที่แกเตรียมเดินไปยื่นต่อหน้า ธาวิตเลย แกไม่อยากจะรู้คำตอบว่า ธาวิตมันจะรู้สึกยังไงกับแกเลยเหรอวะ” นันทิดาเองก็อยากจะรู้ว่า สิ่งที่ตัวเองคิดมันไม่ผิด ชีวิตของปริมฐามักจะธาวิตคอยตามเป็นเงา ทั้งคู่ต่างนั่งเรียน กินข้าว บางครั้งก็เดินกลับบ้านพร้อมกัน สายตาที่เธอเห็น ธาวิตมองปริมฐามันเป็น สายตาที่เกินมากกว่าเพื่อน ทั้งคู่มีความผูกพันต่อกันอย่างเห็นได้ชัด “อยากรู้สิ แต่ว่าอนาคต ธาวิตก็ต้องไปเรียนต่อเมืองนอก โอกาสที่จะได้เจอผู้หญิงก็มีอีกตั้งมากมาย ฉันคิดว่า ไม่เอาดีกว่า” “อะไรของแกวะ รักก็พูดออกไปสิ แค่นี้มันไม่น่าจะยาก” ระหว่างที่สมองกำลังคิดอะไรเพลิน ตกใจการสั่นของโทรศัพท์ ซึ่งก็ไม่ใช่ใคร คนที่เธอพึ่งตัดสายทิ้งไป ปริมฐาส่ายหน้าให้กับความพยายาม ปริมฐาได้แต่มองไม่กดรับ ปล่อยให้คนโทร ร้อนใจอยู่อย่างนั้น ร้านอาหารกึ่งผับ “เห้ย! ทุกคนลุก คุณปริมฐาเสด็จมาแล้ว” ปริมฐารู้สึกอายสายตาของคนภายในร้าน มองตรงมาที่เธอเป็นจุดเดียว ระว่างที่กำลังเดินตรงเข้าไปหากลุ่มเพื่อน ผู้ชายคนหนึ่งที่เธอไม่เคยลืมสายตาคู่นั้น กำลังจ้องมองมานิ่งๆ มือยกแก้วเหล้า ขึ้นดื่มโดยไม่ยอมพูดจาอะไร นันทิดารีบลุกเดินเข้าไปลากตัวเพื่อนรัก ให้เข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างใครบางคน ปริมฐาพยายามขืนตัวเอง เพื่อจะไปนั่งอีกฝั่ง ระหว่างที่กำลังจะลุกไปนั่งตรงที่ว่าง ข้อมือของเธอถูกมือใครบางคนดึงรั้งให้นั่งลงเคียงข้าง ปริมฐาหันกลับไปมองหน้ากะพริบตาปริบๆ “นั่งตรงนี้แหละ จะไปแย่งที่นั่งคนอื่นเขาทำไม” “เอ่อ..” ปริมฐาถึงกับติดอ่าง “อย่าเรื่องมาก เพื่อนในกลุ่มเขารอเธอแค่คนเดียว” ธาวิต พูดจบเสียงสอดรับคำพูดก็เฮดังขึ้น ธาวิต หนุ่มสุดหล่อประจำกลุ่ม ซึ่งอีกไม่กี่วัน เขาจะต้องเข้าไปทำงานในบริษัทที่เดียวกันกับปริมฐา “ฉันไม่ได้เรื่องมาก แค่จะไปนั่งอีกฝั่ง” ปริมฐาเถียง ตอนแรกคิดว่าทำใจไม่ให้สั่นเวลาที่ได้อยู่ใกล้ เธอทำไม่ได้จริงๆ “ไม่เจอกันตั้งนาน เธอใจมากนะ ปริมฐา” คำพูดเหมือนตัดพ้อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ส่ง ไม่มาให้เขาเห็นหน้าก่อนไปเรียน เขารอกล่องของขวัญนั้น รอจนถึงมืด มันเป็นการรอคอยที่ทำให้เขาเสียใจที่สุด วันที่เขาเดินทางไปเรียนเมืองนอก ปริมฐาไม่บอกลาเขาสักคำ ไม่โผล่มาให้เห็นหน้า จนตอนนี้ 7 ปีผ่านไป ก็ยังพยายามทำให้เขาเป็นอากาศเหมือนเดิม ทั้งที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาคิดว่าตัวเองคือคนที่สนิทที่สุดของปริมฐา มือที่จับข้อมือก็ยังไม่ปล่อย