18 คนใจร้าย

1269 Words

คุณมันเลว ep 18 “อย่านะคะคุณโทคิยะ!” ป้าน้อยดึงแขนชายหนุ่มไว้ แต่กลับโดนสบัดออกอย่างแรง ร่างสูงตรงเข้าไปกระชากสายน้ำเกลือออกจากแขนเรียวเล็ก ส่งผลให้เลือดของเธอไหลออกจากรอยเข็มน้ำเกลือ กรามหนาขบแน่นเมื่อคนในคฤหาสน์ขัดขืนคำสั่ง! “ใครเป็นคนพาหมอเข้ามา” มาเฟียหนุ่มเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน จนคนฟังถึงกับตัวเย็นเยือก ในขณะที่ป้าน้อยเหงื่อแตกพราก “บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าขัดคำสัง!” โทคิยะโมโหจนแทบจะระเบิดห้องนี้ให้เละเป็นจุน คฤหาสน์ของเขาใช่ว่าใครจะเข้าออกก็ได้ เพราะถ้าเกิดมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามาเขาคงไม่รู้ตัว ทุกอย่างรอบตัวของเขาอันตรายหมดจนไม่สามารถไว้ใจใครได้! “...” ยาหยีฝืนกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นโทคิยะโกรธจนตัวสั่น กลัวเหลือเกิน...กลัวว่าเขาจะทำร้ายในขณะที่เธอกำลังป่วย “ปะ..ป้าเองค่ะ เมื่อคืนคุณยาหยีป่วยหนักป้าเลยโทรเรียกหมอมา ไม่ต้องห่วงนะคะหมอที่ป้าพามาเป็นคนรู้จักของป้าเอง” ป้าน้อยรู้ดีว่าชายหนุ่มกลัวว่าจะมีพวกศัตรูแอบแฝงเข้ามา โทคิยะปรายตามองร่างบางที่นอนสั่นอยู่บนเตียง หน้าของเธอแดงเพราะพิษไข้ ปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นมาในขณะที่เธอยังนอนป่วยอยู่ “โอ้ยยย!!!” ยาหยีเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดเมื่อมือหนาบีบต้นแขนของเธอจนกระดูกแทบแหลกละเอียดคามือใหญ่ “คุณโทคิยะจะทำอะไร เธอป่วยอยู่นะคะ!” ป้าน้อยพยายามร้องห้ามเมื่อชายหนุ่มฉุดกระชากลากดึงหญิงสาวลงจากเตียง ในขณะที่หญิงสาวไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืน ป้าน้อยจึงวิ่งไปขวางประตูไว้ จนชายหนุ่มไม่พอใจกับการกระทำของป้าแม่บ้าน “ถอยไปครับป้า” “อย่าทำอะไรเธอเลยนะ ป้าขอร้อง..สงสารยาหยีเถอะนะ เธอกำลังป่วยอยู่นะคะ” ป้าน้อยขอร้องอ้อนวอนโทคิยะ แต่เขากลับไม่ได้สนใจคำร้องขอ ยาหยีมองป้าน้อยผ่านม่านน้ำตา จะมีซักกี่คนที่อยากจะปกป้องเธอ ทุกคนที่นี่ใจร้ายหมดยกเว้นป้าน้อยกับภาคิน “ฮึ! ผมยังไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก แต่ถ้าป้ายังไม่หลีกผมฆ่าเธอแน่!” คำก็ฆ่าสองคำก็ฆ่า ป้าน้อยกลัวว่าเขาจะทำหญิงสาวจริงๆ จึงขยับตัวออกจากประตู ในขณะที่ชายหนุ่มดึงทึ่งยาหยีผ่านหน้าไป “แล้วอีกอย่าง..อย่าทำอะไรโดยที่ไม่บอกผม ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน!” ป้าน้อยมองหญิงสาวที่โดนชายหนุ่มฉุดกระชากลากถูไปด้วยความสงสาร ยาหยียังไม่หายป่วยไม่น่าทำกันถึงเพียงนี้เลย ภาวะนาให้เขาไม่ฆ่าเธอ “โอ้ยยย!” หญิงสาวเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อเขากระชากแขนของเธอขึ้นบันไดอย่างแรง ด้วยความที่ขาของเธอสั้นกว่าขาของมากทำให้เดินตามร่างสูงไม่ทัน ส่งผลให้ยาหยีล้มลุกคุกคลาน แต่มือหนาก็ยังไม่หยุดดึง เขาไม่เห็นใจด้วยซ้ำว่าเธอป่วยจนแทบไม่มีแรงเดิน ยาหยีมองแผ่นคนตัวสูงผ่านม่านน้ำตา ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ จิตใจของเขาทำด้วยอะไรกัน! ปึก! “อ๊ะ!” เข่าของเธอกระแทกกับขั้นบันไดอย่างแรง ส่งผลให้คนตัวเล็กหยุดชะงัก มือบางยกขึ้นกุมหัวเข่าไว้ด้วยความเจ็บปวด หน้างามเห่ยเกเมื่อมันปวดไปถึงกระดูก “หยีเจ็บค่ะ~” “...” ร่างสูงยืนมองหญิงสาวที่นั่งกุ่มเขาอยู่ แววตาของเขาไม่มีความสงสารเธอเลย มันเป็นแววตาแข็งกระด้างที่ไม่มีความเห็นใจใคร “ลุก!” ชายหนุ่มกระชากคอเสื้อของคนตัวเล็กขึ้น ส่งผลให้เห็นรอยแดงตามเนื้อตัว ผิวขาวๆ ของเธอเขียวเป็นจ้ำด้วยฝีมือของเอง! “อย่ามาสำออยฉันไม่ชอบ!” โทคิยะลากคนตัวเล็กเข้าห้องโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหัวเขาอยู่ หญิงสาวกัดฟันเดินตามเพราะตอนนี้เขากระชากคอเสื้อของเธออยู่ คนตัวเล็กล้มลุกคลานคลานจนกระทั่งมาถึงหน้าห้อง เขาเปิดประตูออกแล้วผลักเธอเข้าไปอย่างแรง “เฮ้ย!!” คนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างในตกใจจนมวนบุหรี่ตกลงบนพื้น เมื่อโทคิยะผลักใครคนหนึ่งเข้ามา จนกระทั่งเธอล้มลงบนพื้นต่อหน้าเขา “อะไรวะเนี่ย” ยาคุชิปรายตามองร่างบางที่นั่งก้มหน้าอยู่บนพื้น โดนผลักเข้ามาแรงซะขนาดนั้นคงจะเจ็บน่าดู ยาหยีสั่นไปทั้งตัวไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง เขาจะทรมานอะไรเธออีก เธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “ไหนบอกว่ากูเสนอแล้วจะสนองไง” “เนี่ยหรอผู้หญิงที่มึงจะให้กู?” ยาหยีหัวใจกระตุกวูบหน้างามชาเหมือนโดนตบ ไม่คิดว่าเขาจะยกเธอให้กับชายอื่นง่ายดายขนาดนี้ เหมือนเธอเป็นของเล่นที่ไม่มีความรู้สึก เธอเองก็ร้องไห้และเจ็บเป็นเหมือนกัน “ฮึก” ร่างบางกลั้นเสียงสะอื้นไว้ด้วยความอดสู ก่อนจะเงยหน้าทั้งน้ำตามองผู้ชายคนแรกของเธอ ครู่หนึ่งเขาหันมาสบกับเธอ...ไม่มีความปราณีอยู่ในนั้นมันเย็นชาเหลือเกิน ยาหยีทำได้แค่กำหมัดด้วยความโกรธแค้น “อืม จะเอาไปทำอะไรก็เชิญ!” โทคิยะเดินผ่านร่างบางไปอย่างไม่แยแส ก่อนจะหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ราวกับไม่รู้สึกในสิ่งที่ลงไป ในขณะที่ยาคุชิปรายตามองร่างบางที่นั่งก้มหน้าอยู่บนพื้น เขาเห็นหยดน้ำตาร่วงหล่นบนพื้นไม้ปาเก้ จากตอนแรกที่ตั้งใจกะจะเอาเธอตอนนี้เเปรเปลี่ยนไปเป็นความสงสาร โทคิยะคงโหดร้ายและทารุณกับเธอมาก เพราะสังเกตุเห็นรอยช้ำตามเนื้อตัว เพื่อนของเขาทำถึงขนาดนี้เชียวหรอ! “กุญแจห้องห้อยอยู่ตรงนั้น เอาเสร็จแล้วก็บอกป้าน้อยไปทำความสะอาด” โทคิยะชี้ไปที่ประตูที่มีพวงกุญแจห้อยอยู่ ในขณะที่มือหนาหยิบไอแพดขึ้นมาหาข้อมูลต่อ โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของใครอีกคน “เฮ้อ!” ยาคุชิถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะคนตัวเล็กพบเบาๆ แต่กลับโดนเธอสบัดออกอย่างแรงง “อย่ามายุ่งกับฉัน!” ร่างบางสบัดตัวหนีด้วยท่าทางรังเกียจ สงสารตัวเองที่เขาทำเหมือนเธอเป็นสิ่งของ จะยกให้ใครเมื่อไหร่ก็ได้ ยาคุชิสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากแขนเล็ก บ่งบอกให้รู้ว่าเธอกำลังป่วยอยู่ แต่โทคิยะก็ยังลากเธอมา “ถ้าเธอพยศก็จัดการเลย!” โทคิยะหยิบปืนส่งให้ยาคุชิ ก่อนจะเดินลงไปนั่งไขว้ห้างบนเก้าอี้สุดหรู มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยความสบายใจ ก่อนจะจับไอแพดขึ้นมาเลื่อนหาข้อมูลต่อ จากที่ยาคุชิอยากจะปลดปล่อยความอัดอั้น ตอนนี้กลายเป็นว่าเขากลับรู้สึกสงสารหญิงสาวจนจับใจ เธอตัวเล็กแค่นี้เองโทคิยะไม่น่าทำรุนแรงกับเธอเลย ยาคุชิย่อตัวลงไปชิดร่างบางแล้วเคลื่อนหน้าไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ “มากับฉันเถอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more