จับข้อมือของเธอเอาไว้ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ปริมฐาพยายามจะแกะมือที่ยึดข้อมือตัวเองออก “ปล่อยได้แล้ว” ปริมฐาพยายามบิดข้อมือ “รังเกียจฉันเหรอ” ธาวิตเอียงหน้าหันกลับมาจ้องอีกฝ่ายนิ่ง “ไม่ได้รังเกียจ ฉันยกแก้วเบียร์ไม่ได้ ไม่เห็นหรือไง” ปริมฐาหันหน้าไปตั้งใจว่าจะพูดอะไรสักอย่าง สมองว่างเปล่าในทันที เมื่อใบหน้าที่อยู่ห่างกันไม่ถึงนิ้ว ลมหายใจร้อนที่มีกลิ่นของเบียร์กำลังเป่ารด นี่เธอจะเมากลิ่นของผู้ชายง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอ “สวยขึ้นรู้เปล่า” คำชมที่ได้ยินทำเอาคนถูกชมแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาในทันใด “ตานายต้องมีปัญหาแน่ ที่มองฉันสวยขึ้น” ปริมฐาพูดแก้เขินรีบหันหน้ากลับไปสนใจแก้วเบียร์ตัวเอง ก่อนจะยกมันขึ้น ดื่มจนหมด เวลาความสนุกผ่านไปสักระยะ ระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ สมกับที่ไม่ได้เจอกันนาน ปริมฐาก้มมองดูนาฬิกาข้อมือเห็นว่ามันดึกมากแล้ว “ดึกแล้ว ฉันกลับก่อนนะ” ปริมฐาพูดบอกเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี “ทำไมรีบกลับละ มีใครรอที่อยู่ที่ห้องเหรอจ้ะ” นันทิดารู้ดีเพื่อนโสด แต่ก็ยังอดแซ่วไม่ได้ “มีแฟนแล้วเหรอ” ธาวิตเอียงหน้าถาม สายตาดูดุกร้าว “ไม่มี” ปริมฐาสบตา “รีบกลับทำไม” ธาวิตพูดเสียงนิ่ง “ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระ ฉันขอตัวกลับก่อน นายก็อยู่ต่อกับเพื่อนๆ” ปริมฐาตั้งท่าเตรียมจะลุก “เธอกลับฉันก็กลับ นันเดี๋ยวฉันกลับพร้อมปริมเลยนะ” ธาวิตหันไปบอกคนอื่น ก่อนจะลุกขึ้นคว้าข้อมือปริมฐาให้ลุกตาม “อ้าว! สองคนนี้มีซัมติงอะไรหรือเปล่า” นันทิดาหรี่ตามองทำหน้าสงสัย “ไม่มี ซัมตงซัมติงอะไรทั้งนั้น ฉันแค่จะกลับก่อน ส่วนนายทำไมจะต้องกลับพร้อมฉันด้วย” ปริมฐาหันไปดุ “ฉันดื่มไปเยอะ กลัวเมาแล้วกลับบ้านไม่ได้” ธาวิตตอบดื้อ ปริมฐาขยับใบหน้าหนี การกลับมาเจอกันในครั้งนี้ เธอรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลย แม้จะรู้ว่าธาวิตคงจะไม่ได้คิดอะไรกับเธอ “จริงด้วย ธาวิตพึ่งกลับมาจากเมืองนอก คงจะไม่คุ้นเส้นทาง ไหนก็จะได้ทำงานที่เดียวกันแล้ว ปริมแกก็ทำหน้าที่ลูกน้องที่ดีพาเจ้านายกลับบ้าน มันก็สมควรจะต้องทำแล้ว” “นันเธอพูดจาเข้าหูฉันมากเลยนะ” ธาวิตหันไปยกนิ้วให้ “นายดูท่าทางยังไม่เมา นายกลับบ้านเองได้สบายอยู่แล้ว” ปริมฐาทำหน้าหงุดหงิดใส่ “เมาไม่ขับ เธอเป็นลูกน้องก็ต้องดูแลเจ้านาย” “ธาวิต!” ปริมฐาขึ้นเสียง แต่ก็ทำได้แค่นั้น